De opdeling van het Ottomaanse rijk (30 oktober 1918 – 1 november 1922) was een geopolitieke gebeurtenis die plaatsvond na de Eerste Wereldoorlog en de bezetting van Istanbul door Britse , Franse enItaliaanse troepen in november 1918. De opdeling was gepland in verschillende overeenkomsten die door de geallieerde mogendheden vroeg in de loop van de Eerste Wereldoorlog, ^[91] met name de Sykes-Picot-overeenkomst, nadat het Ottomaanse Rijk zich bij Duitsland had gevoegd om de Ottomaans-Duitse Alliantie te vormen.^[92] De enorme conglomeraat van gebieden en volkeren die voorheen het Ottomaanse rijk vormden, werd verdeeld in verschillende nieuwe staten.^[93] Het Ottomaanse rijk was de leidende islamitische staat geweest in geopolitieke, culturele en ideologische termen.De opdeling van het Ottomaanse rijk na de oorlog leidde tot de overheersing van het Midden-Oosten door westerse mogendheden zoals Groot-Brittannië en Frankrijk, en zag de oprichting van de moderne Arabische wereld en de Republiek Turkije .Het verzet tegen de invloed van deze machten kwam van de Turkse Nationale Beweging, maar werd pas wijdverspreid in de andere post-Ottomaanse staten in de periode van snelle dekolonisatie na de Tweede Wereldoorlog.Nadat de Ottomaanse regering volledig was ingestort, ondertekenden haar vertegenwoordigers in 1920 het Verdrag van Sèvres, dat een groot deel van het grondgebied van het huidige Turkije zou hebben verdeeld over Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk, Griekenland en Italië.De Turkse Onafhankelijkheidsoorlog dwong de West-Europese mogendheden om terug te keren naar de onderhandelingstafel voordat het verdrag kon worden geratificeerd.De West-Europeanen en de Grote Nationale Vergadering van Turkije ondertekenden en ratificeerden het nieuwe Verdrag van Lausanne in 1923, dat het Verdrag van Sèvres verving en overeenstemming bereikte over de meeste territoriale kwesties.