Sengoku Jidai

W tym okresie, chociaż cesarzJaponii był oficjalnie władcą swojego narodu, a każdy lord przysięgał mu wierność, był w dużej mierze postacią marginalizowaną, ceremonialną i religijną, która przekazała władzę shōgunowi, szlachcicowi, który był z grubsza odpowiednikiem ogólny.W latach poprzedzających tę erę szogunat stopniowo tracił wpływy i kontrolę nad daimyō (lokalnymi panami).Wielu z tych panów zaczęło niekontrolowanie walczyć ze sobą o kontrolę nad ziemią i wpływy na szogunat.

Spór między Hosokawą Katsumoto i Yamaną Sōzenem przerodził się w ogólnokrajową wojnę domową z udziałem szogunatu Ashikaga i wielu daimyō w wielu regionach Japonii.Wojna zapoczątkowała okres Sengoku, „okres Walczących Królestw”.Okres ten był długą, przeciągającą się walką o dominację poszczególnych daimyō, skutkującą masową walką o władzę między różnymi domami o dominację w całej Japonii.

Po wojnie Ōnin bakufu Ashikaga całkowicie się rozpadło;ze wszystkich praktycznych powodów rządziła rodzina Hosokawa, a shōgunowie Ashikaga stali się ich marionetkami.Rodzina Hosokawa kontrolowała szogunat do 1558 roku, kiedy to została zdradzona przez rodzinę wasali, Miyoshi.Potężne Ōuchi zostały również zniszczone przez wasala Mōri Motonari w 1551 roku. Kioto zostało zniszczone przez wojnę i tak naprawdę nie odrodziło się aż do połowy XVI wieku.

Rebelia Kaga lub Powstanie Chōkyō była rewoltą na dużą skalę w prowincji Kaga (dzisiejsza południowa prefektura Ishikawa) w Japonii pod koniec 1487-1488. Togashi Masachika , który rządził prowincją Kaga jako shugo , został przywrócony do władzy w 1473 z pomoc klanu Asakura, a także Ikkō-ikki, luźnej kolekcji pomniejszej szlachty, mnichów i rolników.Jednak w 1474 roku Ikkō-ikki wzrosło niezadowolenie z Masachiki i rozpoczęli kilka początkowych buntów, które łatwo stłumiono.W 1487 roku, kiedy Masachika wyruszył na kampanię wojskową, zbuntowało się od 100 000 do 200 000 Ikkō-ikki.Masachika wrócił ze swoją armią, ale Ikkō-ikki, wspierany przez kilka niezadowolonych rodzin wasali, pokonał jego armię i otoczył go w jego pałacu, gdzie popełnił seppuku.Byli wasale Masachiki przyznali stanowisko shugo wujowi Masachiki, Yasutace, ale w ciągu następnych kilku dziesięcioleci Ikkō-ikki zwiększyli swoją polityczną kontrolę nad prowincją, którą skutecznie kontrolowali przez prawie sto lat.W XV wieku w Japonii bunty chłopskie, znane jako ikki, stały się znacznie bardziej powszechne.Podczas zawirowań wojny Ōnin (1467–1477) i późniejszych lat bunty te rosły zarówno pod względem częstotliwości, jak i sukcesów.Wielu z tych buntowników stało się znanych jako Ikkō-ikki , zbiór chłopów, mnichów buddyjskich, kapłanów Shinto i jizamurai (mniejsi szlachcice), którzy wszyscy wyznawali wiarę w sektę buddyzmu Jōdo Shinshū .Rennyo, opat Hongan-ji, który przewodził ruchowi Jōdo Shinshū, przyciągnął wielu zwolenników w prowincjach Kaga i Echizen, ale zdystansował się od politycznych celów ikki, opowiadając się za przemocą wyłącznie w celu samoobrony lub obrony własnej religii. połowie XV wieku wybuchła wojna domowa między klanem Togashi o stanowisko shugo.

Przejął kontrolę nad prowincją Izu w 1493 r., mszcząc się za krzywdę popełnioną przez członka rodziny Ashikaga, która dzierżyła szogunat.Po udanej inwazji Sōuna na prowincję Izu, większość historyków uważa go za pierwszego „Sengoku daimyō”.Po zbudowaniu twierdzy w Nirayama, Hōjō Sōun zabezpieczył zamek Odawara w 1494 roku, który stał się centrum posiadłości rodziny Hōjō na prawie sto lat.W akcie zdrady przejął zamek po tym, jak zorganizował zamordowanie jego pana podczas polowania.

