Wojna Imjinów

W 1402 r. japoński szogun Ashikaga Yoshimitsu (mimo że nie był cesarzem Japonii) otrzymał od chińskiego cesarza tytuł „królaJaponii ” i przez ten tytuł podobnie przyjął pozycję w cesarskim systemie dopływowym od 1404 r. To związek zakończył się w 1408 r., kiedy Japonia, w przeciwieństwie doKorei , zdecydowała się zakończyć uznawanie regionalnej hegemoniiChin i odwołać wszelkie dalsze misje hołdowe.Członkostwo w systemie dopływowym było warunkiem wstępnym jakiejkolwiek wymiany gospodarczej z Chinami.Wychodząc z systemu, Japonia zerwała stosunki handlowe z Chinami.W ostatniej dekadzie XVI wieku Toyotomi Hideyoshi, najwybitniejszy daimyō, zjednoczył całą Japonię w krótkim okresie pokoju.Ponieważ objął władzę pod nieobecność prawowitego następcy linii Minamoto, niezbędnego dla cesarskiej komisji shōgun, szukał siły militarnej, aby legitymizować swoje rządy i zmniejszyć zależność od rodziny cesarskiej.Sugeruje się również, że Hideyoshi zaplanował inwazję na Chiny, aby spełnić marzenia swojego zmarłego pana, Ody Nobunagi , i złagodzić możliwe zagrożenie niepokojami społecznymi lub buntem, jakie stwarza duża liczba obecnie bezczynnych samurajów i żołnierzy w zjednoczonej Japonii.Możliwe też, że Hideyoshi mógł postawić sobie bardziej realistyczny cel podporządkowania sobie mniejszych sąsiednich państw (Riukiu, Tajwanu i Korei) i traktowania większych lub bardziej odległych krajów jako partnerów handlowych, ponieważ podczas inwazji na Koreę Hideyoshi szukał dla legalnego handlu z Chinami.Dążąc do inwazji na Chiny, Hideyoshi w rzeczywistości domagał się dla Japonii roli tradycyjnie odgrywanej przez Chiny w Azji Wschodniej jako centrum wschodnioazjatyckiego porządku międzynarodowego.Zdobył poparcie w Japonii jako człowiek o stosunkowo skromnym pochodzeniu, który swoją pozycję zawdzięczał potędze militarnej.Wreszcie, w latach 1540-1550, wakō zorganizowali serię najazdów samurajów na Koreę, z których niektóre były tak duże, że były „miniinwazjami”.Hideyoshi błędnie myślał, że jego wrogowie są słabi.

Budowa aż 2000 statków mogła się rozpocząć już w 1586 roku. Aby oszacować siłę koreańskiej armii, Hideyoshi wysłał w 1587 roku siły szturmowe składające się z 26 statków na południowe wybrzeżeKorei . Na froncie dyplomatycznym Hideyoshi zaczął nawiązać przyjazne stosunki zChinami na długo przed zakończeniem zjednoczenia Japonii.Pomógł również nadzorować szlaki handlowe przeciwko wokou.

W 1587 roku Hideyoshi wysłał swojego pierwszego wysłannika Yutaniego Yasuhiro doKorei za panowania króla Seonjo w celu przywrócenia stosunków dyplomatycznych między Koreą aJaponią (zerwanych od czasu najazdu Wokou w 1555 roku).Hideyoshi miał nadzieję, że posłuży jako podstawa do skłonienia koreańskiego dworu do przyłączenia się do Japonii w wojnie z Chinami Ming .Około maja 1589 r. Druga ambasada Hideyoshiego dotarła do Korei i zapewniła obietnicę ambasady koreańskiej w Japonii w zamian za grupę koreańskich rebeliantów, którzy schronili się w Japonii.W 1587 roku Hideyoshi nakazał wysłanie ultimatum do dynastii Joseon , aby poddała się Japonii i wzięła udział w podboju Chin lub stanęła przed perspektywą otwartej wojny z Japonią.W kwietniu 1590 r. ambasadorowie Korei poprosili Hideyoshiego o napisanie odpowiedzi do króla Korei, na którą czekali 20 dni w porcie Sakai.Po powrocie ambasadorów dwór w Joseon przeprowadził poważne dyskusje dotyczące zaproszenia Japonii.Niemniej jednak naciskali, że wojna jest nieuchronna.Niektórzy, w tym król Seonjo, argumentowali, że Ming powinien zostać poinformowany o kontaktach z Japonią, ponieważ niezastosowanie się do tego może sprawić, że Ming zacznie podejrzewać lojalność Korei, ale sąd ostatecznie zdecydował, aby czekać dalej, aż właściwy kierunek działań zostanie określony.Ostatecznie negocjacje dyplomatyczne Hideyoshiego z Koreą nie przyniosły pożądanego rezultatu.Sąd Joseon traktował Japonię jako kraj gorszy od Korei i uważał się za lepszy ze względu na swoją uprzywilejowaną pozycję w chińskim systemie dopływów.Błędnie ocenił groźby inwazji Hideyoshiego jako nie lepsze niż zwykłe naloty japońskich piratów wokou.Koreański dwór przekazał Shigenobu i Genso, trzeciej ambasadzie Hideyoshiego, list króla Seonjo, w którym karcił Hideyoshiego za kwestionowanie chińskiego systemu dopływów.Hideyoshi odpowiedział innym listem, ale ponieważ nie został on przedstawiony osobiście przez dyplomatę, zgodnie z oczekiwaniami zwyczaju, sąd go zignorował.Po tym odrzuceniu jego drugiej prośby Hideyoshi przystąpił do wystrzelenia swoich armii przeciwko Korei w 1592 roku.

Japońskie siły inwazyjne składające się z 400 transportowców przewożących 18 700 ludzi pod dowództwem Konishi Yukinagi opuściły wyspę Tsushima 23 maja i bez żadnych incydentów dotarły do ​​portu w Busan.Flota Joseon składająca się ze 150 statków nic nie zrobiła i siedziała bezczynnie w porcie.Pojedynczy statek z daimyō z Tsushimy, Sō Yoshitoshi (który był członkiem japońskiej misji w Korei w 1589 r.), Odłączył się od floty japońskiej z listem do dowódcy Busan, Yeong Bala, żądając, aby siły koreańskie stały w dół, aby umożliwić armiom japońskim przejście w kierunku Chin.List pozostał bez odpowiedzi, a Japończycy rozpoczęli operacje desantowe od czwartej rano następnego dnia.

Podczas gdy Sō Yoshitoshi zaatakował Busan, Konishi poprowadził mniejsze siły przeciwko fortowi Dadaejin, położonemu kilka kilometrów na południowy zachód od Busan, u ujścia rzeki Nantong.Pierwszy atak Konishiego Yukinagi został odparty przez Yun Heungsina.Drugi atak nastąpił w nocy, kiedy siły japońskie wypełniły fosę kamieniami i drewnem pod osłoną ostrzału, po czym wspięły się na mury za pomocą bambusowych drabin.Cały garnizon został zmasakrowany.

Japończycy próbowali najpierw zająć południową bramę zamku Busan, ale ponieśli ciężkie straty i zostali zmuszeni do przejścia do północnej bramy.Japończycy zajęli wysokie pozycje na górze za Busan i strzelali z arkebuzów do koreańskich obrońców w mieście, aż stworzyli wyłom w ich północnej obronie.Japończycy pokonali koreańską obronę, wspinając się na mury pod osłoną arkebuzów.Ta nowa technologia zniszczyła Koreańczyków na murach.Japończycy wielokrotnie wygrywali bitwy z arkebuzami (Korea nie zaczęła trenować z tą bronią, dopóki koreański generał Kim Si-min nie wykuł jej w koreańskiej zbrojowni).Generał Jeong Bal został zastrzelony.Morale wśród koreańskich żołnierzy spadło, a fort został zajęty około godziny 9:00 rano - prawie cała siła bojowa Busana została zabita.Japończycy zmasakrowali pozostały garnizon i niewalczących.Nie oszczędzono nawet zwierząt.Yoshitoshi rozkazał swoim żołnierzom splądrować i spalić cenne przedmioty.Armia japońska zajęła teraz Busan.Przez kilka następnych lat Busan miał być magazynem zaopatrzenia dla Japończyków.Japończycy nadal dostarczali wojsko i żywność przez morze do Busan, dopóki koreański admirał Yi Sun-sin nie zaatakował Busan swoją flotą.

