Harald Hardrada

Harald werd geboren in Ringerike, Noorwegen in 1015 als zoon van Åsta Gudbrandsdatter en haar tweede echtgenoot Sigurd Syr.Sigurd was een kleine koning van Ringerike en een van de sterkste en rijkste stamhoofden in de Hooglanden.Via zijn moeder Åsta was Harald de jongste van de drie halfbroers van koning Olaf II van Noorwegen / Olaf Haraldsson (later Saint Olaf).In zijn jeugd vertoonde Harald trekken van een typische rebel met grote ambities, en hij bewonderde Olaf als zijn rolmodel.Hij verschilde dus van zijn twee oudere broers, die meer op hun vader leken, nuchter en vooral bezig waren met het onderhouden van de boerderij.

Na een opstand in 1028 werd Haralds broer Olaf gedwongen in ballingschap te gaan totdat hij begin 1030 terugkeerde naar Noorwegen. Noorwegen.Na een vriendelijk welkom verzamelde Olaf een leger en vocht uiteindelijk in de Slag bij Stiklestad op 29 juli 1030, waaraan Harald deelnam aan de kant van zijn broer.De strijd was onderdeel van een poging om Olaf terug te brengen op de Noorse troon, die was veroverd door de Deense koning Knoet de Grote (Knoet).De strijd resulteerde in een nederlaag voor de broers door de Noren die loyaal waren aan Cnut, en Olaf werd gedood terwijl Harald zwaar gewond raakte.Desalniettemin werd opgemerkt dat Harald tijdens de slag aanzienlijk militair talent had getoond.

Na de nederlaag in de Slag om Stiklestad wist Harald te ontsnappen met de hulp van Rögnvald Brusason (later graaf van Orkney) naar een afgelegen boerderij in Oost-Noorwegen.Hij bleef daar enige tijd om zijn wonden te genezen en reisde daarna (mogelijk tot een maand later) noordwaarts over de bergen naar Zweden.Een jaar na de slag om Stiklestad arriveerde Harald in het Kievse Rijk (in de sagen Garðaríki of Svíþjóð hin mikla genoemd).Hij bracht waarschijnlijk ten minste een deel van zijn tijd door in de stad Staraya Ladoga (Aldeigjuborg) en arriveerde daar in de eerste helft van 1031. Harald en zijn mannen werden verwelkomd door grootprins Yaroslav de Wijze, wiens vrouw Ingegerd een ver familielid was van Harald. .Yaroslav had dringend behoefte aan militaire leiders en herkende een militair potentieel in Harald en maakte hem tot kapitein van zijn strijdkrachten.Haralds broer Olaf Haraldsson was eerder in ballingschap geweest naar Yaroslav na de opstand in 1028, en Morkinskinna zegt dat Yaroslav Harald in de eerste plaats omhelsde omdat hij de broer van Olaf was.Harald nam deel aan de campagne van Yaroslav tegen de Polen in 1031, en vocht mogelijk ook tegen andere Kievse vijanden en rivalen uit de jaren 1030, zoals de Chudes in Estland, de Byzantijnen , evenals de Pechenegs en andere steppenomaden.

Na een paar jaar in het Kievse Rijk trokken Harald en zijn strijdmacht van ongeveer 500 man verder naar het zuiden naar Constantinopel (Miklagard), de hoofdstad van het Oost-Romeinse rijk , waar ze zich bij de Varangian Guard voegden.Terwijl de Varangian Guard in de eerste plaats bedoeld was om te functioneren als de lijfwacht van de keizer, werd Harald vechtend aangetroffen aan "bijna elke grens" van het rijk.Hij zag eerst actie in campagnes tegen Arabische piraten in de Middellandse Zee, en daarna in steden in het binnenland in Klein-Azië/Anatolië die de piraten hadden gesteund.Tegen die tijd was hij volgens Snorri Sturluson de "leider over alle Varangianen" geworden.

In 1038 voegde Harald zich bij de Byzantijnen tijdens hun expeditie naar Sicilië, in de poging van George Maniakes (de "Gyrge" van de sagen) om het eiland te heroveren op de islamitische Saracenen, die het emiraat Sicilië op het eiland hadden gevestigd.Tijdens de campagne vocht Harald samen met Normandische huurlingen zoals William Iron Arm.

In 1041, toen de Byzantijnse expeditie naar Sicilië voorbij was, brak er een Lombardisch-Normandische opstand uit in Zuid-Italië, en Harald leidde de Varangian Guard in meerdere veldslagen.Harald vocht met de Catepan van Italië, Michael Dokeianos met aanvankelijk succes, maar de Noormannen , geleid door hun voormalige bondgenoot William Iron Arm, versloegen de Byzantijnen in de Slag bij Olivento in maart en in de Slag bij Montemaggiore in mei.

Na de nederlaag werden Harald en de Varangian Guard teruggeroepen naar Constantinopel, na Maniakes' gevangenschap door de keizer en het begin van andere, meer urgente problemen.Harald en de Varangianen werden daarna gestuurd om te vechten in de zuidoostelijke Europese grens als het Balkan-schiereiland in Bulgarije, waar ze eind 1041 aankwamen. Daar vocht hij in het leger van keizer Michael IV in de Slag om Ostrovo van de campagne van 1041 tegen de Bulgaarse opstand onder leiding van Peter Delyan, die later door zijn skald Harald de bijnaam "Bulgaarse brander" (Bolgara brennir) opleverde.

