Sinds de eerste eeuw voor Christus was de grens tussen het Romeinse (later Byzantijnse ) en Parthische (later Sassanidische ) rijk de rivier de Eufraat.De grens werd voortdurend betwist.De meeste veldslagen, en dus de meeste vestingwerken, waren geconcentreerd in de heuvelachtige streken van het noorden, terwijl de uitgestrekte Arabische of Syrische woestijn (Romeins-Arabië) de rivaliserende rijken in het zuiden scheidde.De enige gevaren die vanuit het zuiden werden verwacht, waren incidentele invallen door nomadische Arabische stamleden.Beide rijken sloten zich daarom aan bij kleine, semi-onafhankelijke Arabische vorstendommen, die dienden als bufferstaten en Byzantium en Perzië beschermden tegen aanvallen van bedoeïenen.De Byzantijnse klanten waren de Ghassaniden;de Perzische klanten waren de Lakhmids.De Ghassaniden en Lakhmids voerden voortdurend ruzie, wat hen bezig hield, maar dat had geen grote gevolgen voor de Byzantijnen of de Perzen.In de 6e en 7e eeuw vernietigden verschillende factoren het machtsevenwicht dat zoveel eeuwen had standgehouden.Het conflict met de Byzantijnen heeft in grote mate bijgedragen aan de zwakte van het land, doordat het de Sassanidische hulpbronnen uitputte, waardoor het een belangrijk doelwit voor de moslims werd.