Rankiem 25 maja 1592 r. Pierwsza Dywizja przybyła do Dongnae eupseong.Konishi wysłał wiadomość do Song Sanghyǒn, dowódcy fortecy Dongnae, wyjaśniając mu, że jego celem jest podbój Chin i jeśli Koreańczycy się poddadzą, ich życie zostanie oszczędzone.Song odpowiedział: „Łatwo mi umrzeć, ale trudno pozwolić ci przejść”, co skłoniło Konishiego do wydania rozkazu, aby nie brać jeńców, aby ukarać Songa za jego nieposłuszeństwo.Wynikające z tego oblężenie Dongnae trwało dwanaście godzin, zabiło 3000 osób i zakończyło się zwycięstwem Japonii. Japończycy nie brali jeńców i zabili wszystkich w Dongnae, cywilów i wojskowych, zabijając nawet wszystkie koty i psy Dongnae.

Konishi podzielił swoją armię na dwie grupy.Pierwsza, prowadzona przez Konishiego i Matsurę Shigenobu, zdobyła bez walki miasto Sangju.Drugi, składający się z 6700 ludzi dowodzonych przez Sō Yoshitoshiego, Ōmurę Yoshiaki i Gotō Mototsugu, skierował się bezpośrednio do konfrontacji z Yi.Zbliżyli się przez las, obserwowani, ale poza zasięgiem łuczników Yi.Łucznicy nie wysłali ostrzeżenia do Yi, obawiając się tego samego losu, co człowiek, któremu właśnie ścięto głowę, a Yi nie był świadomy japońskiego podejścia, dopóki awangarda nie wyłoniła się z lasu i nie zestrzeliła zwiadowcy mniej niż 100 metrów od jego pozycji .Armia japońska podzieliła się następnie na trzy grupy i rzuciła się na Koreańczyków.Na 50 metrach niewyszkolone siły Yi załamały się i zostały ścięte.Yi zdołał uciec na północ, odrzucając przy okazji swoją zbroję i konia.Kontynuował podróż przez strategiczną przełęcz Choryong, którą można było wykorzystać przeciwko Japończykom, i dołączył do swojego przełożonego, generała Sin Ripa w Chungju

Jednak, podobnie jak w przypadku poprzednich starć, większy zasięg i siła ognia uzbrojonych w arkebuzy żołnierzy ashigaru zadała ciężkie straty zatłoczonym siłom koreańskim, pozostając poza zasięgiem łuków i włóczni obrońcy.Sin Rip przeprowadził jedną szarżę kawalerii, ale stwierdził, że różnorodna roślinność na równinie utrudniała jego konie, a siły japońskie zatrudniały również znaczną liczbę pikinierów, którzy byli w stanie przełamać jego szarżę, zanim zdążył przebić się przez linie japońskie.Sin Rip i wielu jego dowódców na koniach zdołało uciec przed katastrofą;jednak większość jego ludzi została ścięta przez Japończyków, gdy próbowali się wycofać.Sin Rip później zabił się, aby odpokutować za porażkę, topiąc się w źródle w niewielkiej odległości od Chungju.

Konishi przybył do Hanseong jako pierwszy 10 czerwca, podczas gdy druga dywizja została zatrzymana nad rzeką bez łodzi, którymi mogłaby się przeprawić.Pierwsza dywizja stwierdziła, że ​​zamek nie był broniony, a jego bramy były szczelnie zamknięte, ponieważ król Seonjo i rodzina królewska uciekli dzień wcześniej.Japończycy włamali się do niewielkiej śluzy znajdującej się w murze zamkowym i otworzyli od wewnątrz bramę stolicy.Druga dywizja Katō przybyła do stolicy następnego dnia (podążając tą samą trasą co pierwsza dywizja), a trzecia i czwarta dywizja dzień później.Części Hanseong zostały już splądrowane i podpalone, w tym biura przechowujące rejestry niewolników i broń, i zostały już opuszczone przez jego mieszkańców.Poddani króla ukradli zwierzęta w królewskich stajniach i uciekli przed nim, pozostawiając króla polegającego na zwierzętach gospodarskich.W każdej wiosce na orszak króla witali się mieszkańcy ustawieni w kolejce przy drodze, opłakując, że ich król ich opuszcza i zaniedbując obowiązek złożenia hołdu.

W momencie wybuchu działań wojennych admirał Yi wysłał swoją flotę na ćwiczenia morskie.Słysząc, że Pusan ​​został schwytany, Yi natychmiast wyruszył na wschodni kurs do Pusan, mając nadzieję na zablokowanie japońskiej marynarki wojennej wzdłuż wybrzeża, aby pomóc ich siłom lądowym.Jego pierwsze starcie w Okpo było decydującym zwycięstwem, niszcząc prawie połowę statków zakotwiczonej japońskiej floty Todo Takatora.Przed kampanią Okpo Yi patrolował głównie morza w pobliżu swojej prowincji Jeolla, aby umocnić swoją pozycję, zanim zaczął przemieszczać się na zachód, w związku z wezwaniem admirała Won Gyuna o pomoc.Dzień później, po zniszczeniu dodatkowych 18 japońskich transportowców na pobliskich wodach (w Happo i Jeokjinpo), Yi Sun-sin i Won Gyun rozstali się i wrócili do swoich portów macierzystych po otrzymaniu wiadomości o upadku Hanseong.Jednak Yi traktował każdą bitwę z najwyższą ostrożnością i upewniał się, że poniósł kilka poważnych strat.W bitwie pod Okpo jedyną ofiarą była niewielka rana postrzałowa wioślarza z zabłąkanego ognia z muszkietu.Bitwa pod Okpo wywołała niepokój i nerwowość wśród Japończyków, ponieważ potem Yi zaczął rozmieszczać swoją flotę do atakowania japońskich statków zaopatrzeniowych i transportowców.

Kampania Hamgyong była w dużej mierze dzięki pomocy koreańskich uciekinierów, którzy również przekazali Japończykom swoich książąt Sunhwa i Imhae.Japończycy dotarli do północno-wschodniego krańca Hamgyeong, przekroczyli rzekę Duman i zaatakowali Orangai Jurchens, ale napotkali silny opór.Katō wrócił na południe i zamieszkał w Anbyeon, podczas gdy Nabeshima Naoshige miał siedzibę w Gilju.Zimą lokalny opór zaczął odpierać japońską okupację i oblegać Gilju.

Od początku wojny Koreańczycy organizowali milicje, które nazywali „sprawiedliwymi armiami” (koreański: ), aby stawić opór japońskiej inwazji.Te bojowe bandy powstawały w całym kraju i brały udział w bitwach, najazdach partyzanckich, oblężeniach oraz transporcie i budowie potrzeb wojennych.W czasie wojny istniały trzy główne rodzaje koreańskich milicji „sprawiedliwej armii”: ocaleni i pozbawieni przywódcy regularni żołnierze koreańscy, patriotyczni yangbanowie (arystokraci) i pospólstwo oraz mnisi buddyjscy.Latem 1592 r. Armii Sprawiedliwych służyło około 22 200 koreańskich partyzantów, którzy związali większość sił japońskich.Podczas pierwszej inwazji prowincja Jeolla pozostała jedynym nietkniętym obszarem na Półwyspie Koreańskim.Oprócz udanych patroli morskich Yi Sun-sina, działania sił ochotniczych wywarły presję na wojska japońskie, aby unikały prowincji na rzecz innych priorytetów.

