សង្គ្រាមរយឆ្នាំ

Edward បានទទួលមរតកពីស្តេច Aquitaine ហើយក្នុងនាមជាអ្នកឧកញ៉ានៃ Aquitaine គាត់គឺជាសេនាធិការរបស់ Philip VI នៃប្រទេសបារាំង។ដំបូង Edward បានទទួលយកការស្នងរាជ្យរបស់ Philip ប៉ុន្តែទំនាក់ទំនងរវាងស្តេចទាំងពីរបានជូរចត់នៅពេលដែល Philip បានចងសម្ព័ន្ធមិត្តជាមួយសត្រូវរបស់ Edward គឺស្តេច David II នៃប្រទេសស្កុតឡេន។Edward បានផ្តល់ទីជម្រកដល់ Robert III នៃ Artois ដែលជាជនភៀសខ្លួនបារាំង។នៅពេលដែល Edward មិនព្រមធ្វើតាមការទាមទាររបស់ Philip សម្រាប់ការបណ្តេញ Robert ចេញពីប្រទេសអង់គ្លេស Philip បានរឹបអូសយក Duchy របស់ Aquitaine ។សង្គ្រាម​បាន​ធ្លាក់​ចុះ ហើយ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​នៅ​ឆ្នាំ ១៣៤០ អេដវឺដ​បាន​ប្រកាស​ខ្លួន​ជា​ស្តេច​បារាំង។Edward III និងកូនប្រុសរបស់គាត់ Edward the Black Prince បានដឹកនាំកងទ័ពរបស់ពួកគេលើយុទ្ធនាការដ៏ជោគជ័យមួយនៅទូទាំងប្រទេសបារាំង។

Philip VI បានប្រមូលផ្តុំកងនាវាជើងទឹកដ៏ធំមួយចេញពី Marseilles ដែលជាផ្នែកមួយនៃផែនការមហិច្ឆតាសម្រាប់បូជនីយកិច្ចទៅកាន់ដែនដីបរិសុទ្ធ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ផែនការនេះត្រូវបានបោះបង់ចោល ហើយកងនាវា រួមទាំងធាតុនៃកងទ័ពជើងទឹកស្កុតឡេន បានផ្លាស់ទៅប៉ុស្តិ៍អង់គ្លេសនៅ Normandy ក្នុងឆ្នាំ 1336 ដោយគំរាមកំហែងដល់ប្រទេសអង់គ្លេស។ដើម្បី​ដោះស្រាយ​វិបត្តិ​នេះ Edward បាន​ស្នើ​ឱ្យ​អង់គ្លេស​លើក​ទ័ព​ពីរ មួយ​ដើម្បី​ដោះស្រាយ​ជាមួយ​ស្កុត "នៅ​ពេល​សមស្រប" ហើយ​មួយទៀត​បន្ត​ទៅ Gascony តែម្តង។ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ឯកអគ្គរដ្ឋទូតត្រូវបញ្ជូនទៅប្រទេសបារាំង ដោយមានសំណើសន្ធិសញ្ញាសម្រាប់ស្តេចបារាំង។នៅចុងខែមេសាឆ្នាំ ១៣៣៧ ហ្វីលីពនៃប្រទេសបារាំងត្រូវបានអញ្ជើញឱ្យជួបគណៈប្រតិភូពីប្រទេសអង់គ្លេសប៉ុន្តែបានបដិសេធ។ការហាមប្រាម arrière-ban ជាពាក្យហៅទៅកាន់អាវុធ ត្រូវបានប្រកាសទូទាំងប្រទេសបារាំងចាប់ពីថ្ងៃទី 30 ខែមេសា ឆ្នាំ 1337។ បន្ទាប់មកនៅខែឧសភា ឆ្នាំ 1337 ភីលីពបានជួបជាមួយក្រុមប្រឹក្សាដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់នៅទីក្រុងប៉ារីស។វាត្រូវបានព្រមព្រៀងគ្នាថា Duchy of Aquitaine ដែលមានប្រសិទ្ធភាព Gascony គួរតែត្រូវបានយកត្រឡប់ទៅក្នុងដៃរបស់ស្តេចវិញដោយហេតុផលថា Edward III បានបំពានលើកាតព្វកិច្ចរបស់គាត់ក្នុងនាមជាសេនាធិការហើយបានជ្រកកោន "សត្រូវស្លាប់រស់" របស់ស្តេច Robert d'Artois ។Edward បានឆ្លើយតបទៅនឹងការរឹបអូសយក Aquitaine ដោយជំទាស់នឹងសិទ្ធិរបស់ Philip ក្នុងរាជ្យបល្ល័ង្ករបស់បារាំង។

សម្រាប់ Edward សង្រ្គាមមិនបានរីកចម្រើនដូចដែលរំពឹងទុកនៅដើមឆ្នាំនោះទេ ដោយសារភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់សម្ព័ន្ធមិត្តក្នុងប្រទេសទាប ហើយអាឡឺម៉ង់បានរារាំងការឈ្លានពានរបស់បារាំងមិនឱ្យរីកចម្រើនដូចការគ្រោងទុក ហើយការថយក្រោយនៅក្នុងរោងមហោស្រព Gascon បានរារាំងការឈ្លានពានណាមួយ នៅទីនោះ។កងនាវារបស់ Edward មិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការឆ្លងកាត់ជាមួយស្ថាប័នសំខាន់នៃកងទ័ពរបស់គាត់ ហើយហិរញ្ញវត្ថុរបស់គាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពធូរស្រាល ដោយសារគាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យបង់ប្រាក់យ៉ាងច្រើនដល់កងកម្លាំងអឺរ៉ុប។ដូច្នេះហើយ គាត់បានទាមទារនូវនិមិត្តសញ្ញាមួយចំនួននៃចេតនារបស់គាត់ប្រឆាំងនឹងបារាំង និងការបង្ហាញនូវអ្វីដែលកងកម្លាំងរបស់គាត់អាចសម្រេចបាន។ដល់ទីបញ្ចប់នេះ គាត់បានបញ្ជាឱ្យលោក Sir Walter Manny មេដឹកនាំនៃកងវរសេនាធំរបស់គាត់ដែលបានឈរជើងរួចហើយនៅ Hainaut យកកងនាវាតូចមួយ ហើយវាយឆ្មក់កោះ Cadzand ។សមរភូមិ Cadzand គឺជាសមរភូមិដំបូងនៃសង្គ្រាមរយឆ្នាំដែលបានវាយប្រយុទ្ធគ្នាក្នុងឆ្នាំ 1337។ វាមានការវាយឆ្មក់នៅលើកោះ Flemish នៃ Cadzand ដែលត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីបង្កឱ្យមានប្រតិកម្ម និងការប្រយុទ្ធពីយោធភូមិភាគ ហើយដូច្នេះធ្វើអោយប្រសើរឡើងនូវសីលធម៌នៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស និងក្នុងចំណោមស្តេច។ សម្ព័ន្ធមិត្តទ្វីបរបស់ Edward III ដោយផ្តល់ឱ្យកងទ័ពរបស់គាត់នូវជ័យជម្នះយ៉ាងងាយស្រួល។នៅថ្ងៃទី 9 ខែវិច្ឆិកា លោក Sir Walter Manny ជាមួយនឹងកងទ័ពនាំមុខសម្រាប់ការឈ្លានពានទ្វីបរបស់ Edward III បានប៉ុនប៉ងដណ្តើមយកទីក្រុង Sluys ប៉ុន្តែត្រូវបានបណ្តេញចេញ។

