Bitwa o przyprawę

Odkrycie nowych morskich szlaków handlowych przez państwa Europy Zachodniej pozwoliło im uniknąć osmańskiego monopolu handlowego.Po podróżach Vasco da Gamy na początku XVI wieku potężna portugalska marynarka wojenna przejęła kontrolę nad Oceanem Indyjskim.Zagroził przybrzeżnym miastom Półwyspu Arabskiego iIndii .Odkrycie przez Portugalczyków Przylądka Dobrej Nadziei w 1488 r. zapoczątkowało serię wojen morskich osmańsko-portugalskich na Oceanie Indyjskim w XVI wieku.W międzyczasie osmańska kontrola nad Morzem Czerwonym rozpoczęła się w 1517 r., kiedy Selim I przyłączyłEgipt do Imperium Osmańskiego po bitwie pod Ridaniya.Większość zamieszkałej strefy Półwyspu Arabskiego (Hejaz i Tihamah) wkrótce dobrowolnie przypadła Turkom.Piri Reis, który zasłynął ze swojej Mapy Świata, podarował ją Selimowi zaledwie kilka tygodni po przybyciu sułtana do Egiptu.Brakuje części dotyczącej Oceanu Indyjskiego;argumentuje się, że Selim mógł go zabrać, aby móc w większym stopniu go wykorzystać przy planowaniu przyszłych wypraw wojskowych w tym kierunku.Tak naprawdę po dominacji osmańskiej na Morzu Czerwonym rozpoczęła się rywalizacja osmańsko-portugalska.W 1525 roku, za panowania Sulejmana I (syna Selima), Selman Reis, były korsarz, został mianowany admirałem małej floty osmańskiej na Morzu Czerwonym, której zadaniem była obrona osmańskich nadmorskich miast przed atakami Portugalii.W 1534 r. Sulejman zaanektował większość Iraku , a do 1538 r. Turcy dotarli do Basry nad Zatoką Perską.Imperium Osmańskie nadal borykało się z problemem kontrolowanych przez Portugalię wybrzeży.Większość nadmorskich miast na Półwyspie Arabskim była portami portugalskimi lub portugalskimi wasalami.Innym powodem rywalizacji osmańsko-portugalskiej były względy ekonomiczne.W XV wieku główne szlaki handlowe z Dalekiego Wschodu do Europy, tzw. szlak przyprawowy, prowadziły przez Morze Czerwone i Egipt.Jednak po opłynięciu Afryki dochody z handlu malały.^[21] Chociaż Imperium Osmańskie było główną potęgą morską na Morzu Śródziemnym, nie było możliwości przeniesienia floty osmańskiej na Morze Czerwone.Tak więc w Suezie zbudowano nową flotę, którą nazwano „flotą indyjską”. Jednak oczywistym powodem wypraw na Ocean Indyjski było zaproszenie z Indii.Wojna ta miała miejsce na tle wojny etiopsko-adalskiej.Etiopia została najechana w 1529 roku przez Imperium Osmańskie i lokalnych sojuszników.Pomoc portugalska, o którą po raz pierwszy zwrócił się cesarz Dawit II w 1520 roku, dotarła ostatecznie do Massawy za panowania cesarza Galawdewosa.Siłami dowodził Cristóvão da Gama (drugi syn Vasco da Gamy) i składały się z 400 muszkieterów, kilku dział polowych ładowanych przez zamek i kilku portugalskich kawalerzystów, a także wielu rzemieślników i innych osób niewalczących.Pierwotne cele osmańskie, jakim było powstrzymanie portugalskiej dominacji w oceanie i pomoc muzułmańskim lordom indyjskim, nie zostały osiągnięte.Stało się tak pomimo tego, co autor nazwał „przytłaczającą przewagą nad Portugalią”, ponieważ Imperium Osmańskie było bogatsze i znacznie bardziej zaludnione niż Portugalia, wyznawało tę samą religię, co większość przybrzeżnych populacji basenu Oceanu Indyjskiego, a jego bazy morskie znajdowały się bliżej teatr działań.Pomimo rosnącej obecności Europy na Oceanie Indyjskim, handel osmański ze wschodem nadal kwitł.Szczególnie Kair odniósł korzyści ze wzrostu popularności kawy jemeńskiej jako popularnego towaru konsumpcyjnego.Wraz z pojawieniem się kawiarni w miastach i miasteczkach całego imperium, Kair stał się głównym ośrodkiem handlu, przyczyniając się do jego ciągłego dobrobytu przez cały XVII i większą część XVIII wieku.Dzięki silnej kontroli nad Morzem Czerwonym Osmanom udało się skutecznie zakwestionować kontrolę nad szlakami handlowymi prowadzącymi do Portugalczyków i utrzymać znaczny poziom handlu z Imperium Mogołów przez cały XVI wiek.^[22]Nie mogąc zdecydowanie pokonać Portugalczyków ani zagrozić ich żegludze, Osmanowie wstrzymali się od dalszych znaczących działań, decydując się zamiast tego zaopatrywać portugalskich wrogów, takich jak Sułtanat Aceh, i sytuacja powróciła do status quo ante bellum.^[23] Portugalczycy ze swojej strony wzmocnili swoje stosunki handlowe i dyplomatyczne z Safavid Persją , wrogiem Imperium Osmańskiego.Stopniowo zawiązano napięty rozejm, w wyniku którego Osmanom pozwolono kontrolować szlaki lądowe do Europy, zatrzymując w ten sposób Basrę, którą Portugalczycy chcieli zdobyć, a Portugalczykom pozwolono zdominować handel morski z Indiami i Afryką Wschodnią.^[24] Następnie Turcy przenieśli swoją uwagę na Morze Czerwone, na które wcześniej się wkraczali, wraz z przejęciem Egiptu w 1517 r. i Adenu w 1538 r ^{[. 25]}