Tsardom van Rusland

Op 16 januari 1547, op 16-jarige leeftijd, werd Ivan gekroond met Monomakh's Cap in de kathedraal van de Dormition.Hij was de eerste die werd gekroond tot 'tsaar van alle Russen', gedeeltelijk in navolging van zijn grootvader, Ivan III de Grote, die de titel van grootvorst van heel Rusland had opgeëist.Tot dan toe werden heersers van Muscovy gekroond tot Grand Princes, maar Ivan III de Grote had zichzelf in zijn correspondentie "tsaar" genoemd.Twee weken na zijn kroning trouwde Ivan met zijn eerste vrouw, Anastasia Romanovna, een lid van de Romanov-familie, die de eerste Russische tsaritsa werd.

De belegering van Kazan in 1552 was de laatste slag van de Russisch-Kazan oorlogen en leidde tot de val van het kanaat van Kazan.Het conflict ging echter door na de val van Kazan, toen rebellenregeringen zich vormden in Çalım en Mişätamaq, en een nieuwe khan werd uitgenodigd uit de Nogais.Deze guerrillaoorlog duurde tot 1556.

Het kanaat van Astrakhan, ook wel Xacitarxan Khanate genoemd, was een Tataarse staat die ontstond tijdens het uiteenvallen van de Gouden Horde .Ivan versloeg en annexeerde het Khanaat van Kazan aan de middelste Wolga in 1552 en later het Astrakhan Khanate, waar de Wolga de Kaspische Zee ontmoet.Deze overwinningen hebben Rusland omgevormd tot een multi-etnische en multiconfessionele staat, wat het vandaag de dag nog steeds is.De tsaar beheerste nu de hele Wolga en kreeg toegang tot Centraal-Azië.Het nieuwe fort van Astrakhan werd in 1558 gebouwd door Ivan Vyrodkov ter vervanging van de oude Tataarse hoofdstad.De annexatie van de Tataarse khanaten betekende de verovering van uitgestrekte gebieden, toegang tot grote markten en controle over de gehele lengte van de Wolga.Het onderwerpen van islamitische khanaten veranderde Moskovië in een rijk.

De slag om Ērģeme vond plaats op 2 augustus 1560 in het huidige Letland (nabij Valga) als onderdeel van de Lijflandse oorlog tussen de strijdkrachten van Ivan IV van Rusland en de Lijflandse Confederatie.Het was de laatste veldslag van de Duitse ridders in Lijfland en een belangrijke Russische overwinning.De ridders werden zo grondig verslagen dat het bevel moest worden ontbonden.

De Oprichnina was een staatsbeleid dat tussen 1565 en 1572 door tsaar Ivan de Verschrikkelijke in Rusland werd uitgevoerd. Het beleid omvatte massale onderdrukking van de boyars (Russische aristocraten), inclusief openbare executies en confiscatie van hun land en eigendommen.In deze context kan het ook verwijzen naar:De beruchte organisatie van zesduizend Oprichniki, de eerste politieke politie in de geschiedenis van Rusland.Het deel van Rusland, rechtstreeks geregeerd door Ivan de Verschrikkelijke, waar zijn Oprichniki opereerde.De overeenkomstige periode van de Russische geschiedenis.

In 1568 startte de grootvizier Sokollu Mehmet Paşa, die de echte macht had in het bestuur van het Ottomaanse Rijk onder Selim II, de eerste ontmoeting tussen het Ottomaanse Rijk en haar toekomstige noordelijke aartsrivaal Rusland.De resultaten waren een voorbode van de vele rampen die nog zouden volgen.In Constantinopel werd een plan uitgewerkt om de Wolga en de Don door een kanaal te verenigen.In de zomer van 1569 stuurde het Ottomaanse Rijk, als reactie op de inmenging van Moskou in Ottomaanse commerciële en religieuze pelgrimstochten, een grote troepenmacht onder leiding van Kasim Paşa van 20.000 Turken en 50.000 Tataren om Astrachan te belegeren.Ondertussen belegerde een Ottomaanse vloot Azov.Een uitval van het garnizoen onder Knyaz (prins) Serebrianyi-Obolenskiy, de militaire gouverneur van Astrachan, dreef de belegeraars echter terug.Een Russisch hulpleger van 30.000 man viel de arbeiders aan en verspreidde ze, en de Tataarse strijdmacht stuurde om hun bescherming.Op weg naar huis vroor tot 70% van de overgebleven soldaten en arbeiders dood in de steppen of werden ze het slachtoffer van aanvallen van Circassians.De Ottomaanse vloot werd vernietigd door een storm.Het Ottomaanse Rijk, hoewel militair verslagen, zorgde voor een veilige doorgang voor moslimpelgrims en handelaars uit Centraal-Azië en de vernietiging van het Russische fort aan de rivier de Terek.

