สงครามคาบสมุทร

สเปน เป็นพันธมิตรกับ ฝรั่งเศส เพื่อต่อต้าน สหราชอาณาจักร ตั้งแต่สนธิสัญญาซาน อิลเดฟอนโซครั้งที่สองในปี พ.ศ. 2339 หลังจากความพ่ายแพ้ของกองเรือสเปนและฝรั่งเศสที่รวมกันโดยอังกฤษในสมรภูมิทราฟัลการ์ในปี พ.ศ. 2348 รอยร้าวเริ่มปรากฏขึ้นในพันธมิตรด้วย สเปนเตรียมบุกฝรั่งเศสจากทางใต้ หลังเกิด สงครามสัมพันธมิตรครั้งที่สี่ในปี 1806 สเปนเตรียมพร้อมสำหรับการรุกรานในกรณีที่ปรัสเซียได้รับชัยชนะ แต่การพ่ายแพ้ของกองทัพปรัสเซียของนโปเลียนใน สมรภูมิเยนา-เอาเออร์ชเตดท์ ทำให้สเปนต้องถอยร่นอย่างไรก็ตาม สเปนยังคงไม่พอใจต่อการสูญเสียกองเรือของตนที่ทราฟัลการ์ และข้อเท็จจริงที่ว่าสเปนถูกบังคับให้เข้าร่วม ระบบภาคพื้นทวีปอย่างไรก็ตาม พันธมิตรทั้งสองตกลงที่จะแบ่ง โปรตุเกส ซึ่งเป็นคู่ค้าและพันธมิตรทางการค้าของอังกฤษมายาวนาน ซึ่งปฏิเสธที่จะเข้าร่วมระบบภาคพื้นทวีปนโปเลียนตระหนักดีถึงสภาวะหายนะของเศรษฐกิจและการบริหารของสเปน และความเปราะบางทางการเมืองเขาเชื่อว่ามันมีค่าเพียงเล็กน้อยในฐานะพันธมิตรในสถานการณ์ปัจจุบันเขายืนกรานที่จะวางกองทหารฝรั่งเศสในสเปนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรุกรานโปรตุเกสของฝรั่งเศส แต่เมื่อทำเสร็จแล้ว เขายังคงเคลื่อนกองทหารฝรั่งเศสเพิ่มเติมเข้าไปในสเปนโดยไม่มีวี่แววว่าจะรุกคืบเข้าไปในโปรตุเกสการปรากฏตัวของกองทหารฝรั่งเศสบนแผ่นดินสเปนไม่เป็นที่นิยมอย่างมากในสเปน ส่งผลให้ทูมุลต์แห่งอารันฆูเอซโดยผู้สนับสนุนของเฟอร์ดินานด์ รัชทายาทแห่งราชบัลลังก์พระเจ้าชาร์ลส์ที่ 4 แห่งสเปนสละราชสมบัติในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2351 และนายกรัฐมนตรีมานูเอล เด โกดอยก็ถูกขับออกจากตำแหน่งเช่นกันพระเจ้าเฟอร์ดินานด์ทรงได้รับการประกาศให้เป็นกษัตริย์ที่ถูกต้องตามกฎหมาย และเสด็จกลับกรุงมาดริดโดยทรงคาดหวังว่าจะได้ทำหน้าที่ในฐานะกษัตริย์นโปเลียน โบนาปาร์ตเรียกเฟอร์ดินานด์ไปที่เมืองบายอน ประเทศฝรั่งเศส และเฟอร์ดินานด์ไปโดยคาดหวังอย่างเต็มที่ว่าโบนาปาร์ตจะอนุมัติตำแหน่งกษัตริย์ของเขานโปเลียนยังเรียก Charles IV ซึ่งมาแยกกันนโปเลียนกดดันให้เฟอร์ดินานด์สละราชสมบัติแทนบิดา ซึ่งยอมสละราชสมบัติภายใต้การบังคับขู่เข็ญจากนั้นพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 4 ทรงสละราชสมบัติให้แก่นโปเลียน เนื่องจากพระองค์ไม่ต้องการให้พระราชโอรสที่ทรงดูแคลนเป็นรัชทายาทนโปเลียนวางโจเซฟน้องชายของเขาไว้บนบัลลังก์การสละราชสมบัติอย่างเป็นทางการได้รับการออกแบบมาเพื่อรักษาความชอบธรรมของพระมหากษัตริย์พระองค์ใหม่

ด้วยความกังวลว่าอังกฤษอาจเข้า แทรกแซงโปรตุเกส ซึ่งเป็นพันธมิตรเก่าแก่และสำคัญ หรือโปรตุเกสอาจต่อต้าน นโปเลียนจึงตัดสินใจเร่งตารางการบุกให้เร็วขึ้น และสั่งให้จูโนต์เคลื่อนไปทางตะวันตกจากอัลคานทาราตามหุบเขาทากัสไปยังโปรตุเกส ระยะทางเพียง 120 ไมล์ (193 กม.)วันที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2350 จูโนต์ออกเดินทางไปลิสบอนและยึดครองได้ในวันที่ 30 พฤศจิกายนเจ้าชายผู้สำเร็จราชการจอห์นทรงหลบหนี บรรทุกครอบครัว ข้าราชบริพาร เอกสารของรัฐ และทรัพย์สมบัติบนกองเรือ ซึ่งได้รับการคุ้มครองโดยอังกฤษ และหลบหนีไปยัง บราซิลขุนนางพ่อค้าและคนอื่น ๆ จำนวนมากเข้าร่วมในการบินด้วยเรือรบ 15 ลำและการขนส่งมากกว่า 20 กองเรือของผู้ลี้ภัยทอดสมอเมื่อวันที่ 29 พฤศจิกายนและออกเดินทางสู่อาณานิคมของบราซิลเที่ยวบินวุ่นวายมากจนเกวียน 14 เล่มที่บรรทุกสมบัติถูกทิ้งไว้ที่ท่าเทียบเรือในฐานะหนึ่งในการกระทำครั้งแรกของจูโนต์ ทรัพย์สินของผู้ที่หลบหนีไปยังบราซิลถูกอายัดและมีการชดใช้ค่าสินไหมทดแทน 100 ล้านฟรังก์กองทัพได้จัดตั้งกองทหารโปรตุเกสขึ้นและไปยังภาคเหนือของเยอรมนีเพื่อปฏิบัติหน้าที่กองทหารรักษาการณ์จูโนต์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้สถานการณ์สงบลงโดยพยายามควบคุมกองทหารของเขาในขณะที่ทางการโปรตุเกสมักยอมจำนนต่อผู้ครอบครองชาวฝรั่งเศส แต่ชาวโปรตุเกสทั่วไปกลับโกรธแค้น และการเก็บภาษีที่รุนแรงทำให้ประชาชนไม่พอใจอย่างขมขื่นภายในเดือนมกราคม พ.ศ. 2351 มีการประหารชีวิตบุคคลที่ต่อต้านการกดดันของฝรั่งเศสสถานการณ์นั้นอันตราย แต่จำเป็นต้องมีแรงกระตุ้นจากภายนอกเพื่อเปลี่ยนความไม่สงบให้กลายเป็นการจลาจล

ในวันที่ 2 พฤษภาคม ฝูงชนเริ่มรวมตัวกันที่หน้าพระราชวังในกรุงมาดริดผู้ที่รวมตัวกันเข้าไปในบริเวณพระราชวังเพื่อพยายามขัดขวางไม่ให้ฟรานซิสโก เดอ พอลลาถูกถอดถอนจอมพล Murat ได้ส่งกองทหารจากกองทหารรักษาพระองค์ไปยังพระราชวังพร้อมกับกองทหารปืนใหญ่ฝ่ายหลังเปิดฉากยิงใส่ฝูงชนที่ชุมนุมกัน และการก่อจลาจลเริ่มแพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ ของเมืองสิ่งที่ตามมาคือการต่อสู้ตามท้องถนนในพื้นที่ต่างๆ ของมาดริด เนื่องจากประชากรติดอาวุธที่ยากจนเผชิญหน้ากับกองทหารฝรั่งเศสมูรัตรีบย้ายกองทหารส่วนใหญ่ของเขาเข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็ว และมีการสู้รบอย่างหนักรอบๆ Puerta del Sol และ Puerta de Toledoจอมพล Murat บังคับใช้กฎอัยการศึกในเมืองและเข้าควบคุมการบริหารอย่างเต็มที่ฝรั่งเศสค่อย ๆ ยึดเมืองคืน และผู้คนหลายร้อยคนเสียชีวิตในการสู้รบภาพวาดโดย Goya ศิลปินชาวสเปนชื่อ The Charge of the Mamelukes แสดงให้เห็นถึงการต่อสู้บนท้องถนนที่เกิดขึ้นMamelukes ของ Imperial Guard ต่อสู้กับชาวเมือง Madrid ใน Puerta del Sol โดยสวมผ้าโพกหัวและใช้ดาบโค้ง กระตุ้นความทรงจำเกี่ยวกับ สเปนที่เป็นมุสลิมมีกองทหารสเปนประจำการอยู่ในเมือง แต่พวกเขายังคงถูกคุมขังอยู่ในค่ายทหารกองทหารสเปนเพียงกองเดียวที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งมาจากหน่วยปืนใหญ่ที่ค่ายทหารของมอนเตเลออนซึ่งเข้าร่วมการจลาจลนายทหารสองคนของกองกำลังเหล่านี้ Luis Daoíz de Torres และ Pedro Velarde y Santillán ยังคงได้รับการยกย่องในฐานะวีรบุรุษของการก่อจลาจลทั้งคู่เสียชีวิตระหว่างการโจมตีค่ายทหารของฝรั่งเศส ขณะที่ฝ่ายกบฏลดจำนวนลงอย่างมาก

ในปี ค.ศ. 1808 นโปเลียนได้เชิญทั้งพระเจ้าชาร์ลส์ที่ 4 และพระเจ้าเฟอร์ดินานด์ที่ 7 ไปบายอน ประเทศฝรั่งเศสภายใต้ข้ออ้างเท็จเพื่อแก้ไขความขัดแย้งทั้งสองกลัวอำนาจผู้ปกครองฝรั่งเศสและคิดว่าเหมาะสมที่จะตอบรับคำเชิญอย่างไรก็ตาม ครั้งหนึ่งในบายอน นโปเลียนได้บังคับให้ทั้งคู่สละบัลลังก์และมอบให้พระองค์เองจากนั้นจักรพรรดิก็ตั้งชื่อพี่ชายของเขาว่าโจเซฟ โบนาปาร์ตเป็นกษัตริย์แห่งสเปนเหตุการณ์นี้เรียกว่า Abdications of Bayonne หรือ Abdicaciones de Bayona ในภาษาสเปน

