نبردهای ساراتوگا (19 سپتامبر و 7 اکتبر 1777) نقطه اوج مبارزات ساراتوگا بود و پیروزی قاطعی را به آمریکایی ها بر انگلیسی ها در جنگ انقلابی آمریکا داد.ژنرال بریتانیایی جان بورگوین یک ارتش تهاجمی متشکل از 7200 تا 8000 مرد را به سمت جنوب کانادا در دره Champlain رهبری کرد، به امید دیدار با نیروی مشابه انگلیسی که از شهر نیویورک به سمت شمال حرکت می کرد و نیروی انگلیسی دیگری که از دریاچه انتاریو به سمت شرق حرکت می کرد.هدف تصرف آلبانی، نیویورک بود.نیروهای جنوبی و غربی هرگز وارد نشدند و بورگوین در فاصله 15 مایلی (24 کیلومتری) کمتر از هدفش توسط نیروهای آمریکایی در شمال نیویورک محاصره شد.او دو نبرد کرد که به فاصله 18 روز در همان زمین در 9 مایلی (14 کیلومتری) جنوب ساراتوگا، نیویورک انجام شد.او در نبرد اول علیرغم تعداد کمتری به پیروزی دست یافت، اما پس از بازگشت آمریکایی ها با نیروی بیشتر، در نبرد دوم شکست خورد.بورگوین خود را در دام نیروهای آمریکایی بسیار بزرگتر و بدون هیچ کمکی گرفت، بنابراین به ساراتوگا (شویلرویل کنونی) عقب نشینی کرد و تمام ارتش خود را در 17 اکتبر در آنجا تسلیم کرد. تاریخدان ادموند مورگان می گوید که تسلیم شدن او نقطه عطفی بزرگ در جنگ بود زیرا برای آمریکایی ها کمک های خارجی که آخرین عنصر مورد نیاز برای پیروزی بود، به دست آورد.»^[45]استراتژی بورگوین برای تقسیم نیوانگلند از مستعمرات جنوبی خوب شروع شده بود اما به دلیل مشکلات لجستیکی کند شد.او یک پیروزی کوچک تاکتیکی بر ژنرال آمریکایی هوراتیو گیتس و ارتش قاره ای در نبرد 19 سپتامبر در مزرعه فریمن به قیمت تلفات قابل توجه به دست آورد.دستاوردهای او زمانی از بین رفت که او دوباره به آمریکایی ها در نبرد 7 اکتبر در ارتفاعات بمیس حمله کرد و آمریکایی ها بخشی از دفاع بریتانیا را تصرف کردند.بنابراین بورگوین مجبور به عقب نشینی شد و ارتش او توسط نیروهای آمریکایی بسیار بزرگتر در ساراتوگا محاصره شد و او را مجبور به تسلیم شدن در 17 اکتبر کرد. قبلاً تدارکات، مهمات و اسلحه، به ویژه توپ د والییر که نقش مهمی در ساراتوگا ایفا می کرد، داده شده بود.نبرد در 19 سپتامبر زمانی آغاز شد که بورگوین تعدادی از نیروهای خود را در تلاش برای حمایت از موقعیت مستقر آمریکا در ارتفاعات بمیس به حرکت درآورد.سرلشکر آمریکایی بندیکت آرنولد این مانور را پیش بینی کرد و نیروهای قابل توجهی را بر سر راه او قرار داد.بورگوین کنترل مزرعه فریمن را به دست آورد، اما به قیمت تلفات قابل توجهی تمام شد.درگیری در روزهای بعد از نبرد ادامه یافت، در حالی که بورگوین منتظر بود که نیروهای کمکی از شهر نیویورک برسد.نیروهای شبه‌نظامی پاتریوت همچنان به ورود خود ادامه می‌دهند و به اندازه ارتش آمریکا افزایش می‌یابند.اختلافات درون اردوگاه آمریکایی باعث شد که گیتس فرمان آرنولد را از او سلب کند.ژنرال بریتانیایی سر هنری کلینتون از شهر نیویورک حرکت کرد و تلاش کرد با تصرف قلعه های کلینتون و مونتگومری در ارتفاعات رودخانه هادسون در 6 اکتبر و کینگستون در 13 اکتبر توجه آمریکا را منحرف کند، اما تلاش های او برای کمک به بورگوین خیلی دیر بود.بورگوین در 7 اکتبر دوباره به ارتفاعات بمیس حمله کرد، پس از اینکه مشخص شد به موقع کمک های تسکین دهنده دریافت نخواهد کرد.این نبرد در نبردهای سنگین به اوج خود رسید که با تجمع روحی آرنولد از نیروهای آمریکایی مشخص شد.نیروهای بورگوین به مواضعی که قبل از نبرد 19 سپتامبر در اختیار داشتند بازگردانده شدند و آمریکایی ها بخشی از دفاع مستقر بریتانیا را به تصرف خود درآوردند.