Het vuur van Moskou vond plaats toen het Krim- en Turkse leger (8.000 Krim-Tataren, 33.000 onregelmatige Turken en 7.000 janitsaren) onder leiding van de khan van de Krim Devlet I Giray de verdedigingswerken van Serpukhov aan de Oka-rivier omzeilden, de Ugra-rivier overstaken en rond de flank van het 6.000 man sterke Russische leger.De schildwachttroepen van Russen werden verpletterd door de Krim-Turkse strijdkrachten.Omdat het geen troepen had om de invasie te stoppen, trok het Russische leger zich terug in Moskou.Ook de Russische plattelandsbevolking vluchtte naar de hoofdstad.Na het verslaan van het Russische leger, belegerden de Krim-Turkse troepen de stad Moskou, omdat Moskovië in 1556 en 1558, in strijd met de eed die was afgelegd aan de Giray-dynastie, het land van de Krim-Khanate aanviel - Moskou-troepen vielen de Krim binnen en verbrandden dorpen en steden in de westelijke en oostelijke Krim, met veel Krim-Tataren gevangen genomen of gedood.De Krim-Tataarse en Ottomaanse troepen staken op 24 mei de buitenwijken in brand en een plotselinge wind blies de vlammen Moskou binnen en de stad ging in vlammen op.Volgens Heinrich von Staden, een Duitser in dienst van Ivan de Verschrikkelijke (hij beweerde lid te zijn van de Oprichnina), 'brandden de stad, het paleis, het Oprichnina-paleis en de buitenwijken in zes uur tijd volledig af.

De Slag bij Molodi was een van de belangrijkste veldslagen tijdens het bewind van Ivan de Verschrikkelijke.Het werd uitgevochten nabij het dorp Molodi, 64 km ten zuiden van Moskou, tussen de 40.000 à 60.000 man sterke horde van Devlet I Giray van de Krim en ongeveer 23.000 à 25.000 Russen onder leiding van prins Mikhail Vorotynsky.De Krim had Moskou vorig jaar in brand gestoken, maar deze keer werden ze grondig verslagen.

De Russische verovering van Siberië begon in juli 1580 toen ongeveer 540 Kozakken onder Yermak Timofeyevich het grondgebied van de Voguls binnenvielen, onderworpen aan Küçüm, de Khan van Siberië.Ze werden vergezeld door enkele Litouwse en Duitse huurlingen en krijgsgevangenen.Gedurende 1581 doorkruiste deze strijdmacht het gebied dat bekend staat als Yugra en onderdrukte de steden Vogul en Ostyak.Om de inboorlingen te onderwerpen en yasak (bont eerbetoon) te verzamelen, werd een reeks winterbuitenposten (zimovie) en forten (ostrogs) gebouwd aan de samenvloeiingen van grote rivieren en stromen en belangrijke overdraagplaatsen.Na de dood van de khan en de ontbinding van elk georganiseerd Siberisch verzet, rukten de Russen eerst op naar het Baikalmeer en vervolgens naar de Zee van Okhotsk en de rivier de Amoer.Toen ze echter voor het eerst de Chinese grens bereikten, kwamen ze mensen tegen die waren uitgerust met artilleriestukken en hier stopten ze.

De relatie van Ivan Ivanovich met zijn vader begon te verslechteren tijdens de latere stadia van de Lijflandse Oorlog.Ivan was boos op zijn vader vanwege zijn militaire mislukkingen en eiste het bevel over enkele troepen om het belegerde Pskov te bevrijden.Hun relatie verslechterde verder toen de tsaar op 15 november 1581, nadat hij zijn zwangere schoondochter onconventioneel lichte kleding had zien dragen, haar fysiek aanviel.In een vlaag van woede vermoordde Ivan zijn oudste zoon en erfgenaam, Ivan Ivanovich, en diens ongeboren kind, waardoor zijn jongste zoon, de politiek ineffectieve Feodor Ivanovich, de troon erfde, een man wiens heerschappij direct leidde tot het einde van de Rurikid-dynastie en het begin van de Tijd van Troubles.

Het Verdrag of Bestand van Plussa was een wapenstilstand tussen Rusland en Zweden, die een einde maakte aan de Lijflandse Oorlog (1558-1583).De wapenstilstand werd op 10 augustus 1583 ondertekend aan de Plyussa-rivier ten noorden van de stad Pskov.Volgens de wapenstilstand behield Zweden de geannexeerde Russische steden Ivangorod (Ivanslott), Jamburg, Koporye (Kaprio) en Korela (Kexholm/Käkisalmi) met hun uyezds, die de controle over Ingria hadden.Rusland hield een nauwe doorgang naar de Oostzee aan de monding van de rivier de Neva, tussen de rivieren Strelka en Sestra.

Ivan gaf opdracht tot de oprichting van New Kholmogory (dat later zou worden hernoemd naar het nabijgelegen Aartsengel Michael-klooster).In die tijd werd de toegang tot de Oostzee nog grotendeels gecontroleerd door Zweden, dus hoewel Arkhangelsk in de winter bevroren was, bleef het de bijna enige verbinding van Moskou met de zeehandel.Lokale bewoners, Pomors genaamd, waren de eersten die handelsroutes naar Noord-Siberië verkenden tot aan de trans-Oeral stad Mangazeya en verder.