Japońską awangardą była armia pod dowództwem Konishi Yukinagi i Sō Yoshitoshiego, a następnie armia Kato Kiyomasa i armia Kurody Nagamasy.Siły japońskie bez trudu dotarły nad rzekę Imjin, ale okazało się, że Koreańczykom w końcu udało się zorganizować skuteczną obronę i zgromadzili 10 000 żołnierzy na drugim brzegu pod dowództwem Gima Myeongweona.Widząc, że Koreańczycy nie ustąpią po dziesięciu dniach oczekiwania, siły japońskie przeprowadziły fałszywy odwrót, aby zwabić ich do ataku.Koreańczycy połknęli przynętę i jeden niedoświadczony dowódca Sin Hal natychmiast rozkazał swoim ludziom przekroczyć rzekę i zaatakować Japończyków.W ten sposób część armii koreańskiej przekroczyła rzekę i rzuciła się w zasadzkę obok opuszczonego japońskiego obozowiska.Japończycy strzelali do nich z muszkietów i ścigali ich aż do rzeki, gdzie zostali zamordowani.Japończycy przekroczyli rzekę do 7 lipca i bez walki zajęli Kaesong.Następnie trzy dywizje zostały rozdzielone.Konishi Yukinaga udał się na północ do Pyeongyang, Kuroda Nagamasa udał się na zachód do Hwanghae, a Katō Kiyomasa skierował się na północny wschód do Hamgyeong.

Admirał Yi ponownie wyruszył na wschód i napotkał inne siły wokół obszaru Sacheon-Dangpo, gdzie ponownie brał udział w drobnych potyczkach z flotą japońską.Flocie Yi Sunsina udało się zniszczyć 13 dużych japońskich statków.Była to pierwsza bitwa drugiej kampanii admirała Yi w wojnie Imjin między Japonią a Koreą, kiedy po raz pierwszy użyto statku-żółwia.Zaciekły i nagły atak Koreańczyków zszokował Japończyków.Ale w przeciwieństwie do ich poprzednich słabych wyników w bitwie pod Okpo, japońscy żołnierze walczyli dzielnie i odpowiadali ogniem swoimi arkebuzami w odpowiednim czasie.Na nieszczęście dla Japończyków nie mieli szansy wejść na pokład koreańskich statków z powodu skoncentrowanego ognia koreańskich armat.Ponadto statek-żółw i tak nie mógł wejść na pokład z powodu żelaznych kolców na jego dachu.Następnie Japończycy zaczęli panikować, gdy statek-żółw uderzył w japońskie linie, strzelając we wszystkich kierunkach.

Gdy flota koreańska zbliżała się do portu Dangpo, Yi Sun-shin zauważył, że okręt flagowy tej japońskiej floty jest zakotwiczony wśród innych statków.Zdając sobie sprawę z nadarzającej się okazji, admirał Yi poprowadził atak swoim własnym okrętem flagowym (okrętem żółwiowym), celując w japoński okręt flagowy.Solidna konstrukcja jego statku-turysty pozwoliła Yi Sun-shinowi z łatwością przedrzeć się przez linię japońskich okrętów i ustawić go tuż obok zakotwiczonego japońskiego okrętu flagowego.Lekka konstrukcja japońskiego okrętu nie mogła się równać z pełnym atakiem burtowym i zatonął w ciągu kilku minut.Ze statku żółwia grad kul armatnich spadł na inne statki, niszcząc kolejne statki.Koreańczycy okrążyli inne zakotwiczone statki i zaczęli je zatapiać.Następnie koreański generał Kwon Joon wystrzelił strzałę w Kurushimę.Japoński dowódca padł martwy, a koreański kapitan wskoczył na pokład i odciął mu głowę.Japońscy żołnierze spanikowali na widok ścięcia swojego admirała i zostali zamordowani przez Koreańczyków w ich zamieszaniu.

Flota koreańska przyjęła kołową formację, aby poruszać się po zamkniętej zatoce i na zmianę bombardowała Japończyków.Zdając sobie sprawę, że zmusiłoby to tylko Japończyków do ucieczki w głąb lądu, Yi Sunsin zarządził fałszywy odwrót.Poddawszy się tej sztuczce, japońska flota ruszyła w pościg, ale została otoczona i rozstrzelana na drzazgi.Kilku Japończykom udało się uciec na brzeg i schronić się na wzgórzach.Wszystkie japońskie okręty zostały zniszczone.Po zabezpieczeniu tego obszaru (ostatniego z serii obrony wybrzeża Jeolla), admirał Yi postanowił wykorzystać przewagę bezczynności wroga i przeniósł się w rejon Noryang-Hansando.Flota koreańska spędziła kilka następnych dni na poszukiwaniu japońskich statków, ale nie mogła ich znaleźć.18 lipca flota została rozwiązana, a każdy dowódca wrócił do swoich portów.

Zdając sobie sprawę, że nadchodzi japoński atak, koreański generał Gim Myeongweon kazał swoim pozostałym ludziom zatopić armaty i broń w stawie, aby zapobiec wpadnięciu ich w ręce Japończyków, i uciekł na północ do Sunan.Japończycy przekroczyli rzekę 24 lipca i zastali miasto całkowicie opuszczone.Podejrzewając pułapkę, Konishi i Kuroda wysłali zwiadowców na pobliskie wzgórze, aby potwierdzić przed wejściem do pustego miasta.W miejskich magazynach znaleźli siedem tysięcy ton ryżu, co wystarczyłoby na wyżywienie ich armii przez kilka miesięcy.Japońska okupacja Pjongjangu nie została zakwestionowana, dopóki generał Ming Zhu Chengxun nie przybył z 6000 ludzi 23 sierpnia 1592 r.

Zdesperowani koreańscy wysłannicy zostali w końcu wysłani do Zakazanego Miasta w Pekinie, aby poprosić cesarza Wanli o ochronę jego lojalnych wasali w Korei poprzez wysłanie armii w celu wypędzenia Japończyków.Chińczycy zapewnili Koreańczyków, że armia zostanie wysłana, ale w Ningxia toczyli poważną wojnę i Koreańczycy będą musieli czekać na przybycie ich pomocy.

Toyotomi Hideyoshi wydał rozkaz Kobayakawie Takakage, aby zaatakować prowincję Jeolla.Prowincja Jeolla słynęła z ryżu, a Japonia potrzebowała tego ryżu, aby wyżywić swoją armię.Również siły morskie admirała Yi Sun-sina stacjonowały w prowincji Jeolla.Zdobycie prowincji Jeolla zapewniłoby armii japońskiej lądową drogę do ataku na admirała Yi, który ingerował w japońskie linie zaopatrzeniowe przez ostatnie dwa miesiące.Więc Kobayakawa, który był w tym czasie w Seulu, ruszył do ataku na armię koreańską.Armia japońska musiała przejść z hrabstwa Geumsan do Jeonju, aby zdobyć prowincję.Japończycy mogli wybrać dwie drogi.Jedna ścieżka była zablokowana przez wzgórze zwane Ungchi, a druga przez wzgórze Ichi.Japończycy podzielili swoje siły, podobnie jak Koreańczycy.Tak więc bitwa o Ichi i Ungchiego miała miejsce w tym samym czasie.W tym samym czasie Ko Kyong-myong zbliżał się do Geumsan, aby spróbować złapać Japończyków w pułapkę.Chociaż siły w Ichi wygrywały do ​​​​ósmego, siły koreańskie w Ungchi kierowały się w tym czasie do Jeonju, a siły japońskie posuwały się do Jeonju tą drogą.Jednak później siły japońskie wycofały się z Ichi i Jeonju.Siły Ko Kyong-myong przybyły i zaatakowały japońskie tyły.Koreańczycy wygrali tę bitwę i powstrzymali armię japońską przed zbliżaniem się do prowincji Jeolla.W rezultacie Japonia nie dostarczyła wystarczającej ilości ryżu dla swojej armii, co wpłynęło na jej zdolność do walki.

