Syrië stond vóór de verovering door de Arabische moslims zeven eeuwen lang onder Romeinse heerschappij en was in de 3e, 6e en 7e eeuw een aantal keren binnengevallen door de Sassanidische Perzen ;het was ook onderworpen aan invallen door de Arabische bondgenoten van de Sassaniden, de Lakhmids.Tijdens de Romeinse periode, beginnend na de val van Jeruzalem in het jaar 70, werd de hele regio ( Judea , Samaria en Galilea) omgedoopt tot Palaestina.Tijdens de laatste Romeins-Perzische oorlogen, die in 603 begonnen, waren de Perzen onder Khosrau II erin geslaagd Syrië, Palestina enEgypte meer dan tien jaar lang te bezetten voordat ze door de overwinningen van Heraclius werden gedwongen de vrede van 628 te sluiten. aan de vooravond van de islamitische veroveringen waren de Romeinen (of de Byzantijnen zoals moderne westerse historici de Romeinen uit deze periode gewoonlijk noemen) nog steeds bezig met het opnieuw opbouwen van hun gezag in deze gebieden, die in sommige gebieden al bijna twintig jaar voor hen verloren waren gegaan.De Byzantijnse (Romeinse) keizer Heraclius zette, nadat hij Syrië had heroverd op de Sassaniërs, nieuwe verdedigingslinies op van Gaza tot aan de zuidkant van de Dode Zee.Deze linies waren alleen ontworpen om de communicatie tegen bandieten te beschermen, en het grootste deel van de Byzantijnse verdediging was geconcentreerd in Noord-Syrië, tegenover de traditionele vijanden, de Sassanidische Perzen.Het nadeel van deze verdedigingslinie was dat de moslims, die vanuit de woestijn in het zuiden oprukten, zo ver noordelijk als Gaza konden reiken voordat ze reguliere Byzantijnse troepen ontmoetten.