Het Russische rijk had van het Ottomaanse rijk erkenning gekregen voor de rol van de tsaar als speciale bewaker van de orthodoxe christenen in Moldavië en Walachije.Rusland gebruikte nu het onvermogen van de sultan om de kwestie van de bescherming van de christelijke plaatsen in het Heilige Land op te lossen als voorwendsel voor de Russische bezetting van die Donauprovincies.Kort nadat hij eind juni 1853 had vernomen van het mislukken van Menshikovs diplomatie, stuurde de tsaar legers onder bevel van veldmaarschalk Ivan Paskevich en generaal Michail Gorchakov over de rivier de Pruth naar de door de Ottomanen gecontroleerde Donau-vorstendommen Moldavië en Walachije.Het Verenigd Koninkrijk, in de hoop het Ottomaanse Rijk als bolwerk tegen de uitbreiding van de Russische macht in Azië te behouden, stuurde een vloot naar de Dardanellen, waar het zich aansloot bij een vloot die door Frankrijk was gestuurd.Op 16 oktober 1853 verklaarden de Ottomanen, na beloften van steun van Frankrijk en Groot-Brittannië , de oorlog aan Rusland.De geopende Donau-campagne bracht de Russische troepen naar de noordelijke oever van de rivier de Donau.Als reactie daarop verplaatste het Ottomaanse Rijk zijn troepen ook naar de rivier en vestigde bolwerken bij Vidin in het westen en Silistra in het oosten, vlakbij de monding van de Donau.De Ottomaanse opmars langs de rivier de Donau baarde ook zorgen voor de Oostenrijkers, die als reactie daarop troepen naar Transsylvanië trokken.De Oostenrijkers begonnen de Russen echter meer te vrezen dan de Ottomanen.Net als de Britten begonnen de Oostenrijkers nu in te zien dat een intact Ottomaans rijk noodzakelijk was als bolwerk tegen de Russen.Na het Ottomaanse ultimatum in september 1853 staken troepen onder Ottomaanse generaal Omar Pasha de Donau over bij Vidin en veroverden Calafat in oktober 1853. Tegelijkertijd staken de Ottomanen in het oosten de Donau over bij Silistra en vielen de Russen aan bij Oltenița.