Po upadku szogunatu Ashikaga, którego siedziba znajdowała się w Kioto, kontrola nad miastem, a tym samym rzekomo nad krajem, na kilka pokolenia.Syn Katsumoto, Hosokawa Masamoto, sprawował w ten sposób władzę pod koniec XV wieku, ale został zamordowany przez Kōzai Motonagę i Yakushiji Nagatadę w 1507 roku. Po jego śmierci klan został podzielony i osłabiony walkami wewnętrznymi.Jednak władza, jaką nadal mieli, koncentrowała się w Kioto i okolicach.To dało im dźwignię do pewnego stopnia skonsolidowania swojej władzy i stało się silnymi rywalami z klanem Ōuchi, zarówno politycznie, jak i pod względem dominacji w handlu zChinami .

Harumoto odziedziczył dom w wieku siedmiu lat, po śmierci ojca w 1520 roku. Będąc jeszcze nieletnim, wspierał go jego opiekun Miyoshi Motonaga.W 1531 Harumoto pokonuje Hosokawę Takakuniego.Obawiał się Motonagi, który zdobył uznanie i zabił go w przyszłym roku.Następnie Harumoto rządził całym obszarem Kinai (prowincjami Yamashiro, prowincją Yamato, prowincją Kawachi, prowincją Izumi i prowincją Settsu) i przejął szogunat Ashikaga jako Kanrei.

Bitwa miała miejsce siedem dni po zamordowaniu przywódcy Matsudaira Kiyoyasu (dziadka Tokugawy Ieyasu) z rąk jego wasala Abe Masatoyo.Siły Matsudairy wyruszyły, by zemścić się na buntowniku Masatoyo i jego armii i odniosły zwycięstwo.

Portugalczycy lądują na Tanegashima, stając się pierwszymi Europejczykami, którzy przybywają do Japonii i wprowadzają arkebuz do japońskiej wojny.Ten okres jest często nazywany handlem Nanban, podczas którego zarówno Europejczycy, jak i Azjaci angażowali się w merkantylizm.

Było to częścią nieudanej próby odzyskania zamku Kawagoe przez klan Uesugi od klanu Później Hōjō.To zwycięstwo Hōjō było decydującym punktem zwrotnym w walce o region Kanto.Taktyka Hōjō, o której mówi się, że jest „jednym z najbardziej godnych uwagi przykładów nocnych walk w historii samurajów”.Ta porażka Uesugi doprowadziła do bliskiego wyginięcia rodziny, a wraz ze śmiercią Tomosady gałąź Ōgigayatsu dobiegła końca.

W 1543 roku Hosokawa Ujitsuna, który był przybranym synem Takakuniego, zebrał swoje armie, aw 1549 roku Miyoshi Nagayoshi, który był dominującym pomocnikiem i pierwszym synem Motonagi, zdradził Harumoto i stanął po stronie Ujitsuny.Z tego powodu Harumoto został pokonany.Po upadku Hosokawy Harumoto, Miyoshi Nagayoshi i klan Miyoshi doświadczyli wielkiego wzrostu potęgi i zaangażowali się w przedłużającą się kampanię wojskową przeciwko Rokkaku i Hosokawa.Harumoto, Ashikaga Yoshiteru, który był 13. shōgunem Ashikaga i Ashikaga Yoshiharu, który był ojcem Yoshiteru, zostali przeniesieni do prowincji Ōmi.

Incydent Tainei-ji był zamachem stanu we wrześniu 1551 roku dokonanym przez Sue Takafusa (później znaną jako Sue Harukata) przeciwko Ōuchi Yoshitace, hegemonowi daimyō z zachodniej Japonii, który zakończył się wymuszonym samobójstwem tego ostatniego w Tainei-ji, świątyni w prowincji Nagato.Zamach stanu położył gwałtowny koniec dobrobytu klanu Ōuchi, chociaż rządzili oni z nazwy zachodnią Japonią przez kolejne sześć lat pod figurantem Ōuchi Yoshinaga, który nie był spokrewniony z Ōuchi.Upadek Ōuchi miał daleko idące konsekwencje poza zachodnim Honsiu.Odkąd dworzanie w Yamaguchi zostali wymordowani, dwór cesarski w Kioto znalazł się na łasce Miyoshi Nagayoshi.Wojownicy w całej Japonii nie rządzili już przez sąd, ale używali go tylko do nadania legitymacji.Niegdyś spokojne terytoria Ōuchi w północnym Kiusiu pogrążyły się w wojnie między Ōtomo, Shimazu i Ryūzōji, którzy walczyli o wypełnienie pustki.Ōtomo przybyli, aby kontrolować wiele z tych dawnych domen Ōuchi w północnym Kiusiu, a ich miasto Funai rozkwitło jako nowe centrum handlu po upadku Yamaguchi.Na morzu ucierpiał również handel zagraniczny z Chinami.Ōuchi byli oficjalnymi opiekunami handlu między Japonią a Chinami, ale Chińczycy z Ming odmówili uznania uzurpatorów i odcięli wszelki oficjalny handel między dwoma krajami.Tajny handel i piractwo zastąpiły oficjalny handel Ōuchi, ponieważ Ōtomo, Sagara i Shimazu rywalizowali ze sobą o wysyłanie statków do Chin.Ostatecznie to portugalscy kupcy , z ich niemal wyłącznym dostępem do rynku chińskiego, stali się odnoszącymi największe sukcesy pośrednikami w handlu japońsko-chińskim przez resztę XVI wieku.

