እ.ኤ.አ. በ 1947 ህንድ ነፃ ከመውጣቷ በፊት በሁለት ዋና ዋና ግዛቶች ተከፍሎ ነበር፡ ብሪቲሽ ህንድ , በቀጥታ በብሪቲሽ አገዛዝ እና በብሪቲሽ ሱዛራይንቲ ስር ያሉ የልዑል መንግስታት ግን በውስጣዊ የራስ ገዝ አስተዳደር።ከብሪቲሽ ጋር የተለያየ የገቢ መጋራት ዝግጅት ያደረጉ 562 ልኡላዊ ግዛቶች ነበሩ።እንዲሁም ፈረንሳይኛ እና ፖርቱጋልኛ አንዳንድ የቅኝ ግዛት ግዛቶችን ተቆጣጠሩ።የህንድ ብሄራዊ ኮንግረስ አላማው እነዚህን ግዛቶች ወደ አንድ የህንድ ህብረት ማዋሃድ ነው።መጀመሪያ ላይ እንግሊዞች በመቀላቀል እና በተዘዋዋሪ አገዛዝ መካከል ተፈራርቀዋል።እ.ኤ.አ. በ 1857 የተካሄደው የህንድ አመፅ ብሪቲሽ የበላይነቱን እየጠበቀ የልዑላን መንግስታትን ሉዓላዊነት በተወሰነ ደረጃ እንዲያከብር አነሳሳው።ልኡላን መንግስታትን ከብሪቲሽ ህንድ ጋር ለማዋሃድ የተደረገው ጥረት በ20ኛው ክፍለ ዘመን ተጠናክሮ ቀጠለ፣ ሁለተኛው የዓለም ጦርነት ግን እነዚህን ጥረቶች አቆመ።ከህንድ ነፃነቷ ጋር፣ ብሪታኒያ ከህንድ ወይም ከፓኪስታን ጋር ለመደራደር በመተው ከልዑላን መንግስታት ጋር የሚኖረው የበላይነት እና ስምምነቶች እንደሚያከትም አስታውቀዋል።እ.ኤ.አ. በ 1947 የህንድ ነፃነት እስከሚመጣበት ጊዜ ድረስ ዋና ዋና የህንድ መሪዎች ልዑል መንግስታትን ከህንድ ህብረት ጋር ለማዋሃድ የተለያዩ ስልቶችን ወሰዱ።ታዋቂው መሪ ጃዋሃርላል ኔህሩ ጠንካራ አቋም ወሰደ።በጁላይ 1946 የትኛውም ልኡል መንግስት ነፃ የህንድ ጦርን በወታደራዊ መንገድ ሊቋቋም እንደማይችል አስጠንቅቋል።^[15] እ.ኤ.አ. በጥር 1947 ኔሩ የንጉሶች መለኮታዊ መብት ጽንሰ-ሀሳብ በህንድ በራሷ ላይ ተቀባይነት እንደሌለው በግልፅ ተናግሯል።^[16] ጽኑ አቀራረቡን በማባባስ፣ በግንቦት 1947፣ ኔህሩ የሕንድ ሕገ መንግሥት ጉባኤን ለመቀላቀል ፈቃደኛ ያልሆነ ማንኛውም ልዑል መንግሥት እንደ ጠላት መንግሥት እንደሚቆጠር አስታውቋል።^[17]በአንጻሩ፣ የልዑላን መንግስታትን የማዋሃድ ተግባር በቀጥታ ሀላፊነት የወሰዱት ቫላብብሃይ ፓቴል እና ቪፒ ሜኖን ለእነዚህ ግዛቶች ገዥዎች የበለጠ የማስታረቅ አቀራረብን ወሰዱ።ስልታቸው ከመሳፍንቱ ጋር በቀጥታ ከመጋፈጥ ይልቅ መደራደር እና መስራት ነበር።አብዛኞቹ መሳፍንት መንግስታት ወደ ህንድ ህብረት እንዲገቡ በማሳመን ረገድ ትልቅ አስተዋፅዖ ስላደረጉ ይህ አካሄድ የተሳካ ነበር።^[18]የልዑል ግዛቶች ገዥዎች የተለያየ ምላሽ ነበራቸው።አንዳንዶቹ በአገር ፍቅር ስሜት ተገፋፍተው ወደ ህንድ በፈቃደኝነት ሲቀላቀሉ ሌሎች ደግሞ ነፃነትን ወይም ፓኪስታንን መቀላቀልን ያሰላስላሉ።ሁሉም መሳፍንት መንግስታት ህንድን የተቀላቀሉ አይደሉም።ጁናጋድ በመጀመሪያ ወደ ፓኪስታን ሄደ ነገር ግን ውስጣዊ ተቃውሞ ገጠመው እና በመጨረሻም ከፕሌቢሲት በኋላ ህንድን ተቀላቀለ።ጃሙ እና ካሽሚር ከፓኪስታን ወረራ ገጠማቸው;ለወታደራዊ ዕርዳታ ወደ ሕንድ ገብቷል፣ ይህም ወደ ቀጣይ ግጭት አመራ።ሃይደራባድ መቀላቀልን ተቋቁሟል ነገር ግን በወታደራዊ ጣልቃ ገብነት (ኦፕሬሽን ፖሎ) እና በፖለቲካዊ እልባት ተከትሎ የተዋሃደ ነበር።ከመግባት በኋላ የህንድ መንግስት የልዑላን መንግስታትን የአስተዳደር እና የአስተዳደር መዋቅር ከቀድሞው የእንግሊዝ ግዛቶች ጋር በማጣጣም የህንድ የፌደራል አወቃቀር እንዲመሰረት አድርጓል።ሂደቱ ዲፕሎማሲያዊ ድርድሮችን፣ የህግ ማዕቀፎችን (እንደ የመቀላቀል መሳሪያ) እና አንዳንዴም ወታደራዊ እርምጃን ያካተተ ሲሆን ይህም በተዋሃደ የህንድ ሪፐብሊክ ውስጥ ነው።እ.ኤ.አ. በ 1956 በመሳፍንት መንግስታት እና በብሪቲሽ ህንድ ግዛቶች መካከል ያለው ልዩነት በእጅጉ ቀንሷል።