Ivan stierf aan een beroerte terwijl hij aan het schaken was met Bogdan Belsky op 28 maart 1584. Na de dood van Ivan werd de Russische troon overgelaten aan zijn ongeschikte middelste zoon, Feodor, een zwakzinnige figuur.Boris Godoenov nam de facto de leiding over de regering.Feodor stierf kinderloos in 1598, wat de Tijd van Troubles inluidde.

De Russisch-Zweedse oorlog van 1590-1595 werd geïnitieerd door Boris Godunov in de hoop het grondgebied van het hertogdom Estland te veroveren langs de Finse Golf dat sinds de vorige Lijflandse oorlog tot Zweden behoort.Zodra het bestand van Plussa begin 1590 afliep, marcheerde een groot Russisch leger onder leiding van Godunov en zijn ziekelijke zwager, Fjodor I van Rusland, vanuit Moskou naar Novgorod.Op 18 januari staken ze de rivier de Narva over en belegerden het Zweedse kasteel van Narva, onder bevel van Arvid Stålarm.Een ander belangrijk fort, Jama (Jamburg), viel binnen twee weken in handen van Russische troepen.Tegelijkertijd verwoestten de Russen Estland tot aan Reval (Tallinn) en Finland tot aan Helsingfors (Helsinki).Zweden stemde er in mei 1595 mee in het Verdrag van Teusina (Tyavzino, Tyavzin, Täyssinä) te ondertekenen.Het herstelde aan Rusland al het grondgebied dat in het bestand van Plussa van 1583 aan Zweden was afgestaan, behalve Narva.Rusland moest afstand doen van alle aanspraken op Estland, inclusief Narva, en de Zweedse soevereiniteit over Estland uit 1561 werd bevestigd.

Na de dood van de kinderloze Feodor op 7 januari 1598, evenals de geruchten over de moord op Feodors veel jongere broer Dimitry, kwam Boris aan de macht.Zijn verkiezing werd voorgesteld door patriarch Job van Moskou, die geloofde dat Boris de enige man was die in staat was om met de moeilijkheden van de situatie om te gaan.Boris zou de troon echter alleen aanvaarden van de Zemsky Sobor (nationale vergadering), die op 17 februari bijeenkwam en hem op 21 februari unaniem koos.Op 1 september werd hij plechtig tot tsaar gekroond.Hij erkende de noodzaak voor Rusland om gelijke tred te houden met de intellectuele vooruitgang van het Westen en deed zijn best om educatieve en sociale hervormingen door te voeren.Hij was de eerste tsaar die op grote schaal buitenlandse leraren importeerde, de eerste die jonge Russen naar het buitenland stuurde om onderwijs te volgen en de eerste die lutherse kerken in Rusland liet bouwen.

De Russische hongersnood van 1601–1603, de ergste hongersnood van Rusland in termen van proportioneel effect op de bevolking, doodde misschien wel twee miljoen mensen: ongeveer 30% van het Russische volk.De hongersnood verergerde de Tijd van Troubles (1598-1613), toen het Tsardom van Rusland politiek onrustig was en later werd binnengevallen door het Pools-Litouwse Gemenebest.De vele doden droegen bij tot sociale ontwrichting en hielpen bij de ondergang van tsaar Boris Godoenov, die in 1598 tot tsaar was gekozen. uitbarsting van Huaynaputina in Peru.

Polen maakte gebruik van de Russische burgeroorlogen toen leden van de Poolse szlachta-aristocratie Russische boyars begonnen te beïnvloeden en False Dmitris steunden voor de titel van tsaar van Rusland tegen de gekroonde Boris Godoenov en Vasili IV Shuysky.In 1605 voerden Poolse edelen een reeks schermutselingen uit tot de dood van False Dmitry I in 1606, en vielen opnieuw binnen in 1607 totdat Rusland twee jaar later een militaire alliantie met Zweden vormde.

De Ingrische oorlog tussen het Zweedse rijk en het Tsaardom van Rusland duurde tussen 1610 en 1617. Het kan worden gezien als onderdeel van Rusland's Tijd van Troubles en wordt vooral herinnerd vanwege de poging om een ​​Zweedse hertog op de Russische troon te zetten.Het eindigde met een grote Zweedse terreinwinst in het Verdrag van Stolbovo, dat een belangrijke basis legde voor het Zweedse tijdperk van grootsheid.

De Slag om Klushino, of de Slag om Kłuszyn, werd op 4 juli 1610 uitgevochten tussen de troepen van de Kroon van het Koninkrijk Polen en de Tsardom van Rusland tijdens de Pools-Moskovische Oorlog, onderdeel van de Russische Tijd van Troubles.De strijd vond plaats in de buurt van het dorp Klushino in de buurt van Smolensk.In de strijd behaalde de in de minderheid zijnde Poolse troepenmacht een beslissende overwinning op Rusland, dankzij de tactische bekwaamheid van hetman Stanisław Żółkiewski en de militaire bekwaamheid van Poolse huzaren, de elite van het leger van de Kroon van het Koninkrijk Polen.De strijd wordt herinnerd als een van de grootste triomfen van de Poolse cavalerie en een voorbeeld van uitmuntendheid en suprematie van het Poolse leger in die tijd.