Bitwy pod Kawanakajima były serią bitew toczonych w okresie Sengoku w Japonii pomiędzy Takedą Shingen z prowincji Kai a Uesugi Kenshin z prowincji Echigo w latach 1553-1564. Shingen i Kenshin rywalizowali ze sobą o kontrolę nad równiną Kawanakajima między rzeką Sai i rzeka Chikuma w północnej prowincji Shinano, położonej w dzisiejszym mieście Nagano.Bitwy zostały wywołane po tym, jak Shingen podbił Shinano, wypędzając Ogasawarę Nagatoki i Murakamiego Yoshikiyo, którzy następnie zwrócili się do Kenshina o pomoc.Pod Kawanakajima rozegrało się pięć głównych bitew: Fuse w 1553, Saigawa w 1555, Uenohara w 1557, Hachimanbara w 1561 i Shiozaki w 1564. Najsłynniejsza i najcięższa bitwa stoczona została 18 października 1561 w sercu równiny Kawanakajima, będąc tym samym znana bitwa pod Kawanakajima.Bitwy ostatecznie nie przyniosły rozstrzygnięcia i ani Shingen, ani Kenshin nie przejęli kontroli nad równiną Kawanakajima.Bitwy pod Kawanakajimą stały się jedną z „najbardziej cenionych opowieści w historii japońskiej wojskowości”, uosobieniem japońskiej rycerskości i romansu, wspominanym w literaturze epickiej, drzeworytach i filmach.

Klany Imagawa, Hojo i Takeda spotkały się w świątyni Zentoku-ji w prowincji Suruga i zawarły traktat pokojowy.Obrady moderował mnich Taigen Sessai.Trzej daimyo zgodzili się nie atakować siebie nawzajem, a także uzgodnili wsparcie i posiłki, jeśli to konieczne.Porozumienie to utrzymywały trzy małżeństwa - Hojo Ujimasa poślubił córkę Takedy Shingen (Obai-in), Imagawa Ujizane poślubił córkę Hojo Ujiyasu, a Takeda Yoshinobu poślubił już córkę Imagawy Yoshimoto w 1552 r., jeszcze bardziej wzmacniając więzi między Takeda i Imagawa.Dzięki tym umowom trzej daimyo mogli skupić się na własnych celach bez obawy przed atakiem.

Bitwa pod Miyajimą w 1555 r. Była jedyną bitwą stoczoną na świętej wyspie Miyajima;cała wyspa jest uważana za świątynię Shinto i żadne narodziny ani śmierć na wyspie nie są dozwolone.Po bitwie odbyły się szeroko zakrojone rytuały oczyszczające, mające na celu oczyszczenie świątyni i wyspy ze skażenia śmiercią.Bitwa pod Miyajimą była punktem zwrotnym w kampanii mającej na celu kontrolę nad klanem Ōuchi i prowincją Aki, strategicznie ważną prowincją dla przejęcia kontroli nad zachodnim Honsiu.Był to ważny krok dla klanu Mōri w zajęciu czołowej pozycji w zachodniej Japonii i ugruntował reputację Mōri Motonari jako przebiegłego stratega.

W tej bitwie znacznie liczniejsze oddziały klanu Oda, dowodzone przez Odę Nobunagę, pokonały Imagawę Yoshimoto i ugruntowały swoją pozycję jednego z czołowych watażków okresu Sengoku.Bitwa pod Okehazamą jest uważana za jeden z najważniejszych punktów zwrotnych w historii Japonii.Klan Imagawa został znacznie osłabiony i wkrótce miał zostać zniszczony przez swoich sąsiadów.Oda Nobunaga znacznie zyskał na prestiżu, a wielu samurajów i pomniejszych watażków (w tym były pomocnik Imagawy, Matsudaira Motoyasu, przyszły Tokugawa Ieyasu) złożyło przysięgę wierności.

