De oorlog tussen Iran en Irak , die duurde van september 1980 tot augustus 1988, was een belangrijk conflict tussen Iran en Irak.Het begon met een Iraakse invasie en duurde acht jaar, eindigend met de aanvaarding van Resolutie 598 van de VN-Veiligheidsraad door beide partijen.Irak, onder leiding van Saddam Hoessein, viel Iran binnen, voornamelijk om te voorkomen dat ayatollah Ruhollah Khomeini de revolutionaire ideologie van Iran naar Irak zou exporteren.Er waren ook Iraakse zorgen over het potentieel van Iran om de Iraakse sjiitische meerderheid op te zetten tegen de door de soennieten gedomineerde, seculiere Ba'ath-regering.Irak wilde zichzelf laten gelden als de dominante macht in de Perzische Golf, een doel dat beter haalbaar leek nadat de Islamitische Revolutie van Iran zijn voorheen sterke banden met de Verenigde Staten en Israël had verzwakt.Tijdens de politieke en sociale onrust van de Iraanse revolutie zag Saddam Hoessein een kans om van de wanorde te profiteren.Het Iraanse leger, ooit robuust, was aanzienlijk verzwakt door de revolutie.Nu de sjah was afgezet en de betrekkingen van Iran met de westerse regeringen onder druk stonden, wilde Saddam Irak laten gelden als een dominante macht in het Midden-Oosten. Saddams ambities waren onder meer het uitbreiden van de toegang van Irak tot de Perzische Golf en het heroveren van gebieden die eerder met Iran werden betwist tijdens het regime van de sjah.Een belangrijk doelwit was Khuzestan, een gebied met een aanzienlijke Arabische bevolking en rijke olievelden.Bovendien had Irak belangen op de eilanden Abu Musa en de Greater en Lesser Tunbs, die van strategisch belang waren en eenzijdig werden opgeëist namens de Verenigde Arabische Emiraten.De oorlog werd ook aangewakkerd door langdurige territoriale geschillen, met name over de Shatt al-Arab-waterweg.Na 1979 verhoogde Irak de steun voor Arabische separatisten in Iran en probeerde het de controle terug te krijgen over de oostelijke oever van Shatt al-Arab, die het in de Overeenkomst van Algiers van 1975 aan Iran had toegegeven.Omdat hij vertrouwen had in de capaciteiten van zijn leger, plande Saddam een ​​uitgebreide aanval op Iran, waarbij hij beweerde dat de Iraakse strijdkrachten Teheran binnen drie dagen zouden kunnen bereiken.Op 22 september 1980 werd dit plan in gang gezet toen het Iraakse leger Iran binnenviel en zich richtte op de regio Khuzestan.Deze invasie markeerde het begin van de oorlog tussen Iran en Irak en overrompelde de revolutionaire Iraanse regering.In tegenstelling tot de Iraakse verwachtingen van een snelle overwinning door gebruik te maken van de postrevolutionaire chaos in Iran, kwam de Iraakse militaire opmars in december 1980 tot stilstand. Iran herwon in juni 1982 bijna al zijn verloren grondgebied. Iran verwierp een staakt-het-vuren van de VN en viel Irak binnen, wat leidde tot vijf jaar van oorlog. Iraanse offensieven.Medio 1988 lanceerde Irak grote tegenoffensieven, resulterend in een patstelling.De oorlog veroorzaakte enorm lijden, met ongeveer 500.000 doden, de burgerslachtoffers in de Anfal-campagne tegen de Iraakse Koerden niet meegerekend.Het eindigde zonder herstelbetalingen of grenswijzigingen, waarbij beide landen meer dan 1 biljoen dollar aan financiële verliezen leden.^[112] Beide partijen gebruikten proxy-troepen: Irak werd gesteund door de Nationale Raad van Verzet van Iran en verschillende Arabische milities, terwijl Iran een bondgenootschap sloot met Iraaks-Koerdische groepen.De internationale steun varieerde, waarbij Irak hulp ontving van landen uit het Westen en het Sovjetblok en de meeste Arabische landen, terwijl het meer geïsoleerde Iran steun kreeg van Syrië, Libië,China , Noord-Korea, Israël, Pakistan en Zuid-Jemen.De tactiek van de oorlog leek op de Eerste Wereldoorlog , inclusief loopgravenoorlog, gebruik van chemische wapens door Irak en opzettelijke aanvallen op burgers.Een opmerkelijk aspect van de oorlog was de door de staat gesanctioneerde bevordering van het martelaarschap door Iran, wat leidde tot het wijdverbreide gebruik van menselijke golfaanvallen, wat een aanzienlijke invloed had op de dynamiek van het conflict.^[113]