ในช่วงสงครามคาบสมุทร โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสัปดาห์แรกของเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2351 กองทหารของนโปเลียนมีความยากลำบากอย่างมากในการรักษาการสื่อสารที่ลื่นไหลระหว่างมาดริดและอันดาลูเซีย สาเหตุหลักมาจากกิจกรรมของกองโจรในเซียร์รา โมเรนาการโจมตีครั้งแรกรอบเดสเปญาแปร์รอสเกิดขึ้นในวันที่ 5 มิถุนายน พ.ศ. 2351 เมื่อกองทหารม้าฝรั่งเศสสองกองถูกโจมตีที่ทางเข้าด้านเหนือของทางผ่านและถูกบังคับให้ล่าถอยไปยังเมืองอัลมูราดีลที่อยู่ใกล้เคียงในวันที่ 19 มิถุนายน นายพล Vedel ได้รับคำสั่งให้มุ่งหน้าลงใต้จาก Toledo โดยมีกำลังพล 6,000 นาย ม้า 700 ตัว และปืน 12 กระบอก เพื่อบังคับเส้นทางผ่าน Sierra Morena ยึดภูเขาจากกองโจร และเชื่อมโยงกับ Dupont ทำให้ Castile-La Mancha สงบลง ระหว่างทาง.Vedel เข้าร่วมระหว่างการเดินขบวนโดยกองกำลังขนาดเล็กภายใต้นายพล Roize และ Ligier-Belairในวันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2351 กองทหารของ Vedel ได้พ่ายแพ้ต่อกองทหารประจำการและกองโจรชาวสเปนของพันโท Valdecaños ด้วยปืน 6 กระบอกที่ขวางทางผ่านภูเขาของ Puerta del Rey และในวันต่อมาได้พบกับ Dupont ที่ La Carolina ทำให้การสื่อสารทางทหารกับ Madrid กลับคืนมาหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน การหยุดชะงัก.ในที่สุด กองพลของนายพล Gobert ก็ออกเดินทางจากมาดริดในวันที่ 2 กรกฎาคมเพื่อเสริมกำลังให้กับ Dupontอย่างไรก็ตาม มีเพียงกองพลเดียวในกองพลของเขาเท่านั้นที่ไปถึงดูปองต์ได้ ส่วนที่เหลือจำเป็นต้องยึดถนนไว้ทางเหนือเพื่อต่อต้านการรบแบบกองโจร

การปิดล้อมซาราโกซาครั้งแรก (เรียกอีกอย่างว่าซาราโกซา) เป็นการต่อสู้นองเลือดในสงครามเพนนินชูลาร์ (ค.ศ. 1807–1814)กองทัพฝรั่งเศสภายใต้นายพล Lefebvre-Desnouettes และต่อมาได้รับคำสั่งจากนายพล Jean-Antoine Verdier ถูกปิดล้อม บุกโจมตีซ้ำแล้วซ้ำอีก และถูกขับไล่ออกจากเมืองซาราโกซาของสเปนในฤดูร้อนปี 1808

ระหว่างวันที่ 16 ถึง 19 กรกฎาคม กองกำลังสเปนเข้าประจำตำแหน่งของฝรั่งเศสที่ขยายออกไปตามหมู่บ้านบน Guadalquivir และโจมตีในหลายจุด บีบให้ฝ่ายป้องกันฝรั่งเศสที่สับสนต้องเปลี่ยนฝ่ายไปทางนี้และทางนั้นเมื่อCastañosตรึง Dupont ไว้ที่ปลายน้ำที่ Andújar Reding ประสบความสำเร็จในการบังคับแม่น้ำที่ Mengibar และยึดBailén โดยแทรกตัวอยู่ระหว่างปีกทั้งสองของกองทัพฝรั่งเศสระหว่างคาสตานอสกับเรดดิง ดูปองต์พยายามอย่างไร้ผลที่จะฝ่าแนวรบของสเปนที่ไบเลนด้วยข้อหานองเลือดและสิ้นหวังถึง 3 ครั้ง ทำให้มีผู้เสียชีวิตกว่า 2,000 ราย รวมทั้งตัวเขาเองที่บาดเจ็บด้วยเมื่อคนของเขาขาดเสบียงและไม่มีน้ำท่ามกลางความร้อนอบอ้าว Dupont จึงเข้าเจรจากับชาวสเปนในที่สุดเวเดลก็มาถึง แต่ก็สายเกินไปในการเจรจา ดูปองต์ตกลงที่จะยอมจำนนไม่เพียงแต่กองกำลังของตนเท่านั้นแต่ยังรวมถึงกองกำลังของเวเดลด้วย แม้ว่ากองกำลังของฝ่ายหลังจะอยู่นอกการปิดล้อมของสเปนโดยมีโอกาสหลบหนีที่ดีมีทหารทั้งหมด 17,000 นายถูกจับ ทำให้ Bailen เป็นความพ่ายแพ้ที่เลวร้ายที่สุดของฝรั่งเศสในสงครามคาบสมุทรทั้งหมดพวกเขาจะถูกส่งตัวกลับฝรั่งเศส แต่ชาวสเปนไม่ปฏิบัติตามเงื่อนไขการยอมจำนนและย้ายพวกเขาไปยังเกาะ Cabrera ซึ่งส่วนใหญ่เสียชีวิตจากความอดอยากเมื่อข่าวภัยพิบัติไปถึงศาลของโจเซฟ โบนาปาร์ตในมาดริด ผลที่ตามมาคือการล่าถอยไปยังเอโบร ละทิ้งพื้นที่ส่วนใหญ่ในสเปนให้กับกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบศัตรูของฝรั่งเศสทั่วยุโรปส่งเสียงโห่ร้องให้กับความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ครั้งแรกที่เกิดขึ้นกับกองทัพจักรวรรดิฝรั่งเศสที่ไม่มีใครเอาชนะได้"สเปนดีใจสุดขีด อังกฤษดีใจ ฝรั่งเศสตกใจ และนโปเลียนเดือดดาล มันเป็นความพ่ายแพ้ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดที่จักรวรรดินโปเลียนเคยประสบมา และที่ยิ่งกว่านั้น คือศัตรูที่จักรพรรดิไม่เคยได้รับผลอะไรนอกจากการเหยียดหยาม"— เรื่องราวเกี่ยวกับวีรกรรมของชาวสเปนเป็นแรงบันดาลใจให้ออสเตรียและแสดงให้เห็นถึงพลังของการต่อต้านนโปเลียนทั่วประเทศ ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวขึ้นของ กลุ่มพันธมิตรที่ห้า เพื่อต่อต้านฝรั่งเศส

การมีส่วนร่วมของอังกฤษในสงครามคาบสมุทรเป็นจุดเริ่มต้นของการรณรงค์ที่ยืดเยื้อในยุโรปเพื่อเพิ่มอำนาจทางทหารของอังกฤษบนบกและปลดปล่อยคาบสมุทรไอบีเรียจากฝรั่งเศสในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2351 กองทหารอังกฤษ 15,000 นาย รวมทั้งกองทหารเยอรมันของกษัตริย์ ขึ้นบกที่โปรตุเกสภายใต้การบังคับบัญชาของพลโทเซอร์อาเธอร์ เวลเลสลีย์ ซึ่งขับไล่กองทหารที่แข็งแกร่ง 4,000 นายของอองรี ฟร็องซัว เดลาบอร์ดที่โรลิซาเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม และทำลายกำลังหลักของจูโนต์ที่ 14,000 นาย ผู้ชายที่ Vimeiroในตอนแรกเลสลีย์ถูกแทนที่โดยเซอร์แฮร์รี เบอร์ราร์ด และจากนั้นเซอร์ฮิว ดัลริมเพิลDalrymple อนุญาตให้ Junot อพยพออกจากโปรตุเกสโดยกองทัพเรือในอนุสัญญา Cintra ที่มีการโต้เถียงกันในเดือนสิงหาคมในช่วงต้นเดือนตุลาคม พ.ศ. 2351 หลังจากเกิดเรื่องอื้อฉาวในอังกฤษเกี่ยวกับอนุสัญญาซินตราและการเรียกคืนนายพลดัลริมเพิล เบอร์ราร์ด และเวลเลสลีย์ เซอร์จอห์น มัวร์เข้าควบคุมกองกำลังอังกฤษ 30,000 นายในโปรตุเกสนอกจากนี้ เซอร์เดวิด แบร์ด ซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาการเสริมกำลังจากฟัลเมาท์ซึ่งประกอบด้วยเรือขนส่ง 150 ลำบรรทุกกำลังพลระหว่าง 12,000 ถึง 13,000 นาย ขบวนโดย HMS Louie, HMS Amelia และ HMS Champion ได้เข้าสู่ท่าเรือ Corunna เมื่อวันที่ 13 ตุลาคมปัญหาด้านลอจิสติกส์และการบริหารขัดขวางการรุกรานของอังกฤษในทันทีในขณะเดียวกันอังกฤษได้มีส่วนร่วมอย่างมากต่อสาเหตุของสเปนโดยช่วยอพยพทหาร 9,000 คนจากฝ่ายเหนือของ La Romana จากเดนมาร์กในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2351 กองเรือบอลติกของอังกฤษได้ช่วยขนส่งกองทหารสเปน ยกเว้นกองทหารสามกองที่หนีไม่รอด กลับสเปนโดยผ่านโกเธนเบิร์กในสวีเดนกองมาถึงซานทานแดร์ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2351

