Ismail I, ook bekend als Sjah Ismail, was de stichter van de Safavid-dynastie van Iran en regeerde van 1501 tot 1524 als de Koning der Koningen (shahanshah). Zijn regering wordt vaak beschouwd als het begin van de moderne Iraanse geschiedenis , evenals als een van de de buskruitrijken.De heerschappij van Ismail I is een van de meest vitale in de geschiedenis van Iran.Vóór zijn toetreding in 1501 had Iran, sinds de verovering door de Arabieren achteneenhalve eeuw eerder, niet bestaan ​​als een verenigd land onder inheemse Iraanse heerschappij, maar werd het gecontroleerd door een reeks Arabische kaliefen, Turkse sultans, en Mongoolse khans.Hoewel veel Iraanse dynastieën in deze hele periode aan de macht kwamen, was het pas onder de Buyids dat een groot deel van Iran daadwerkelijk terugkeerde naar de Iraanse heerschappij (945–1055).De door Ismail I gestichte dynastie zou meer dan twee eeuwen lang regeren, een van de grootste Iraanse rijken zijn en op zijn hoogtepunt een van de machtigste rijken van zijn tijd zijn, die het hele huidige Iran, de Republiek Azerbeidzjan , Armenië en het grootste deel van Georgië zou regeren , de Noord-Kaukasus, Irak , Koeweit en Afghanistan , evenals delen van het hedendaagse Syrië, Turkije , Pakistan , Oezbekistan en Turkmenistan.Het bevestigde ook de Iraanse identiteit in grote delen van Groot-Iran.De erfenis van het Safavid-rijk was ook de heropleving van Iran als economisch bolwerk tussen Oost en West, de oprichting van een efficiënte staat en bureaucratie gebaseerd op ‘checks and balances’, zijn architectonische innovaties en bescherming van de beeldende kunst.Een van zijn eerste daden was de proclamatie van de Twaalver-denominatie van de sjiitische islam als de officiële religie van zijn nieuw opgerichte Perzische rijk, wat een van de belangrijkste keerpunten in de geschiedenis van de islam markeerde, die grote gevolgen had voor de daaropvolgende geschiedenis van de islam. Iran.Hij veroorzaakte sektarische spanningen in het Midden-Oosten toen hij in 1508 de graven van de Abbasidische kaliefen, de soennitische imam Abu Hanifa an-Nu'man en de soefi-moslim-asceet Abdul Qadir Gilani vernietigde. Bovendien gaf deze drastische daad hem ook een politieke positie. voordeel van het scheiden van het groeiende Safavid-rijk van zijn soennitische buren: het Ottomaanse rijk in het westen en de Oezbeekse Confederatie in het oosten.Het bracht echter in het Iraanse politieke lichaam de impliciete onvermijdelijkheid van een daaruit voortvloeiend conflict tussen de Sjah, het ontwerp van een ‘seculiere’ staat, en de religieuze leiders, die alle seculiere staten als onwettig beschouwden en wier absolute ambitie een theocratische staat was.