W 1565 roku syn Matsunagi Danjo Hisahide, Matsunaga Hisamichi i Miyoshi Yoshitsugu, oblegali zbiór budynków, w których mieszkał Yoshiteru.Bez pomocy przybywającej na czas daimyō, które mogłyby go wesprzeć, Yoshiteru zostaje zabity w tym incydencie.Minęły trzy lata, zanim jego kuzyn Ashikaga Yoshihide został czternastym shōgunem.

9 listopada 1568 roku Nobunaga wkroczył do Kioto, wypędził klan Miyoshi, który wspierał 14. szoguna i który uciekł do Settsu, i ustanowił Yoshiaki jako 15. szoguna szogunatu Ashikaga.Jednak Nobunaga odmówił tytułu zastępcy szoguna (Kanrei) ani jakiejkolwiek nominacji od Yoshiaki, mimo że Nobunaga miał wielki szacunek dla cesarza Ōgimachi.

Wojna Ishiyama Hongan-ji, tocząca się w latach 1570-1580 w Japonii w okresie Sengoku, była dziesięcioletnią kampanią lorda Ody Nobunagi przeciwko sieci fortyfikacji, świątyń i społeczności należących do Ikkō-ikki, potężnej frakcji Jōdo Mnisi i chłopi buddyjscy Shinshū sprzeciwiali się rządom klasy samurajów.Skupiał się na próbach zniszczenia centralnej bazy Ikki, fortecy katedralnej Ishiyama Hongan-ji, w dzisiejszym mieście Osaka.Podczas gdy Nobunaga i jego sojusznicy prowadzili ataki na społeczności Ikki i fortyfikacje w pobliskich prowincjach, osłabiając strukturę wsparcia Hongan-ji, elementy jego armii obozowały poza Hongan-ji, blokując dostawy do fortecy i służąc jako zwiadowcy.

W 1573 roku, będąc jeszcze panem dystryktu Hata w Tosa, Ichijō Kanesada był niepopularny i już poniósł ucieczkę wielu ważnych sług.Korzystając z okazji, Motochika nie marnując czasu maszeruje na kwaterę główną Ichijō w Nakamura, a pokonany Kanesada uciekł do Bungo.W 1575 roku w bitwie pod Shimantogawa (bitwa pod Watarigawa) pokonał rodzinę Ichijo.W ten sposób zdobył kontrolę nad prowincją Tosa.Po podboju Tosa Motochika skierował się na północ i przygotował do inwazji na prowincję Iyo.Władcą tej prowincji był Kōno Michinao, daimyo, który kiedyś został wypędzony ze swojej domeny przez klan Utsunomiya i powrócił jedynie z pomocą potężnego klanu Mōri.Jednak było mało prawdopodobne, aby Kōno mógł ponownie liczyć na tego rodzaju pomoc, ponieważ Mōri byli uwikłani w wojnę z Odą Nobunagą.Niemniej jednak kampania Chōsokabe w Iyo nie przebiegła bez żadnych problemów.W 1579 roku 7-tysięczna armia Chōsokabe, dowodzona przez Kumu Yorinobu, spotkała się z siłami Doi Kiyonagi w bitwie pod Mimaomote.W następnej bitwie Kumu został zabity, a jego armia pokonana, chociaż strata okazała się niewiele więcej niż niefortunnym opóźnieniem.W następnym roku Motochika poprowadził około 30 000 ludzi do prowincji Iyo i zmusił Kōno do ucieczki do prowincji Bungo.Przy niewielkiej ingerencji ze strony Mōri lub Ōtomo, Chōsokabe mógł swobodnie iść naprzód, aw 1582 roku zintensyfikował trwające naloty na prowincję Awa i pokonał Sogō Masayasu i klan Miyoshi w bitwie pod Nakatomigawa.Później Motochika awansował do prowincji Sanuki, pokonując Sengoku Hidehisę w bitwie pod Hiketa.Do 1583 roku siły Chōsokabe pokonały zarówno Awę, jak i Sanuki.W ciągu następnej dekady rozszerzył swoją moc na całą wyspę Sikoku, urzeczywistniając marzenie Motochiki o rządzeniu całym Sikoku.