Op 31 januari 1610 ontving Sigismund een delegatie van boyars die tegen Shuyski waren, die Władysław vroegen om tsaar te worden.Op 24 februari stuurde Sigismund hen een brief waarin hij ermee instemde dit te doen, maar alleen toen Moskou in vrede was.De gecombineerde Russische en Zweedse legers werden op 4 juli 1610 verslagen in de slag bij Klushino.Nadat het nieuws over Klushino zich verspreidde, verdampte de steun voor tsaar Shuyski bijna volledig.Żółkiewski overtuigde al snel de Russische eenheden bij Tsaryovo, die veel sterker waren dan die bij Kłuszyn, om te capituleren en een eed van trouw aan Władysław af te leggen.In augustus 1610 accepteerden veel Russische boyars dat Sigismund III zegevierde en dat Władysław de volgende tsaar zou worden als hij zich bekeerde tot de oosterse orthodoxie.Na een paar schermutselingen kreeg de pro-Poolse factie de overhand en mochten de Polen op 8 oktober Moskou binnen.De boyars openden de poorten van Moskou voor de Poolse troepen en vroegen Żółkiewski om hen te beschermen tegen anarchie.Het Kremlin van Moskou werd toen gelegerd door Poolse troepen onder bevel van Aleksander Gosiewski.

In maart 1611 kwamen de burgers van Moskou in opstand tegen de Polen, en het Poolse garnizoen werd in het Kremlin belegerd door de Eerste Volksmilitie, geleid door Prokopy Lyapunov, een in Ryazan geboren edelman.Slecht bewapende milities slaagden er niet in het fort in te nemen en raakten al snel in wanorde. Toen ze het nieuws kregen dat een Pools hulpleger onder leiding van Hetman Chodkiewicz Moskou naderde, trokken Minin en Pozharsky Moskou binnen in augustus 1612 en belegerden het Poolse garnizoen in het Kremlin.Het 9.000 man sterke Poolse leger onder leiding van hetman Jan Karol Chodkiewicz probeerde het beleg op te heffen en kwam in botsing met Russische troepen, in een poging door te breken bij Poolse troepen in het Kremlin op 1 september.Na vroege Poolse successen hadden de Russische Kozakkenversterkingen de troepen van Chodkiewicz gedwongen zich terug te trekken uit Moskou.Russische versterkingen onder Prins Pozharsky hongerden uiteindelijk het garnizoen van het Gemenebest uit (er waren meldingen van kannibalisme) en dwongen zijn overgave op 1 november (hoewel sommige bronnen 6 november of 7 november geven) na de 19 maanden durende belegering.De Poolse soldaten trokken zich terug uit Moskou.Hoewel het Gemenebest onderhandelde over een veilige doorgang, slachtten de Russische troepen de helft van de voormalige garnizoenstroepen van het Kremlin af toen ze het fort verlieten.Zo heroverde het Russische leger Moskou.

Een zemsky sobor koos Michael Romanov, een kleinzoon van de zwager van Ivan de Verschrikkelijke, de tsaar van Rusland.De Romanovs worden de tweede regerende dynastie van Rusland en zullen de komende 300 jaar regeren.

Het beleg van Pskov tussen 9 augustus en 27 oktober 1615 was de laatste slag van de Ingrische oorlog.Zweedse troepen onder Gustav II Adolf belegerden Pskov, maar waren niet in staat de stad in te nemen.Na een wrede nederlaag besloot koning Gustaaf Adolf de oorlog met Rusland niet voort te zetten.Zweden was toen al van plan om de strijd met het Pools-Litouwse Gemenebest voor de Baltische staten te hervatten en was niet klaar voor een oorlog op twee fronten.Op 15 december 1615 werd een wapenstilstand gesloten en begonnen beide partijen vredesonderhandelingen die eindigden met het Verdrag van Stolbovo in 1617. Als gevolg van de oorlog werd Rusland gedurende ongeveer een eeuw de toegang tot de Oostzee ontzegd, ondanks zijn aanhoudende inspanningen. om de situatie om te keren.Dat leidde tot het toegenomen belang van Arkhangelsk voor zijn handelsbetrekkingen met West-Europa.

Het bestand van Deulino werd ondertekend op 11 december 1618 en trad in werking op 4 januari 1619. Hiermee werd de Pools-Moskovische oorlog (1605-1618) tussen het Pools-Litouwse Gemenebest en het Tsaardom van Rusland afgesloten.De overeenkomst markeerde de grootste geografische uitbreiding van het Gemenebest (0,99 miljoen km²), die duurde tot het Gemenebest het verlies van Livonia toegaf in 1629. Het Gemenebest kreeg de controle over de woiwodschappen Smolensk en Tsjernihiv.De wapenstilstand zou binnen 14,5 jaar aflopen.De partijen wisselden gevangenen uit, onder wie Filaret Romanov, patriarch van Moskou.Władysław IV, zoon van de koning van het Gemenebest, Sigismund III Vasa, weigerde afstand te doen van zijn aanspraak op de troon van Moskou.