W odpowiedzi na sukces koreańskiej marynarki wojennej Toyotomi Hideyoshi odwołał trzech dowódców z działań lądowych: Wakisaka Yasuharu, Katō Yoshiaki i Kuki Yoshitaka.Byli pierwszymi dowódcami odpowiedzialnymi za marynarkę wojenną w całości japońskich sił inwazyjnych.Hideyoshi zrozumiał, że gdyby Koreańczycy zdobyli dowództwo na morzu, byłby to koniec inwazji na Koreę, i nakazał zniszczenie koreańskiej floty wraz z głową Yi Sun Sina, aby przywieźć go do niego.Kuki, były pirat, miał największe doświadczenie morskie, podczas gdy Katō Yoshiaki był jednym z „Siedmiu Włóczni Shizugatake”.Jednak dowódcy przybyli do Busan dziewięć dni przed faktycznym wydaniem rozkazu Hideyoshiego i zebrali eskadrę do walki z koreańską marynarką wojenną.Ostatecznie Wakisaka zakończył przygotowania, a jego chęć zdobycia honoru wojskowego skłoniła go do rozpoczęcia ataku na Koreańczyków, nie czekając, aż inni dowódcy zakończą.Połączona koreańska marynarka wojenna złożona z 53 statków pod dowództwem Yi Sun-sin i Yi Eok-gi przeprowadzała operację poszukiwania i niszczenia, ponieważ wojska japońskie na lądzie zbliżały się do prowincji Jeolla.Prowincja Jeolla była jedynym terytorium Korei, które nie zostało dotknięte poważną akcją wojskową i służyła jako dom dla trzech dowódców i jedynej aktywnej koreańskiej siły morskiej.Marynarka koreańska uznała za najlepsze zniszczenie wsparcia morskiego dla Japończyków, aby zmniejszyć skuteczność wrogich wojsk lądowych.13 sierpnia 1592 roku flota koreańska wypływająca z wyspy Miruk w Dangpo otrzymała lokalną informację, że w pobliżu znajduje się duża flota japońska.Po przetrwaniu sztormu flota koreańska zakotwiczyła w pobliżu Dangpo, gdzie na plaży pojawił się miejscowy mężczyzna z wiadomością, że flota japońska właśnie wpłynęła do wąskiej cieśniny Gyeonnaeryang, która podzieliła wyspę Koje.Następnego ranka flota koreańska zauważyła japońską flotę składającą się z 82 statków zakotwiczonych w cieśninie Gyeonnaeryang.Ze względu na wąskość cieśniny i zagrożenie, jakie stwarzają podwodne skały, Yi Sun-sin wysłał sześć statków jako przynętę, aby zwabić 63 japońskie statki na szersze morze;ścigała flota japońska.Na otwartych wodach flota japońska została otoczona przez flotę koreańską w półkolistym szyku, zwanym przez Yi Sun-sina „skrzydłem żurawia”.Z co najmniej trzema statkami-żółwiami (z których dwa zostały niedawno ukończone) stojącymi na czele starcia z flotą japońską, koreańskie statki wystrzeliły salwy kul armatnich w japońską formację.Okręty koreańskie wzięły następnie udział w otwartej bitwie z japońskimi statkami, utrzymując wystarczającą odległość, aby uniemożliwić Japończykom wejście na pokład;Yi Sun-sin zezwolił na walkę wręcz tylko z poważnie uszkodzonymi japońskimi statkami.Podczas bitwy koreańska marynarka wojenna użyła bomby zapalającej w metalowej obudowie, która spowodowała znaczne uszkodzenia japońskich załóg pokładowych i spowodowała gwałtowne pożary na pokładach ich statków.Bitwa zakończyła się zwycięstwem Korei, a Japończycy stracili 59 okrętów - 47 zniszczonych i 12 zdobytych.Podczas bitwy nie zginął ani jeden koreański statek.Wakisaka Yasuharu uciekł z powodu prędkości swojego statku flagowego.Następnie Yi założył swoją kwaterę główną na samej wyspie Hansan i zaczął planować atak na główną japońską bazę w porcie Pusan.

Wiadomość o klęsce Japonii na wyspie Hansan dotarła do Busan w ciągu kilku godzin, a dwóch japońskich dowódców, Kuki Yoshitaka i Kato Yoshiaki, natychmiast wyruszyło z 42 statkami do portu Angolpo, gdzie mieli nadzieję stawić czoła koreańskiej flocie blisko brzegu.Yi Sun-sin otrzymał wiadomość o ich ruchach 15 sierpnia i ruszył w kierunku Angolpo, aby stawić im czoła.Tym razem Japończycy nie chcieli iść za Koreańczykami na otwarte wody i pozostali na lądzie.Nie połknęliby przynęty.W odpowiedzi flota koreańska ruszyła naprzód i godzinami bombardowała zakotwiczoną flotę japońską, aż wycofała się w głąb lądu.Później Japończycy wrócili i uciekli na małych łodziach.Zarówno Kuki, jak i Kato przeżyli bitwę.Bitwy na wyspie Hansan i Angolpo zmusiły Hideyoshiego do wydania bezpośredniego rozkazu swoim dowódcom marynarki wojennej, aby zaprzestali wszelkich niepotrzebnych operacji morskich i ograniczyli działalność do bezpośredniego obszaru wokół portu Pusan.Powiedział swoim dowódcom, że osobiście przyjedzie do Korei, aby osobiście poprowadzić siły morskie, ale Hideyoshi nigdy nie był w stanie tego zrobić, ponieważ jego stan zdrowia szybko się pogarszał.Oznaczało to, że wszystkie walki będą toczyć się w Korei, a nie w Chinach, i że Pjongjang będzie najbardziej wysuniętym na północny zachód natarciem armii japońskiej (z pewnością krótki marsz drugiego kontyngentu Katō Kiyomasy do Mandżurii był najbardziej wysuniętym na północ natarciem Japonii, jednak Mandżuria nie była część cesarskich Chin w XVI wieku).Chociaż było mało prawdopodobne, aby Hideyoshi był w stanie najechać Chiny i podbić dużą ich część, bitwy o wyspę Hansan i Angolpo zatrzymały jego szlaki zaopatrzeniowe i utrudniły jego ruchy w Korei.

Widząc kryzys w Joseon, cesarz Wanli z dynastii Ming i jego dwór byli początkowo pełni zamieszania i sceptycyzmu co do tego, jak ich dopływ mógł zostać tak szybko opanowany.Dwór koreański początkowo wahał się, czy wezwać pomoc dynastii Ming i rozpoczął wycofywanie się do Pjongjangu.Po wielokrotnych prośbach króla Seonjo i po tym, jak armia japońska dotarła już do granicy Korei z Chinami, Chiny w końcu przyszły Korei z pomocą.Chiny były również w pewnym stopniu zobowiązane do przyjścia z pomocą Korei, ponieważ Korea była wasalem Chin, a dynastia Ming nie tolerowała możliwości japońskiej inwazji na Chiny.Lokalny gubernator Liaodong ostatecznie spełnił prośbę króla Seonjo o pomoc po zdobyciu Pjongjangu, wysyłając niewielki oddział 5000 żołnierzy dowodzonych przez Zu Chengxuna.Zu, generał, który z powodzeniem walczył z Mongołami i Jurczenami, był zbyt pewny siebie i gardził Japończykami.Połączona armia Zhu Chengxuna i Shi Ru przybyła do Pjongjangu 23 sierpnia 1592 roku w ulewnym deszczu w nocy.Japończycy zostali całkowicie zaskoczeni, a armia Ming była w stanie zająć niebronioną Chilsongmun („Brama Siedmiu Gwiazd”) w północnej ścianie i wkroczyć do miasta.Jednak Japończycy szybko zdali sobie sprawę, jak malutka była armia Ming, więc rozproszyli się, powodując rozciągnięcie i rozproszenie armii wroga.Japończycy następnie wykorzystali sytuację i kontratakowali ogniem artyleryjskim.Małe grupy odizolowanych żołnierzy Ming zostały wyeliminowane, dopóki nie zabrzmiał sygnał do odwrotu.Armia Ming została zawrócona, wyparta z miasta, a maruderzy wycięci.Pod koniec dnia Shi Ru został zabity, podczas gdy Zhu Chengxun uciekł z powrotem do Uiju.Zginęło około 3000 żołnierzy Ming.Zhu Chengxun próbował zbagatelizować porażkę, doradzając królowi Seonjo, że ze względu na pogodę wykonał tylko „taktyczny odwrót” i wróci z Chin po zebraniu większej liczby żołnierzy.Jednak po powrocie do Liaodong napisał oficjalny raport, w którym obwinia Koreańczyków za porażkę.Wysłannicy Ming wysłani do Korei uznali to oskarżenie za bezpodstawne.

