Wojna kreteńska była konfliktem pomiędzy Republiką Wenecką i jej sojusznikami (głównymi z nich Rycerzami Maltańskimi , Państwem Kościelnym i Francją ) przeciwko Imperium Osmańskiemu i Państwom Barbary, ponieważ toczyła się głównie o wyspę Kretę, należącą do Wenecji. największą i najbogatszą posiadłość zagraniczną.Wojna trwała od 1645 do 1669 roku i toczyła się na Krecie, zwłaszcza w mieście Candia, a także podczas licznych starć morskich i nalotów na Morze Egejskie, a Dalmacja stanowiła drugorzędny teatr działań.Chociaż większość Krety została podbita przez Turków w pierwszych latach wojny, twierdza Candia (współczesny Heraklion), stolica Krety, skutecznie stawiała opór.Długotrwałe oblężenie, „rywal Troi”, jak nazywał je Lord Byron, zmusiło obie strony do skupienia uwagi na zaopatrzeniu swoich sił na wyspie.Zwłaszcza dla Wenecjan jedyną nadzieją na zwycięstwo nad większą armią osmańską na Krecie było skuteczne pozbawienie jej zaopatrzenia i posiłków.W związku z tym wojna przerodziła się w serię potyczek morskich między obiema flotami a ich sojusznikami.Wenecji pomagały różne narody Europy Zachodniej, które za namową Papieża i w ramach odrodzenia ducha krucjaty wysłały ludzi, statki i zaopatrzenie „w obronie chrześcijaństwa”.Przez całą wojnę Wenecja utrzymała ogólną przewagę morską, wygrywając większość potyczek morskich, ale wysiłki mające na celu blokadę Dardaneli zakończyły się jedynie częściowym sukcesem, a Republika nigdy nie miała wystarczającej liczby statków, aby całkowicie odciąć dopływ zaopatrzenia i posiłków na Kretę.Wysiłki Osmanów utrudniały zamieszki wewnętrzne, a także przekierowanie ich sił na północ, w stronę Siedmiogrodu i monarchii Habsburgów.Przedłużający się konflikt wyczerpał gospodarkę Republiki, która opierała się na lukratywnym handlu z Imperium Osmańskim.W latach sześćdziesiątych XVII wieku, pomimo zwiększonej pomocy innych narodów chrześcijańskich, dało się zauważyć zmęczenie wojną. Z drugiej strony Turcy, zdoławszy utrzymać swoje siły na Krecie i ożywić się pod zdolnym przywództwem rodziny Köprülü, wysłali ostatnią wielką wyprawę w 1666 roku pod bezpośrednim nadzorem wielkiego wezyra.To rozpoczęło ostatni i najkrwawszy etap oblężenia Candii, który trwał ponad dwa lata.Zakończyło się wynegocjowaną kapitulacją twierdzy, przypieczętowując los wyspy i kończąc wojnę zwycięstwem osmańskim.Na mocy ostatecznego traktatu pokojowego Wenecja zachowała kilka odizolowanych fortec na wyspach u wybrzeży Krety i osiągnęła pewne zdobycze terytorialne w Dalmacji.Weneckie pragnienie odwetu doprowadziło zaledwie 15 lat później do ponownej wojny, z której Wenecja wyjdzie zwycięsko.Kreta pozostawała jednak pod kontrolą osmańską do 1897 r., kiedy to stała się państwem autonomicznym;ostatecznie zjednoczono się z Grecją w 1913 roku.