Historia Pakistanu jest głęboko powiązana z szerszą narracją osubkontynencie indyjskim i jego walce o niezależność od brytyjskich rządów kolonialnych.Przed uzyskaniem niepodległości region ten był siedliskiem różnych kultur i religii, a pod panowaniem brytyjskim współistniała znaczna populacja hinduistyczna i muzułmańska.Dążenie do niepodległości Indii nabrało tempa na początku XX wieku.Kluczowe postacie, takie jak Mahatma Gandhi i Jawaharlal Nehru, przewodziły w dużej mierze zjednoczonej walce przeciwko rządom brytyjskim, opowiadając się za świeckimi Indiami, w których mogłyby współistnieć wszystkie religie.Jednak w miarę rozwoju ruchu ujawniły się głęboko zakorzenione napięcia religijne.Muhammad Ali Jinnah, przywódca Ogólnoindyjskiej Ligi Muzułmańskiej, wyłonił się jako wybitny głos opowiadający się za odrębnym narodem dla muzułmanów.Jinnah i jego zwolennicy obawiali się, że muzułmanie zostaną zmarginalizowani w Indiach, w których dominują mieszkańcy hinduizmu.Doprowadziło to do sformułowania teorii dwóch narodów, która opowiadała się za odrębnymi narodami opartymi na większości religijnej.Brytyjczycy, w obliczu rosnących niepokojów i złożoności zarządzania zróżnicowaną i podzieloną populacją, ostatecznie zdecydowali się opuścić subkontynent.W 1947 r. uchwalono ustawę o niepodległości Indii, która doprowadziła do powstania dwóch odrębnych państw: Indii w większości hinduskich i Pakistanu z większością muzułmańską.Podział ten naznaczony był powszechną przemocą i jedną z największych masowych migracji w historii ludzkości, kiedy miliony Hindusów, muzułmanów i sikhów przekroczyły granice, aby dołączyć do wybranego narodu.Przemoc społeczna, która wybuchła w tym okresie, pozostawiła głębokie blizny zarówno w Indiach, jak i Pakistanie.