Alfonso I z Aragonii (1104-1134 n.e.) przekazał ogromne posiadłości (w rzeczywistości większość swojego królestwa, ponieważ nie miał spadkobiercy) joannitom i templariuszom , obydwom zakonom wojskowym zawodowych mnichów-wojowników, którzy stali się nieodzowni dla obrona państw krzyżowców na Bliskim Wschodzie.Przynęta, choć później zmniejszona przez hiszpańską szlachtę, ostatecznie zadziałała i oba zakony skierowały rycerzy do rekonkwisty;templariusze w 1143 roku n.e. i joannici w 1148 roku n.e.Ponadto na Półwyspie Iberyjskim powstałyby własne lokalne zakony wojskowe, poczynając od Zakonu Calatrava w 1158 roku n.e., którego rycerze nosili słynną czarną zbroję.Lata siedemdziesiąte XII wieku okazały się bardziej pracowitą dekadą dla nowych zakonów wojskowych wraz z utworzeniem Zakonu Santiago (1170 n.e.), Montjoy w Aragonii (1173 n.e.), Alcantary (1176 n.e.) oraz w Portugalii Zakonu Evora (ok. 1178 n.e.).Wielką zaletą tych lokalnych zakonów było to, że nie musieli wysyłać jednej trzeciej swoich dochodów do kwatery głównej na Bliskim Wschodzie, jak templariusze i szpitalnicy.Wkrótce o wiele więcej wojowników miało wyruszyć, by pomóc chrześcijańskim władcom Hiszpanii, ponieważ bogactwa oferowane w południowej Hiszpanii przyciągały profesjonalnych poszukiwaczy przygód z innych części Europy, ale zwłaszcza z północnej Francji i normańskiej Sycylii.