Na początku XX wieku Imperium Osmańskie utrzymało nominalną zwierzchność nad większością Półwyspu Arabskiego.Region ten był mozaiką władców plemiennych, w tym Al Saudów, którzy powrócili z wygnania w 1902 roku. Sharif z Mekki zajmował znaczącą pozycję, rządząc Hejaz.^[33]W 1916 roku Husajn bin Ali, Szarif Mekki, zainicjował arabską rewoltę przeciwko Imperium Osmańskiemu .^[Rewolta] , wspierana przez Wielką Brytanię i Francję , będąca wówczas w stanie wojny z Turkami podczas I wojny światowej , miała na celu osiągnięcie arabskiej niepodległości i ustanowienie zjednoczonego państwa arabskiego od Aleppo w Syrii po Aden w Jemenie.Armia arabska, składająca się z Beduinów i innych osób z całego półwyspu, nie obejmowała Al Saudów i ich sojuszników ze względu na wieloletnią rywalizację z Sharifami z Mekki i ich skupienie się na pokonaniu Al Rashid w głębi kraju.Pomimo nieosiągnięcia celu, jakim było zjednoczone państwo arabskie, bunt odegrał znaczącą rolę na froncie bliskowschodnim, wiążąc wojska osmańskie i przyczyniając się do porażki osmańskiej w I wojnie światowej ^{[. 33]}Po podziale Imperium Osmańskiego po I wojnie światowej Wielka Brytania i Francja wycofały się z obietnic złożonych Husajnowi w sprawie państwa panarabskiego.Chociaż Husajn został uznany za króla Hidżazu, Wielka Brytania ostatecznie przeniosła swoje wsparcie na Al Saud, pozostawiając Husajna w izolacji dyplomatycznej i militarnej.W rezultacie powstanie arabskie nie doprowadziło do powstania wymarzonego państwa panarabskiego, ale przyczyniło się do wyzwolenia Arabii spod kontroli osmańskiej.^[35]