Od połowy do końca XIX wieku brytyjski rządIndii ściśle monitorował sposób traktowania brytyjskich poddanych w Lanna, zwłaszcza w związku z niejednoznacznymi granicami w pobliżu rzeki Salween, wpływającymi na brytyjskie firmy produkujące drewno tekowe.Traktat Bowring i późniejsze traktaty z Chiangmai między Syjamem a Wielką Brytanią próbowały rozwiązać te obawy, ale ich kulminacją były interwencje Syjamu w rządy Lanny.Ta ingerencja, choć miała na celu wzmocnienie suwerenności Syjamu, nadwyrężyła stosunki z Lanną, która widziała podważenie ich tradycyjnych uprawnień.Pod koniec XIX wieku, w ramach syjamskich wysiłków centralizacyjnych, stopniowo zastępowano tradycyjną strukturę administracyjną Lanny.System Monthon Thesaphiban, wprowadzony przez księcia Damronga, przekształcił Lannę z państwa dopływowego w bezpośredni region administracyjny pod Syjamem.W okresie tym powstały także europejskie konglomeraty konkurujące o prawa do wyrębu drewna, co doprowadziło do utworzenia przez Syjam nowoczesnego Departamentu Leśnictwa, co jeszcze bardziej ograniczyło autonomię Lanny.W 1900 roku Lanna została formalnie przyłączona do Syjamu w ramach systemu Monthon Phayap, co oznaczało koniec wyjątkowej tożsamości politycznej Lanny.W kolejnych dziesięcioleciach pojawiło się kilka oporów wobec polityki centralizacji, takich jak bunt Shanów w Phrae.Ostatni władca Chiang Mai, książę Kaew Nawarat, pełnił głównie funkcję ceremonialną.System Monthon został ostatecznie rozwiązany po rewolucji syjamskiej w 1932 r. Współcześni potomkowie władców Lanny przyjęli nazwisko „Na Chiangmai” na cześć ustawy o nazwiskach króla Vajiravudha z 1912 r.