Султони Деҳлӣ як империяи исломие буд, ки дар Деҳлӣ воқеъ буда, дар тӯли 320 сол (1206–1526) дар қисматҳои зиёди Осиёи Ҷанубиро фаро гирифт.Пас аз ҳуҷуми сулолаи Гуридҳо ба нимҷазира панҷ сулолаи Деҳлӣ пайдарпай ҳукмронӣ карданд: сулолаи Мамлюк (1206–1290), сулолаи Халҷӣ (1290–1320), сулолаи Туғлоқ (1320–1414), сулолаи Сайид (1414—1451) ва сулолаи Лоди (1451—1526).Он қитъаҳои зиёди қаламравҳои имрӯзаи Ҳиндустон , Покистон ва Бангладеш ва инчунин баъзе қисматҳои ҷануби Непалро фаро гирифт.Бунёди султонро истилогари Ғурид Муҳаммад Ғорӣ гузошта буд, ки Конфедератсияи Раҷпут бо роҳбарии ҳокими Аҷмер Притхвираж Чауҳан дар соли 1192 дар наздикии Тарайнро шикаст дод, пас аз он ки қаблан ба муқобили онҳо дучор шуд.Султонияти Деҳлӣ ҳамчун вориси сулолаи Ғуридҳо дар ибтидо яке аз чанд подшоҳиҳое буд, ки аз ҷониби генералҳои ғуломи туркҳои Муҳаммад Ғорӣ ҳукмронӣ мекарданд, аз ҷумла Йилдиз, Айбак ва Қубача, ки қаламравҳои Ғуриро байни худ мерос гирифта ва тақсим карда буданд.Пас аз задухӯрдҳои тӯлонӣ дар натиҷаи инқилоби Халҷӣ мамлукҳо сарнагун карда шуданд, ки ин ба дасти ашрофони якхелаи ҳинду мусулмонӣ гузаштани ҳокимият аз туркҳо буд.Ҳарду сулолаҳои Халҷӣ ва Туғлоқ, ки дар натиҷа ба вуҷуд омадаанд, мутаносибан як мавҷи нави забтҳои босуръати мусалмононро дар амиқтарин Ҳиндустони Ҷанубӣ диданд.Ниҳоят султонӣ дар замони сулолаи Туғлоқ ба авҷи ҷуғрофии худ расид, ки қисми зиёди ҷазираи Ҳиндро таҳти сарварии Муҳаммад бин Туғлуқ ишғол кард.Пас аз он пас аз забт кардани ҳиндуҳо, салтанатҳои ҳиндуҳо ба монанди Империяи Виҷаянагара ва Мевар истиқлолият эълон карданд ва султонҳои нави мусулмонӣ ба монанди Султонати Бенгал пош хӯрданд.Дар соли 1526 Султоният забт карда шуд ва ба ҷои Империяи Муғулҳо гузашт.Султонӣ бо ҳамгироии худ дар нимҷазираи Ҳинд ба фарҳанги ҷаҳонии космополитӣ (чунон ки дар рушди забони ҳиндустонӣ ва меъмории ҳиндуисломӣ ба таври мушаххас мушоҳида мешавад), яке аз чанд қудрати дафъ кардани ҳамлаҳои муғулҳо (аз Чағатой) мебошад. хонӣ) ва барои ба тахт нишастани яке аз камшумор занони ҳокимон дар таърихи ислом, Розия Султон, ки аз соли 1236 то 1240 ҳукмронӣ мекард. Аннексияҳои Бахтиёри Халҷӣ таҳқири васеъи маъбадҳои ҳиндуҳо ва буддоиҳоро дар бар мегирифт (ба таназзули буддоӣ дар Ҳиндустони Шарқӣ ва Бенғолия мусоидат мекунад) ) ва хароб шудани мактабхои олй ва китобхонахо.Ҳамлаҳои Муғулистон ба Осиёи Ғарбӣ ва Миёна саҳнаи муҳоҷирати садсолаҳои аскарон, зиёиён, аҳли тасаввуф, тоҷирон, рассомон ва ҳунармандони фирорӣ аз он минтақаҳо ба нимҷазираро ба вуҷуд овард ва ба ин васила дар Ҳиндустон ва боқимондаи минтақа фарҳанги исломиро ба вуҷуд овард.