Bitwa pod Mikatagaharą, która miała miejsce 25 stycznia 1573 roku, była kluczowym konfliktem w okresie Sengoku w Japonii pomiędzy Takedą Shingenem a Tokugawą Ieyasu w prowincji Tōtōmi.Kampania Shingena mająca na celu rzucenie wyzwania Oda Nobunadze i posunięcie się w kierunku Kioto, wycelowała w pozycję Ieyasu w Hamamatsu.Pomimo znacznej przewagi liczebnej, Ieyasu stawił czoła 30-tysięcznej armii Shingena wraz ze swoimi 11 000 ludźmi.W bitwie siły Takedy wykorzystały formację gyorin (rybie łuski), przytłaczając linię Ieyasu serią szarży kawalerii, co doprowadziło do znaczącej porażki sił Tokugawa-Oda.Przed bitwą Shingen zapewnił sobie sojusze i zdobył strategiczne lokalizacje, przygotowując grunt pod jego atak na południe.Ieyasu, wbrew radom swoich doradców i sojuszników, zdecydował się stawić czoła Shingenowi pod Mikatagaharą.Bitwa rozpoczęła się, gdy siły Tokugawy początkowo stawiały opór atakom Takedy, ale ostatecznie przewaga taktyczna i przewaga liczebna Takedy doprowadziły do ​​niemal unicestwienia sił Ieyasu, zmuszając do chaotycznego odwrotu.Pomimo porażki strategiczne wycofanie się Ieyasu i późniejsze kontrataki, w tym śmiały nocny nalot na obóz Takeda, wywołały zamieszanie w szeregach Takedy, zmuszając Shingena do ponownego rozważenia swojego ataku.Wyczyny Hattori Hanzō podczas tej bitwy jeszcze bardziej opóźniły siły Takedy.Następstwa Mikatagahary uwypukliły odporność Ieyasu i jego sił pomimo ciężkiej porażki.Kampania Shingena została zatrzymana przez jego kontuzję i późniejszą śmierć w maju 1573 r., zapobiegając dalszym bezpośrednim zagrożeniom dla terytoriów Tokugawy.Bitwa pozostaje znaczącą ilustracją działań wojennych z okresu Sengoku, ukazującą zastosowanie taktyki kawalerii oraz wpływ strategicznych odwrotów i kontrataków.

Takeda Katsuyori został daimyō klanu Takeda.Katsuyori był ambitny i pragnął kontynuować dziedzictwo swojego ojca.Ruszył dalej, by zająć forty Tokugawa.Jednak sprzymierzone siły Tokugawy Ieyasu i Ody Nobunagi zadały miażdżący cios Takedzie w bitwie pod Nagashino.Katsuyori popełnił samobójstwo po bitwie, a klan Takeda nigdy się nie podniósł.

Szogunat Ashikaga został ostatecznie zniszczony w 1573 roku, kiedy Nobunaga wypędził Ashikagę Yoshiaki z Kioto.Początkowo Yoshiaki uciekł do Sikoku.Następnie szukał i otrzymał ochronę od klanu Mōri w zachodniej Japonii.Później Toyotomi Hideyoshi poprosił Yoshiaki, aby zaakceptował go jako adoptowanego syna i 16. shōguna Ashikaga, ale Yoshiaki odmówił.

W 1574 roku Oda Nobunaga ostatecznie zdołał zniszczyć Nagashimę, jedną z głównych fortec Ikkō-ikki, która należała do jego najbardziej zaciekłych wrogów. Flota statków dowodzona przez Kuki Yoshitakę zablokowała i zbombardowała ten obszar, używając armat i ognistych strzał przeciwko drewnianym wieżom strażniczym Ikki.Ta blokada i wsparcie morskie umożliwiły Nobunadze zajęcie zewnętrznych fortów Nakae i Yanagashima, co z kolei pozwoliło mu po raz pierwszy kontrolować dostęp do zachodniej części kompleksu. Ludzie Nobunagi zbudowali drewniany mur między zewnętrznymi fortami, przecinając Ikkō-ikki całkowicie od zewnątrz.Zbudowano dużą drewnianą palisadę, a następnie podpalono, co doprowadziło do całkowitego zniszczenia całego kompleksu fortecznego;nikt nie uciekł ani nie przeżył.

Takeda Katsuyori zaatakował zamek, gdy Okudaira Sadamasa ponownie dołączył do Tokugawy i kiedy odkryto jego pierwotny spisek z Oga Yashiro mający na celu zdobycie zamku Okazaki, stolicy Mikawy.Umiejętne użycie broni palnej przez Nobunagę do pokonania taktyki kawalerii Takedy jest często wymieniane jako punkt zwrotny w japońskiej wojnie;wielu określa ją jako pierwszą „nowoczesną” japońską bitwę.

Bitwa pod Tedorigawa miała miejsce w pobliżu rzeki Tedori w japońskiej prowincji Kaga w 1577 roku, pomiędzy siłami Oda Nobunagi przeciwko Uesugi Kenshin.Kenshin oszukał Nobunagę do przeprowadzenia frontalnego ataku na Tedorigawę i pokonał go.Po stracie 1000 ludzi Oda wycofali się na południe.To miała być ostatnia wielka bitwa Kenshina.