De Smolensk-oorlog (1632–1634) was een conflict tussen het Pools-Litouwse Gemenebest en Rusland.De vijandelijkheden begonnen in oktober 1632 toen Russische troepen probeerden de stad Smolensk te veroveren.Kleine militaire gevechten leverden voor beide partijen gemengde resultaten op, maar de overgave van de belangrijkste Russische strijdmacht in februari 1634 leidde tot het Verdrag van Polyanovka.Rusland accepteerde de Pools-Litouwse controle over de Smolensk-regio, die nog 20 jaar duurde.

De Khmelnytsky-opstand was een Kozakkenopstand die plaatsvond tussen 1648 en 1657 in de oostelijke gebieden van het Pools-Litouwse Gemenebest, wat leidde tot de oprichting van een Kozakken Hetmanaat in Oekraïne .Onder het bevel van Hetman Bohdan Khmelnytsky vochten de Zaporozhische Kozakken, verbonden met de Krim-Tataren en de lokale Oekraïense boeren, tegen de Poolse overheersing en tegen de strijdkrachten van het Gemenebest.De opstand ging gepaard met massale wreedheden begaan door Kozakken tegen de burgerbevolking, vooral tegen de rooms-katholieke geestelijkheid en de joden.

Slag bij Korsuń (Oekraïens: Корсунь, Pools: Korsuń), (26 mei 1648) was de tweede belangrijke slag van de Khmelnytsky-opstand.Nabij de plaats van de huidige stad Korsun-Shevchenkivskyi in centraal Oekraïne, viel een numeriek superieure strijdmacht van Kozakken en Krim-Tataren onder bevel van Hetman Bohdan Khmelnytsky en Tugay Bey de Pools-Litouwse strijdkrachten van het Gemenebest aan en versloeg ze onder bevel van Hetmans Mikołaj Potocki en Marcin Kalinowski.Net als in de vorige slag bij Zhovti Vody, namen de minder bemande troepen van het Gemenebest een defensieve positie in, trokken zich terug en werden grondig op de vlucht geslagen door de vijandige strijdmacht.

Raskol was de splitsing van de Russisch-orthodoxe kerk in een officiële kerk en de beweging van de oud-gelovigen in het midden van de 17e eeuw.Het werd veroorzaakt door de hervormingen van patriarch Nikon in 1653, die tot doel hadden uniformiteit te bewerkstelligen tussen de Griekse en Russische kerkpraktijken.Door de eeuwen heen waren veel kenmerken van de Russische religieuze praktijk onbedoeld veranderd door ongeletterde priesters en leken, waardoor de Russische orthodoxie steeds verder verwijderd raakte van haar Grieks-orthodoxe moedergeloof.Onder leiding van de autocratische Russische patriarch Nikon werden tussen 1652 en 1667 hervormingen doorgevoerd om deze eigenaardigheden weg te nemen. Griekse tegenhangers en veranderde enkele rituelen (het kruisteken met twee vingers werd vervangen door het teken met drie vingers, "halleluja" moest drie keer worden uitgesproken in plaats van twee enz.).Deze innovaties stuitten op weerstand van zowel de geestelijkheid als het volk, die de legitimiteit en juistheid van deze hervormingen betwistten, verwijzend naar theologische tradities en oosters-orthodoxe kerkelijke regels.

De Russisch-Poolse oorlog van 1654–1667, ook wel de Dertienjarige Oorlog en de Eerste Noordelijke Oorlog genoemd, was een groot conflict tussen de Tsardom van Rusland en het Pools-Litouwse Gemenebest.Tussen 1655 en 1660 werd de Zweedse invasie ook uitgevochten in het Pools-Litouwse Gemenebest en zo werd de periode in Polen bekend als "De zondvloed" of Zweedse zondvloed.Het Gemenebest leed aanvankelijk nederlagen, maar herwon zijn terrein en won verschillende beslissende veldslagen.De geplunderde economie kon het langdurige conflict echter niet financieren.Geconfronteerd met interne crisis en burgeroorlog, werd het Gemenebest gedwongen een wapenstilstand te ondertekenen.De oorlog eindigde met aanzienlijke Russische terreinwinst en markeerde het begin van de opkomst van Rusland als grootmacht in Oost-Europa.