នៅដើមខែកុម្ភៈ ស្តេច Philip VI បានតែងតាំងឧត្តមនាវីឯកបារាំងថ្មីម្នាក់គឺ Nicholas Béhuchet ដែលពីមុនធ្លាប់ធ្វើជាមន្ត្រីរតនាគារ ហើយឥឡូវនេះត្រូវបានណែនាំឱ្យធ្វើសង្គ្រាមសេដ្ឋកិច្ចប្រឆាំងនឹងប្រទេសអង់គ្លេស។នៅថ្ងៃទី 24 ខែមីនាឆ្នាំ 1338 គាត់បានចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការរបស់គាត់ដោយដឹកនាំកងនាវាធំនៃកប៉ាល់ឆ្នេរតូចៗឆ្លងកាត់ឆានែលពី Calais និងចូលទៅក្នុង Solent ជាកន្លែងដែលពួកគេបានចុះចតនិងដុតបំផ្លាញទីក្រុងកំពង់ផែ Portsmouth ដ៏សំខាន់។ទីក្រុង​នេះ​គ្មាន​ជញ្ជាំង និង​គ្មាន​ការ​ការពារ ហើយ​ជនជាតិ​បារាំង​មិន​ត្រូវ​បាន​គេ​សង្ស័យ​ទេ ខណៈ​ពួកគេ​បើក​សំពៅ​ឆ្ពោះ​ទៅ​កាន់​ទីក្រុង​ដោយ​មាន​ទង់ជាតិ​អង់គ្លេស​ហោះ។លទ្ធផលគឺជាគ្រោះមហន្តរាយសម្រាប់ Edward នៅពេលដែលការដឹកជញ្ជូន និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ទីក្រុងត្រូវបានលួច ផ្ទះ ហាងលក់ទំនិញ និងចតត្រូវបានដុតបំផ្លាញ ហើយប្រជាជនដែលមិនអាចភៀសខ្លួនបានត្រូវបានសម្លាប់ ឬយកទៅធ្វើជាទាសករ។មិនមានកប៉ាល់អង់គ្លេសណាដែលអាចរកបានដើម្បីប្រកួតប្រជែងការឆ្លងកាត់របស់ពួកគេពី Portsmouth ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមកងជីវពលដែលមានបំណងបង្កើតនៅក្នុងឧទាហរណ៍បែបនេះបានបង្ហាញខ្លួនទេ។យុទ្ធនាការនៅសមុទ្របានបន្តនៅខែកញ្ញាឆ្នាំ 1338 នៅពេលដែលកងនាវាបារាំងនិងអ៊ីតាលីដ៏ធំមួយបានចុះមកលើកោះ Channel Islands ជាថ្មីម្តងទៀតក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Robert VIII Bertrand de Bricquebec សេនាប្រមុខនៃប្រទេសបារាំង។កោះ Sark ដែលបានរងការវាយឆ្មក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរកាលពីឆ្នាំមុនបានដួលរលំដោយគ្មានការប្រយុទ្ធ ហើយ Guernsey ត្រូវបានចាប់ខ្លួនបន្ទាប់ពីយុទ្ធនាការខ្លីមួយ។កោះនេះមិនត្រូវបានគេការពារទេ ព្រោះភាគច្រើននៃយោធភូមិភាគកោះ Channel Islands ស្ថិតនៅក្នុង Jersey ដើម្បីការពារការវាយឆ្មក់មួយទៀតនៅទីនោះ ហើយពីរបីនាក់ដែលត្រូវបានបញ្ជូនទៅ Guernsey និង Sark ត្រូវបានចាប់នៅសមុទ្រ។នៅលើ Guernsey បន្ទាយរបស់ Castle Cornet និង Vale Castle គឺជាចំណុចតែមួយគត់ដែលត្រូវទប់។បន្ទាយទាំងពីរមិនស្ថិតស្ថេរយូរទេ ដោយសារទាំងពីរនេះស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង និងមិនមានការរៀបចំ។យោធភូមិត្រូវបានសម្លាប់។ការប្រយុទ្ធកងទ័ពជើងទឹករយៈពេលខ្លីមួយត្រូវបានប្រយុទ្ធគ្នារវាង Channel Islanders នៅក្នុងឆ្នេរសមុទ្រ និងកប៉ាល់នេសាទ និងទូកអ៊ីតាលី ប៉ុន្តែទោះបីជាកប៉ាល់អ៊ីតាលីពីរត្រូវបានលិចក៏ដោយ អ្នកកោះត្រូវបានចាញ់ដោយអ្នករងរបួសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។គោលដៅបន្ទាប់សម្រាប់ Béhuchet និងអនុសេនីយ៍ឯក Hugh Quiéret គឺជាខ្សែផ្គត់ផ្គង់រវាងប្រទេសអង់គ្លេស និង Flanders ហើយពួកគេបានប្រមូលផ្តុំសាលធំចំនួន 48 នៅ Harfleur និង Dieppe ។កងនាវានេះបន្ទាប់មកបានវាយប្រហារកងទាហានអង់គ្លេសនៅឯ Walcheren នៅថ្ងៃទី 23 ខែកញ្ញា។កប៉ាល់អង់គ្លេសកំពុងផ្ទុកទំនិញ ហើយមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងស្រឡាំងកាំងបន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នាដ៏ជូរចត់ ដែលបណ្តាលឱ្យមានការចាប់បានពស់អង់គ្លេសធំៗ និងខ្លាំងចំនួនប្រាំ រួមទាំងនាវាចម្បាំងរបស់ Edward III គឺ Cog Edward និង the Christopher ។នាវិកដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនត្រូវបានប្រហារជីវិត ហើយកប៉ាល់បានបន្ថែមទៅកងនាវាបារាំង។ពីរបីថ្ងៃក្រោយមកនៅថ្ងៃទី 5 ខែតុលា កម្លាំងនេះបានធ្វើការវាយឆ្មក់ដែលខូចខាតបំផុតទាំងអស់ ដោយបានចុះចតនាវិកជនជាតិបារាំង Norman អ៊ីតាលី និង Castilian ជាច្រើនពាន់នាក់នៅជិតកំពង់ផែធំនៃ Southampton ហើយវាយលុកវាពីដីនិងសមុទ្រ។កំពែង​ក្រុង​មាន​សភាព​ចាស់​ទ្រុឌទ្រោម ហើយ​ការ​បញ្ជា​ផ្ទាល់​ឱ្យ​ជួសជុល​វា​ត្រូវ​បាន​គេ​មិន​អើពើ។កងជីវពល និងប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើននៃទីក្រុងបានភៀសខ្លួនដោយភាពស្លន់ស្លោចូលទៅក្នុងទីជនបទ ដោយមានតែយោធភូមិបាលរបស់ប្រាសាទប៉ុណ្ណោះដែលរារាំងរហូតដល់កម្លាំងរបស់ជនជាតិអ៊ីតាលីបានរំលោភលើការការពារ ហើយទីក្រុងបានដួលរលំ។ឈុតឆាកនៃទីក្រុង Portsmouth ត្រូវបានធ្វើម្តងទៀតនៅពេលដែលទីក្រុងទាំងមូលត្រូវបានបំផ្លាញដល់ដី ទំនិញ និងការដឹកជញ្ជូនមានតម្លៃរាប់ពាន់ផោនបានយកត្រឡប់ទៅប្រទេសបារាំងវិញ ហើយអ្នកចាប់បានសម្លាប់រង្គាល ឬយកធ្វើជាទាសករ។រដូវរងាដើមឆ្នាំបានបង្ខំឱ្យផ្អាកនៅក្នុងសង្គ្រាមប៉ុស្តិ៍ ហើយឆ្នាំ 1339 បានឃើញស្ថានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែទីក្រុងនានារបស់អង់គ្លេសបានផ្តួចផ្តើមគំនិតក្នុងរដូវរងារ ហើយបានរៀបចំកងជីវពលដែលបានរៀបចំដើម្បីបណ្តេញអ្នកវាយឆ្មក់ដែលចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការប្លន់ច្រើនជាងការប្រយុទ្ធជាឈុត។កងនាវាអង់គ្លេសមួយក៏ត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងរដូវរងារ ហើយវាត្រូវបានប្រើក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីសងសឹកបារាំងដោយវាយប្រហារការដឹកជញ្ជូនតាមឆ្នេរសមុទ្រ។Morley បានយកកងនាវារបស់គាត់ទៅកាន់ឆ្នេរសមុទ្របារាំង ដោយបានដុតទីក្រុង Ault និង Le Tréport និងចិញ្ចឹមក្នុងដី ដោយបំផ្លិចបំផ្លាញភូមិជាច្រើន និងបង្កឱ្យមានការភ័យស្លន់ស្លោដើម្បីឆ្លុះបញ្ចាំងពីរឿងនោះនៅឯ Southampton កាលពីឆ្នាំមុន។គាត់ក៏បានភ្ញាក់ផ្អើល និងបំផ្លាញកងនាវាបារាំងនៅកំពង់ផែ Boulogne ។ពាណិជ្ជករជនជាតិអង់គ្លេស និងហ្វ្លេមីស បានបំពាក់កប៉ាល់វាយឆ្មក់យ៉ាងលឿន ហើយមិនយូរប៉ុន្មានភូមិឆ្នេរ និងការដឹកជញ្ជូនតាមបណ្តោយភាគខាងជើង និងសូម្បីតែឆ្នេរសមុទ្រភាគខាងលិចនៃប្រទេសបារាំងក៏រងការវាយប្រហារ។កងទ័ពជើងទឹក Flemish ក៏សកម្មផងដែរ ដោយបានបញ្ជូនកងនាវារបស់ពួកគេប្រឆាំងនឹងកំពង់ផែដ៏សំខាន់នៃទីក្រុង Dieppe ក្នុងខែកញ្ញា ហើយបានដុតវាចោល។ជោគជ័យទាំងនេះបានធ្វើច្រើនក្នុងការកសាងសីលធម៌ឡើងវិញនៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស និងប្រទេសទាប ក៏ដូចជាការជួសជុលពាណិជ្ជកម្មដែលខូចរបស់អង់គ្លេស។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាមិនមានផលប៉ះពាល់ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុនៃការវាយឆ្មក់របស់បារាំងមុននេះទេ ដោយសារសេដ្ឋកិច្ចទ្វីបរបស់បារាំងអាចរស់រានមានជីវិតពីការធ្លាក់ចុះនៃសមុទ្របានប្រសើរជាងភាសាអង់គ្លេសតាមសមុទ្រ។

