Węgrzy po raz pierwszy dowiedzieli się o zagrożeniu ze strony Mongołów w 1229 r., kiedy król Andrzej II udzielił azylu niektórym uciekającym rosyjskim bojarom.Część Madziarów (Węgrów), pozostawiona podczas głównej migracji do Kotliny Panońskiej, nadal mieszkała nad brzegami górnej Wołgi (niektórzy uważają, że potomkami tej grupy są współcześni Baszkirowie, chociaż lud ten mówi obecnie językiem tureckim, a nie węgierskim).W 1237 roku dominikanin Julianus wyruszył na wyprawę, aby ich poprowadzić z powrotem i został odesłany do króla Béli z listem od Batu-chana.W tym liście Batu wezwał króla Węgier do bezwarunkowego poddania swojego królestwa siłom tatarskim pod groźbą całkowitego zniszczenia.Béla nie odpowiedział, a później dostarczono na Węgry jeszcze dwie wiadomości.Pierwszy, w 1239 r., został wysłany przez pokonane plemiona Kumanów, które poprosiły o azyl na Węgrzech i otrzymały go.Drugi został wysłany w lutym 1241 z Polski, która stała w obliczu inwazji innych sił mongolskich.Pięć oddzielnych armii mongolskich najechało Węgry w 1241 roku. Główna armia pod dowództwem Batu i Subutai przekroczyła przełęcz Verecke.Armia Qadan i Büri przekroczyła przełęcz Tihuța.Dwie mniejsze siły pod dowództwem Böcheka i noyana Bogutai wkroczyły na Węgry od południowego wschodu.Armia, która najechała Polskę pod dowództwem Ordy i Bajdara, najechała Węgry od północnego zachodu.