جنگ کورنت (395-387 پ.این جنگ به دلیل نارضایتی از امپریالیسم اسپارت در پی جنگ پلوپونز (431–404 قبل از میلاد)، هم از آتن، طرف شکست خورده در آن درگیری، و هم از طرف متحدان سابق اسپارت، کورینث و تبس، که پاداش مناسبی دریافت نکرده بودند، ایجاد شد. .تبس، آتن، کورنت و آرگوس با بهره‌گیری از این واقعیت که پادشاه اسپارتی Agesilaus دوم در آسیا علیه امپراتوری هخامنشی دور بود، با هدف پایان دادن به هژمونی اسپارت بر یونان، اتحادی را در سال 395 ق.شورای جنگ متفقین در کورینت قرار داشت که نام خود را به جنگ داد.در پایان درگیری، متفقین در پایان دادن به هژمونی اسپارت بر یونان شکست خوردند، اگرچه اسپارت تا حد زیادی در اثر جنگ ضعیف شده بود.در ابتدا، اسپارت ها در نبردهای تن به تن (در نمیا و کرونیا) به موفقیت های متعددی دست یافتند، اما پس از نابودی ناوگان آنها در نبرد دریایی کنیدوس علیه ناوگان ایرانی، برتری خود را از دست دادند، که عملاً به تلاش های اسپارت برای تبدیل شدن به یک قدرت دریایی پایان داد.در نتیجه، آتن چندین لشکرکشی دریایی را در سال‌های آخر جنگ راه‌اندازی کرد و تعدادی از جزایر را که در قرن پنجم پیش از میلاد بخشی از لیگ اصلی دلیان بودند، بازپس گرفت.ایرانیان که از این موفقیت‌های آتن نگران شده بودند، حمایت از متحدان را متوقف کردند و شروع به حمایت از اسپارت کردند.این فرار متفقین را وادار به صلح کرد.صلح پادشاه که به نام صلح آنتالسیداس نیز شناخته می شود، توسط اردشیر دوم پادشاه هخامنشی در سال 387 پیش از میلاد دیکته شد و به جنگ پایان داد.این معاهده اعلام می‌کرد که ایران تمام ایونیا را کنترل می‌کند و سایر شهرهای یونانی «خودمختار» خواهند بود و در واقع آنها را از تشکیل اتحادیه، اتحاد یا ائتلاف منع می‌کند.اسپارت باید نگهبان صلح باشد و قدرت اجرای بندهای آن را داشته باشد.بنابراین، تأثیرات جنگ، تثبیت توانایی ایران برای مداخله موفقیت‌آمیز در سیاست یونان، اتمیزه کردن و انزوای دولت‌های شهر یونان از یکدیگر، و تأیید موقعیت هژمونیک اسپارت در نظام سیاسی یونان بود.تبس بازنده اصلی جنگ بود، زیرا اتحادیه بوئوتیا منحل شد و شهرهای آنها توسط اسپارت پادگان شد.صلح دیری نپایید: جنگ بین اسپارت و تبس خشمگین در سال 378 قبل از میلاد از سر گرفته شد که در نهایت منجر به نابودی هژمونی اسپارت ها در نبرد Leuctra در سال 371 شد.