ในสมรภูมิวิเมโรเมื่อวันที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2351 อังกฤษภายใต้การนำของนายพลอาเธอร์ เวลเลสลีย์ (ซึ่งต่อมากลายเป็นดยุกแห่งเวลลิงตัน) ได้เอาชนะฝรั่งเศสภายใต้การนำของพลตรีฌ็อง-อันโดเช จูโนต์ ใกล้กับหมู่บ้านวีเมโร ใกล้ลิสบอน โปรตุเกสระหว่างสงครามคาบสมุทร .การต่อสู้ครั้งนี้ยุติการรุกรานโปรตุเกสครั้งแรกของฝรั่งเศสสี่วันหลังจากการรบที่ Roliça กองทัพของ Wellesley ถูกโจมตีโดยกองทัพฝรั่งเศสภายใต้การนำของนายพล Junot ใกล้หมู่บ้าน Vimeiroการสู้รบเริ่มขึ้นโดยเป็นการรบแบบหลบหลีก โดยกองทหารฝรั่งเศสพยายามตีปีกฝ่ายซ้ายของอังกฤษ แต่เวลเลสลีย์สามารถจัดทัพใหม่เพื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีได้ในขณะเดียวกัน Junot ส่งเสากลางสองเสา แต่เสาเหล่านี้ถูกบีบให้ถอยกลับด้วยการระดมยิงจากกองทหารในแนวรับหลังจากนั้นไม่นาน การโจมตีขนาบข้างก็ถูกตีแตก และจูโนต์ก็ล่าถอยไปทางตอร์เรส เวดราส โดยเสียกำลังพล 2,000 นายและปืนใหญ่ 13 กระบอก เทียบกับอังกฤษ-โปรตุเกสที่เสียไป 700 นายไม่มีความพยายามไล่ตามเพราะเลสลีย์ถูกแทนที่โดยเซอร์แฮร์รี เบอร์ราร์ด และจากนั้นเซอร์ฮิว ดัลริมเพิล (คนหนึ่งมาถึงระหว่างการรบ ครั้งที่สองหลังจากนั้นไม่นาน)หลังจากความพ่ายแพ้ของฝรั่งเศส ดัลรีมเปิลได้ให้เงื่อนไขที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ฝรั่งเศสมากกว่าที่พวกเขาจะหวังไว้ภายใต้เงื่อนไขของอนุสัญญาซินตรา กองทัพที่พ่ายแพ้ถูกส่งกลับฝรั่งเศสโดยกองทัพเรืออังกฤษ พร้อมด้วยสิ่งของ ปืน และอุปกรณ์อนุสัญญาซินตราทำให้เกิดเสียงโวยวายในอังกฤษการไต่สวนอย่างเป็นทางการได้ยกโทษให้ชายทั้งสามคน แต่ทั้งการจัดตั้งกองทัพและความคิดเห็นของสาธารณชนต่างกล่าวโทษดัลริมเพิลและเบอร์ราร์ดชายทั้งสองได้รับตำแหน่งบริหารและไม่ได้รับคำสั่งภาคสนามอีกเลสลีย์ซึ่งคัดค้านข้อตกลงอย่างขมขื่น ถูกส่งตัวกลับเข้าประจำการในสเปนและโปรตุเกส

หลังจากการยอมจำนนของกองทหารฝรั่งเศสที่ไบเลนและการสูญเสียโปรตุเกส นโปเลียนเชื่อมั่นในอันตรายที่เขาเผชิญในสเปนด้วยกองกำลัง Armée d'Espagne ของเขาที่มีกำลังพล 278,670 นายอยู่บนเรือเอโบร เผชิญหน้ากับกองทหารสเปนที่ไม่เป็นระเบียบจำนวน 80,000 นาย นโปเลียนและจอมพลของเขาได้ทำการปิดล้อมแนวรบของสเปนเป็นสองเท่าในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2351 นโปเลียนโจมตีด้วยกำลังที่ท่วมท้นและการป้องกันของสเปน ระเหยที่ Burgos, Tudela, Espinosa และ Somosierraมาดริดยอมแพ้ในวันที่ 1 ธันวาคมJoseph Bonaparte กลับสู่บัลลังก์ของเขาคณะรัฐประหารถูกบังคับให้ละทิ้งมาดริดในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2351 และพำนักอยู่ที่อัลคาซาร์แห่งเซบียาตั้งแต่วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2351 จนถึงวันที่ 23 มกราคม พ.ศ. 2353 ในแคว้นคาตาโลเนีย กองทหารที่เข้มแข็ง 17,000 นายของ Laurent Gouvion Saint-Cyr ได้เข้าปิดล้อมและจับตัวโรสจากกองทหารแองโกล-สเปน ทำลายกองทัพสเปนส่วนหนึ่งของ Juan Miguel de Vives y Feliu ที่ Cardedeu ใกล้บาร์เซโลนาเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม และส่งชาวสเปนภายใต้ Conde de Caldagues และ Theodor von Reding ที่ Molins de Rei

ยุทธการแห่งบูร์โกส หรือที่รู้จักในชื่อ ยุทธการกาโมนัล เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2351 ระหว่างสงครามคาบสมุทรในหมู่บ้านกาโมนัล ใกล้บูร์โกส ประเทศสเปนกองทัพฝรั่งเศสที่มีอำนาจภายใต้การนำของจอมพล Bessières ทำลายล้างกองทหารสเปนที่มีจำนวนมากกว่าภายใต้การนำของ General Belveder ทำให้สเปนเข้าสู่การรุกราน

การรบแห่งทูเดลา (23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2351) กองทัพจักรวรรดิฝรั่งเศสนำโดยจอมพลฌอง ล็องส์ โจมตีกองทัพสเปนภายใต้การนำของนายพลกัสตาญอสการต่อสู้ส่งผลให้กองกำลังของจักรวรรดิได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์เหนือศัตรูของพวกเขาการสู้รบเกิดขึ้นใกล้เมืองตูเดลาในนาวาร์ ประเทศสเปนระหว่างสงครามคาบสมุทร ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของความขัดแย้งในวงกว้างที่เรียกว่าสงครามนโปเลียน

ยุทธการโซโมเซียราเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2351 ในช่วงสงครามเพนนินซูลาร์ เมื่อกองกำลังฝรั่งเศส-สเปน-โปแลนด์ที่รวมกันอยู่ภายใต้การบังคับบัญชาโดยตรงของนโปเลียน โบนาปาร์ต บังคับให้ต้องเดินผ่านกองโจรสเปนที่ประจำการอยู่ที่เซียร์รา เด กัวดาร์รามา ซึ่งป้องกันมาดริดจากโดยตรง การโจมตีของฝรั่งเศสที่ช่องเขา Somosierra 60 ไมล์ (97 กม.) ทางเหนือของกรุงมาดริด การปลดทหารเกณฑ์และปืนใหญ่ของสเปนภายใต้เบนิโต เด ซานฮวนซึ่งมีจำนวนมากกว่านั้นมีเป้าหมายเพื่อสกัดกั้นการรุกคืบของนโปเลียนในเมืองหลวงของสเปนนโปเลียนครอบงำตำแหน่งของสเปนในการโจมตีด้วยอาวุธร่วมกัน ส่ง Chevau-légers ของโปแลนด์แห่ง Imperial Guard ไปที่ปืนของสเปนในขณะที่ทหารราบของฝรั่งเศสรุกขึ้นไปตามทางลาดชัยชนะได้ขจัดสิ่งกีดขวางสุดท้ายที่กีดขวางเส้นทางสู่กรุงมาดริด ซึ่งพังทลายลงมาในหลายวันต่อมา

มาดริดยอมแพ้ในวันที่ 1 ธันวาคมJoseph Bonaparte กลับสู่บัลลังก์ของเขารัฐบาลทหารถูกบังคับให้ละทิ้งมาดริดในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2351 และพำนักอยู่ที่อัลคาซาร์แห่งเซบียาตั้งแต่วันที่ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2351 จนถึง 23 มกราคม พ.ศ. 2353

การปิดล้อมเมืองซาราโกซาครั้งที่สองเป็นการยึดเมืองซาราโกซาของสเปน (หรือที่เรียกว่าซาราโกซา) ของฝรั่งเศสในช่วงสงครามคาบสมุทรโดยเฉพาะอย่างยิ่งความโหดร้ายของมันเมืองนี้มีจำนวนมากกว่าฝรั่งเศสอย่างมากอย่างไรก็ตาม การต่อต้านอย่างสิ้นหวังของกองหนุนและพันธมิตรที่เป็นพลเรือนถือเป็นเรื่องใหญ่ พื้นที่ส่วนใหญ่ของเมืองพังยับเยิน กองทหารรักษาการณ์เสียชีวิต 24,000 ราย พลเรือนเสียชีวิต 30,000 ราย

รัฐบาลทหารเข้ามาควบคุมการทำสงครามของสเปนและจัดตั้งภาษีสงคราม จัดตั้งกองทัพแห่งลามันชา ลงนามในสนธิสัญญาการเป็นพันธมิตรกับอังกฤษเมื่อวันที่ 14 มกราคม พ.ศ. 2352 และออกพระราชกฤษฎีกาเมื่อวันที่ 22 พฤษภาคมเพื่อประชุมที่เมืองคอร์เตสความพยายามของกองทัพสเปนแห่งศูนย์กลางในการยึดกรุงมาดริดกลับคืนมาจบลงด้วยการทำลายล้างกองกำลังสเปนที่อูแกลส์เมื่อวันที่ 13 มกราคมโดยกองทหารของวิกเตอร์ฝรั่งเศสสูญเสีย 200 คนในขณะที่คู่ต่อสู้ชาวสเปนสูญเสีย 6,887 คนกษัตริย์โจเซฟเสด็จเข้าสู่กรุงมาดริดอย่างมีชัยหลังการสู้รบ

การรบแห่งโกรูนนา (หรือ A Coruña, La Corunna, La Coruña หรือ La Corogne) ในสเปนรู้จักกันในชื่อ Battle of Elviña เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 16 มกราคม พ.ศ. 2352 เมื่อกองทหารฝรั่งเศสภายใต้จอมพลแห่งจักรวรรดิ Jean de Dieu Soult โจมตีอังกฤษ กองทัพภายใต้พลโท เซอร์ จอห์น มัวร์การต่อสู้เกิดขึ้นท่ามกลางสงครามคาบสมุทรซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของสงครามนโปเลียนที่กว้างขึ้นเป็นผลมาจากการรณรงค์ของฝรั่งเศส นำโดยนโปเลียน ซึ่งเอาชนะกองทัพสเปนและทำให้กองทัพอังกฤษถอนตัวไปที่ชายฝั่งหลังจากมัวร์พยายามโจมตีกองทหารของ Soult และหันเหกองทัพฝรั่งเศสไม่สำเร็จไล่ตามโดยฝรั่งเศสภายใต้ Soult อย่างดื้อรั้น อังกฤษได้ล่าถอยข้ามภาคเหนือของสเปนในขณะที่กองหลังของพวกเขาต่อสู้กับการโจมตีของฝรั่งเศสซ้ำแล้วซ้ำเล่ากองทัพทั้งสองต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากจากสภาวะฤดูหนาวที่รุนแรงกองทัพอังกฤษส่วนใหญ่ ยกเว้น Light Brigade ชั้นยอดภายใต้ Robert Craufurd ได้รับความทุกข์ทรมานจากการสูญเสียระเบียบและระเบียบวินัยระหว่างการล่าถอยในที่สุด เมื่ออังกฤษไปถึงท่าเรือโครันนาบนชายฝั่งทางตอนเหนือของแคว้นกาลิเซียในสเปน ล่วงหน้าไม่กี่วันก่อนฝรั่งเศส พวกเขาพบว่าเรือขนส่งของพวกเขามาไม่ถึงกองเรือมาถึงหลังจากนั้นสองสามวัน และอังกฤษกำลังอยู่ระหว่างการเริ่มดำเนินการเมื่อกองกำลังฝรั่งเศสเปิดการโจมตีพวกเขาบังคับให้อังกฤษสู้รบอีกครั้งก่อนที่จะสามารถออกเดินทางไปอังกฤษได้ผลที่ตามมาคืออังกฤษระงับการโจมตีของฝรั่งเศสไว้ได้จนถึงค่ำ เมื่อกองทัพทั้งสองแยกตัวออกจากกันกองกำลังอังกฤษกลับมาดำเนินการต่อในชั่วข้ามคืนการขนส่งครั้งสุดท้ายที่เหลืออยู่ในตอนเช้าภายใต้การยิงปืนใหญ่ของฝรั่งเศสแต่เมืองท่าของ Corunna และ Ferrol รวมถึงทางตอนเหนือของสเปนกลับถูกยึดและยึดครองโดยฝรั่งเศสระหว่างการสู้รบ เซอร์จอห์น มัวร์ ผู้บัญชาการทหารอังกฤษ ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเสียชีวิตหลังจากทราบว่าคนของเขาขับไล่การโจมตีของฝรั่งเศสได้สำเร็จ

