پس از بیزانس، اسپارتی ها ظاهراً مشتاق بودند تا به دخالت خود در جنگ پایان دهند.ظاهراً اسپارتی ها بر این عقیده بودند که با آزادسازی سرزمین اصلی یونان و شهرهای یونانی آسیای صغیر، هدف جنگ قبلاً محقق شده بود.همچنین شاید این احساس وجود داشت که تضمین امنیت بلندمدت برای یونانیان آسیایی غیرممکن خواهد بود.پس از میکال، پادشاه اسپارت، لئوتیکیدس، انتقال تمامی یونانیان از آسیای صغیر به اروپا را به عنوان تنها روش رهایی دائمی آنها از سلطه ایران پیشنهاد کرده بود.زانتیپوس، فرمانده آتنی در مایکاله، با عصبانیت این موضوع را رد کرده بود.شهرهای ایونی در اصل مستعمرات آتن بودند و آتنی ها، اگر هیچ کس دیگری نبود، از ایونی ها محافظت می کردند.این نقطه ای است که در آن رهبری اتحاد یونان عملاً به آتنی ها واگذار شد.با عقب نشینی اسپارت ها پس از بیزانس، رهبری آتنی ها آشکار شد.اتحاد سست دولت شهرها که علیه تهاجم خشایارشا جنگیده بودند، تحت سلطه اسپارت و اتحادیه پلوپونز قرار داشت.با خروج این ایالت ها، کنگره ای در جزیره مقدس دلوس فراخوانده شد تا اتحاد جدیدی برای ادامه مبارزه با ایرانیان ایجاد کند.این اتحاد، که اکنون بسیاری از جزایر دریای اژه را شامل می شود، به طور رسمی به عنوان "اولین اتحاد آتن" که معمولاً به عنوان اتحادیه دلیان شناخته می شود، تشکیل شد.به گفته توسیدید، هدف رسمی اتحادیه این بود که «انتقام اشتباهاتی را که با ویران کردن قلمرو پادشاه متحمل شدند» بگیرند.در واقع، این هدف به سه تلاش اصلی تقسیم شد: آماده شدن برای تهاجم آینده، انتقام گرفتن از ایران و سازماندهی ابزاری برای تقسیم غنائم جنگی.به اعضا این امکان داده شد که یا تامین نیروهای مسلح یا پرداخت مالیات به خزانه مشترک.اکثر ایالت ها این مالیات را انتخاب کردند.