Pierwsza wojna peloponeska (460–445 p.n.e.) toczyła się pomiędzy Spartą jako przywódcami Ligi Peloponeskiej a innymi sojusznikami Sparty, zwłaszcza Tebami, a Ligą Delijską dowodzoną przez Ateny przy wsparciu Argos.Wojna ta składała się z szeregu konfliktów i mniejszych wojen, takich jak Druga Święta Wojna.Wojna miała kilka przyczyn, w tym budowę długich murów ateńskich, dezercję Megary oraz zazdrość i troskę Sparty w związku z rozwojem imperium ateńskiego.Pierwsza wojna peloponeska rozpoczęła się w 460 roku p.n.e. bitwą pod Oenoe, w której siły spartańskie zostały pokonane przez siły sojuszu ateńsko-argiwskiego.Początkowo Ateńczycy mieli przewagę w walce, wygrywając starcia morskie, korzystając ze swojej lepszej floty.Mieli także przewagę w walkach na lądzie, aż do roku 457 p.n.e., kiedy Spartanie i ich sojusznicy pokonali armię ateńską pod Tanagrą.Ateńczycy jednak kontratakowali i odnieśli miażdżące zwycięstwo nad Beotami w bitwie pod Ojnofitą, a po tym zwycięstwie podbili całą Boeocję z wyjątkiem Teb.Ateny jeszcze bardziej umocniły swoją pozycję, czyniąc Eginę członkiem Ligi Delijskiej i pustosząc Peloponez.Ateńczycy zostali pokonani w 454 roku p.n.e. przez Persów wEgipcie , co spowodowało, że zawarli pięcioletni rozejm ze Spartą.Jednak wojna wybuchła ponownie w 448 roku p.n.e. wraz z początkiem Drugiej Świętej Wojny.W 446 roku p.n.e. Beocja zbuntowała się i pokonała Ateńczyków pod Koroneą oraz odzyskała niepodległość.