នៅឆ្នាំ 1339 Cambrai បានក្លាយជាចំណុចកណ្តាលនៃការតស៊ូរវាងអ្នកគាំទ្រ Louis IV, Holy Roman Emperor និង William II, Count of Hainaut នៅលើដៃម្ខាង និងអ្នកដែលស្តេច Philip VI នៃប្រទេសបារាំងនៅម្ខាងទៀត។ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ Edward III បានចាកចេញពី Flanders នៅខែសីហាឆ្នាំ 1339 ជាកន្លែងដែលគាត់បាននៅលើទ្វីបចាប់តាំងពីខែកក្កដាឆ្នាំ 1338 ។ Edward បានអះអាងសិទ្ធិរបស់គាត់ចំពោះបល្ល័ង្កនៃប្រទេសបារាំងដោយបើកចំហប្រឆាំងនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ Philip VI ។ដោយចង់ផ្គាប់ចិត្តសម្ព័ន្ធមិត្ត Bavarian របស់គាត់ គាត់ក៏សម្រេចចិត្តដណ្តើមយក Cambrai ។Edward បានសុំប៊ីស្សព Cambrai, Guillaume d'Auxonne ដែលជាសេនាធិការនៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំងដ៏បរិសុទ្ធ អនុញ្ញាតឱ្យគាត់ចូល ប៉ុន្តែប៊ីស្សពក៏មានការណែនាំពី Philip VI ប្រាប់គាត់ឱ្យបន្តពីរបីថ្ងៃរហូតដល់គាត់មកដល់ជាមួយកងទ័ពបារាំង។ .Guillaume បានប្រកាសភក្តីភាពរបស់គាត់ចំពោះប្រទេសបារាំង ហើយបានត្រៀមលក្ខណៈដើម្បីទប់ទល់នឹងការឡោមព័ទ្ធ។ការការពារ Cambrai ត្រូវបានផ្តល់ដោយអភិបាល Étienne de la Baume ដែលជាចៅហ្វាយនាយនៃឈើឆ្កាងបារាំង។យោធភូមិភាគបារាំងមានកាំភ្លើងធំ រួមមានកាំភ្លើង១០ដើម ដែក៥ និងលោហៈ៥ផ្សេងទៀត។នេះ​ជា​ករណី​ដំបូង​បំផុត​មួយ​ក្នុង​ការ​ប្រើ​កាំភ្លើង​ធំ​ក្នុង​សង្គ្រាម​ឡោមព័ទ្ធ។Edward បានបើកការវាយប្រហារជាច្រើនដងចាប់ពីថ្ងៃទី 26 ខែកញ្ញា ដោយ Cambrai ទប់ទល់រាល់ការវាយប្រហាររយៈពេល 5 សប្តាហ៍។នៅពេលដែលអេដវឺដបានដឹងនៅថ្ងៃទី 6 ខែតុលាថាភីលីពកំពុងខិតជិតជាមួយកងទ័ពដ៏ធំមួយគាត់បានបោះបង់ចោលការឡោមព័ទ្ធនៅថ្ងៃទី 8 ខែតុលា។

នៅថ្ងៃទី 22 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1340 Edward និងកងនាវារបស់គាត់បានចេញដំណើរពីប្រទេសអង់គ្លេស ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់បានមកដល់មាត់ទន្លេ Zwin ។កង​នាវា​បារាំង​បាន​បង្កើត​ការ​ការពារ​នៅ​កំពង់ផែ Sluis ។កងនាវាអង់គ្លេសបានបញ្ឆោតជនជាតិបារាំងឱ្យជឿថាពួកគេកំពុងដកខ្លួន។នៅពេលដែលខ្យល់បក់នៅពេលរសៀល អង់គ្លេសបានវាយប្រហារដោយខ្យល់ និងព្រះអាទិត្យនៅពីក្រោយពួកគេ។កងនាវាអង់គ្លេសដែលមានកប៉ាល់ 120-150 ត្រូវបានដឹកនាំដោយ Edward III នៃប្រទេសអង់គ្លេស និងកងនាវាបារាំងដែលមានកម្លាំង 230 នាក់ដោយក្រុម Breton Knight Hugues Quiéret ឧត្តមនាវីឯកនៃប្រទេសបារាំង និង Nicolas Béhuchet មេបញ្ជាការបារាំង។អង់គ្លេស​អាច​ធ្វើ​សមយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​បារាំង ហើយ​កម្ចាត់​ពួកគេ​យ៉ាង​លម្អិត ដោយ​ដណ្តើម​បាន​កប៉ាល់​ភាគច្រើន​របស់​ពួកគេ។ជនជាតិបារាំងបានបាត់បង់បុរសពី 16,000 ទៅ 20,000 នាក់។ការ​ប្រយុទ្ធ​នេះ​បាន​ផ្តល់​ឱ្យ​កងនាវាចរ​អង់គ្លេស​មាន​ឧត្តមភាព​កងទ័ពជើងទឹក​នៅ​ប៉ុស្តិ៍​អង់គ្លេស។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមិនអាចទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ជាយុទ្ធសាស្ត្រពីរឿងនេះបានទេ ហើយភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេស្ទើរតែរំខានការវាយឆ្មក់របស់បារាំងនៅលើទឹកដីអង់គ្លេស និងការដឹកជញ្ជូន។