Katō Kiyomasa, dowodzący drugą dywizją liczącą ponad 20 000 ludzi, przekroczył półwysep do hrabstwa Anbyon dziesięciodniowym marszem i ruszył na północ wzdłuż wschodniego wybrzeża.Wśród zdobytych zamków znalazł się Hamhung, stolica prowincji Hamgyong.Tam część II Dywizji została przydzielona do obrony i administracji cywilnej.Reszta dywizji, licząca 10 000 ludzi, kontynuowała podróż na północ i 23 sierpnia stoczyła bitwę przeciwko południowym i północnym armiom Hamgyong pod dowództwem Yi Yonga pod Songjin.Koreańska dywizja kawalerii wykorzystała otwarte pole w Songjin i zepchnęła siły japońskie do magazynu zboża.Tam Japończycy zabarykadowali się belami ryżu i skutecznie odparli szarżę sił koreańskich swoimi arkebuzami.Podczas gdy Koreańczycy planowali wznowić bitwę rano, Katō Kiyomasa zaatakował ich w nocy;Druga Dywizja całkowicie otoczyła siły koreańskie, z wyjątkiem otworu prowadzącego na bagna.Ci, którzy uciekli, zostali uwięzieni i zabici na bagnach.Koreańczycy, którzy uciekli, zaalarmowali inne garnizony, pozwalając japońskim żołnierzom na łatwe zajęcie hrabstw Kilju, Myongchon i Kyongsong.Następnie druga dywizja skręciła w głąb lądu przez hrabstwo Puryong w kierunku Hoeryong, gdzie schroniło się dwóch koreańskich książąt.30 sierpnia 1592 r. Druga Dywizja wkroczyła do Hoeryong, gdzie Katō Kiyomasa przyjął koreańskich książąt i gubernatora prowincji Yu Yong-ripa, którzy zostali już schwytani przez miejscowych mieszkańców.Wkrótce potem koreańska banda wojowników przekazała głowę anonimowego koreańskiego generała oraz związanego linami generała Han Kuk-hama.

Za namową króla Seonjo buddyjski mnich Hyujeong wydał manifest wzywający wszystkich mnichów do chwycenia za broń, pisząc: „Niestety, droga do nieba już nie istnieje. Przeznaczenie ziemi chyli się ku upadkowi. Wbrew niebu i rozumowi, okrutny wróg miał czelność przepłynąć morze na pokładzie tysiąca statków”.Hyujeong nazwał samurajów „jadowitymi diabłami”, które były „tak zjadliwe jak węże lub dzikie zwierzęta”, których brutalność usprawiedliwiała porzucenie pacyfizmu buddyzmu w celu ochrony słabych i niewinnych.Hyujeong zakończył swój apel wezwaniem mnichów, którzy byli sprawni fizycznie, aby „założyli zbroję miłosierdzia bodhisattwów, trzymali w dłoni cenny miecz, aby powalić diabła, dzierżyli piorun Ośmiu Bóstw i wystąpili!”.Co najmniej 8 000 mnichów odpowiedziało na wezwanie Hyujeonga, niektórzy z poczucia koreańskiego patriotyzmu, a inni motywowani chęcią poprawy statusu buddyzmu, który był dyskryminowany przez sąd sinofilski, którego celem było promowanie konfucjanizmu.Hyujeong i mnich Yeonggyu zebrali 2600 żołnierzy, aby zaatakować Cheongju, które służyło jako centrum administracyjne centralnej Korei i zawierało duży rządowy spichlerz.Wcześniej został zdobyty 4 czerwca i znajdował się pod kontrolą Hachisuka Iemasy.Kiedy Koreańczycy zaatakowali, niektórzy Japończycy nadal szukali jedzenia.Japończycy wyszli i strzelili do Koreańczyków, ale zostali otoczeni i zabici.Koreańczycy nie wiedzieli, jak używać broni palnej z zamkiem zapałkowym, więc używali jej jako pałek.W tym momencie zaczęła się ulewna ulewa, więc Koreańczycy cofnęli się i wycofali.Następnego dnia Koreańczycy odkryli, że Japończycy ewakuowali się z Cheongju i zajęli miasto bez walki.

Po zwycięstwie w bitwie pod Cheongju koreańscy przywódcy zaczęli się kłócić między sobą o to, kto jest najbardziej odpowiedzialny, i było tak, że kiedy Koreańczycy rozpoczęli ofensywę, bywalcy pod dowództwem Yun Songaka odmówili wzięcia udziału, podczas gdy Armia Sprawiedliwych pod dowództwem Hyujeonga i wojowniczy mnisi pod dowództwem opata Yeonggyu maszerowali oddzielnie.22 września 1592 roku Hyujeong wraz z 700 partyzantami Armii Sprawiedliwych zaatakował 10-tysięczne siły japońskie pod dowództwem Kobayakawy Takakage.Turnbull opisał drugą bitwę pod Geumsan jako akt szaleństwa ze strony Jo, gdy jego przeważające siły walczyły z „10 000 najtwardszych samurajów”, którzy otoczyli Armię Sprawiedliwych i „eksterminowali” ich, unicestwiając całe siły koreańskie, zgodnie z rozkazem Kobayakawy nie brać jeńców.Czując się zobowiązany do przyjścia z pomocą Jo, opat Yeonggyu poprowadził teraz swoich mnichów-wojowników przeciwko Kobayakawie w trzeciej bitwie pod Geumsan, którego również spotkał ten sam los – „całkowite unicestwienie”.Ponieważ jednak w ciągu jednego miesiąca element Geumsan przyjął trzy kolejne koreańskie ataki z rzędu, 6. Dywizja pod dowództwem Kobayakawy została wycofana, gdy Toyotomi Hideyoshi zdecydował, że nie warto go utrzymywać, a cierpiący ludzie region, który się liczył.Wycofanie się Japonii zainspirowało dalsze ataki partyzanckie, a jeden z przywódców Armii Sprawiedliwych, Pak Chin, kazał rzucić przedmiot przez mury kontrolowanego przez Japonię miasta Gyeongju, co spowodowało, że „zbójcy”, jak zawsze nazywają Japończyków w koreańskich relacjach, udali się na przeszukanie To;obiektem okazała się bomba, w wyniku której zginęło 30 Japończyków.Obawiając się, że jego garnizon jest już za słaby, japoński dowódca nakazał odwrót do przybrzeżnego wajo (zamku) w Sosaengpo.

