Od I wieku p.n.e. granicą pomiędzy imperium rzymskim (później bizantyjskim ) i partyjskim (później Sasanidów ) była rzeka Eufrat.Granica była stale kwestionowana.Większość bitew, a tym samym większość fortyfikacji, koncentrowała się w pagórkowatych regionach północy, gdy rozległa Pustynia Arabska lub Syryjska (Arabia Rzymska) oddzielała rywalizujące imperia na południu.Jedynymi niebezpieczeństwami, jakich można było spodziewać się z południa, były okazjonalne najazdy koczowniczych plemion arabskich.Dlatego oba imperia sprzymierzyły się z małymi, na wpół niezależnymi księstwami arabskimi, które służyły jako państwa buforowe i chroniły Bizancjum i Persję przed atakami Beduinów.Klientami bizantyjskimi byli Ghasanidzi;perskimi klientami byli Lachmidzi.Ghasanidzi i Lachmidzi toczyli ciągłe waśnie, co ich zajmowało, ale nie miało to większego wpływu na Bizantyjczyków ani Persów.W VI i VII wieku różne czynniki zniszczyły równowagę sił, która utrzymywała się przez tak wiele stuleci.Konflikt z Bizantyjczykami w znacznym stopniu przyczynił się do jego słabości, wyczerpując zasoby Sasanidów, pozostawiając go głównym celem dla muzułmanów.