ជ័យជំនះលើកងទ័ពជើងទឹករបស់ Edward នៅសមរភូមិ Sluys បានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ចុះចតលើកងទ័ពរបស់គាត់ និងធ្វើយុទ្ធនាការរបស់គាត់នៅភាគខាងជើងប្រទេសបារាំង។នៅពេលដែល Edward ចុះចត គាត់នឹងត្រូវបានចូលរួមដោយ Jacob van Artevelde ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងពាក់កណ្តាលផ្តាច់ការរបស់ Flanders ដែលបានទទួលការគ្រប់គ្រងខោនធីក្នុងការបះបោរមួយ។នៅត្រឹមឆ្នាំ 1340 ការចំណាយនៃសង្រ្គាមបានបង្ហូររតនាគារអង់គ្លេសរួចហើយ ហើយ Edward បានមកដល់ Flanders ដោយគ្មានប្រាក់កាក់។Edward បានព្យាយាមចំណាយសម្រាប់យុទ្ធនាការរបស់គាត់តាមរយៈពន្ធដ៏ធំមួយលើគ្រាប់ធញ្ញជាតិ និងរោមចៀម ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពន្ធនេះបានដំឡើងត្រឹមតែ 15,000 ផោននៃ 100,000 ផោនដែលបានព្យាករណ៍។មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីការចុះចត Edward បានបំបែកកងទ័ពរបស់គាត់។ពី 10,000 ទៅ 15,000 Flemings និង 1,000 ជនជាតិអង់គ្លេស longbowmen នឹងចាប់ផ្តើម chevauchée ក្រោមការបញ្ជារបស់ Robert III នៃ Artois ហើយនៅសល់នៃកងកម្លាំងចម្រុះនៅក្រោម Edward នឹងបន្តឡោមព័ទ្ធ Tournai ។Edward និងកងកម្លាំងរបស់គាត់បានទៅដល់ Tournai នៅថ្ងៃទី 23 ខែកក្កដា។ក្រៅ​ពី​អ្នក​ស្រុក ក៏​មាន​យោធភូមិ​បារាំង​មួយ​នៅ​ខាង​ក្នុង​ដែរ។ការឡោមព័ទ្ធបានអូសបន្លាយ ហើយ Philip កំពុងខិតកាន់តែជិតជាមួយនឹងកងទ័ព ខណៈដែល Edward កំពុងអស់ប្រាក់។ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ Tournai កំពុងអស់អាហារ។ម្តាយក្មេករបស់ Edward គឺ Jeanne of Valois បន្ទាប់មកបានមកលេងគាត់នៅក្នុងតង់របស់គាត់នៅថ្ងៃទី 22 ខែកញ្ញា ហើយបានអង្វរសុំសន្តិភាព។នាងបានធ្វើការអង្វរដូចគ្នានៅចំពោះមុខភីលីព ដែលជាបងប្រុសរបស់នាង។បទឈប់បាញ់មួយ (ដែលគេស្គាល់ថាជា Truce of Espléchin) អាចត្រូវបានធ្វើឡើងដោយគ្មានអ្នកណាម្នាក់បាត់បង់មុខ ហើយ Tournai បានធូរស្រាល។

យុទ្ធនាការរដូវក្តៅរបស់ស្តេចអេដវឺដ ទី 3 (ចាប់ផ្តើមនៅក្រោយសមរភូមិស្លូស) ប្រឆាំងនឹងប្រទេសបារាំងដែលបានចាប់ផ្តើមពីហ្វលែនឌឺរបានចាប់ផ្តើមយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។នៅ Saint-Omer នៅក្នុងវេននៃព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិននឹកស្មានដល់ បុរសជនជាតិបារាំងដែលមានចំនួនច្រើនលើសលប់ បានបំពេញភារកិច្ចការពារទីក្រុង និងរង់ចាំការពង្រឹង បានកម្ចាត់កងកម្លាំង Anglo-Flemish ដោយខ្លួនឯង។សម្ព័ន្ធមិត្តបានរងការខាតបង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបារាំងបានចាប់យកជំរុំរបស់ពួកគេនៅដដែល ដោយយកសេះ និងរទេះជាច្រើន តង់ទាំងអស់ ហាងលក់ទំនិញជាច្រើន និងស្តង់ដារ Flemish ភាគច្រើន។

អង់គ្លេស​បាន​ត្រួតត្រា​ច្រក​អង់គ្លេស​សម្រាប់​សង្គ្រាម​ដែល​នៅ​សេសសល់ ដោយ​ការពារ​ការ​ឈ្លានពាន​របស់​បារាំង។នៅពេលនេះ មូលនិធិរបស់ Edward បានអស់ហើយ សង្រ្គាមប្រហែលជានឹងបញ្ចប់ ប្រសិនបើវាមិនមែនសម្រាប់ការស្លាប់របស់អ្នកឧកញ៉ា Brittany ក្នុងឆ្នាំ 1341 ដែលបង្កឱ្យមានជម្លោះបន្តបន្ទាប់គ្នារវាងបងប្រុសពាក់កណ្តាលរបស់អ្នកឧកញ៉ា John of Montfort និង Charles of Blois ដែលជាក្មួយប្រុសរបស់ Philip VI ។ .នៅឆ្នាំ 1341 ជម្លោះលើការស្នងរាជ្យបន្តទៅ Duchy នៃ Brittany បានចាប់ផ្តើមសង្រ្គាមនៃភាពជោគជ័យរបស់ Breton ដែលក្នុងនោះ Edward បានគាំទ្រ John of Montfort (អ្នកស្នងមរតកបុរស) ហើយ Philip បានគាំទ្រ Charles of Blois (អ្នកស្នងមរតកស្ត្រី) ។សកម្មភាព​សម្រាប់​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ខាង​មុខ​នេះ​ផ្តោត​ជុំវិញ​ការ​តស៊ូ​ថយក្រោយ​នៅ​ទីក្រុង Brittany។ទីក្រុង Vannes ក្នុង Brittany បានផ្លាស់ប្តូរដៃជាច្រើនដង ខណៈពេលដែលយុទ្ធនាការបន្ថែមទៀតនៅ Gascony បានជួបជាមួយនឹងភាពជោគជ័យចម្រុះសម្រាប់ភាគីទាំងពីរ។ទីបំផុត ម៉ុនហ្វត ដែលគាំទ្រដោយអង់គ្លេសបានទទួលជោគជ័យក្នុងការដណ្តើមយកស្តេច ប៉ុន្តែមិនមែនរហូតដល់ឆ្នាំ 1364។ សង្រ្គាមបានបង្កើតជាផ្នែកសំខាន់មួយនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំដើមឆ្នាំ ដោយសារតែការជាប់ពាក់ព័ន្ធរបស់រដ្ឋាភិបាលបារាំង និងអង់គ្លេសនៅក្នុងជម្លោះ។

សមរភូមិ Champtoceaux ដែលជារឿយៗត្រូវបានគេហៅថាសមរភូមិ l'Humeau គឺជាសកម្មភាពបើកឆាកនៃសង្គ្រាមរយៈពេល 23 ឆ្នាំនៃការស្នងរាជ្យរបស់ Breton ។នៅចុងខែកញ្ញាឆ្នាំ 1341 លោក Charles of Blois មានទាហានបារាំងចំនួន 5,000 នាក់ ទាហានស៊ីឈ្នួល Genoese 2,000 នាក់ និងទាហាន Breton ដែលមិនស្គាល់ប៉ុន្តែមួយចំនួនធំនៅក្នុងជួរកងទ័ពរបស់គាត់។លោក Charles បានឡោមព័ទ្ធប្រាសាទដ៏រឹងមាំដែលការពារជ្រលង Loire នៅ Champtoceaux ។John of Montfort អាច​ប្រមូល​បុរស​មួយ​ក្តាប់​តូច​មក​ពី Nantes ដើម្បី​ចូល​រួម​ជាមួយ​កម្លាំង​របស់​គាត់​ដើម្បី​សង្គ្រោះ​ការ​ឡោមព័ទ្ធ។នៅទីបំផុត John បានទទួលស្គាល់ការបរាជ័យនៅ Champtoceaux ហើយជិះលឿនតាមដែលគាត់អាចធ្វើបានសម្រាប់ Nantes ។ស៊េរីនៃ sallies ដោយ Montfortists បានអនុវត្តតាមនៅថ្ងៃខាងមុខនេះ;កងទ័ព​បារាំង​បាន​ឆ្លើយ​តប ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​ការ​វាយ​លុក​របស់​ខ្លួន​លើ​បន្ទាយ​នានា​ដែល​កាន់​ដោយ​កង​កម្លាំង​របស់​លោក John ។John ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចុះចាញ់ដោយក្រុមប្រឹក្សាទីក្រុងដែលខឹងសម្បារនៅថ្ងៃទី 2 ខែវិច្ឆិកា ហើយគាត់ត្រូវបានគេចាប់ដាក់គុកនៅ Louvre ក្នុងទីក្រុងប៉ារីស។

