Duże obszary starożytnej Dacji, które na początku pierwszej epoki żelaza były zasiedlone przez ludność Traków, zostały dotknięte masową migracją irańskich Scytów przemieszczających się ze wschodu na zachód w pierwszej połowie pierwszego tysiąclecia p.n.e.Za nimi podążała druga, równie duża fala Celtów migrujących z zachodu na wschód.^[105] Celtowie przybyli do północno-zachodniej Transylwanii około 400–350 p.n.e. w ramach wielkiej migracji na wschód.^[106] Kiedy wojownicy celtyccy po raz pierwszy spenetrowali te terytoria, wydawało się, że grupa ta połączyła się z populacją krajową wczesnych Daków i zasymilowała wiele tradycji kulturowych Hallstatt.^[107]W okolicach Transylwanii z II wieku p.n.e. celtyccy Boii osiedlili się w północnej części Dunántúl, na terenie dzisiejszej południowej Słowacji oraz w północnym regionie Węgier , wokół centrum współczesnej Bratysławy.^[108] Członkowie związku plemiennego Boii, Taurisci i Anarti, mieszkali w północnej Dacji, a rdzeń plemienia Anarti znajdował się w obszarze Górnej Cisy.Anartofracci ze współczesnej południowo-wschodniej Polski są uważani za część Anarti.^[109] Celtowie skordyscy zamieszkujący południowy wschód od Żelaznych Bram Dunaju mogą być uważani za część siedmiogrodzkiej kultury celtyckiej.^[110] W te okolice przeniosła się także grupa Brytyjczyków.^[111]Celtowie przedostali się najpierw do zachodniej Dacji, a następnie do północno-zachodniej i środkowej Transylwanii.^[112] Duża liczba znalezisk archeologicznych wskazuje, że liczna populacja celtycka osiedlała się na długi okres wśród tubylców.^[113] Dowody archeologiczne wskazują, że ci Celtowie Wschodni zostali wchłonięci przez populację Geto-Daków.^[114]