De Russisch-Zweedse oorlog van 1656–1658 werd uitgevochten door Rusland en Zweden als theater van de Tweede Noordelijke Oorlog.Het vond plaats tijdens een pauze in de hedendaagse Russisch-Poolse oorlog (1654-1667) als gevolg van het bestand van Vilna.Ondanks aanvankelijke successen slaagde tsaar Alexis van Rusland er niet in zijn belangrijkste doel te bereiken: het herzien van het Verdrag van Stolbovo, dat Rusland aan het einde van de Ingrische oorlog van de Baltische kust had beroofd.Tegen het einde van 1658 werd Denemarken uit de Noordelijke Oorlogen geslagen en de Oekraïense Kozakken onder Khmelnytskyi's opvolger, Ivan Vyhovsky, sloten zich aan bij Polen, waardoor de internationale situatie drastisch veranderde en de tsaar ertoe werd aangezet de oorlog tegen Polen zo snel mogelijk te hervatten.Toen de termijn afliep, was de militaire positie van Rusland in de Poolse oorlog zo verslechterd dat de tsaar het zich niet kon veroorloven om betrokken te raken bij een nieuw conflict tegen het machtige Zweden.Zijn boyars hadden geen andere keuze dan in 1661 het Verdrag van Kardis (Kärde) te ondertekenen, dat Rusland verplichtte zijn Livonische en Ingrische veroveringen aan Zweden op te geven, waarmee de bepalingen van het Verdrag van Stolbovo werden bevestigd.

De slag om Tsjoednov vond plaats tussen de strijdkrachten van het Pools-Litouwse Gemenebest, verbonden met de Krim-Tataren, en de Tsardom van Rusland, verbonden met de Kozakken.Het eindigde met een beslissende Poolse overwinning en de wapenstilstand van Chudnov (Pools: Cudnów).Het hele Russische leger, inclusief de commandant, werd door de Tataren in jasyr-slavernij gebracht.De strijd was een grote overwinning voor de Polen, die erin slaagden de meeste Russische troepen uit te schakelen, de Kozakken te verzwakken en hun bondgenootschap met de Krim-Tataren te behouden.Die overwinning konden de Polen echter niet verzilveren;hun leger trok zich in slechte staat terug.Bovendien had het land het grootste deel van het leger niet betaald, wat resulteerde in muiterijen in 1661. Hierdoor konden de Polen geen initiatief nemen en kregen de Russen de tijd om hun legers weer op te bouwen.

Het bestand van Andrusovo (Pools: Rozejm w Andruszowie, Russisch: Андрусовское перемирие, Andrusovskoye Pieriemiriye, ook wel bekend als het Verdrag van Andrusovo) vestigde een wapenstilstand van dertien en een half jaar, ondertekend in 1667 tussen de Tsardom van Rusland en de Poolse –Litouwse Gemenebest, dat sinds 1654 de Russisch-Poolse oorlog had uitgevochten over het grondgebied van het huidige Oekraïne en Wit-Rusland.Afanasy Ordin-Nashchokin (voor Rusland) en Jerzy Chlebowicz (voor het Gemenebest) ondertekenden de wapenstilstand op 30 januari/9 februari 1667 in het dorp Andrusovo, niet ver van Smolensk.Vertegenwoordigers van de Kozakken Hetmanate waren niet toegestaan.

In 1670 kwam Razin, terwijl hij zogenaamd op weg was om verslag uit te brengen bij het Kozakkenhoofdkwartier aan de Don, openlijk in opstand tegen de regering en veroverde Tsjerkassk en Tsaritsyn.Nadat hij Tsaritsyn had veroverd, zeilde Razin de Wolga op met zijn leger van bijna 7.000 man.De mannen reisden naar Cherny Yar, een regeringsbolwerk tussen Tsaritsyn en Astrakhan.Razin en zijn mannen namen Cherny Yar snel in toen de Cherny Yar-streltsy in opstand kwamen tegen hun officieren en zich in juni 1670 bij de Kozakkenzaak voegden. Op 24 juni bereikte hij de stad Astrakhan.Astrakhan, Moskou's rijke 'venster op het oosten', bezette een strategisch belangrijke locatie aan de monding van de Wolga aan de oever van de Kaspische Zee.Razin plunderde de stad ondanks de ligging op een sterk versterkt eiland en de stenen muren en koperen kanonnen die de centrale citadel omringden.Nadat hij iedereen die tegen hem was had afgeslacht (inclusief twee prinsen Prozorovsky) en de rijke bazaars van de stad had overgegeven aan plundering, veranderde hij Astrakhan in een Kozakkenrepubliek.In 1671 werden Stepan en zijn broer Frol Razin gevangen genomen in het fort van Kagalnik (Кагальницкий городок) door Kozakkenoudsten.Stepan werd vervolgens geëxecuteerd in Moskou.

De Russisch-Turkse oorlog van 1676–1681, een oorlog tussen het Tsardom van Rusland en het Ottomaanse Rijk , veroorzaakt door het Turkse expansionisme in de tweede helft van de 17e eeuw.Na de regio Podolië te hebben veroverd en verwoest in de loop van de Pools-Turkse oorlog van 1672-1676, streefde de Ottomaanse regering ernaar haar heerschappij over de hele rechteroever van Oekraïne te verspreiden met de steun van haar vazal (sinds 1669). Hetman Petro Dorosjenko.Diens pro-Turkse beleid veroorzaakte onvrede onder veel Oekraïense Kozakken, die Ivan Samoilovich (Hetman van de linkeroever van Oekraïne) in 1674 tot enige Hetman van heel Oekraïne zouden kiezen.