ការឡោមព័ទ្ធរបស់ Vannes នៃឆ្នាំ 1342 គឺជាការឡោមព័ទ្ធចំនួនបួននៃទីក្រុង Vannes ដែលបានកើតឡើងពេញមួយឆ្នាំ 1342។ អ្នកទាមទារគូប្រជែងពីរនាក់ចំពោះ Duchy of Brittany គឺ John of Montfort និង Charles of Blois បានប្រកួតប្រជែងសម្រាប់ Vannes ពេញមួយសង្រ្គាមស៊ីវិលនេះពីឆ្នាំ 1341 ដល់ឆ្នាំ 1365 ។ ការឡោមព័ទ្ធជាបន្តបន្ទាប់បានបំផ្លាញទីក្រុង Vannes និងតំបន់ជនបទជុំវិញរបស់វា។ទីបំផុត Vannes ត្រូវបានលក់ចេញនៅក្នុងបទឈប់បាញ់រវាង អង់គ្លេស និង បារាំង ដែលបានចុះហត្ថលេខាក្នុងខែមករា ឆ្នាំ 1343 នៅ Malestroit ។រក្សាទុកដោយការអំពាវនាវរបស់សម្តេចប៉ាប Clement VI វ៉ាន់ណេសនៅតែស្ថិតក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់មេដឹកនាំរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែទីបំផុតបានរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេសចាប់ពីខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1343 រហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមនៅឆ្នាំ 1365 ។

កប៉ាល់សម្រាប់ដឹកជញ្ជូនកងទ័ពអង់គ្លេសទីបំផុតបានប្រមូលផ្តុំនៅ Portsmouth នៅដើមខែសីហា ហើយ Earl of Northampton បានចាកចេញពីកំពង់ផែដោយមានបុរសត្រឹមតែ 1,350 នាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងការដឹកជញ្ជូនតាមឆ្នេរសមុទ្រតូចៗចំនួន 260 ដែលខ្លះត្រូវបានទាហានមកពីឆ្ងាយដូចជា Yarmouth សម្រាប់កាតព្វកិច្ចនេះ។គ្រាន់តែបីថ្ងៃបន្ទាប់ពីចាកចេញពី Portsmouth កម្លាំងរបស់ Northampton បានទៅដល់ Brest ។កងនាវាអង់គ្លេសបានបិទនៅលើ Genoese ក្នុងច្រកចូលទៅទន្លេ Penfeld ជាកន្លែងដែលពួកគេត្រូវបានបោះយុថ្កានៅក្នុងបន្ទាត់បញ្ឈរមួយ។Genoese មានការភ័យស្លន់ស្លោ ទូកចំនួនបីក្នុងចំណោមដប់បួនបានភៀសខ្លួនចេញពីហ្វូងមនុស្សនៃគូប្រជែងតិចតួចដែលកំពុងតស៊ូដើម្បីឡើងលើកប៉ាល់ Genoese ធំជាង ហើយបានទៅដល់សុវត្ថិភាពនៃមាត់ទន្លេ Elorn ពីកន្លែងដែលពួកគេអាចគេចខ្លួនចូលទៅក្នុងសមុទ្របើកចំហ។១១នាក់ដែលនៅសល់ត្រូវបានឡោមព័ទ្ធ ហើយបានបើកឡានឡើងលើច្រាំងប្រយុទ្ធជាមួយគូប្រជែងរបស់ពួកគេ ដែលជាកន្លែងដែលនាវិកបានបោះបង់ចោលពួកគេទៅកាន់អ្នកជិះលើយន្តហោះ ហើយបានបាញ់ពួកគេនៅពេលពួកគេចាកចេញ ដោយការវាយលុកបំផ្លាញឧត្តមភាពកងទ័ពជើងទឹកបារាំងនៅក្នុងដែនទឹក Breton ។ដោយជឿថាកប៉ាល់ទាំងនោះបានផ្ទុកអ្នកចម្បាំងអង់គ្លេសដ៏ឆ្នើមមួយរូបនៃអ្នកចម្បាំងដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលនោះ Charles បានបំបែកការឡោមព័ទ្ធ ហើយបានធ្វើសម្រាប់ភាគខាងជើង Brittany ជាមួយ Genoese ដែលនៅសេសសល់ ខណៈដែលផ្នែកមួយចំនួននៃកងទ័ពរបស់គាត់ដែលបង្កើតឡើងដោយទាហានស៊ីឈ្នួល Castilian និង Genoese បានដកថយទៅ Bourgneuf ហើយបានយកនាវារបស់ពួកគេត្រឡប់ទៅ អេស្ប៉ាញ។

ពី Brest, Northampton បានផ្លាស់ទៅដីគោក ហើយនៅទីបំផុតគាត់បានទៅដល់ Morlaix ដែលជាបន្ទាយមួយរបស់ Charles de Blois ។ការ​វាយ​ប្រហារ​ដំបូង​របស់​គាត់​ទៅ​លើ​ទីប្រជុំជន​មិន​បាន​ជោគជ័យ​ទេ ហើយ​ដោយ​ត្រូវ​បាន​ច្រាន​ចោល​ដោយ​ការ​ខាត​បង់​បន្តិច​បន្តួច គាត់​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ការ​ឡោមព័ទ្ធ។ចាប់តាំងពីកងកម្លាំងរបស់ Charles de Blois បានរត់ចេញពីការឡោមព័ទ្ធនៅទីក្រុង Brest នោះ ពួកគេបាននិងកំពុងកើនឡើងនៅក្នុងចំនួនដែលអាចឈានដល់ 15,000 ។បានជូនដំណឹងថាកម្លាំងរបស់ Northampton មានទំហំតូចជាងលោក Charles ផ្ទាល់របស់គាត់បានចាប់ផ្តើមឆ្ពោះទៅរក Morlaix ដែលមានបំណងលើកការឡោមព័ទ្ធរបស់ Northampton ។ការ​ប្រយុទ្ធ​មិន​បាន​សម្រេច។កម្លាំងរបស់ De Blois ជាក់ស្តែងបានធូរស្រាល Morlaix និងអង់គ្លេសដែលឡោមព័ទ្ធ ដែលឥឡូវនេះជាប់នៅក្នុងឈើ ខ្លួនពួកគេបានក្លាយជាវត្ថុនៃការឡោមព័ទ្ធអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ។

