15 kwietnia 1277 roku sułtan Bajbars zsułtanatu mameluckiego poprowadził armię składającą się z co najmniej 10 000 jeźdźców do zdominowanego przez Mongołów sułtanatu Seldżukóww Rûm , biorąc udział w bitwie pod Elbistanem.W obliczu sił mongolskich wzmocnionych przez Ormian , Gruzinów i Rum Seldżuków, mamelucy dowodzeni przez Bajbarsa i jego beduińskiego generała Isę ibn Muhannę początkowo walczyli z atakiem Mongołów, zwłaszcza na ich lewej flance.Bitwa rozpoczęła się od szarży Mongołów na ciężką kawalerię mameluków, powodując znaczne straty nieregularnych mameluków Beduinów.Pomimo początkowych niepowodzeń, w tym utraty chorążych, mamelucy przegrupowali się i przeprowadzili kontratak, a Bajbars osobiście zajął się zagrożeniem na swojej lewej flance.Posiłki z Hamy pomogły mamelukom ostatecznie pokonać mniejsze siły mongolskie.Mongołowie zamiast się wycofać, walczyli na śmierć i życie, a niektórzy uciekali na pobliskie wzgórza.Obie strony oczekiwały wsparcia ze strony Pervâne i jego Seldżuków, którzy pozostali nieuczestniczący.W następstwie bitwy wielu żołnierzy Rumi zostało pojmanych przez mameluków lub dołączyło do nich, a także schwytano syna Pervâne'a oraz kilku mongolskich oficerów i żołnierzy.Po zwycięstwie Bajbars triumfalnie wkroczył do Kayseri 23 kwietnia 1277 r. Wyraził jednak swoje obawy dotyczące bliskiej bitwy, przypisując zwycięstwo raczej boskiej interwencji niż waleczności militarnej.Bajbars, w obliczu potencjalnej nowej armii mongolskiej i kończących się zapasów, zdecydował się wrócić do Syrii.Podczas odwrotu wprowadził Mongołów w błąd co do celu podróży i zarządził nalot na ormiańskie miasto al-Rummana.W odpowiedzi Mongoł Ilkhan Abaqa ponownie umocnił kontrolę w Rumie, nakazując masakrę muzułmanów w Kayseri i wschodnim Rum oraz rozprawił się z buntem Turkmenów Karamanidów.Choć początkowo planował odwet na mamelukach, problemy logistyczne i żądania wewnętrzne w Ilchanacie doprowadziły do ​​odwołania wyprawy.Abaqa ostatecznie stracił Pervâne’a, rzekomo konsumując jego ciało w akcie zemsty.