Het Verdrag van Bakhchisarai werd ondertekend in Bakhchisaray, dat op 3 januari 1681 een einde maakte aan de Russisch-Turkse oorlog (1676-1681) door Rusland, het Ottomaanse Rijk en de Krim-Khanate.Ze stemden in met een wapenstilstand van twintig jaar en hadden de rivier de Dnjepr aanvaard als de demarcatielijn tussen het Ottomaanse Rijk en het domein van Moskou.Alle partijen kwamen overeen het gebied tussen de rivieren de Zuidelijke Bug en de Dnjepr niet te vestigen.Na de ondertekening van het verdrag behielden de Nogai-hordes nog steeds het recht om als nomaden te leven in de zuidelijke steppen van Oekraïne, terwijl de Kozakken het recht behielden om te vissen in de Dnjepr en zijn zijrivieren;zout verkrijgen in het zuiden;en om op de Dnjepr en de Zwarte Zee te varen.De Ottomaanse sultan erkende vervolgens de soevereiniteit van Moskovië in de regio van de linkeroever van Oekraïne en het Kozakkendomein van Zaporozje , terwijl het zuidelijke deel van de regio Kiev, de regio Bratslav en Podolia onder Ottomaanse controle bleven.Het vredesverdrag van Bakhchisaray herverdeelde land opnieuw tussen buurstaten.Het verdrag was ook van grote internationale betekenis en voorzag in de ondertekening van de “Eeuwige Vrede” in 1686 tussen Rusland en Polen .

De Grote Turkse Oorlog of de Oorlogen van de Heilige Liga was een reeks conflicten tussen het Ottomaanse Rijk en de Heilige Liga bestaande uit het Heilige Roomse Rijk, Polen-Litouwen , Venetië , Rusland en Habsburg Hongarije.Intensieve gevechten begonnen in 1683 en eindigden met de ondertekening van het Verdrag van Karlowitz in 1699. De oorlog was een nederlaag voor het Ottomaanse rijk, dat voor het eerst grote hoeveelheden grondgebied verloor.Het verloor land in Hongarije en het Pools-Litouwse Gemenebest, evenals een deel van de westelijke Balkan.De oorlog was ook belangrijk omdat het de eerste keer was dat Rusland betrokken was bij een West-Europese alliantie.De oorlog werd beëindigd met het Verdrag van Constantinopel van 1700. Het verdrag droeg de regio Azov over aan Peter de Grote.

De Krim-campagnes van 1687 en 1689 waren twee militaire campagnes van de Tsaardom van Rusland tegen de Krim-Khanate.Ze maakten deel uit van de Russisch-Turkse oorlog (1686–1700) en de Russisch-Krimoorlogen.Dit waren de eerste Russische strijdkrachten die sinds 1569 de Krim naderden. Ze faalden vanwege een slechte planning en het praktische probleem om zo'n grote strijdmacht over de steppe te verplaatsen, maar speelden niettemin een sleutelrol bij het stoppen van de Ottomaanse expansie in Europa.De campagnes kwamen als een verrassing voor de Ottomaanse leiders, verstoorden hun plannen om Polen en Hongarije binnen te vallen en dwongen het land aanzienlijke troepen van Europa naar het oosten te verplaatsen, wat de Liga enorm hielp in haar strijd tegen de Ottomanen.

Peter keerde in november 1695 terug naar Moskou en begon met het bouwen van een grote marine.Hij lanceerde in 1696 ongeveer dertig schepen tegen de Ottomanen en veroverde Azov in juli van dat jaar.Op 12 september 1698 richtte Peter officieel de eerste Russische marinebasis op, Taganrog, die de Russische Zwarte Zeevloot werd.Tijdens de Grote Noordelijke Oorlog van 1700–1721 bouwden de Russen de Baltische Vloot.De bouw van de roeivloot (kombuisvloot) vond plaats in 1702–1704 op verschillende scheepswerven (mondingen van de rivieren Syas, Luga en Olonka).Om de veroverde kustlijn te verdedigen en de maritieme communicatie van de vijand in de Oostzee aan te vallen, creëerden de Russen een zeilvloot van schepen die in Rusland waren gebouwd en andere die uit het buitenland werden geïmporteerd.

In 1697 en 1698 vertrok Peter de Grote naar zijn Grote Ambassade.Het primaire doel van de missie was het versterken en verbreden van de Heilige Liga, de Russische alliantie met een aantal Europese landen tegen het Ottomaanse Rijk in de Russische strijd om de noordelijke kustlijn van de Zwarte Zee.De tsaar probeerde ook buitenlandse specialisten in te huren voor Russische dienst en militaire wapens te verwerven.Officieel werd de Grote Ambassade geleid door de "grote ambassadeurs" Franz Lefort, Fedor Golovin en Prokopy Voznitsyn.In feite werd het geleid door Peter zelf, die incognito meeging onder de naam Peter Mikhailov.

