Wojna anglo-iracka, znaczący konflikt podczas drugiej wojny światowej , była dowodzoną przez Brytyjczyków kampanią wojskową aliantów przeciwko Królestwu Iraku pod przywództwem Rashida Gaylaniego.Gaylani doszedł do władzy podczas zamachu stanu w Iraku w 1941 r. przy wsparciu Niemiec iWłoch .Rezultatem tej kampanii był upadek rządu Gaylaniego, ponowne zajęcie Iraku przez siły brytyjskie i przywrócenie do władzy księcia Abd al-Ilaha, probrytyjskiego regenta.Od 1921 r. Obowiązkowy Irak znajdował się pod rządami brytyjskimi.Traktat anglo-iracki z 1930 r., ustanowiony przed nominalną niepodległością Iraku w 1932 r., spotkał się ze sprzeciwem irackich nacjonalistów, w tym Rashida Alego al-Gaylaniego.Pomimo bycia neutralną potęgą pod rządami regenta Abd al-Ilaha, rząd Iraku skłaniał się ku Wielkiej Brytanii.W kwietniu 1941 r. iraccy nacjonaliści, wspierani przez nazistowskie Niemcy i faszystowskie Włochy, zorganizowali zamach stanu na Złotym Placu, obalając Abd al-Ilaha i mianując al-Gaylaniego na stanowisko premiera.Nawiązanie przez Al-Gaylani stosunków z państwami Osi spowodowało interwencję aliantów, ponieważ Irak był strategicznie zlokalizowany jako most lądowy łączący siły brytyjskie wEgipcie iIndiach .Konflikt zaostrzył się wraz z nalotami aliantów na Irak 2 maja.Te działania wojskowe doprowadziły do ​​upadku reżimu al-Gaylaniego i przywrócenia Abd al-Ilaha na stanowisko regenta, znacząco wzmacniając wpływy sojuszu na Bliskim Wschodzie.