W okresie postwedyjskim drugiej urbanizacji nastąpił upadek braminizmu.Pod koniec okresu wedyjskiego znaczenie słów Wed stało się niejasne i było postrzegane jako „stała sekwencja dźwięków” o magicznej mocy, „środek do celu”.Wraz z rozwojem miast, co zagrażało dochodom i mecenatowi wiejskich braminów;powstanie buddyzmu ;oraz kampania indyjska Aleksandra Wielkiego (327-325 p.n.e.), ekspansja imperium Maurjów (322-185 p.n.e.) wraz z przyjęciem buddyzmu oraz najazdy Saków i panowanie północno-zachodnich Indii (II w. p.n.e. – IV w. p.n.e. n.e.), braminizm stanął przed poważnym zagrożeniem dla swojego istnienia.W niektórych późniejszych tekstach Północno-Zachodnie Indie (które wcześniejsze teksty uznają za część „Aryavarty”) są nawet postrzegane jako „nieczyste”, prawdopodobnie z powodu najazdów.Karnaparva 43.5-8 stwierdza, że ​​mieszkańcy Sindhu i pięciu rzek Pendżabu są nieczyści i mają dharmabahję.