فتح دره سند از قرن ششم تا چهارم پیش از میلاد توسط هخامنشیان رخ داد و امپراتوری ایران هخامنشی کنترل مناطقی در شمال غربیشبه قاره هند را به دست گرفت که عمدتاً قلمرو پاکستان امروزی را تشکیل می دهد.اولین حمله از دو تهاجم اصلی در حدود سال 535 قبل از میلاد توسط بنیانگذار امپراتوری، کوروش کبیر انجام شد که مناطقی را در غرب رود سند که مرز شرقی امپراتوری هخامنشی را تشکیل می‌داد، ضمیمه کرد.پس از مرگ کوروش، داریوش کبیر سلسله خود را تأسیس کرد و شروع به تسخیر مجدد استان های سابق و گسترش بیشتر امپراتوری کرد.در حدود سال 518 پیش از میلاد، ارتش‌های ایرانی به رهبری داریوش از هیمالیا به هند گذشتند تا با الحاق مناطقی تا رودخانه جلوم در پنجاب، دوره دوم فتح را آغاز کنند.اولین شواهد کتیبه ای مطمئن از طریق کتیبه بیستون تاریخ قبل یا حدود 518 ق.م را نشان می دهد.نفوذ هخامنشیان به شبه قاره هند به صورت مرحله‌ای اتفاق می‌افتد که از بخش‌های شمالی رود سند شروع می‌شد و به سمت جنوب حرکت می‌کرد.همانطور که در چندین کتیبه فارسی دوره هخامنشی ذکر شده است، دره سند به طور رسمی به عنوان ساتراپی گاندارا، هندوش و ساتاگیدیا به امپراتوری هخامنشی ملحق شد.حکومت هخامنشیان بر دره سند بر حاکمان متوالی کاهش یافت و به طور رسمی در حوالی زمان فتح ایران توسط مقدونیه به رهبری اسکندر مقدونی پایان یافت.این امر باعث پیدایش پادشاهان مستقلی مانند پوروس (حاکم منطقه بین رودهای جهلوم و چناب)، آمبی (حاکم منطقه بین رودهای سند و جلوم با پایتخت آن تاکسیلا) و همچنین گاناساغاس یا جمهوری‌هایی شد که بعدها در حوالی سال 323 قبل از میلاد در جریان لشکرکشی به هند با اسکندر روبرو شد.امپراتوری هخامنشی از طریق استفاده از ساتراپی ها اولویتی برای حکومت گذاشت که توسط امپراتوری مقدونی اسکندر، هند و سکاها و امپراتوری کوشانی اجرا شد.