នៅចុងខែតុលាឆ្នាំ 1342 Edward III បានមកដល់ជាមួយកងទ័ពសំខាន់របស់គាត់នៅ Brest ហើយបានយក Vannes មកវិញ។បន្ទាប់មកគាត់បានផ្លាស់ទៅខាងកើតដើម្បីឡោមព័ទ្ធ Rennes ។កងទ័ពបារាំងបានដើរក្បួនដើម្បីចូលរួមជាមួយគាត់ ប៉ុន្តែការប្រយុទ្ធដ៏សំខាន់មួយត្រូវបានបញ្ចៀសនៅពេលដែលខាពីរបានមកដល់ Avignon ក្នុងខែមករាឆ្នាំ 1343 ហើយបានអនុវត្តបទឈប់បាញ់ទូទៅមួយគឺ Truce of Malestroit ។ទោះបីជាមានបទឈប់បាញ់ក៏ដោយ ក៏សង្រ្គាមបានបន្តនៅ Brittany រហូតដល់ខែឧសភា ឆ្នាំ 1345 នៅពេលដែល Edward នៅទីបំផុតបានទទួលជោគជ័យក្នុងការគ្រប់គ្រង។ហេតុផលផ្លូវការនៃបទឈប់បាញ់ដ៏យូរបែបនេះ គឺដើម្បីទុកពេលសម្រាប់សន្និសិទសន្តិភាព និងការចរចាសន្តិភាពយូរអង្វែង ប៉ុន្តែប្រទេសទាំងពីរក៏បានទទួលរងនូវការហត់នឿយសង្រ្គាមផងដែរ។នៅប្រទេសអង់គ្លេស បន្ទុកពន្ធមានទម្ងន់ធ្ងន់ ហើយលើសពីនេះទៀត ពាណិជ្ជកម្មរោមចៀមត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។Edward III បានចំណាយពេលប៉ុន្មានឆ្នាំបន្ទាប់ ដើម្បីសងបំណុលដ៏ច្រើនរបស់គាត់។នៅប្រទេសបារាំង Philip VI មានការលំបាកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ប្រទេស​បារាំង​គ្មាន​ស្ថាប័ន​កណ្តាល​ដែល​មាន​សិទ្ធិ​អំណាច​ក្នុង​ការ​ផ្តល់​ពន្ធ​សម្រាប់​ប្រទេស​ទាំង​មូល។ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ភ្នំពេញក្រោន​ត្រូវ​ចរចា​ជាមួយ​សភា​ខេត្ត​ផ្សេងៗ។អនុលោមតាមទំនៀមទម្លាប់សក្តិភូមិបុរាណ ពួកគេភាគច្រើនបដិសេធមិនបង់ពន្ធ ខណៈដែលមានបទឈប់បាញ់។ជំនួសមកវិញ Philip VI ត្រូវងាកទៅរកការរៀបចំនៃកាក់ ហើយគាត់បានណែនាំពន្ធដែលមិនពេញនិយមចំនួនពីរ ទីមួយ 'fouage' ឬ ពន្ធ hearth ហើយបន្ទាប់មក 'gabelle' ដែលជាពន្ធលើអំបិល។នៅពេលដែលមានសន្ធិសញ្ញា ឬបទឈប់បាញ់គ្នា វាបានធ្វើឱ្យទាហានជាច្រើនគ្មានការងារធ្វើ ដូច្នេះហើយជាជាងត្រលប់ទៅជីវិតក្រីក្រវិញ ពួកគេនឹងប្រមូលផ្តុំគ្នានៅក្នុងក្រុមហ៊ុនសេរី ឬរ៉ោតទ័រ។ក្រុមហ៊ុន routier មានបុរសដែលភាគច្រើនមកពី Gascony ប៉ុន្តែក៏មកពី Brittany និងផ្នែកផ្សេងទៀតនៃប្រទេសបារាំង អេស្ប៉ាញ អាល្លឺម៉ង់ និងអង់គ្លេស។ពួកគេ​នឹង​ប្រើ​ការ​ហ្វឹកហ្វឺន​យោធា​របស់​ពួកគេ​ដើម្បី​រស់នៅ​តាម​ជនបទ​ដោយ​ប្លន់ លួច ប្លន់ សម្លាប់ ឬ​ធ្វើ​ទារុណកម្ម នៅពេល​ពួកគេ​បាន​ទៅ​រក​ការផ្គត់ផ្គង់​។ជាមួយនឹងបទឈប់បាញ់ Malestroit ចូលជាធរមាន ក្រុមនៃរ៉ោតទ័របានក្លាយជាបញ្ហាកើនឡើង។ពួកគេត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងល្អ ហើយជួនកាលដើរតួជាអ្នកស៊ីឈ្នួលសម្រាប់ភាគីម្ខាង ឬទាំងពីរ។យុទ្ធសាស្ត្រមួយគឺការដណ្តើមយកទីក្រុង ឬប្រាសាទដែលមានសារៈសំខាន់ជាយុទ្ធសាស្ត្រក្នុងតំបន់។ពី​មូលដ្ឋាន​នេះ គេ​នឹង​ប្លន់​តំបន់​ជុំវិញ​រហូត​ដល់​គ្មាន​តម្លៃ​អ្វី​សោះ ហើយ​បន្ទាប់​មក​បន្ត​ទៅ​កន្លែង​ដែល​ទុំ​ជាង។ជា​ញឹក​ញាប់ ពួក​គេ​នឹង​កាន់​ទី​ក្រុង​ដើម្បី​លោះ​អ្នក​ដែល​នឹង​បង់​ឱ្យ​ពួក​គេ​ទៅ​ឆ្ងាយ។បញ្ហារ៉ោតទ័រមិនត្រូវបានដោះស្រាយទេ រហូតទាល់តែប្រព័ន្ធពន្ធដារនៅសតវត្សទី 15 អនុញ្ញាតសម្រាប់កងទ័ពធម្មតាដែលប្រើរ៉ោតទ័រល្អបំផុត។

កម្លាំងរបស់ Derby បានចាប់ផ្តើមនៅ Southampton នៅចុងខែឧសភា ឆ្នាំ 1345។ អាកាសធាតុអាក្រក់បានបង្ខំឱ្យកងនាវាចំនួន 151 របស់គាត់ទៅជ្រកកោននៅ Falmouth អស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍កំពុងធ្វើដំណើរ ហើយទីបំផុតបានចាកចេញនៅថ្ងៃទី 23 ខែកក្កដា។The Gascons ដែលដឹកនាំដោយ Stafford ដើម្បីរំពឹងថាការមកដល់របស់ Derby នៅចុងខែឧសភា និងដឹងពីភាពទន់ខ្សោយរបស់បារាំងបានចូលទីលានដោយគ្មានគាត់។Gascons បានចាប់យកប្រាសាទដ៏ធំ និងខ្សោយនៃទីក្រុង Montravel និង Monbreton នៅលើ Dordogne នៅដើមខែមិថុនា។អ្នកទាំងពីរត្រូវបានភ្ញាក់ផ្អើល ហើយការរឹបអូសរបស់ពួកគេបានបំបែក Truce of Malestroit ។Stafford បាន​ដើរ​ក្បួន​ខ្លី​មួយ​ទៅ​ទិស​ខាងជើង​ដើម្បី​ឡោមព័ទ្ធ Blaye ។គាត់បានចាកចេញពី Gascons ដើម្បីកាត់ទោសរឿងនេះ ហើយបន្តទៅ Langon ភាគខាងត្បូងនៃ Bordeaux ដើម្បីរៀបចំការឡោមព័ទ្ធលើកទីពីរ។បារាំង​បាន​ចេញ​ការ​អំពាវនាវ​ជា​បន្ទាន់​ឲ្យ​មាន​អាវុធ។ទន្ទឹមនឹងនេះ គណបក្សឯករាជ្យតូចៗរបស់ Gascons បានវាយឆ្មក់នៅទូទាំងតំបន់។ក្រុមជនជាតិបារាំងក្នុងស្រុកបានចូលរួមជាមួយពួកគេ ហើយពួកអភិជនតូចៗជាច្រើនបានបោះឆ្នោតជាមួយពួក Anglo-Gascons ។ពួកគេបានទទួលជោគជ័យខ្លះៗ ប៉ុន្តែឥទ្ធិពលចម្បងរបស់ពួកគេគឺការចងកងយោធភូមិភាគបារាំងភាគច្រើននៅក្នុងតំបន់ និងធ្វើឱ្យពួកគេអំពាវនាវឱ្យមានការពង្រឹង - វាមិនមានប្រយោជន៍អ្វីឡើយ។កងទ័ពបារាំងពីរបីនាក់ដែលមិនបានការពារបន្ទាយបានរារាំងខ្លួនដោយឡោមព័ទ្ធបន្ទាយដែលគ្រប់គ្រងដោយអង់គ្លេស៖ Casseneuil នៅ Agenais;Monchamp ជិតស្រោមអនាម័យ;និង Montcuq ដែលជាប្រាសាទដ៏រឹងមាំ ប៉ុន្តែមិនសូវសំខាន់ជាយុទ្ធសាស្ត្រនៅភាគខាងត្បូងនៃ Bergerac ។តំបន់ធំ ៗ ត្រូវបានទុកចោលដោយគ្មានការការពារ។នៅថ្ងៃទី 9 ខែសីហា Derby បានមកដល់ទីក្រុង Bordeaux ជាមួយនឹងមនុស្ស 500 នាក់ដែលមានអាវុធ 1,500 នាក់ជាជនជាតិអង់គ្លេស និងជនជាតិវេលស៍ 500 នាក់បានឡើងលើសេះដើម្បីបង្កើនការចល័តរបស់ពួកគេ និងកងទ័ពជំនួយ និងជំនួយ ដូចជាក្រុមអ្នករុករករ៉ែ 24 នាក់។ភាគច្រើនជាអតីតយុទ្ធជននៃយុទ្ធនាការមុនៗ។បន្ទាប់ពីពីរសប្តាហ៍នៃការជ្រើសរើសបន្ថែមទៀត និងការបង្រួបបង្រួមកងកម្លាំងរបស់គាត់ Derby បានសម្រេចចិត្តលើការផ្លាស់ប្តូរយុទ្ធសាស្រ្ត។ជាជាងបន្តសង្រ្គាមនៃការឡោមព័ទ្ធ គាត់បានតាំងចិត្តវាយប្រហារដោយផ្ទាល់ទៅលើបារាំង មុនពេលពួកគេអាចប្រមូលផ្តុំកម្លាំងរបស់ពួកគេ។ជនជាតិបារាំងនៅក្នុងតំបន់នេះស្ថិតនៅក្រោមការបញ្ជារបស់ Bertrand de l'Isle-Jourdain ដែលកំពុងប្រមូលផ្តុំកងកម្លាំងរបស់គាត់នៅមជ្ឈមណ្ឌលទំនាក់ទំនង និងទីក្រុងសំខាន់ជាយុទ្ធសាស្ត្រនៃ Bergerac ។នេះគឺ 60 ម៉ាយល៍ (97 គីឡូម៉ែត្រ) ភាគខាងកើតនៃទីក្រុង Bordeaux និងបានគ្រប់គ្រងស្ពានដ៏សំខាន់មួយនៅលើទន្លេ Dordogne ។