W październiku 1592 roku Katō Kiyomasa zdecydował się zaatakować pobliski zamek Jurchen po drugiej stronie rzeki Tumen w Mandżurii, aby przetestować swoje wojska przeciwko „barbarzyńcom”, jak Koreańczycy nazywali Jurchenów.Do 8-tysięcznej armii Kato dołączyło 3000 Koreańczyków w Hamgyong, ponieważ Jurchenowie okresowo najeżdżali przez granicę.Wkrótce połączone siły splądrowały zamek i rozbiły obóz w pobliżu granicy;po wyjeździe Koreańczyków do domu wojska japońskie doznały odwetowego ataku Jurczenów.Katō Kiyomasa wycofał się ze swoimi siłami, aby uniknąć ciężkich strat.Z powodu tej inwazji wschodzący przywódca Jurchen, Nurhaci, zaoferował pomoc wojskową Joseon i Ming w wojnie.Jednak oferta została odrzucona przez oba kraje, zwłaszcza Joseon , mówiąc, że przyjęcie pomocy od „Barbarzyńców” z północy byłoby haniebne.

U wybrzeży Busan zjednoczona flota Joseon zdała sobie sprawę, że japońska marynarka wojenna przygotowała swoje statki do bitwy, a armia japońska stacjonowała wokół linii brzegowej.Zjednoczona flota Joseon zebrała się w formację Jangsajin, czyli „Długi Wąż”, z wieloma statkami posuwającymi się w linii i zaatakowała prosto na flotę japońską.Przytłoczona flotą Joseon, japońska marynarka wojenna porzuciła swoje statki i uciekła na wybrzeże, gdzie stacjonowała ich armia.Japońska armia i marynarka wojenna połączyły swoje siły i desperacko zaatakowały flotę Joseon z pobliskich wzgórz.Flota Joseon strzelała strzałami ze swoich statków, aby bronić się i ograniczać ich ataki, aw międzyczasie skoncentrowała ogień armatni na niszczeniu japońskich statków. Koreańskie statki strzelały do ​​​​japońskiej floty i paliły ją ognistymi strzałami, podczas gdy Japończycy strzelali do nich z góry w swoich fortach.Nawet po zdobyciu armat w Pusanie Japończycy wyrządzili niewielkie szkody koreańskim okrętom wojennym.Do końca dnia zniszczono 128 japońskich statków.Yi Sunsin wydał rozkaz wycofania się, kończąc bitwę.Yi Sun Shin pierwotnie zamierzał zniszczyć wszystkie pozostałe japońskie statki, jednak zdał sobie sprawę, że skutecznie uwięziłoby to japońskich żołnierzy na Półwyspie Koreańskim, gdzie mieliby podróżować w głąb lądu i mordować tubylców.Dlatego Yi pozostawił niewielką liczbę japońskich statków bez szwanku i wycofał swoją flotę, aby uzupełnić zapasy.I tak jak podejrzewał Yi, pod osłoną ciemności pozostali żołnierze japońscy weszli na pokład pozostałych statków i wycofali się.Po tej bitwie siły japońskie straciły kontrolę nad morzem.Niszczycielski cios zadany flocie japońskiej odizolował ich armie w Korei i odciął je od baz macierzystych.Ponieważ siły japońskie zdały sobie sprawę ze znaczenia linii obronnych Zatoki Busan dla zabezpieczenia linii zaopatrzenia, próbowały przejąć kontrolę nad zachodnim obszarem Busan, kiedy nadeszła marynarka wojenna Joseon.

Japończycy serdecznie zbliżyli się do twierdzy Jinju.Spodziewali się kolejnego łatwego zwycięstwa w Jinju, ale koreański generał Kim Si-min przeciwstawił się Japończykom i stanął twardo ze swoimi 3800 ludźmi.Koreańczycy znów mieli przewagę liczebną.Kim Si-min niedawno nabył około 170 arkebuzów, co odpowiada temu, czego używali Japończycy.Kim Si-min szkolił ich i wierzył, że może obronić Jinju.Po trzech dniach walki Kim Si-min został trafiony kulą w bok głowy i upadł, nie mogąc dowodzić swoimi siłami.Japońscy dowódcy następnie jeszcze mocniej naciskali na Koreańczyków, aby ich zniechęcić, ale Koreańczycy walczyli dalej.Japońscy żołnierze nadal nie byli w stanie wspiąć się na mury, nawet przy ciężkim ogniu z arkebuzów.Koreańczycy nie byli w dobrej sytuacji, ponieważ Kim Si-min został ranny, a garnizonowi zaczynała brakować amunicji.Gwak Jae-u, jeden z głównych przywódców armii Sprawiedliwych w Korei, przybył nocą z niezwykle małą grupą, niewystarczającą do odciążenia Koreańczyków w Jinju.Gwak rozkazał swoim ludziom zwrócić na siebie uwagę, dmąc w rogi i wydając dźwięki.Na miejsce przybyło około 3000 partyzantów i sił nieregularnych.W tym czasie japońscy dowódcy zdali sobie sprawę z niebezpieczeństwa i zostali zmuszeni do przerwania oblężenia i wycofania się.

Cesarz Ming zmobilizował i wysłał większe siły pod dowództwem generała Li Rusonga i imperialnego superintendenta Song Yingchanga.Według zbioru listów pozostawionych przez Song Yingchang, siła armii Ming wynosiła około 40 000, składająca się głównie z garnizonów z północy, w tym około 3 000 ludzi z doświadczeniem w walce z japońskimi piratami pod dowództwem Qi Jiguang.Li chciał kampanii zimowej, ponieważ zamarznięta ziemia pozwoliłaby jego pociągowi artyleryjskiemu poruszać się łatwiej niż pod drogami zamienionymi w błoto przez jesienne deszcze.W Uiju król Sonjo i dwór koreański oficjalnie powitali Li i innych chińskich generałów w Korei, gdzie omawiano strategię.5 stycznia Wu Weizhong prowadzi 5000 ludzi przez rzekę Yalu.Kilka tygodni później 35-tysięczna armia Li Rusonga dociera do rzeki Yalu.

Siły Ming liczące 43 000 z ponad 200 armatami i armią Joseon liczącą 10 000 z 4200 mnichami oblegają Pjongjang utrzymywany przez Japończyków.Rankiem 8 stycznia armia Li Rusonga ruszyła na miasto, a ich zwarte szeregi „wyglądały jak łuski na rybach. Obrona Japonii była prawie za duża. Chociaż nominalnie skutecznie odpierali wrogów, Japończycy nie byli już w stanie obronę miasta. Wszystkie bramy zostały sforsowane, nie zostało żadne jedzenie, a oni ponieśli straszne straty. Mając to na uwadze, Konishi poprowadził cały garnizon w noc i przekradł się przez zamarzniętą rzekę Daedong z powrotem do Hanseong. Ludzie Konishiego dotarł do Hanseong 17 lutego. Song Yingchang zaprosił Seonjo z Joseon do powrotu do Pjongjangu 6 marca.

Bitwa pod Byeokjegwan była starciem wojskowym stoczonym 27 lutego 1593 roku pomiędzy armiami dynastii Ming dowodzonymi przez Li Rusonga i siłami japońskimi pod dowództwem Kobayakawy Takakage.Doprowadziło to do zwycięstwa Japonii i odwrotu Ming.Bitwa trwała od późnego rana do południa.Ostatecznie Li Rusong został zmuszony do odwrotu w obliczu przewagi liczebnej.Japończycy spalili całą trawę w pobliżu Hanseong, aby pozbawić kawalerii Ming paszy.

Japoński atak prowadzony przez Konishi Yukinagę z udziałem 30 000 ludzi.Na zmianę atakowali palisadę ze względu na ograniczoną przestrzeń.Koreańczycy odpowiedzieli strzałami, armatami i hwacha.Po trzech atakach, jednym z wieżą oblężniczą i jednym, w którym Ishida Mitsunari został ranny, Ukita Hideie zdołał przedrzeć się przez zewnętrzną obronę i dotrzeć do wewnętrznej ściany.Kiedy Koreańczykom prawie skończyły się strzały, I Bun przybył ze statkami zaopatrzeniowymi zawierającymi 10 000 strzał więcej i kontynuowali walkę aż do zmierzchu, kiedy Japończycy się wycofali.Oprócz klęski, sytuacja Japonii stała się jeszcze bardziej napięta po tym, jak Zha Dashou poprowadził niewielką grupę najeźdźców do Hanseong, spalając ponad 6500 ton zboża.To pozostawiło Japończykom mniej niż miesiąc zapasów.