กองพลที่ 4 ของฝรั่งเศส (ร่วมกับกองพลโปแลนด์ภายใต้การควบคุมของนายพลวาลองซ์) ต้องข้ามสะพานข้ามแม่น้ำกัวเดียนาซึ่งได้รับการปกป้องโดยกองทหารสเปนของเคานต์อูร์บีนา การ์ตาโอฆาลพลหอกโปแลนด์แห่ง Legion of the Vistula ภายใต้พันเอก Jan Konopka พุ่งผ่านสะพานโดยไม่ทันตั้งตัว จากนั้นเข้าโจมตีกองทหารราบสเปนและโจมตีจากด้านหลังขณะที่กองกำลังหลักของฝรั่งเศสและโปแลนด์ข้ามสะพานและโจมตีแนวหน้าของสเปนการสู้รบสิ้นสุดลงเมื่อทหารสเปนที่ไร้วินัยแยกย้ายกันไป และเริ่มล่าถอยไปทางซานตาครูซ

วิกเตอร์เริ่มขับเคลื่อนลงใต้โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อทำลายกองทัพเอสเตรมาดูราซึ่งได้รับคำสั่งจากนายพลคูเอสตา ซึ่งกำลังล่าถอยต่อหน้าการรุกของฝรั่งเศสในวันที่ 27 มีนาคม Cuesta ได้รับการเสริมกำลังด้วยกองทหาร 7,000 นายและตัดสินใจที่จะพบกับฝรั่งเศสในการสู้รบแทนที่จะถอนตัวต่อไปมันเป็นวันที่หายนะสำหรับ Cuesta ซึ่งเกือบเสียชีวิตในการสู้รบบางการประเมินระบุว่าจำนวนทหารสเปนที่ถูกสังหารอยู่ที่ 8,000 นาย นับทั้งการสู้รบและหลังการสู้รบ และถูกจับได้ประมาณ 2,000 คน ในขณะที่ชาวฝรั่งเศสได้รับบาดเจ็บเพียง 1,000 คนเท่านั้นอย่างไรก็ตาม ในวันถัดมา สัปเหร่อชาวฝรั่งเศสได้ฝังศพทหารสเปนจำนวน 16,002 นายในหลุมฝังศพจำนวนมากยิ่งไปกว่านั้น สเปนเสียปืนไป 20 กระบอกจากทั้งหมด 30 กระบอกนับเป็นความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ครั้งที่สองของ Cuesta ด้วยน้ำมือของชาวฝรั่งเศส ต่อจาก Medina del Rio Seco ในปี 1808 การสู้รบครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นที่ประสบความสำเร็จในการพิชิตสเปนตอนใต้ของฝรั่งเศส

หลังจากโครันนา Soult หันความสนใจไปที่ การรุกรานของโปรตุเกสกองทหารรักษาการณ์และผู้ป่วยลดราคา Soult's II Corps มีกำลังพล 20,000 นายสำหรับปฏิบัติการเขาบุกโจมตีฐานทัพเรือสเปนที่ Ferrol เมื่อวันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2352 ยึดเรือแปดลำในแนวเดียวกัน เรือรบสามลำ นักโทษหลายพันคน และปืนคาบศิลา Brown Bess 20,000 กระบอก ซึ่งใช้ในการติดอาวุธใหม่ให้กับทหารราบฝรั่งเศสในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2352 Soult รุกรานโปรตุเกสผ่านทางระเบียงด้านเหนือ โดยมีกองทหารโปรตุเกส 12,000 นายของ Francisco da Silveira คลี่คลายท่ามกลางการจลาจลและความวุ่นวาย และภายในสองวันหลังจากข้ามพรมแดน Soult ก็ยึดป้อมปราการ Chaves ได้เมื่อเคลื่อนตัวไปทางตะวันตก กองทหารมืออาชีพของ Soult 16,000 นายโจมตีและสังหารชาวโปรตุเกส 4,000 คนจาก 25,000 คนที่ไม่ได้เตรียมตัวและไร้ระเบียบวินัยที่บรากาโดยต้องสูญเสียชาวฝรั่งเศส 200 คนในการรบครั้งแรกที่ปอร์โตเมื่อวันที่ 29 มีนาคม ฝ่ายป้องกันโปรตุเกสตื่นตระหนกและสูญเสียทหาร 6,000 ถึง 20,000 นายเสียชีวิต บาดเจ็บหรือถูกยึด และเสบียงจำนวนมหาศาลการสูญเสียน้อยกว่า 500 คน Soult ได้รักษาเมืองที่สองของโปรตุเกสด้วยอู่ต่อเรือและคลังแสงที่มีค่าSoult หยุดที่ปอร์โตเพื่อปรับกองทัพของเขาก่อนที่จะบุกลิสบอน

เลสลีย์กลับไปโปรตุเกสในเดือนเมษายน พ.ศ. 2352 เพื่อสั่งการกองทัพอังกฤษ เสริมด้วยกองทหารโปรตุเกสที่ได้รับการฝึกฝนโดยนายพลเบเรสฟอร์ดหลังจากเข้ารับคำสั่งกองทหารอังกฤษในโปรตุเกสเมื่อวันที่ 22 เมษายน เลสลีย์ก็รุกคืบไปที่ปอร์โตทันทีและข้ามแม่น้ำดูโรอย่างน่าประหลาดใจ เข้าใกล้ปอร์โตซึ่งการป้องกันอ่อนแอความพยายามในช่วงหลังของ Soult ในการรวบรวมการป้องกันนั้นไร้ผลชาวฝรั่งเศสรีบละทิ้งเมืองอย่างไร้ระเบียบในไม่ช้า Soult ก็พบว่าเส้นทางล่าถอยของเขาไปทางทิศตะวันออกถูกปิดกั้นและถูกบังคับให้ทำลายปืนของเขาและเผาขบวนสัมภาระของเขาWellesley ไล่ตามกองทัพฝรั่งเศส แต่กองทัพของ Soult รอดพ้นจากการทำลายล้างโดยหนีผ่านภูเขาเมืองทางเหนืออื่น ๆ ถูกยึดโดยนายพลซิลเวร่าการสู้รบยุติการรุกรานโปรตุเกสครั้งที่สองของฝรั่งเศส

วันที่ 27 มีนาคม กองกำลังสเปนเอาชนะฝรั่งเศสที่บีโก ยึดเมืองส่วนใหญ่ในจังหวัดปอนเตเบดราคืนได้ และบังคับให้ฝรั่งเศสล่าถอยไปยังซานติอาโก เด กอมโปสเตลาเมื่อวันที่ 7 มิถุนายน กองทัพฝรั่งเศสของจอมพลมิเชล เนย์พ่ายแพ้ที่ปูเอนเต ซันปาโย ในปอนเตเบดราโดยกองกำลังสเปนภายใต้การบังคับบัญชาของพันเอกปาโบล โมริลโล และเนย์และกองกำลังของเขาถอยกลับไปลูโกเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน ขณะที่ถูกก่อกวนโดยกองโจรสเปนกองกำลังของ Ney เข้าร่วมกับกองกำลังของ Soult และกองกำลังเหล่านี้ถอนตัวเป็นครั้งสุดท้ายจากกาลิเซียในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2352

เมื่อโปรตุเกสได้รับการรักษาความปลอดภัยแล้ว Wellesley ก็บุกเข้าไปในสเปนเพื่อรวมเป็นหนึ่งกับกองกำลังของ CuestaI Corps ของ Victor ล่าถอยไปต่อหน้าพวกเขาจาก Talaveraกองกำลังไล่ตามของ Cuesta ถอยกลับหลังจากกองทัพเสริมของ Victor ซึ่งตอนนี้ได้รับคำสั่งจากจอมพล Jean-Baptiste Jourdan ไล่ต้อนพวกเขากองพลอังกฤษสองฝ่ายรุกคืบไปช่วยสเปนเมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม ที่สมรภูมิทาลาเวรา ฝรั่งเศสรุกคืบในสามแนวรับและถูกขับไล่หลายครั้ง แต่กองกำลังพันธมิตรอังกฤษ-พันธมิตรต้องสูญเสียอย่างหนัก ซึ่งสูญเสียกำลังพล 7,500 นายสำหรับการสูญเสีย 7,400 นายของฝรั่งเศสWellesley ถอนตัวจาก Talavera เมื่อวันที่ 4 สิงหาคมเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตัดขาดโดยกองทัพที่รวมตัวกันของ Soult ซึ่งเอาชนะกองกำลังปิดกั้นของสเปนในการโจมตีข้ามแม่น้ำ Tagus ใกล้ Puente del Arzobispoการขาดเสบียงและการคุกคามของการเสริมกำลังของฝรั่งเศสในฤดูใบไม้ผลิทำให้เวลลิงตันต้องล่าถอยไปยังโปรตุเกสความพยายามของสเปนในการยึดกรุงมาดริดหลังจาก Talavera ล้มเหลวที่ Almonacid ซึ่ง IV Corps ของ Sébastiani ทำให้ชาวสเปนบาดเจ็บล้มตาย 5,500 คน ทำให้พวกเขาต้องล่าถอยโดยสูญเสียฝรั่งเศสไป 2,400 คน