Henry នៃ Grosmont, Earl of Derby បានមកដល់ Gascony ក្នុងខែសីហា ហើយបានបំបែកជាមួយនឹងគោលនយោបាយមុននៃការប្រុងប្រយ័ត្នជាមុន បានវាយប្រហារដោយផ្ទាល់នៅឯការប្រមូលផ្តុំបារាំងដ៏ធំបំផុតនៅ Bergerac ។គាត់​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល និង​បាន​កម្ចាត់​កង​កម្លាំង​បារាំង​ក្រោម​ការ​ដឹកនាំ​របស់ Bertrand I នៃ L'Isle-Jourdain និង Henri de Montigny។បារាំង​បាន​រង​របួស​យ៉ាង​ធ្ងន់​ធ្ងរ និង​ការ​បាត់​បង់​ទីប្រជុំជន ដែល​ជា​ការ​ថយ​ក្រោយ​យុទ្ធសាស្ត្រ​យ៉ាង​សំខាន់។ការប្រយុទ្ធនិងការចាប់យក Bergerac ជាបន្តបន្ទាប់គឺជាជ័យជំនះដ៏សំខាន់។ការរឹបអូសពីកងទ័ពបារាំងដែលចាញ់ ហើយពីការបណ្តេញទីក្រុងគឺធំធេងណាស់។ជាយុទ្ធសាស្ត្រ កងទ័ព Anglo-Gascon បានធានាមូលដ្ឋានដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់ប្រតិបត្តិការបន្ថែមទៀត។ខាងនយោបាយ ចៅហ្វាយស្រុកដែលមិនទាន់សម្រេចចិត្តក្នុងភក្តីភាពរបស់ពួកគេ ត្រូវបានបង្ហាញថា អង់គ្លេសគឺជាកម្លាំងដែលត្រូវរាប់បញ្ចូលក្នុង Gascony ម្តងទៀត។

Derby គ្រោង​វាយ​លុក​បី​ដង។ការ​វាយ​ប្រហារ​នេះ​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ខណៈ​ដែល​ពួក​បារាំង​កំពុង​ទទួល​ទាន​អាហារ​ពេល​ល្ងាច ហើយ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ទាំង​ស្រុង​ត្រូវ​បាន​សម្រេច។ខណៈពេលដែលជនជាតិបារាំងមានភាពច្របូកច្របល់ និងបំបែរអារម្មណ៍ដោយការវាយប្រហារនេះពីភាគខាងលិច Derby បានចោទប្រកាន់ទ័ពសេះជាមួយនឹងកម្លាំងទាហាន 400 នាក់របស់គាត់ពីភាគខាងត្បូង។ការការពាររបស់បារាំងបានដួលរលំហើយពួកគេបានបើកផ្លូវ។ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឱ្យ​បារាំង​ចាញ់​យ៉ាង​ខ្លាំង​ដែល​ទទួល​រង​នូវ​ការ​ស្លាប់​និង​របួស​យ៉ាង​ខ្លាំង ដោយ​មេ​ដឹក​នាំ​របស់​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់ ឬ​ចាប់​ខ្លួន។អ្នកឧកញ៉ានៃ Normandy បានបាត់បង់បេះដូងនៅពេលឮការបរាជ័យ។ថ្វីបើមានចំនួនលើសពីកម្លាំង Anglo-Gascon ប្រាំបីទល់នឹងមួយ គាត់បានដកថយទៅ Angoulême ហើយបានរំសាយកងទ័ពរបស់គាត់។បារាំងក៏បានបោះបង់ចោលការឡោមព័ទ្ធដែលកំពុងបន្តរបស់ពួកគេទាំងអស់នៃយោធភូមិភាគ Anglo-Gascon ផ្សេងទៀត។Derby ត្រូវ​បាន​ទុក​ចោល​ស្ទើរ​តែ​គ្មាន​ការ​ប្រឆាំង​ទាំង​ស្រុង​ក្នុង​រយៈ​ពេល​ប្រាំមួយ​ខែ ដែល​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​គាត់​បាន​ដណ្តើម​យក​ទីក្រុង​ជា​ច្រើន​ទៀត។សីលធម៌ក្នុងស្រុក និងសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត កិត្យានុភាពនៅក្នុងតំបន់ព្រំដែន បានសម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរវិធីរបស់អង់គ្លេស បន្ទាប់ពីជម្លោះនេះ ដោយផ្តល់នូវលំហូរនៃពន្ធ និងការជ្រើសរើសសម្រាប់កងទ័ពអង់គ្លេស។ម្ចាស់កំណត់ចំណាំក្នុងតំបន់បានប្រកាសសម្រាប់ភាសាអង់គ្លេស ដោយនាំមកនូវការបន្តដ៏សំខាន់ជាមួយពួកគេ។ជាមួយនឹងភាពជោគជ័យនេះ អង់គ្លេសបានបង្កើតការគ្រប់គ្រងក្នុងតំបន់ដែលនឹងមានរយៈពេលជាងសាមសិបឆ្នាំ។