Śmierć spowodowała lokalne walki o władzę, których wynikiem były trwające prawie dekadę walki wewnętrzne w Echigo w latach 1578–1587, zwykle podzielone na „Zakłócenia Otate” (1578–1582) i „bunt Shibata” (1582–1587).

Klan Mori stracił swój strategiczny zamek w Miki.Do tego czasu oblężenie zaczęło przechylać się na korzyść Nobunagi.Większość sojuszników Ikki była już z nimi w fortecy, więc nie mieli nikogo, kogo mogliby wezwać na pomoc.Ikki pod przywództwem Shimozumy Nakayuki, w końcu obrońcom prawie skończyła się amunicja i żywność, opat Kōsa zorganizował konferencję ze swoimi kolegami po otrzymaniu w kwietniu listu z poradami przez Imperial Messenger.Syn Kōsy poddał się kilka tygodni później.Walki ostatecznie zakończyły się w sierpniu 1580 roku. Nobunaga oszczędził życie wielu obrońcom, w tym Shimozumie Nakayuki, ale doszczętnie spalił fortecę.Trzy lata później Toyotomi Hideyoshi rozpoczął budowę w tym samym miejscu, budując zamek w Osace, którego replikę zbudowano w XX wieku.

Incydent Honnō-ji był zabójstwem Ody Nobunagi w świątyni Honnō-ji w Kioto w dniu 21 czerwca 1582 r. Nobunaga został zdradzony przez swojego generała Akechi Mitsuhide podczas jego kampanii mającej na celu konsolidację scentralizowanej władzy wJaponii pod jego zwierzchnictwem.Mitsuhide zaatakował niechronionego Nobunagę w Honnō-ji i jego najstarszego syna Odę Nobutadę w Pałacu Nijō, co spowodowało, że obaj popełnili seppuku.

Konflikt Tenshō-Jingo to zbiór bitew i pozer między Hōjō, Uesugi i Tokugawa po śmierci Ody Nobunagi .Kampania rozpoczęła się od wypędzenia przez Hōjō zdemoralizowanych sił Oda pod dowództwem Takigawy Kazumasu.Hōjō udało się zdobyć zamek Komoro, umieszczając go pod Daidoji Masashige.Ruszyli w głąb Kai, zdobywając i odbudowując zamek Misaka, walcząc z Ieyasu, który dokonał inwazji, wchłaniając byłych oficerów Takeda do swojej armii.Takigawa Kazumasu przegrał zdecydowanie z inwazją armii Hōjō w bitwie pod Kannagawa, a 9 lipca Masayuki przeszedł na stronę Hōjō.W międzyczasie siły Uesugi najeżdżały północne Shinano.Obie armie stanęły naprzeciw siebie w Kawanakajima 12 lipca, ale bezpośredniej walki uniknięto, gdy armia Hōjō zawróciła i ruszyła na południe w kierunku prowincji Kai, która z kolei została zaatakowana przez siły Tokugawy.W pewnym momencie klan Hōjō był bliski kontrolowania większości prowincji Shinano, ale Masayuki pomógł Yodzie Nobushige, lokalnemu lordowi, który opierał się postępom Hōjō w Shinano i był w kontakcie z Tokugawą Ieyasu.Następnie 25 września przeszedł na stronę Tokugawa. W obliczu tej nagłej zdrady, Hōjō Ujinao zauważył, że jego pozycja w konflikcie słabnie i zdecydował się na traktat pokojowy i sojusz z klanem Tokugawa, który został uzgodniony 29 października.To wydarzenie oznaczało koniec konfliktu, który trwał około 5 miesięcy po śmierci Nobunagi.

Podczas incydentu w Honnō-ji Akechi Mitsuhide, pomocnik Ody Nobunagi, zaatakował Nobunagę, gdy odpoczywał w Honnō-ji, i zmusił go do popełnienia seppuku.Następnie Mitsuhide przejął władzę i władzę Nobunagi w rejonie Kioto.Trzynaście dni później siły Ody pod dowództwem Toyotomi Hideyoshiego spotkały Mitsuhide pod Yamazaki i pokonały go, pomszcząc swojego pana (Nobunagę) i przejmując władzę i moc Nobunagi dla siebie.

Współpracując ze swoimi braćmi Yoshihiro, Toshihisą i Iehisą, rozpoczął kampanię mającą na celu zjednoczenie Kiusiu.Począwszy od 1572 roku od zwycięstwa nad klanem Itō w bitwie pod Kizaki i oblężeniu Takabaru w 1576 roku, Yoshihisa nadal wygrywał bitwy.W 1578 roku pokonał klan Ōtomo w bitwie pod Mimigawą, choć nie zajął ich terytorium.Później, w 1581 roku, Yoshihisa zdobył zamek Minamata z siłą 115 000 ludzi.Na początku 1584 roku odniósł zwycięstwo w bitwie pod Okitanawate przeciwko klanowi Ryūzōji i pokonał klan Aso.W połowie 1584 r. Klan Shimazu kontrolował;Chikugo, Chikuzen, Hizen, Higo, Hyūga, Osumi i Satsuma, większość Kyūshū, z wyjątkiem domeny Ōtomo, a zjednoczenie było możliwym celem.

