W latach czterdziestych XIX wieku sporadyczne bunty, najazdy niewolników i przemieszczanie się uchodźców po obszarach, które miały stać się współczesnym Laosem, osłabiły politycznie i militarnie całe regiony.W Chinach dynastia Qing parła na południe, aby włączyć ludność górską do administracji centralnej, początkowo fale uchodźców, a później bandy rebeliantów zRebelii Taiping zepchnięte na ziemie Laosu.Grupy rebeliantów stały się znane dzięki swoim sztandarom i obejmowały flagi żółte (lub paski), czerwone flagi i czarne flagi.Grupy bandytów szalały po całej wsi, przy niewielkiej reakcji ze strony Syjamu.Na początku i w połowie XIX wieku pierwsi Lao Sung, w tym Hmong, Mien, Yao i inne grupy chińsko-tybetańskie, zaczęli osiedlać się na wyższych partiach prowincji Phongsali i północno-wschodniego Laosu.Napływ imigracji był ułatwiony przez tę samą słabość polityczną, która dała schronienie bandytom Haw i pozostawiła duże wyludnione obszary w całym Laosie.W latach sześćdziesiątych XIX wieku pierwsi francuscy odkrywcy ruszyli na północ, wytyczając ścieżkę rzeki Mekong, mając nadzieję na żeglowną drogę wodną do południowych Chin.Wśród wczesnych francuskich odkrywców była wyprawa prowadzona przez Francisa Garniera, który zginął podczas wyprawy rebeliantów Haw w Tonkin.Francuzi aż do lat osiemdziesiątych XIX wieku coraz częściej prowadzili kampanie wojskowe przeciwko Haw zarówno w Laosie, jak i Wietnamie (Tonkin).^[47]