รัฐบาลกลางสูงสุดแห่งสเปนและรัฐบาลทหารปกครองราชอาณาจักรถูกกดดันจากประชาชนให้จัดตั้งคอร์เตสแห่งกาดิซขึ้นในฤดูร้อนปี 1809 รัฐบาลทหารเสนอสิ่งที่หวังว่าจะเป็นกลยุทธ์ที่ชนะสงคราม ยึดกรุงมาดริดกลับคืนมา โดยมีกองกำลังกว่า 100,000 นายในสามกองทัพภายใต้ Duke del Parque, Juan Carlos de Aréizaga และ Duke of Alburquerqueเดล ปาร์กเอาชนะกองทหารที่หกของฌอง กาเบรียล มาร์ช็องด์ในยุทธการทามาเมสเมื่อวันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2352 และยึดครองเมืองซาลามังกาได้ในวันที่ 25 ตุลาคมมาร์แชนด์ถูกแทนที่โดยฟรองซัวส์ เอเตียน เดอ เคลเลอร์มันน์ ซึ่งนำกำลังเสริมมาในรูปแบบของคนของเขาเอง เช่นเดียวกับกองกำลังของนายพลกองพลน้อยนิโคลัส โกดิโนต์Kellermann เดินทัพตามตำแหน่งของ Del Parque ที่ Salamanca ซึ่งละทิ้งทันทีและถอยร่นไปทางใต้ในขณะเดียวกัน กองโจรในจังหวัดเลออนได้เพิ่มกิจกรรมของพวกเขาKellermann ออกจาก VI Corps ที่ยึด Salamanca และกลับไปที่Leónเพื่อหยุดยั้งการจลาจลกองทัพของ Aréizaga ถูกทำลายโดย Soult ที่ Battle of Ocaña เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายนสเปนเสียทหารไป 19,000 นาย เทียบกับฝรั่งเศสที่เสียไป 2,000 นายในไม่ช้าอัลบูเคอร์คีก็ละทิ้งความพยายามของเขาใกล้กับทาลาเวราDel Parque ย้ายไปที่ Salamanca อีกครั้งโดยเร่งกองทหาร VI กลุ่มหนึ่งออกจาก Alba de Tormes และยึดครอง Salamanca ในวันที่ 20 พฤศจิกายนหวังว่าจะได้ระหว่าง Kellermann และมาดริด Del Parque ก้าวไปสู่ ​​Medina del CampoKellermann โต้กลับและถูกขับไล่ที่ Battle of Carpio เมื่อวันที่ 23 พฤศจิกายนวันรุ่งขึ้น Del Parque ได้รับข่าวภัยพิบัติ Ocaña และหนีไปทางใต้โดยตั้งใจจะหลบภัยในภูเขาทางตอนกลางของสเปนในบ่ายวันที่ 28 พฤศจิกายน Kellermann โจมตี Del Parque ที่ Alba de Tormes และไล่เขาออกไปหลังจากสร้างความเสียหายให้กับทหาร 3,000 นายกองทัพของ Del Parque หนีเข้าไปในภูเขา ความแข็งแกร่งลดลงอย่างมากเนื่องจากการสู้รบและไม่ใช่การสู้รบในช่วงกลางเดือนมกราคม

ฝรั่งเศสบุกแคว้นอันดาลูเซียเมื่อวันที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2353 กองทหารฝรั่งเศส 60,000 นาย—กองพลของวิกเตอร์ มอร์ติเยร์ และเซบาสเตียนีพร้อมกับกองทหารอื่น ๆ รุกคืบไปทางใต้เพื่อโจมตีที่ตั้งของสเปนคนของอาเรอิซากะถูกครอบงำในทุกจุด หลบหนีไปทางตะวันออกและทางใต้ ทิ้งเมืองแล้วเมืองเล่าให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูผลที่ตามมาคือการปฏิวัติในวันที่ 23 มกราคม คณะรัฐบาลกลางตัดสินใจหนีไปยังที่ปลอดภัยของกาดิซจากนั้นจึงสลายตัวในวันที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2353 และจัดตั้งสภาผู้สำเร็จราชการแห่งสเปนและอินดีสห้าคนSoult เคลียร์ทางตอนใต้ของสเปนทั้งหมดยกเว้นCádizซึ่งเขาปล่อยให้ Victor ทำการปิดล้อมระบบการปกครองของรัฐบาลทหารถูกแทนที่ด้วยผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์และคอร์เตสแห่งกาดิซ ซึ่งจัดตั้งรัฐบาลถาวรภายใต้รัฐธรรมนูญปี 1812

กาดิซมีป้อมปราการแน่นหนา ในขณะที่ท่าเรือเต็มไปด้วยเรือรบของอังกฤษและสเปนกองทัพของ Alburquerque และ Voluntarios Distinguidos ได้รับการเสริมกำลังโดยทหาร 3,000 นายที่หลบหนีจากเมือง Seville และกองพลอังกฤษ-โปรตุเกสที่แข็งแกร่งซึ่งได้รับคำสั่งจากนายพล William Stewartด้วยประสบการณ์ของพวกเขา ชาวสเปนจึงละทิ้งความละอายใจเกี่ยวกับกองทหารรักษาการณ์ของอังกฤษก่อนหน้านี้กองทหารฝรั่งเศสของวิกเตอร์ตั้งค่ายที่แนวชายฝั่งและพยายามระดมยิงใส่เมืองเพื่อให้ยอมจำนนต้องขอบคุณอำนาจทางเรือของอังกฤษ การปิดล้อมทางเรือของเมืองจึงเป็นไปไม่ได้การทิ้งระเบิดของฝรั่งเศสไม่ได้ผลและความมั่นใจของกาดิตาโนก็เพิ่มขึ้นและโน้มน้าวพวกเขาว่าพวกเขาคือวีรบุรุษด้วยอาหารที่อุดมสมบูรณ์และราคาตกต่ำ การทิ้งระเบิดก็สิ้นหวังแม้จะมีทั้งพายุเฮอริเคนและโรคระบาด พายุทำลายเรือหลายลำในฤดูใบไม้ผลิปี 1810 และเมืองก็ถูกทำลายด้วยโรคไข้เหลืองระหว่างการปิดล้อมซึ่งกินเวลาสองปีครึ่ง Cortes of Cádiz ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้สำเร็จราชการรัฐสภาหลังจากพระเจ้า Ferdinand VII ถูกปลด ได้ร่างรัฐธรรมนูญใหม่เพื่อลดความแข็งแกร่งของสถาบันกษัตริย์ ซึ่งในที่สุด Fernando VII ก็เพิกถอนเมื่อ เขากลับมา.

ด้วยความเชื่อมั่นจากหน่วยสืบราชการลับว่า การโจมตีครั้งใหม่ของฝรั่งเศสต่อโปรตุเกส กำลังใกล้เข้ามา เวลลิงตันจึงสร้างตำแหน่งป้องกันที่ทรงพลังใกล้กับลิสบอน ซึ่งเขาสามารถถอยกลับไปได้หากจำเป็นเพื่อปกป้องเมือง เขาได้สั่งให้สร้างแนวเส้น Torres Vedras ซึ่งเป็นแนวที่แข็งแรงสามแนวซึ่งมีป้อมปราการ โรงไม้กั้น ฐานทัพ และร่องลึกที่มีป้อมปืนใหญ่ภายใต้การดูแลของ Sir Richard Fletcherส่วนต่าง ๆ ของสายสื่อสารกันด้วยสัญญาณช่วยให้สามารถตอบสนองต่อภัยคุกคามใด ๆ ได้ทันทีงานเริ่มขึ้นในฤดูใบไม้ร่วงปี 1809 และการป้องกันหลักเสร็จสิ้นในเวลาเพียงหนึ่งปีต่อมาเพื่อขัดขวางข้าศึกมากขึ้น พื้นที่ด้านหน้าของแนวต้องอยู่ภายใต้นโยบายแผ่นดินที่ไหม้เกรียม: พวกมันถูกกีดกันจากอาหาร อาหารสัตว์ และที่หลบภัยผู้อยู่อาศัยในเขตใกล้เคียง 200,000 คนถูกย้ายภายในเส้นเวลลิงตันใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่าฝรั่งเศสสามารถพิชิตโปรตุเกสได้โดยการพิชิตลิสบอนเท่านั้น และในทางปฏิบัติพวกเขาสามารถไปถึงลิสบอนจากทางเหนือเท่านั้นจนกระทั่งการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้น ฝ่ายบริหารของโปรตุเกสมีอิสระที่จะต่อต้านอิทธิพลของอังกฤษ ตำแหน่งของเบเรสฟอร์ดก็อยู่ในเกณฑ์พอทนได้โดยการสนับสนุนอย่างมั่นคงของรัฐมนตรีกระทรวงสงคราม มิเกล เด เปเรย์รา ฟอร์จาซเพื่อเป็นการโหมโรงการรุกราน เนย์เข้ายึดเมืองซิอูดัด โรดริโก ซึ่งเป็นเมืองที่มีป้อมปราการของสเปนหลังจากการปิดล้อมที่ยาวนานตั้งแต่วันที่ 26 เมษายนถึง 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2353 ฝรั่งเศสบุกโปรตุเกสอีกครั้งด้วยกองทัพประมาณ 65,000 นาย นำโดยจอมพล Masséna และบังคับให้เวลลิงตันถอยกลับไป Almeida ไป Busacoที่สมรภูมิโคอา ฝรั่งเศสขับไล่กองพลเบาของโรเบิร์ต ครอฟอร์ดกลับคืนมา หลังจากนั้น Masséna ก็เคลื่อนทัพเข้าโจมตีตำแหน่งของอังกฤษบนความสูงของบัสซาโก ซึ่งเป็นสันเขายาว 16 กม. ซึ่งส่งผลให้เกิดการรบที่บูซาโกเมื่อวันที่ 27 กันยายน.ฝรั่งเศสล้มเหลวในการขับไล่กองทัพแองโกล-โปรตุเกสหลังการสู้รบ Masséna แซงหน้าเวลลิงตัน ซึ่งค่อยๆ ถอยกลับไปยังตำแหน่งที่เตรียมไว้ในแนวเส้นเวลลิงตันดูแลป้อมปราการด้วย "กองทหารรอง" — กองทหารอาสาสมัครชาวโปรตุเกส 25,000 นาย ชาวสเปน 8,000 นาย นาวิกโยธินและทหารปืนใหญ่ของอังกฤษ 2,500 นาย ทำให้กองทัพภาคสนามหลักของกองประจำการอังกฤษและโปรตุเกสแยกย้ายกันไปพบกับการโจมตีของฝรั่งเศสในทุกจุดของเส้นกองทัพโปรตุเกสของ Masséna ตั้งสมาธิรอบ Sobral เพื่อเตรียมโจมตีหลังจากการปะทะกันอย่างดุเดือดในวันที่ 14 ตุลาคม ซึ่งความแข็งแกร่งของแนวรบเริ่มปรากฏชัด ชาวฝรั่งเศสจึงพยายามเข้าโจมตีแทนที่จะเปิดการโจมตีเต็มรูปแบบ และกำลังพลของ Masséna ก็เริ่มประสบปัญหาขาดแคลนอย่างรุนแรงในภูมิภาคนี้ในช่วงปลายเดือนตุลาคม หลังจากตรึงกองทัพที่หิวโหยของเขาไว้ก่อนหน้าลิสบอนเป็นเวลาหนึ่งเดือน Masséna ก็ถอยกลับไปสู่ตำแหน่งระหว่าง Santarém และ Rio Maior