Po bitwie pod Byeokjegwan armia Ming przyjęła ostrożne podejście i ponownie ruszyła na Hanseong później w lutym, po udanej obronie Korei w bitwie pod Haengju.Obie strony pozostawały w impasie między linią Kaesong a Hanseong przez następne kilka miesięcy, przy czym obie strony nie były w stanie i nie chciały zaangażować się w dalsze ofensywy.Japończykom brakowało wystarczających zapasów, aby ruszyć na północ, a klęska pod Pjongjangiem skłoniła część japońskich przywódców, takich jak Konishi Yukinaga i Ishida Mitsunari, do poważnego rozważenia negocjacji z siłami dynastii Ming.To doprowadziło ich do gorącej debaty z innymi jastrzębimi generałami, takimi jak Katō Kiyomasa, a konflikty te miały ostatecznie dalsze implikacje po wojnie w Japonii, kiedy obie strony stały się rywalami w bitwie pod Sekigaharą.Siły Ming miały własny zestaw problemów.Wkrótce po przybyciu do Korei urzędnicy Ming zaczęli zauważać niewystarczające zaopatrzenie logistyczne z koreańskiego dworu.W zapisach Qian Shizhen odnotowano, że nawet po oblężeniu Pjongjangu siły Ming były już utknięte w martwym punkcie przez prawie tydzień z powodu braku zapasów, zanim ruszyły do ​​Kaesong.Z biegiem czasu sytuacja stawała się coraz poważniejsza.Kiedy pogoda się ociepliła, stan dróg w Korei również się pogorszył, o czym świadczą liczne listy od Song Yingchang i innych oficerów z dynastii Ming, przez co uzupełnianie zaopatrzenia z samych Chin również było żmudnym procesem.Koreańska wieś była już zdewastowana po inwazji, kiedy przybyły siły Ming, aw środku zimy Koreańczykom było niezwykle trudno zgromadzić wystarczające zapasy.Mimo że sąd przydzielił większość mężczyzn do zajęcia się sytuacją, ich pragnienie odzyskania kraju, wraz z niedoświadczonym militarnie charakterem wielu ich administratorów, skutkowało ich ciągłymi prośbami do sił Ming o posuwanie się naprzód pomimo sytuacja.Wydarzenia te stworzyły rosnący poziom nieufności między obiema stronami.Chociaż do połowy kwietnia 1593 roku, w obliczu coraz większej presji logistycznej ze strony koreańskiej blokady morskiej Yi Sun-sin, oprócz specjalnej operacji sił Ming, której udało się spalić bardzo znaczną część japońskich magazynów zboża, Japończycy zerwali rozmowy i wycofał się z Hanseong.

Japończycy rozpoczęli 20 lipca 1593 r. Najpierw zniszczyli brzegi grobli otaczających Jinju, aby osuszyć fosę, a następnie ruszyli na fortecę z bambusowymi tarczami.Koreańczycy ostrzelali ich i odparli atak.22 lipca Japończycy ponownie spróbowali z wieżami oblężniczymi, ale zostały one zniszczone przez ostrzał armatni.24 lipca Japończykom udało się z powodzeniem zaminować fragment zewnętrznej ściany pod ruchomymi schronami.27 lipca Japończycy zaatakowali teraz opancerzonymi wozami zwanymi „wagonami ze skorupy żółwia”, co pozwoliło Japończykom przedostać się pod mury, skąd saperzy wyciągali kamienie i atakowali osłabiony obszar muru, a przy pomocy ulewą, były w stanie zburzyć jego fundamenty.Twierdza została szybko zdobyta.Podobnie jak po większości japońskich zwycięstw na obszarach w dużej mierze zaludnionych, doszło do masakry.Następnie Japończycy wycofali się do Busan.

Były dwa czynniki, które skłoniły Japończyków do wycofania się: po pierwsze, chiński komandos spenetrował Hanseong (dzisiejszy Seul) i spalił magazyny w Yongsan, niszcząc większość tego, co zostało z wyczerpanych zapasów żywności japońskich żołnierzy.Po drugie, Shen Weijing pojawił się ponownie, aby prowadzić negocjacje i zagroził Japończykom atakiem 400 000 Chińczyków.Japończycy pod dowództwem Konishi Yukinagi i Katō Kiyomasy, świadomi swojej słabej sytuacji, zgodzili się wycofać w rejon Busan, podczas gdy Chińczycy wycofają się z powrotem do Chin.Narzucono zawieszenie broni, a wysłannik Ming został wysłany do Japonii w celu omówienia warunków pokojowych.Przez następne trzy lata było niewiele walk, ponieważ Japończycy zachowali kontrolę nad kilkoma przybrzeżnymi fortecami, a reszta Korei była kontrolowana przez Koreańczyków.Do 18 maja 1594 roku wszyscy japońscy żołnierze wycofali się w okolice Pusanu i wielu zaczęło wracać do Japonii.Rząd Ming wycofał większość swoich sił ekspedycyjnych, ale zatrzymał 16 000 ludzi na Półwyspie Koreańskim, aby strzec rozejmu.

Po nieudanych negocjacjach pokojowych w latach międzywojennych Hideyoshi rozpoczął drugą inwazję na Koreę.Jedną z głównych różnic strategicznych między pierwszą a drugą inwazją było to, że podbój Chin nie był już wyraźnym celem Japończyków.Brak przyczółka podczas chińskiej kampanii Katō Kiyomasy i prawie całkowite wycofanie sił japońskich podczas pierwszej inwazji pokazały, że PółwysepKoreański był bardziej rozważnym i realistycznym celem.Wkrótce po tym, jak ambasadorowie Ming bezpiecznie wrócili do Chin w 1597 r., Hideyoshi wysłał około 200 statków z szacunkową liczbą 141 100 ludzi pod ogólnym dowództwem Kobayakawy Hideakiego.Druga siła Japonii przybyła bez sprzeciwu na południowe wybrzeże prowincji Gyeongsang w 1596 roku.

Ponadto, po usłyszeniu wiadomości w Chinach, sąd Ming w Pekinie wyznaczył Yang Hao na najwyższego dowódcę wstępnej mobilizacji 55 000 żołnierzy z różnych (a czasem odległych) prowincji w całych Chinach, takich jak Syczuan, Zhejiang, Huguang, Fujian, i Guangdong.W wysiłku uczestniczyła 21-tysięczna siła morska.Ray Huang, chińsko-amerykański filozof i historyk, oszacował, że łączna siła chińskiej armii i marynarki wojennej u szczytu drugiej kampanii wynosiła około 75 000.

Przed bitwą poprzedni dowódca marynarki Yi Sun-sin został usunięty ze stanowiska.W miejsce Yi awansował mniej doświadczony Won Gyun.Won Gyun wypłynął do Busan 17 sierpnia z całą flotą, około 200 statkami.Flota koreańska przybyła w pobliże Busan 20 sierpnia 1597 r. Gdy dzień dobiegał końca, napotkali siły od 500 do 1000 japońskich statków ustawionych przeciwko nim.Won Gyun zarządził ogólny atak na armadę wroga, ale Japończycy wycofali się, pozwalając Koreańczykom ścigać.Po kilku wymianach tam iz powrotem, gdy jeden ścigał drugiego, jeden się wycofywał, Japończycy zawrócili po raz ostatni, niszcząc 30 statków i rozpraszając flotę koreańską.Jego statki zostały przytłoczone ogniem arkebuzów i tradycyjnymi japońskimi atakami abordażowymi, co w dużej mierze doprowadziło do zniszczenia całej jego floty.Bae Seol przeniósł 12 statków do wlotu dalej w dół cieśniny i zdołał uciec.

