Nie zachowały się żadne dowody większego oporu ani żadnego powstania ludności lub szlachty bułgarskiej w pierwszej dekadzie po ustanowieniu panowania bizantyjskiego.Biorąc pod uwagę istnienie tak nieprzejednanych przeciwników Bizantyjczyków, jak Krakra, Nikulitsa, Dragash i inni, taką pozorną bierność wydaje się trudno wyjaśnić.Bazyli II gwarantował niepodzielność Bułgarii w jej dawnych granicach geograficznych i nie zniósł oficjalnie lokalnego panowania szlachty bułgarskiej, która stała się częścią arystokracji bizantyjskiej jako archonci lub strategoi.Po drugie, specjalne statuty (dekrety królewskie) Bazylego II uznawały autokefalię bułgarskiego arcybiskupstwa ochrydzkiego i ustalały jego granice, zapewniając kontynuację diecezji istniejących już za Samuila, ich majątek i inne przywileje.Po śmierci Bazylego II imperium weszło w okres niestabilności.W 1040 r. Piotr Delyan zorganizował bunt na dużą skalę, ale nie udało mu się przywrócić państwa bułgarskiego i zginął.Wkrótce potem sukcesja wstąpiła dynastia Komnenów , która powstrzymała upadek imperium.W tym czasie państwo bizantyjskie przeżyło stulecie stabilności i postępu.W 1180 roku zmarł ostatni ze zdolnych Komnenów, Manuel I Komnenos, a jego miejsce zajęła stosunkowo niekompetentna dynastia Angeloi, co pozwoliło części bułgarskiej szlachty zorganizować powstanie.W 1185 roku Piotr i Asen, czołowi szlachcice rzekomego i spornego pochodzenia bułgarskiego, kumańskiego, wołoskiego lub mieszanego, poprowadzili bunt przeciwko panowaniu bizantyjskiemu i Piotr ogłosił się carem Piotrem II.W następnym roku Bizantyjczycy zostali zmuszeni do uznania niepodległości Bułgarii.Piotr stylizował się na „cara Bułgarów, Greków i Wołochów ”.