ตั้งแต่เดือนมกราคมถึงมีนาคม พ.ศ. 2354 Soult พร้อมกำลังทหาร 20,000 นายเข้าปิดล้อมและยึดเมืองป้อมปราการของ Badajoz และ Olivenza ใน Extremadura โดยจับกุมนักโทษได้ 16,000 คน ก่อนที่จะกลับไปยัง Andalusia พร้อมกองทัพส่วนใหญ่ของเขาSoult รู้สึกโล่งใจที่บทสรุปอย่างรวดเร็วของปฏิบัติการ เนื่องจากข่าวกรองที่ได้รับเมื่อวันที่ 8 มีนาคมบอกเขาว่ากองทัพสเปนของ Francisco Ballesteros กำลังคุกคามเซบียา Victor พ่ายแพ้ที่ Barrosa และ Masséna ได้ล่าถอยจากโปรตุเกสSoult ปรับใช้กองกำลังของเขาอีกครั้งเพื่อจัดการกับภัยคุกคามเหล่านี้

ระหว่างปี พ.ศ. 2354 กองกำลังของวิกเตอร์ลดน้อยลงเนื่องจากการร้องขอกำลังเสริมจาก Soult เพื่อช่วยในการปิดล้อมบาดาจอซสิ่งนี้ทำให้จำนวนทหารฝรั่งเศสลดลงเหลือระหว่าง 20,000 ถึง 15,000 นาย และสนับสนุนให้ฝ่ายป้องกันกาดิซพยายามฝ่าวงล้อม ควบคู่ไปกับการมาถึงของกองทัพบรรเทาทุกข์แองโกล-สเปน ซึ่งมีทหารราบประมาณ 12,000 นายและทหารม้า 800 นาย ภายใต้การบังคับบัญชาโดยรวมของนายพลมานูเอล ลา Peña กับกองทหารอังกฤษนำโดย พลโท เซอร์ โธมัส เกรแฮมการเดินทัพมุ่งสู่กาดิซในวันที่ 28 กุมภาพันธ์ กองกำลังนี้เอาชนะฝ่ายฝรั่งเศสสองฝ่ายภายใต้การนำของวิกเตอร์ที่บาร์โรซาพันธมิตรล้มเหลวในการใช้ประโยชน์จากความสำเร็จของพวกเขา และในไม่ช้า Victor ก็ทำการปิดล้อมใหม่

ในเดือนเมษายน เวลลิงตันปิดล้อมอัลเมดาMassénaก้าวไปสู่ความโล่งใจโดยโจมตีเวลลิงตันที่ Fuentes de Oñoro (3–5 พฤษภาคม)ทั้งสองฝ่ายอ้างชัยชนะ แต่อังกฤษยังคงปิดล้อมและฝรั่งเศสถอยกลับโดยไม่ถูกโจมตีหลังจากการสู้รบครั้งนี้ กองทหารรักษาการณ์ Almeida ได้หลบหนีผ่านแนวรบของอังกฤษในการเดินขบวนตอนกลางคืนMassénaถูกบังคับให้ถอนตัวเนื่องจากสูญเสียทหารไปทั้งหมด 25,000 นายในโปรตุเกส และถูกแทนที่โดย Auguste Marmontเวลลิงตันเข้าร่วมกับเบเรสฟอร์ดและทำการปิดล้อมบาดาจอซอีกครั้งMarmont เข้าร่วม Soult พร้อมกำลังเสริมที่แข็งแกร่งและเวลลิงตันเกษียณ

ในวันที่ 5 พฤษภาคม สุเชษฐ์ปิดล้อมเมืองที่สำคัญอย่างตาร์ราโกนา ซึ่งทำหน้าที่เป็นท่าเรือ ป้อมปราการ และฐานทรัพยากรที่ค้ำจุนกองกำลังภาคสนามของสเปนในแคว้นกาตาลุญญาสุเชษฐ์ได้รับหนึ่งในสามของกองทัพกาตาลุญญา และเมืองก็ตกอยู่ในการโจมตีอย่างกะทันหันในวันที่ 29 มิถุนายนกองกำลังของสุเชษฐ์สังหารพลเรือน 2,000 คนนโปเลียนให้รางวัลแก่สุเชษฐ์ด้วยกระบองของจอมพล

ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2354 เมื่อเสบียงหมด Masséna จึงล่าถอยจากโปรตุเกสไปยังเมืองซาลามันกาเวลลิงตันเป็นฝ่ายรุกในเดือนนั้นกองทัพแองโกล-โปรตุเกสนำโดยนายพลวิลเลียม เบเรสฟอร์ดของอังกฤษ และกองทัพสเปนที่นำโดยนายพลชาวสเปน Joaquín Blake และ Francisco Castaños พยายามที่จะยึดคืนบาดาโฮซโดยการปิดล้อมกองทหารรักษาการณ์ที่ฝรั่งเศส Soult ทิ้งไว้เบื้องหลังSoult รวบรวมกองทัพของเขาและเดินทัพเพื่อคลายการปิดล้อมเบเรสฟอร์ดยกการปิดล้อมและกองทัพของเขาสกัดกั้นการเดินทัพของฝรั่งเศสที่สมรภูมิอัลบูเอรา Soult เอาชนะเบเรสฟอร์ดได้ แต่ไม่สามารถชนะการต่อสู้ได้เขาถอยทัพไปที่เซบียา

ในเดือนกันยายน สุเชษฐ์เปิดฉากการรุกรานจังหวัดบาเลนเซียเขาปิดล้อมปราสาท Sagunto และเอาชนะความพยายามในการบรรเทาทุกข์ของ Blakeกองหลังชาวสเปนยอมจำนนในวันที่ 25 ตุลาคมสุเชษฐ์ดักกองทัพทั้งหมดของเบลคจำนวน 28,044 นายในเมืองบาเลนเซียเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม และบังคับให้ยอมจำนนในวันที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2355 หลังจากการปิดล้อมช่วงสั้น ๆเบลคสูญเสียชาย 20,281 คนเสียชีวิตหรือถูกจับสุเชษฐ์เคลื่อนทัพลงใต้ ยึดเมืองท่าเดเนียการปรับกำลังทหารส่วนใหญ่ของเขาใหม่สำหรับ การรุกรานรัสเซียทำให้ปฏิบัติการของ สุเชษฐ์ต้องหยุดชะงักลงจอมพลที่ได้รับชัยชนะได้สร้างฐานทัพที่ปลอดภัยในอารากอน และได้รับการแต่งตั้งโดยนโปเลียนในฐานะดยุกแห่งอัลบูเฟรา หลังจากทะเลสาบทางตอนใต้ของวาเลนเซีย

เวลลิงตันต่ออายุการรุกของพันธมิตรเข้าสู่สเปนในต้นปี พ.ศ. 2355 โดยปิดล้อมและยึดเมืองป้อมปราการชายแดนซิวดัด โรดริโกโดยการโจมตีเมื่อวันที่ 19 มกราคม และเปิดช่องทางการรุกรานทางเหนือจากโปรตุเกสเข้าสู่สเปนสิ่งนี้ยังทำให้เวลลิงตันสามารถเดินหน้าเพื่อยึดเมืองป้อมปราการทางตอนใต้ของบาดาโฮซได้ ซึ่งจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นหนึ่งในการปิดล้อมที่นองเลือดที่สุดในสงครามนโปเลียนเมืองนี้ถูกโจมตีในวันที่ 6 เมษายน หลังจากที่ระดมยิงด้วยปืนใหญ่อย่างต่อเนื่องได้พังกำแพงม่านไปสามแห่งการป้องกันอย่างเหนียวแน่น การโจมตีครั้งสุดท้ายและการปะทะกันก่อนหน้านี้ทำให้ฝ่ายพันธมิตรบาดเจ็บล้มตายประมาณ 4,800 คนความสูญเสียเหล่านี้ทำให้เวลลิงตันตกใจที่กล่าวถึงกองทหารของเขาในจดหมายว่า "ฉันหวังอย่างยิ่งว่าฉันจะไม่ตกเป็นเครื่องมือในการทดสอบพวกเขาเหมือนที่พวกเขาถูกทดสอบเมื่อคืนนี้อีกต่อไป"กองทหารที่ได้รับชัยชนะสังหารหมู่พลเรือนชาวสเปน 200–300 คน

ต่อมากองทัพพันธมิตรเข้ายึดเมืองซาลามังกาได้ในวันที่ 17 มิถุนายน เช่นเดียวกับที่จอมพลมาร์มงเข้ามาใกล้กองกำลังทั้งสองพบกันในวันที่ 22 กรกฎาคม หลังจากการซ้อมรบหลายสัปดาห์ เมื่อเวลลิงตันเอาชนะฝรั่งเศสในสมรภูมิซาลามังกา ซึ่งระหว่างนั้นมาร์มงต์ได้รับบาดเจ็บการต่อสู้ทำให้เวลลิงตันกลายเป็นนายพลฝ่ายรุก และกล่าวกันว่าเขา "เอาชนะกองทัพ 40,000 นายใน 40 นาที"ยุทธการที่ซาลามันกาเป็นความพ่ายแพ้อย่างน่าสยดสยองสำหรับฝรั่งเศสในสเปน และในขณะที่พวกเขาจัดกลุ่มใหม่ กองกำลังแองโกล-โปรตุเกสก็เคลื่อนพลไปที่มาดริด ซึ่งยอมจำนนในวันที่ 14 สิงหาคมยึดปืนคาบศิลา 20,000 กระบอก ปืนใหญ่ 180 กระบอก และนกอินทรีจักรวรรดิฝรั่งเศส 2 ตัว