De Grote Noordelijke Oorlog (1700–1721) was een conflict waarin een coalitie onder leiding van de Tsardom van Rusland met succes de suprematie van het Zweedse rijk in Noord-, Midden- en Oost-Europa betwistte.De eerste leiders van de anti-Zweedse alliantie waren Peter I van Rusland, Frederik IV van Denemarken-Noorwegen en Augustus II de Sterke van Saksen-Polen-Litouwen.Frederik IV en Augustus II werden verslagen door Zweden, onder Karel XII, en gedwongen uit de alliantie te stappen in respectievelijk 1700 en 1706, maar voegden zich er in 1709 weer bij na de nederlaag van Karel XII in de Slag bij Poltava.George I van Groot-Brittannië en het keurvorstendom Hannover sloten zich in 1714 aan bij de coalitie voor Hannover en in 1717 voor Groot-Brittannië, en Frederik Willem I van Brandenburg-Pruisen trad toe in 1715.

Zweedse kolonisten bouwden Nyenskans, een fort aan de monding van de rivier de Neva in 1611, dat later Ingermanland werd genoemd, dat werd bewoond door de Finse stam Ingriërs.Het stadje Nyen groeide eromheen.Aan het einde van de 17e eeuw wilde Peter de Grote, die geïnteresseerd was in zeevaart en maritieme zaken, dat Rusland een zeehaven zou krijgen om handel te drijven met de rest van Europa.Hij had een betere zeehaven nodig dan de toenmalige belangrijkste van het land, Arkhangelsk, die in het uiterste noorden aan de Witte Zee lag en in de winter voor scheepvaart gesloten was.De stad werd gebouwd door dienstplichtige boeren uit heel Rusland;een aantal Zweedse krijgsgevangenen waren er in enkele jaren ook bij betrokken onder leiding van Alexander Menshikov.Tienduizenden lijfeigenen stierven bij het bouwen van de stad.Peter verplaatste de hoofdstad van Moskou naar Sint-Petersburg in 1712.

De slag om Poltava was de beslissende overwinning van Peter de Grote (Peter I van Rusland) op de strijdkrachten van het Zweedse rijk onder de Zweedse koning Karel XII, in een van de veldslagen van de Grote Noordelijke Oorlog.Het markeerde het keerpunt van de oorlog, het einde van de onafhankelijkheid van de Kozakken, het begin van het verval van het Zweedse rijk als Europese grootmacht, terwijl de Tsardom van Rusland zijn plaats innam als de leidende natie van Noordoost-Europa. belang in de Oekraïense nationale geschiedenis, aangezien Hetman van Zaporizhian Host Ivan Mazepa de kant van de Zweden koos en probeerde een opstand in Oekraïne tegen het tsarisme te veroorzaken.

De Russisch- Ottomaanse oorlog van 1710-1711 brak uit als gevolg van de Grote Noordelijke Oorlog, waarin het Zweedse rijk van koning Karel XII van Zweden tegenover het Russische rijk van tsaar Peter I kwam te staan. Karel viel in 1708 het door Rusland geregeerde Oekraïne binnen, maar leed een beslissende nederlaag bij de Slag om Poltava in de zomer van 1709. Hij en zijn gevolg vluchtten naar het Ottomaanse fort Bender, in het Ottomaanse vazalvorstendom Moldavië.De Ottomaanse sultan Ahmed III sloeg de onophoudelijke Russische eisen voor de uitzetting van Karel af, wat tsaar Peter I van Rusland ertoe aanzette het Ottomaanse Rijk aan te vallen, dat op zijn beurt op 20 november 1710 Rusland de oorlog verklaarde.

Peter probeerde het hoofdleger op de been te brengen om de voorhoede te ontzetten, maar de Ottomanen sloegen zijn troepen af.Hij trok het Russisch-Moldavische leger terug naar een defensieve positie bij Stănileşti, waar ze zich verschansten.Het Ottomaanse leger omsingelde deze positie snel en hield het leger van Peter in de val.De Ottomanen bombardeerden het Russisch-Moldavische kamp met artillerie, waardoor ze de Prut niet konden bereiken voor water.Verhongerd en dorstig had Peter geen andere keuze dan een vrede op Ottomaanse voorwaarden te ondertekenen, wat hij op 22 juli deed.Het Verdrag van de Pruth, herbevestigd in 1713 door het Verdrag van Adrianopel (1713), bepaalde de terugkeer van Azov aan de Ottomanen;Taganrog en verschillende Russische forten zouden worden gesloopt;en de tsaar beloofde zich niet langer te bemoeien met de zaken van het Pools-Litouwse Gemenebest.De Ottomanen eisten ook dat Karel XII een veilige doorgang naar Zweden zou krijgen

Peter de Grote hernoemde in 1721 officieel het Tsardom van Rusland tot het Russische rijk en werd de eerste keizer.Hij voerde ingrijpende hervormingen door en hield toezicht op de transformatie van Rusland tot een grote Europese mogendheid.