Ukita Hideie przybywa na Namwon z około 49 600 żołnierzami.24 września Japończycy zasypali rów słomą i ziemią.Następnie schronili się w spalonych domach w mieście.25 września Japończycy poprosili obrońców o poddanie się, ale ci odmówili.W nocy 26 września Japończycy bombardowali Namweon przez dwie godziny, podczas gdy ich ludzie wspinali się po ścianach i używali świeżej słomy do tworzenia rampy na szczyt.Nie mogąc spalić wilgotnych łodyg ryżu, obrońcy byli bezradni wobec japońskiego ataku i twierdza upadła.

Twierdza Hwangseoksan składała się z rozległych murów otaczających góry Hwangseok i obsadzających garnizon tysięcy żołnierzy dowodzonych przez generałów Jo Jong-do i Gwak Jun. Kiedy Katō Kiyomasa wraz z Armią Prawicy oblegał górę, którą zaatakował nocą pod pełnym Księżyca Koreańczycy stracili morale i wycofali się z 350 ofiarami.Udane oblężenie nie doprowadziło jednak do późniejszego natarcia spoza prowincji Gyeongsang.

16 października 1597 r. 5-tysięczne siły Kurody Nagamasy przybyły do ​​​​Jiksan, gdzie stacjonowało 6000 żołnierzy Ming .Siły Kurody zaatakowały wrogów i wkrótce dołączyła do nich reszta armii, zwiększając siły japońskie do 30 000.Chociaż znacznie przewyższali liczebnie Ming, Japończycy nie byli w stanie wyrządzić większych szkód ze względu na lepszy pancerz Ming.Według Kurody i Mōri Hidemoto ich broń palna nie mogła przebić żelaznych tarcz używanych przez chińskich żołnierzy, a ich zbroja była przynajmniej częściowo kuloodporna.Bitwa trwała do zmierzchu, kiedy obie strony się wycofały.Jiksan był najdalej Japończykom, którzy kiedykolwiek dotarli do Hanseong podczas drugiej inwazji.Chociaż zostali zmuszeni do wycofania się pod Jiksan, nie była to duża strata i spowodowała uporządkowany odwrót Japończyków na południe.

Ponieważ po katastrofalnej klęsce admirała Won Gyuna w bitwie pod Chilchonryang pozostało tylko 13 statków, admirał Yi utrzymywał cieśninę jako bitwę „ostatniego bastionu” przeciwko japońskiej marynarce wojennej, która płynęła, by wesprzeć natarcie swojej armii lądowej w kierunku stolicy Joseon , Hanyang ( współczesny Seul).Gęsta formacja japońskich statków stłoczonych w wąskiej cieśninie była idealnym celem dla ognia armat Joseon.Do końca bitwy zatopiono około 30 japońskich okrętów wojennych.Bezpośrednie wyniki bitwy były szokiem dla japońskiego dowództwa.Armie Joseon i Ming były w stanie się przegrupować.

Bitwa rozpoczęła się od fałszywego odwrotu, który zwabił japoński garnizon do frontalnego ataku.Zostali pokonani z 500 stratami i zostali zmuszeni do odwrotu do twierdzy Tosan.Alianci zajęli miasto Ulsan.30 stycznia alianci zbombardowali fortecę, a następnie zajęli zewnętrzne mury Tosan.Japończycy porzucili większość zapasów żywności i wycofali się do wewnętrznej fortecy.Alianci zaatakowali wewnętrzną fortecę, w pewnym momencie zajmując nawet część muru, ale ponieśli ciężkie straty.19 lutego siły alianckie ponownie zaatakowały i zostały odparte.Widząc nadejście japońskich posiłków, Yang Hao postanowił znieść oblężenie i wycofać się, ale zdezorganizowany ruch doprowadził do wycięcia wielu maruderów przez Japończyków, co doprowadziło do ciężkich strat.

Rada Pięciu Starszych pod koniec października wydała rozkaz wycofania wszystkich sił z Korei.Śmierć Hideyoshiego była utrzymywana w tajemnicy przez Radę, aby zachować morale armii.

Chińczycy wierzyli, że Sacheon był kluczowy dla ich celu, jakim było odzyskanie utraconych zamków w Korei i zarządzili ogólny atak.Chociaż Chińczycy poczynili początkowe postępy, losy bitwy się odwróciły, gdy japońskie posiłki zaatakowały tyły chińskiej armii, a japońscy żołnierze wewnątrz fortecy wypadli z bram i przeprowadzili kontratak.Chińskie siły Ming wycofały się z 30 000 strat, a Japończycy ścigali.Według chińskich i koreańskich źródeł dotyczących bitwy, siły dowodzone przez Dong Yi Yuan przedarły się przez mury zamku i poczyniły postępy w zdobywaniu zamku, aż wypadek prochowy spowodował eksplozję w ich obozie, a Japończycy wykorzystali sytuację do rozgromić zdezorientowane i osłabione wojska.

Bitwa pod Noryang, ostatnia duża bitwa japońskiej inwazji na Koreę (1592-1598), toczyła się między flotą japońską a połączonymi flotami Królestwa Joseon i dynastii Ming .Sprzymierzone siły około 150 chińskich statków Joseon i Ming, dowodzone przez admirałów Yi Sun-sin i Chen Lin, zaatakowały i albo zniszczyły, albo przejęły ponad połowę z 500 japońskich statków dowodzonych przez Shimazu Yoshihiro, który próbował połączyć się z Konishi Yukinaga.Poobijani ocaleni z floty Shimazu pokuśtykali z powrotem do Pusan ​​i kilka dni później wyjechali do Japonii.U szczytu bitwy Yi został trafiony kulą z arkebuza i wkrótce potem zmarł.

Wojna pozostawiła znaczące dziedzictwo we wszystkich trzech krajach.W kontekściejapońskiego imperializmu inwazje są postrzegane jako pierwsza japońska próba zdobycia pozycji światowego mocarstwa.Częściowa okupacja Korei rozwinęła japońską koncepcję, że Korea należy do strefy wpływów Japonii, a japońscy przywódcy przełomu XIX i XX wieku wykorzystali inwazje z lat 1592–1597, aby wzmocnić uzasadnienie aneksji Korei w XX wieku.Osiągnięcia Yi-Sun Sina w wojnie zainspirowały również japońskich oficerów marynarki wojennej w XIX i XX wieku, a wielu z nich powoływało się na znaczenie studiowania jego taktyki bojowej w celu dalszego wzmocnienia ich floty.WChinach wojna została wykorzystana politycznie do zainspirowania nacjonalistycznego oporu przeciwko japońskiemu imperializmowi w XX wieku.W chińskim środowisku akademickim historycy wymieniają wojnę jako jedną z „trzech wielkich kampanii karnych” cesarza Wanli.Współcześni historycy chińscy często wykorzystują kampanie jako przykład przyjaźni łączącej Chiny i Koreę.WKorei wojna jest historycznym fundamentem koreańskiego nacjonalizmu i, podobnie jak w Chinach, była inspirowana i politycznie wykorzystywana do wzniecania nacjonalistycznego oporu przeciwko japońskiemu imperializmowi w XX wieku.Korea zyskała podczas konfliktu kilku bohaterów narodowych, w tym Yi Sun-sina i Chen Lin (założyciela klanu Gwangdong Jin).Współczesne nastroje antyjapońskie w Korei można prześledzić już podczas inwazji japońskich w 1592 r., Chociaż główna przyczyna jest zakorzeniona w nowszych wydarzeniach, zwłaszcza w trudnościach, jakich doświadczyli Koreańczycy podczas japońskiej okupacji Korei w latach 1910-1945.