หลังจากชัยชนะของพันธมิตรที่ซาลามังกาเมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2355 กษัตริย์โจเซฟ โบนาปาร์ตละทิ้งมาดริดในวันที่ 11 สิงหาคมเนื่องจากสุเชษฐ์มีฐานที่มั่นคงอยู่ที่บาเลนเซีย โจเซฟและจอมพลฌอง-บัปติสต์ จัวร์ดานจึงล่าถอยไปที่นั่นSoult โดยตระหนักว่าในไม่ช้าเขาจะถูกตัดขาดจากเสบียงของเขา จึงสั่งล่าถอยจากกาดิซซึ่งกำหนดไว้ในวันที่ 24 สิงหาคมฝรั่งเศสถูกบังคับให้ยุติการปิดล้อมที่ยาวนานถึงสองปีครึ่งหลังจากการระดมยิงด้วยปืนใหญ่เป็นเวลานาน ฝรั่งเศสได้รวมปากกระบอกปืนมากกว่า 600 กระบอกเข้าด้วยกันเพื่อให้สเปนและอังกฤษใช้งานไม่ได้แม้ว่าปืนใหญ่จะไร้ประโยชน์ แต่กองกำลังพันธมิตรก็ยึดเรือปืนได้ 30 ลำและร้านค้าจำนวนมากชาวฝรั่งเศสถูกบังคับให้ละทิ้งอันดาลูเซียเพราะกลัวว่าจะถูกกองทัพพันธมิตรตัดขาดMarshals Suchet และ Soult เข้าร่วมกับ Joseph และ Jourdan ที่บาเลนเซียกองทัพสเปนเอาชนะกองทหารรักษาการณ์ฝรั่งเศสที่ Astorga และ Guadalajaraขณะที่ฝรั่งเศสจัดกลุ่มใหม่ พันธมิตรก็รุกคืบไปยังบูร์โกสเวลลิงตันปิดล้อมบูร์โกสระหว่างวันที่ 19 กันยายนถึง 21 ตุลาคม แต่ไม่สามารถยึดได้โจเซฟและจอมพลทั้งสามวางแผนร่วมกันเพื่อยึดกรุงมาดริดคืนและขับไล่เมืองเวลลิงตันออกจากภาคกลางของสเปนการตอบโต้ของฝรั่งเศสทำให้เวลลิงตันยกการปิดล้อมบูร์โกสและล่าถอยไปยังโปรตุเกสในฤดูใบไม้ร่วงปี พ.ศ. 2355 โดยฝรั่งเศสไล่ตามและสูญเสียกำลังพลไปหลายพันนายNapier เขียนว่ากองกำลังพันธมิตรประมาณ 1,000 นายเสียชีวิต บาดเจ็บ และสูญหายในการปฏิบัติ และฮิลล์สูญเสีย 400 นายระหว่าง Tagus และ Tormes และอีก 100 นายในการป้องกัน Alba de Tormesมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บ 300 คนที่ฮูบราซึ่งมีผู้พลัดหลงจำนวนมากเสียชีวิตในป่า และนักโทษพันธมิตร 3,520 คนถูกนำตัวไปที่ซาลามังกาจนถึงวันที่ 20 พฤศจิกายนเนเปียร์ประเมินว่าการล่าถอยสองครั้งทำให้พันธมิตรต้องสูญเสียประมาณ 9,000 คน รวมทั้งความสูญเสียในการปิดล้อม และนักเขียนชาวฝรั่งเศสกล่าวว่า มีคน 10,000 คนถูกยึดระหว่าง Tormes และ Aguedaแต่คำสั่งของโจเซฟกล่าวว่าการสูญเสียทั้งหมดคือ 12,000 รวมทั้งกองทหารรักษาการณ์ของ Chinchilla ในขณะที่นักเขียนชาวอังกฤษส่วนใหญ่ลดการสูญเสียของอังกฤษลงเหลือหลายร้อยคนอันเป็นผลมาจากการรณรงค์ของ Salamanca ชาวฝรั่งเศสถูกบังคับให้อพยพออกจากแคว้น Andalusia และ Asturias

ในตอนท้ายของปี ค.ศ. 1812 กองทัพขนาดใหญ่ที่รุกราน จักรวรรดิรัสเซีย , Grande Armée ได้ยุติลงไม่สามารถต้านทานรัสเซียที่กำลังจะมาถึงได้ ชาวฝรั่งเศสจึงต้องอพยพออกจากแคว้นปรัสเซียตะวันออกและราชรัฐวอร์ซอว์ด้วยทั้งจักรวรรดิออสเตรียและราชอาณาจักรปรัสเซียเข้าร่วมกับศัตรูของเขา นโปเลียนจึงถอนทหารออกจากสเปนมากขึ้น รวมทั้งหน่วยต่างประเทศบางหน่วยและกองพันทหารเรือสามกองพันที่ส่งไปช่วยเหลือในการปิดล้อมเมืองกาดิซโดยรวมแล้ว 20,000 คนถูกถอนออก;จำนวนไม่มาก แต่กองกำลังที่ถูกยึดครองอยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบากในพื้นที่ส่วนใหญ่ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของฝรั่งเศส—จังหวัดบาสก์, นาวาร์, อารากอน, คาสตีลเก่า, ลามันชา, เลบันเต และบางส่วนของคาตาโลเนียและเลออน—การมีอยู่ที่เหลืออยู่คือกองทหารรักษาการณ์ที่กระจัดกระจายไม่กี่แห่งพยายามที่จะยึดแนวหน้าในแนวโค้งจากบิลเบาถึงบาเลนเซีย พวกเขายังคงเสี่ยงต่อการถูกโจมตีและละทิ้งความหวังในชัยชนะชื่อเสียงของฝรั่งเศสต้องเสียหายอีกครั้งเมื่อวันที่ 17 มีนาคม el rey intruso (ราชาผู้บุกรุก ซึ่งเป็นชื่อเล่นที่ชาวสเปนตั้งขึ้นเพื่อกษัตริย์โจเซฟ) ออกจากมาดริดไปในกองคาราวานผู้ลี้ภัยอีกกลุ่มหนึ่ง

ในปี พ.ศ. 2356 เวลลิงตันเดินทัพ 121,000 นาย (อังกฤษ 53,749 นาย สเปน 39,608 นาย และโปรตุเกส 27,569 นาย) จากทางเหนือของโปรตุเกสข้ามภูเขาทางตอนเหนือของสเปนและแม่น้ำเอสลา โอบล้อมกองทัพของ Jourdan จำนวน 68,000 นายที่อยู่ระหว่าง Douro และ Tagusเวลลิงตันทำให้การสื่อสารของเขาสั้นลงโดยย้ายฐานปฏิบัติการไปที่ชายฝั่งทางตอนเหนือของสเปน และกองกำลังแองโกล-โปรตุเกสก็กวาดไปทางเหนือในปลายเดือนพฤษภาคมและเข้ายึดเมืองบูร์โกส ตีขนาบข้างกองทัพฝรั่งเศสและบังคับให้โจเซฟ โบนาปาร์ตเข้าไปในหุบเขาซาดอร์ราในสมรภูมิวิตอเรียเมื่อวันที่ 21 มิถุนายน กองทัพ 65,000 นายของโจเซฟพ่ายแพ้อย่างเด็ดขาดต่อกองทัพอังกฤษ 57,000 นายของเวลลิงตัน โปรตุเกส 16,000 นาย และสเปน 8,000 นายเวลลิงตันแบ่งกองทัพของเขาออกเป็น "เสา" โจมตีสี่เสา และโจมตีที่ตั้งป้องกันของฝรั่งเศสจากทางใต้ ตะวันตก และเหนือ ในขณะที่เสาสุดท้ายตัดผ่านแนวหลังของฝรั่งเศสฝรั่งเศสถูกบีบให้ถอยออกจากตำแหน่งที่เตรียมไว้ และถึงแม้จะมีความพยายามที่จะจัดกลุ่มใหม่และยึดไว้ได้สิ่งนี้นำไปสู่การละทิ้งปืนใหญ่ของฝรั่งเศสทั้งหมด เช่นเดียวกับขบวนสัมภาระขนาดใหญ่และทรัพย์สินส่วนพระองค์ของกษัตริย์โจเซฟหลังทำให้ทหารพันธมิตรแองโกลจำนวนมากละทิ้งการติดตามกองกำลังที่หลบหนีไปปล้นเกวียนแทนความล่าช้านี้ ประกอบกับการที่ฝรั่งเศสจัดการยึดถนนทางตะวันออกของวิตอเรียที่มุ่งหน้าไปยังซัลวาตีเอรา ทำให้ฝรั่งเศสสามารถฟื้นตัวได้บางส่วนฝ่ายสัมพันธมิตรไล่ล่าฝรั่งเศสที่ล่าถอยไปถึงเทือกเขาพิเรนีสในต้นเดือนกรกฎาคม และเริ่มปฏิบัติการต่อต้านซานเซบาสเตียนและปัมโปลนาในวันที่ 11 กรกฎาคม Soult ได้รับคำสั่งจากกองทหารฝรั่งเศสทั้งหมดในสเปน และเป็นผลให้เวลลิงตันตัดสินใจหยุดกองทัพเพื่อจัดกลุ่มใหม่ที่เทือกเขาพิเรนีส

Marshal Soult เริ่มการตอบโต้ (การรบแห่งเทือกเขาพิเรนีส) และเอาชนะพันธมิตรในสมรภูมิมายาและสมรภูมิร็องเซสวาลส์ (25 กรกฎาคม)การผลักดันเข้าสู่สเปนภายในวันที่ 27 กรกฎาคม กองทัพฝ่าย Roncesvalles ของ Soult อยู่ห่างจาก Pamplona ไม่เกิน 10 ไมล์ แต่พบว่าทางถูกปิดกั้นโดยกองกำลังพันธมิตรจำนวนมากที่ตั้งอยู่บนชะง่อนผาสูงระหว่างหมู่บ้าน Sorauren และ Zabaldica สูญเสียแรงผลักดันและถูกขับไล่ โดยฝ่ายสัมพันธมิตรในสมรภูมิ Sorauren (28 และ 30 กรกฎาคม) Soult สั่งให้นายพลของฝ่ายนายพลแห่งกอง Honoré Reille ได้รับคำสั่งจาก Soult ให้โจมตีและยึด Roncesvalles Pass พร้อมคณะของเขาและกองพลของนายพล Bertrand Clausel จำนวน 40,000 นายปีกขวาของ Reille ประสบความสูญเสียเพิ่มเติมที่ Yanzi (1 สิงหาคม);และ Echallar และ Ivantelly (2 สิงหาคม) ระหว่างการล่าถอยไปยังฝรั่งเศสการสูญเสียทั้งหมดในระหว่างการรุกครั้งนี้ประมาณ 7,000 สำหรับพันธมิตรและ 10,000 สำหรับฝรั่งเศส

การรบแห่งซานมาร์เซียลเป็นการรบครั้งสุดท้ายบนแผ่นดินสเปนระหว่างสงครามเพนนินชูลาร์เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2356 ในขณะที่สงครามที่เหลือจะสู้บนแผ่นดินฝรั่งเศสกองทัพกาลิเซียของสเปน นำโดยมานูเอล เฟรียร์ ได้หันกลับการรุกครั้งสำคัญครั้งสุดท้ายของจอมพลนิโคลัส โซลต์ ต่อกองทัพของมาควิสแห่งเวลลิงตันของอังกฤษ

