Po Bizancjum Spartanie rzekomo chcieli zakończyć swój udział w wojnie.Spartanie rzekomo uważali, że wraz z wyzwoleniem Grecji kontynentalnej i greckich miast Azji Mniejszej cel wojny został już osiągnięty.Być może panowało też poczucie, że zapewnienie Grekom azjatyckim długoterminowego bezpieczeństwa okaże się niemożliwe.W następstwie Mycale spartański król Leotychides zaproponował przeszczepienie wszystkich Greków z Azji Mniejszej do Europy jako jedyną metodę trwałego wyzwolenia ich spod panowania perskiego .Ksantypos, ateński dowódca w Mycale, wściekle odrzucił to;miasta jońskie były pierwotnie koloniami ateńskimi, a Ateńczycy, jeśli nikt inny, nie chronili Jończyków.Oznacza to moment, w którym przywództwo greckiego sojuszu faktycznie przeszło w ręce Ateńczyków.Wraz z wycofaniem się Spartan po Bizancjum przywództwo Ateńczyków stało się wyraźne.Luźny sojusz miast-państw, które walczyły z inwazją Kserksesa, został zdominowany przez Spartę i Ligę Peloponeską.Wraz z wycofaniem się tych państw zwołano kongres na świętej wyspie Delos w celu zawarcia nowego sojuszu w celu kontynuowania walki z Persami.Sojusz ten, obejmujący obecnie wiele wysp Morza Egejskiego, został formalnie utworzony jako „Pierwszy Sojusz Ateński”, powszechnie znany jako Liga Delijska.Według Tukidydesa oficjalnym celem Ligi była „pomszczenie krzywd, jakie wyrządzili w wyniku pustoszenia terytorium króla”.W rzeczywistości cel ten dzielił się na trzy główne wysiłki — przygotowanie się do przyszłej inwazji, zemsta na Persji i zorganizowanie sposobu podziału łupów wojennych.Członkowie mieli wybór albo zaopatrywać siły zbrojne, albo płacić podatek do wspólnego skarbu;większość stanów wybrała podatek.