Podobnie jak wcześniej Nobunaga, Hideyoshi nigdy nie zdobył tytułu shōguna.Zamiast tego zaaranżował adopcję przez Konoe Sakihisę, jednego z najszlachetniejszych ludzi należących do klanu Fujiwara, i zapewnił sobie kolejne tytuły kanclerza (Daijō-daijin), w tym w 1585 roku prestiżowe stanowisko cesarskiego regenta (kampaku ).W 1586 Hideyoshi otrzymał formalnie nową nazwę klanu Toyotomi (zamiast Fujiwara) od dworu cesarskiego.

W czerwcu 1585 roku Hideyoshi zgromadził gigantyczną armię liczącą 113 000 ludzi, aby najechać Sikoku i podzielić ją na trzy siły.Pierwszy, pod dowództwem jego przyrodniego brata Hashiby Hidenagi i siostrzeńca Hashiby Hidetsugu, składał się z 60 000 ludzi i zaatakował prowincje Awa i Tosa, zbliżając się do Shikoku przez wyspę Akashi.

Druga siła, dowodzona przez Ukitę Hideie, składała się z 23 000 ludzi i zaatakowała prowincję Sanuki.

Trzecia siła, dowodzona przez Mōri „Two Rivers”, Kobayakawa Takakage i Kikkawa Motoharu, składała się z 30 000 ludzi i ruszyła na prowincję Iyo.W sumie potrzeba było 600 większych statków i 103 mniejszych statków, aby przetransportować armię Hideyoshiego przez Morze Wewnętrzne Seto do Sikoku.

W sierpniu inwazja Hideyoshiego zakończyła się oblężeniem zamku Ichinomiya, w którym około 40 000 ludzi pod dowództwem Hidenagi oblegało zamek przez 26 dni.Hidenaga zdołał zniszczyć źródło wody w zamku Ichinomiya, Chōsokabe bez przekonania próbował uwolnić zamek od oblężenia, Ichinomiya ostatecznie się poddał.Wraz z kapitulacją zamku poddał się sam Chosokabe Motochika

Kampania Kyūshū w latach 1586–1587 była częścią kampanii Toyotomi Hideyoshi, który dążył do zdominowania Japonii pod koniec okresu Sengoku.Po ujarzmieniu większości Honsiu i Sikoku, Hideyoshi zwrócił swoją uwagę na najbardziej wysuniętą na południe z głównych wysp japońskich, Kiusiu, w 1587 roku.

W 1588 roku Toyotomi Hideyoshi, który został kampaku, czyli „cesarskim regentem”, zarządził nowe polowanie na miecze;Hideyoshi, podobnie jak Nobunaga, dążył do umocnienia podziałów w strukturze klasowej, odmawiając broni zwykłym ludziom, jednocześnie pozwalając im na szlachtę, klasę samurajów.Ponadto polowanie na miecz Toyotomi, podobnie jak Nobunagi, miało na celu zapobieganie powstaniom chłopskim i odmowę broni jego przeciwnikom.Toyotomi twierdził, że skonfiskowana broń zostanie przetopiona i wykorzystana do stworzenia gigantycznego wizerunku Buddy dla klasztoru Asuka-dera w Nara.

Toyotomi Hideyoshi pokonuje klan Hōjō, jednocząc Japonię pod jego rządami.Trzecie oblężenie Odawary było główną akcją w kampanii Toyotomi Hideyoshi mającej na celu wyeliminowanie klanu Hōjō jako zagrożenia dla jego potęgi.Tokugawa Ieyasu, jeden z czołowych generałów Hideyoshiego, otrzymał ziemie Hōjō.Chociaż Hideyoshi nie mógł tego wtedy odgadnąć, okazałoby się to wielkim odskocznią w kierunku prób podboju Tokugawy i urzędu Shōguna.