ด้วยกำลังพล 18,000 นาย เวลลิงตันเข้ายึดเมืองซานเซบาสเตียนของฝรั่งเศสภายใต้การดูแลของนายพลจัตวา หลุยส์ เอ็มมานูเอล เรย์ หลังจากการปิดล้อมสองครั้งที่กินเวลาตั้งแต่ 7 ถึง 25 กรกฎาคม (ในขณะที่เวลลิงตันจากไปด้วยกองกำลังที่เพียงพอเพื่อจัดการกับการรุกตอบโต้ของจอมพลโซลต์ เขาออกจากนายพล เกรแฮมเป็นผู้บังคับบัญชากองกำลังเพียงพอที่จะป้องกันการก่อกวนจากเมืองและการบรรเทาทุกข์ใด ๆ ที่เข้ามา)และตั้งแต่วันที่ 22 ถึง 31 สิงหาคม พ.ศ. 2356 อังกฤษสูญเสียอย่างหนักระหว่างการถูกโจมตีเมืองก็ถูกไล่ออกและเผาโดยชาวแองโกล - โปรตุเกสในขณะเดียวกัน กองทหารรักษาการณ์ฝรั่งเศสก็ล่าถอยเข้าไปในป้อมปราการ ซึ่งหลังจากการทิ้งระเบิดอย่างหนัก ผู้ว่าราชการของพวกเขาก็ยอมจำนนในวันที่ 8 กันยายน โดยกองทหารรักษาการณ์จะเดินออกไปในวันรุ่งขึ้นด้วยยศทหารเต็มยศในวันที่ San Sebastián ล้มลง Soult พยายามที่จะบรรเทามัน แต่ในการต่อสู้ของ Vera และ San Marcial ถูกขับไล่โดยกองทัพสเปนแห่งกาลิเซียภายใต้นายพล Manuel Freireป้อมปราการยอมจำนนในวันที่ 9 กันยายน ความสูญเสียในการปิดล้อมทั้งหมดประมาณ - พันธมิตร 4,000 คน ฝรั่งเศส 2,000 คนเวลลิงตันตั้งใจแน่วแน่ที่จะขว้างซ้ายข้ามแม่น้ำบีดาสโซเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับตำแหน่งของเขาเอง และรักษาท่าเรือฟูเอนเตอร์ราเบียให้มั่นคง

ในเวลากลางวันของวันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2356 เวลลิงตันข้าม Bidassoa ในแนวเสาเจ็ดต้น โจมตีตำแหน่งทั้งหมดของฝรั่งเศส ซึ่งทอดยาวเป็นสองแนวที่กำบังอย่างแน่นหนาจากทางเหนือของถนน Irun-Bayonne ตามแนวสันเขาจนถึงแม่น้ำ Great Rhune สูง 2,800 ฟุต (850 ม.) .การเคลื่อนไหวอย่างเด็ดขาดเป็นเส้นทางที่มีกำลังใกล้กับ Fuenterrabia ไปสู่ความประหลาดใจของศัตรู ซึ่งมองเห็นความกว้างของแม่น้ำและผืนทรายที่เคลื่อนตัวได้ คิดว่าการข้ามเป็นไปไม่ได้ในจุดนั้นจากนั้นสิทธิ์ของฝรั่งเศสก็ถูกย้อนกลับและ Soult ไม่สามารถเสริมสิทธิ์ของเขาได้ทันเวลาเพื่อเรียกคืนวันงานของเขาลดลงอย่างต่อเนื่องหลังจากการสู้รบอย่างหนัก และเขาถอนตัวไปทางแม่น้ำ Nivelleความสูญเสียเกี่ยวกับ—พันธมิตร 800;ฝรั่งเศส 1,600 บ.ข้อความของ Bidassoa "ไม่ใช่การต่อสู้ของนายพล"เมื่อวันที่ 31 ตุลาคม ปัมโปลนายอมจำนน และตอนนี้เวลลิงตันกังวลใจที่จะขับไล่สุเชษฐ์ออกจากคาตาโลเนียก่อนที่จะบุกฝรั่งเศสอย่างไรก็ตาม รัฐบาลอังกฤษเพื่อผลประโยชน์ของมหาอำนาจภาคพื้นทวีป ได้เรียกร้องให้มีการรุกคืบเหนือเทือกเขาพิเรนีสทางตอนเหนือเข้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงใต้ของฝรั่งเศสในทันทีนโปเลียนเพิ่งประสบความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ในสมรภูมิไลป์ซิกเมื่อวันที่ 19 ตุลาคม และอยู่ระหว่างการล่าถอย เวลลิงตันจึงปล่อยให้การกวาดล้างแคว้นกาตาลุญญาเป็นของผู้อื่น]

การรบที่ Nivelle (10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2356) เกิดขึ้นที่หน้าแม่น้ำ Nivelle ใกล้สิ้นสุดสงครามคาบสมุทร (พ.ศ. 2351–2357)หลังจากการปิดล้อมซานเซบาสเตียนของฝ่ายสัมพันธมิตร กองกำลังอังกฤษ โปรตุเกส และสเปนจำนวน 80,000 นายของเวลลิงตัน (ทหารสเปน 20,000 นายไม่ได้ผ่านการสู้รบ) กำลังไล่ตามจอมพล Soult ซึ่งมีกำลังพล 60,000 นายในรัศมี 20 ไมล์หลังจากฝ่ายเบา กองทัพหลักของอังกฤษได้รับคำสั่งให้โจมตี และฝ่ายที่ 3 ก็แบ่งกองทัพของ Soult ออกเป็นสองส่วนในเวลาบ่ายสองโมง Soult กำลังล่าถอยและอังกฤษอยู่ในตำแหน่งที่น่ารังเกียจSoult แพ้การต่อสู้บนดินฝรั่งเศสอีกครั้งและสูญเสียทหาร 4,500 นายให้กับ 5,500 นายของเวลลิงตัน

กษัตริย์โจเซฟสละราชบัลลังก์สเปนและเสด็จกลับฝรั่งเศสหลังจากที่กองกำลังหลักของฝรั่งเศสพ่ายแพ้โดยกลุ่มพันธมิตรที่นำโดยอังกฤษที่สมรภูมิวีตอเรียในปี พ.ศ. 2356 ในช่วงปิดการรณรงค์ของ สงครามกลุ่มพันธมิตรที่หก นโปเลียนทิ้งพี่ชายให้ปกครองปารีสร่วมกับ ยศนายพลแห่งจักรวรรดิเป็นผลให้เขาได้รับตำแหน่งผู้บังคับบัญชากองทัพฝรั่งเศสอีกครั้งซึ่งพ่ายแพ้ในสมรภูมิปารีส

ในวันที่ 8 เมษายน เวลลิงตันข้าม Garonne และ Hers-Mort และโจมตี Soult ที่ Toulouse ในวันที่ 10 เมษายนการโจมตีของสเปนในตำแหน่งที่มีการป้องกันอย่างแน่นหนาของ Soult ถูกขับไล่ แต่การโจมตีของ Beresford ทำให้ฝรั่งเศสต้องถอยกลับในวันที่ 12 เมษายน เวลลิงตันเข้ามาในเมือง Soult ได้ล่าถอยไปเมื่อวันก่อนฝ่ายพันธมิตรสูญเสียประมาณ 5,000 คน ฝรั่งเศส 3,000 คน

ในวันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2357 เจ้าหน้าที่มาถึงพร้อมกับประกาศให้กองทัพทั้งสองทราบถึงการยึดกรุงปารีส การสละราชสมบัติของนโปเลียน และบทสรุปในทางปฏิบัติของสันติภาพและในวันที่ 18 เมษายน การประชุมซึ่งรวมถึงกองกำลังของสุเชษฐ์ได้เข้ามาอยู่ระหว่างเวลลิงตันและโซลต์หลังจากเมืองตูลูสล่มสลาย ฝ่ายสัมพันธมิตรและฝรั่งเศสซึ่งออกเดินทางจากเมืองบายอนในวันที่ 14 เมษายน ต่างฝ่ายต่างสูญเสียกำลังพลไปประมาณ 1,000 นาย ดังนั้นทหารประมาณ 10,000 นายจึงล้มลงหลังจากเกิดสันติภาพขึ้นสันติภาพแห่งปารีสได้รับการลงนามอย่างเป็นทางการที่ปารีสเมื่อวันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2357

การค้นพบที่สำคัญ:พระเจ้าเฟอร์ดินานด์ที่ 7 ยังคงเป็นกษัตริย์แห่งสเปนโดยได้รับการยอมรับเมื่อวันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2356 โดยนโปเลียนในสนธิสัญญาวาลองเซย์ส่วนที่เหลือถูกเนรเทศไปยังฝรั่งเศสทั้งประเทศถูกกองทหารของนโปเลียนปล้นสะดมคริสตจักรคาทอลิกถูกทำลายโดยการสูญเสียและสังคมอยู่ภายใต้การเปลี่ยนแปลงที่ไม่มั่นคงเมื่อนโปเลียนถูกเนรเทศไปยังเกาะเอลบา พระเจ้าหลุยส์ที่ 18 จึงได้รับการฟื้นฟูขึ้นสู่บัลลังก์ฝรั่งเศสกองทหารอังกฤษบางส่วนถูกส่งไปยังอังกฤษ และบางส่วนขึ้นเครื่องที่บอร์กโดซ์สำหรับอเมริกาเพื่อเข้าประจำการในเดือนสุดท้ายของสงครามอเมริกาปี 1812หลังสงครามเพนนินชูลาร์ พวกอนุรักษนิยมและเสรีนิยมที่ฝักใฝ่เอกราชได้ปะทะกันในสงครามคาร์ลิสต์ ขณะที่กษัตริย์เฟอร์ดินานด์ที่ 7 ("ผู้ปรารถนา" ต่อมาคือ "ราชาผู้ทรยศ") ได้เพิกถอนการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดที่ทำโดยคอร์เตส เจเนรัลเลสที่เป็นอิสระในกาดิซ รัฐธรรมนูญปี 1812 เมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม 1814 เจ้าหน้าที่ทหารบังคับให้เฟอร์ดินานด์ยอมรับรัฐธรรมนูญกาดิซอีกครั้งในปี 1820 และมีผลบังคับใช้จนถึงเดือนเมษายน 1823 ในช่วงที่เรียกว่า Trienio Liberalตำแหน่ง ของโปรตุเกส ดีกว่าสเปน .การจลาจลไม่ได้แพร่กระจายไปยัง บราซิล ไม่มีการต่อสู้เพื่อล่าอาณานิคม และไม่มีความพยายามในการปฏิวัติทางการเมืองการย้ายศาลโปรตุเกสไปยังรีโอเดจาเนโรทำให้บราซิลได้รับเอกราชในปี พ.ศ. 2365สงครามต่อต้านนโปเลียนยังคงเป็นเหตุการณ์ที่นองเลือดที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ของสเปน