In december 1921 reageerden de Britse autoriteiten in Caïro op nationalistische demonstraties door Saad Zaghlul te deporteren en de staat van beleg op te leggen.Ondanks deze spanningen riep Groot-Brittannië op 28 februari 1922 de Egyptische onafhankelijkheid uit, maakte een einde aan het protectoraat en vestigde het onafhankelijke koninkrijk Egypte met Sarwat Pasha als premier.Groot-Brittannië behield echter een aanzienlijke controle over Egypte, inclusief de kanaalzone, Soedan, externe bescherming en invloed op politie, leger, spoorwegen en communicatie.De regering van koning Fuad werd gekenmerkt door strijd met de Wafd-partij, een nationalistische groepering die zich verzette tegen de Britse invloed, en de Britten, die de controle over het Suezkanaal wilden behouden.In deze periode ontstonden andere belangrijke politieke krachten, zoals de Communistische Partij (1925) en de Moslimbroederschap (1928), waarbij de laatste uitgroeide tot een belangrijke politieke en religieuze entiteit.Na de dood van koning Fuad in 1936 besteeg zijn zoon Farouk de troon.Het Anglo-Egyptische Verdrag uit 1936, beïnvloed door het opkomend nationalisme en deItaliaanse invasie van Abessinië, vereiste dat Groot-Brittannië troepen terugtrok uit Egypte, behalve in de Suezkanaalzone, en maakte hun terugkeer in oorlogstijd mogelijk.Ondanks deze veranderingen ontsierden corruptie en het vermeende Britse poppenspel de regering van koning Farouk, wat leidde tot nog meer nationalistische sentimenten.Tijdens de Tweede Wereldoorlog diende Egypte als basis voor geallieerde operaties.De naoorlogse nederlaag van Egypte in de Palestijnse Oorlog (1948-1949) en de interne ontevredenheid leidden tot de Egyptische Revolutie van 1952 door de Vrije Officierenbeweging.Koning Farouk deed afstand van de troon ten gunste van zijn zoon Fuad II, maar de monarchie werd in 1953 afgeschaft, waarmee de Republiek Egypte ontstond.De status van Soedan werd in 1953 opgelost, wat leidde tot zijn onafhankelijkheid in 1956.