Haralds gunst aan het keizerlijk hof nam snel af na de dood van Michael IV in december 1041, wat werd gevolgd door conflicten tussen de nieuwe keizer Michael V en de machtige keizerin Zoë.Tijdens de onrust werd Harald gearresteerd en gevangengezet, maar de bronnen zijn het daarover niet eens.De bronnen zijn het ook oneens over hoe Harald uit de gevangenis is gekomen, maar het kan zijn dat hij door iemand van buitenaf is geholpen om te ontsnappen tijdens de opstand die was begonnen tegen de nieuwe keizer.

Harthacnut, koning van Engeland stierf.Hoewel Harthacnut de Engelse troon had beloofd aan Haralds neef Magnus, werd Edward de Belijder, zoon van Aethelred the Unready, koning.

Nadat Zoe in juni 1042 samen met Constantijn IX op de troon was hersteld, verzocht Harald om toestemming om naar Noorwegen terug te keren.Hoewel Zoe dit weigerde, wist Harald met twee schepen en enkele trouwe volgelingen te ontsnappen naar de Bosporus.Tijdens zijn tweede verblijf daar trouwde hij met Elisabeth (in Scandinavische bronnen Ellisif genoemd), dochter van Yaroslav de Wijze en kleindochter van de Zweedse koning Olof Skötkonung.

Bij zijn terugkeer naar Noorwegen bereikte Hardrada een akkoord met Magnus I dat zij de heerschappij van Noorwegen zouden delen.In 1047 stierf koning Magnus en werd Harald de enige heerser van Noorwegen.

Harald wilde ook de heerschappij van Magnus over Denemarken herstellen.Net als bij zijn campagnes (toen samen met Sweyn) tegen het bewind van Magnus in Denemarken, bestonden de meeste van zijn campagnes tegen Sweyn uit snelle en gewelddadige aanvallen op de Deense kusten.Hoewel Harald in de meeste gevechten zegevierde, slaagde hij er nooit in Denemarken te bezetten.

Omdat Harald Denemarken ondanks zijn invallen niet had kunnen veroveren, wilde hij een beslissende overwinning op Sweyn behalen.Hij vertrok uiteindelijk vanuit Noorwegen met een groot leger en een vloot van ongeveer 300 schepen.Sweyn had zich ook voorbereid op de strijd, die vooraf een tijd en plaats had toegewezen.Sweyn, verscheen niet op het afgesproken tijdstip, en Harald stuurde dus zijn niet-professionele soldaten (bóndaherrin), die de helft van zijn troepen hadden gevormd, naar huis.Toen de afgewezen schepen buiten bereik waren, verscheen eindelijk de vloot van Sweyn, mogelijk ook met 300 schepen.De strijd resulteerde in groot bloedvergieten toen Harald de Denen versloeg (70 Deense schepen werden naar verluidt "leeg" achtergelaten), maar veel schepen en mannen wisten te ontsnappen, waaronder Sweyn.Tijdens het gevecht schoot Harald actief met zijn boog, zoals de meeste anderen in de vroege fase van het gevecht.

Harald claimt de Engelse troon en besluit Engeland binnen te vallen.In maart of april 1066 begon Harald met het samenstellen van zijn vloot in Solund, in de Sognefjord, een proces dat begin september 1066 voltooid was;het omvatte zijn vlaggenschip, Ormen of "Serpent".

Harald Hardrada en Tostig Godwinson vielen het noorden van Engeland binnen met ongeveer 10 à 15.000 man op 240 à 300 longships.Hij ontmoette Tostig en zijn 12 schepen in Tynemouth.Nadat ze vanuit Tynemouth waren vertrokken, zijn Harald en Tostig waarschijnlijk bij de rivier de Tees geland.Ze gingen toen Cleveland binnen en begonnen de kust te plunderen.Ze zeilden door de monding van de Humber en de rivier de Ouse op en stapten uit bij Riccall.

Het nieuws van de invasie bereikte al snel de graven Morcar van Northumbria en Edwin van Mercia, en ze vochten tegen het binnenvallende leger van Harald, drie kilometer ten zuiden van York tijdens de Slag om Fulford op 20 september.De strijd was een beslissende overwinning voor Harald en Tostig, en bracht York ertoe zich op 24 september over te geven aan hun troepen.

Harald en Tostig verlieten hun landingsplaats bij Riccall met de meeste van hun troepen, maar lieten een derde van hun troepen achter.Ze brachten alleen lichte bepantsering mee, omdat ze verwachtten alleen de inwoners van York te ontmoeten.Hoewel (volgens niet-saga-bronnen) de Engelse strijdkrachten enige tijd bij de brug werden tegengehouden door een enkele gigantische Noor, waardoor Harald en Tostig zich konden hergroeperen in een schildmuurformatie, werd het leger van Harald uiteindelijk zwaar verslagen.Harald werd door een pijl in de keel geslagen en vroeg in de strijd gedood in een staat van berserkergang, zonder kogelvrije vesten te hebben gedragen en agressief te hebben gevochten met beide handen om zijn zwaard.