Inwazje zostały rozpoczęte przez Toyotomi Hideyoshi z zamiarem podboju Półwyspu Koreańskiego i Chin, którymi rządziły kolejno dynastie Joseon i Ming .Japonii szybko udało się zająć znaczną częśćPółwyspu Koreańskiego , ale wsparcie ze strony dynastii Ming, jak również przerwanie japońskiej floty zaopatrzeniowej wzdłuż zachodniego i południowego wybrzeża przez flotę Joseon wymusiło wycofanie sił japońskich z Pjongjangu i północne prowincje na południu w Busan i pobliskich regionach.Później, gdy prawe armie (milicja cywilna Joseon) rozpoczęły wojnę partyzancką przeciwko Japończykom i trudności z zaopatrzeniem utrudniające obie strony, żadna z nich nie była w stanie przeprowadzić udanej ofensywy ani zdobyć dodatkowego terytorium, co doprowadziło do impasu militarnego.Pierwsza faza inwazji trwała od 1592 do 1596 roku, po której nastąpiły ostatecznie nieudane negocjacje pokojowe między Japonią a dynastią Ming w latach 1596-1597.

Nie pozostawiając zdolnego następcy, kraj ponownie pogrążył się w politycznym zamieszaniu, a Tokugawa Ieyasu wykorzystał okazję.Na łożu śmierci Toyotomi wyznaczył grupę najpotężniejszych lordów w Japonii - Tokugawę, Maedę Toshiie, Ukitę Hideie, Uesugi Kagekatsu i Mōri Terumoto - do rządzenia jako Rada Pięciu Regentów, dopóki jego syn Hideyori nie osiągnie pełnoletności.Niespokojny pokój trwał aż do śmierci Maedy w 1599 roku. Następnie wiele wysokich rangą osobistości, zwłaszcza Ishida Mitsunari, oskarżyło Tokugawę o nielojalność wobec reżimu Toyotomi.To przyspieszyło kryzys, który doprowadził do bitwy pod Sekigaharą.

Bitwa pod Sekigaharą była decydującą bitwą, która miała miejsce 21 października 1600 roku pod koniec okresu Sengoku.Ta bitwa została stoczona przez siły Tokugawy Ieyasu przeciwko koalicji klanów lojalistów Toyotomi pod dowództwem Ishidy Mitsunari, z których kilka uciekło przed bitwą lub w jej trakcie, co doprowadziło do zwycięstwa Tokugawy.Bitwa pod Sekigaharą była największą bitwą w japońskiej historii feudalnej i często jest uważana za najważniejszą.Klęska Toyotomi doprowadziła do powstania szogunatu Tokugawa.Tokugawa Ieyasu potrzebował jeszcze trzech lat, aby umocnić swoją pozycję władzy nad klanem Toyotomi i różnymi daimyō, ale bitwa pod Sekigaharą jest powszechnie uważana za nieoficjalny początek szogunatu Tokugawa .

Szogunat Tokugawa został ustanowiony przez Tokugawę Ieyasu po zwycięstwie w bitwie pod Sekigahara, kończąc wojny domowe okresu Sengoku po upadku szogunatu Ashikaga.Ieyasu został shōgunem, a klan Tokugawa rządził Japonią z zamku Edo we wschodnim mieście Edo (Tokio) wraz z lordami daimyō z klasy samurajów.Ten okres w historii Japonii jest znany jako okres Edo .Szogunat Tokugawa zorganizował społeczeństwo japońskie w ramach ścisłego systemu klasowego Tokugawa i zakazał większości obcokrajowców w ramach izolacjonistycznej polityki Sakoku w celu promowania stabilności politycznej.Szogunowie Tokugawa rządzili Japonią w systemie feudalnym, w którym każdy daimyō zarządzał hanem (domeną feudalną), chociaż kraj nadal był nominalnie zorganizowany jako prowincje cesarskie.Pod rządami szogunatu Tokugawa Japonia doświadczyła szybkiego wzrostu gospodarczego i urbanizacji, co doprowadziło do powstania klasy kupieckiej i kultury Ukiyo.

Oblężenie Osaki było serią bitew podjętych przez szogunat Tokugawa przeciwko klanowi Toyotomi i zakończonych zniszczeniem tego klanu.Podzielone na dwa etapy (kampania zimowa i kampania letnia) i trwające od 1614 do 1615 roku oblężenie położyło kres ostatniej dużej zbrojnej opozycji wobec ustanowienia szogunatu.Koniec konfliktu jest czasami nazywany rozejmem w Genna (・・・・・・・・ク, Genna Enbu) , ponieważ nazwa epoki została zmieniona z Keichō na Genna natychmiast po oblężeniu.

Kulminacją tego okresu była seria trzech watażków – Oda Nobunaga , Toyotomi Hideyoshi i Tokugawa Ieyasu – którzy stopniowo zjednoczyli Japonię.Po ostatecznym zwycięstwie Tokugawy Ieyasu podczas oblężenia Osaki w 1615 roku, w Japonii panował ponad 200-letni pokój pod rządami szogunatu Tokugawa .