នៅឆ្នាំ 1345 Henry, Earl of Lancaster ត្រូវបានបញ្ជូនទៅ Gascony នៅភាគនិរតីនៃប្រទេសបារាំងជាមួយនឹងបុរស 2,000 នាក់ និងធនធានហិរញ្ញវត្ថុដ៏ធំ។នៅឆ្នាំ 1346 ជនជាតិបារាំងបានផ្តោតលើការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេនៅភាគនិរតី ហើយនៅដើមរដូវកាលយុទ្ធនាការ កងទ័ពពី 15,000-20,000 នាក់បានដើរតាមជ្រលងភ្នំ Garonne ។Aiguillon បញ្ជាទាំង Rivers Garonne និង Lot ហើយវាមិនអាចរក្សាការវាយលុកបន្ថែមទៀតចូលទៅក្នុង Gascony បានទេលុះត្រាតែទីក្រុងនេះត្រូវបានគេយក។អ្នកឧកញ៉ា ចន ជាកូនប្រុស និងជាអ្នកស្នងមរតករបស់ភីលីពទី៦ បានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង។យោធភូមិភាគប្រហែល 900 នាក់បានតម្រៀបម្តងហើយម្តងទៀតដើម្បីរំខានដល់ប្រតិបត្តិការរបស់បារាំងខណៈពេលដែល Lancaster បានប្រមូលផ្តុំកម្លាំង Anglo-Gascon ដ៏សំខាន់នៅ La Réole ចម្ងាយប្រហែល 30 ម៉ាយ (48 គីឡូម៉ែត្រ) ជាការគំរាមកំហែង។អ្នកឧកញ៉ាចនមិនអាចបិទទីក្រុងបានពេញលេញទេ ហើយបានរកឃើញថាខ្សែផ្គត់ផ្គង់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ត្រូវបានយាយីយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។នៅ​ពេល​មួយ Lancaster បាន​ប្រើ​កម្លាំង​សំខាន់​របស់​គាត់​ដើម្បី​ដឹក​ជញ្ជូន​រថភ្លើង​ធំ​មួយ​ចូល​ក្នុង​ទីក្រុង។នៅខែកក្កដា កងទ័ពអង់គ្លេសដ៏សំខាន់បានចុះចតនៅភាគខាងជើងប្រទេសបារាំង ហើយបានផ្លាស់ទៅទីក្រុងប៉ារីស។ភីលីពទី ៦ បានបញ្ជាឱ្យកូនប្រុសរបស់គាត់ អ្នកឧកញ៉ាចន ម្តងហើយម្តងទៀត ឱ្យបំបែកការឡោមព័ទ្ធ ហើយនាំកងទ័ពរបស់គាត់ទៅខាងជើង។អ្នកឧកញ៉ា ចន ដោយចាត់ទុកវាជារឿងកិត្តិយស បានបដិសេធ។នៅខែសីហា ប្រព័ន្ធផ្គត់ផ្គង់របស់បារាំងបានបែកបាក់ មានការរាតត្បាតជំងឺរាគរូសនៅក្នុងជំរុំរបស់ពួកគេ ការរត់ចោលជួរបានរីកដុះដាល ហើយការបញ្ជាទិញរបស់ Philip VI កាន់តែមានភាពខ្ជាប់ខ្ជួន។នៅថ្ងៃទី 20 ខែសីហា បារាំងបានបោះបង់ចោលការឡោមព័ទ្ធ និងជំរំរបស់ពួកគេ ហើយបានដើរចេញ។ប្រាំមួយថ្ងៃក្រោយមក កងទ័ពបារាំងដ៏សំខាន់ត្រូវបានវាយដំយ៉ាងដាច់អហង្ការនៅក្នុងសមរភូមិក្រេស៊ី ដោយមានការខាតបង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ពីរសប្តាហ៍បន្ទាប់ពីការបរាជ័យនេះ កងទ័ពរបស់អ្នកឧកញ៉ាចនបានចូលរួមជាមួយអ្នករស់រានមានជីវិតរបស់បារាំង។

មេបញ្ជាការនៃបក្សពួក Anglo-Breton គឺលោក Sir Thomas Dagworth ដែលជាទាហានអាជីពជើងចាស់ ដែលបានបម្រើការជាមួយស្តេច Edward III អស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយត្រូវបានគេទុកចិត្តឱ្យធ្វើសង្រ្គាម Breton ក្នុងលក្ខណៈប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ខណៈដែល Edward កំពុងរៃអង្គាសថវិកានៅប្រទេសអង់គ្លេស និងរៀបចំផែនការ។ ការលុកលុយ Normandy នៅឆ្នាំបន្ទាប់។Charles of Blois បានស្ទាក់ចាប់ Dagworth និងអង្គរក្សរបស់គាត់ចំនួន 180 នាក់នៅភូមិដាច់ស្រយាល Saint-Pol-de-Léon ។Dagworth បានបង្កើតបុរសរបស់គាត់ ហើយបានដឹកនាំពួកគេក្នុងការដកខ្លួនយ៉ាងលឿនឆ្ពោះទៅកាន់ភ្នំក្បែរនោះ ជាកន្លែងដែលពួកគេបានជីកលេណដ្ឋាន និងទីតាំងដែលបានរៀបចំ។Blois បានចុះពីលើទាហានរបស់គាត់ទាំងអស់ ហើយបោះបង់ចោលសេះរបស់គាត់ ហើយបានបញ្ជាឱ្យចំនួនថ្នាក់លើរបស់គាត់ ធ្វើការវាយលុកបីដងនៅលើបន្ទាត់ Anglo-Breton ។ការវាយលុក និងអ្នកផ្សេងទៀតដែលតាមពីក្រោយវានៅពេលរសៀល សុទ្ធតែត្រូវបានវាយលុកដោយការបាញ់ធ្នូត្រឹមត្រូវ ដែលធ្វើឲ្យក្រុមអ្នកវាយប្រហារធ្លាក់ចុះ ហើយខ្លះទៀតមានការប្រយុទ្ធគ្នាដោយដៃម្ខាងទៀតអស់សង្ឃឹម។ការវាយប្រហារចុងក្រោយបានកើតឡើងជាមួយនឹងលោក Charles ខ្លួនឯងនៅក្នុងជួរមុខ ប៉ុន្តែសូម្បីតែការបរាជ័យនេះមិនអាចទទួលបានជ័យជំនះ ហើយកងកម្លាំង Franco-Breton ត្រូវបានបង្ខំឱ្យបោះបង់ចោលការវាយប្រហាររបស់ពួកគេ ហើយត្រលប់ទៅ Brittany ភាគខាងកើតវិញ ដោយបន្សល់ទុកទាហានរាប់សិបនាក់បានស្លាប់ របួស និងត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ នៅលើភ្នំនៃសមរភូមិ។Charles of Blois ដែលមានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះជាមេបញ្ជាការដ៏កាចសាហាវ និងឆ្លាតវៃនោះត្រូវបានចាញ់ដោយមេទ័ពអង់គ្លេសម្ដងទៀត ហើយនិងភាគហ៊ុនទូទៅមួយនៅនោះ។ជាការពិតណាស់ លោក Charles បានបរាជ័យក្នុងការឈ្នះការប្រយុទ្ធដ៏សំខាន់មួយក្នុងចំនោមសមរភូមិសំខាន់ៗទាំងប្រាំដែលគាត់បានប្រយុទ្ធជាមួយអង់គ្លេសនៅចន្លោះឆ្នាំ 1342 និង 1364 ទោះបីជាគាត់បានបង្ហាញពីប្រសិទ្ធភាពជាងក្នុងការឡោមព័ទ្ធ និងយុទ្ធនាការដ៏យូរក៏ដោយ។ភាពថ្លៃថ្នូររបស់ Breton ឥឡូវនេះត្រូវបានផ្តល់ឱ្យផ្អាកសម្រាប់ការគិតក្នុងការជ្រើសរើសផ្នែករបស់ពួកគេនៅក្នុងសង្រ្គាមដែលកំពុងបន្ត។

នៅខែមីនាឆ្នាំ 1346 ជនជាតិបារាំងដែលមានចំនួនចន្លោះពី 15,000 ទៅ 20,000 នាក់ និងរួមទាំងរថភ្លើងឡោមព័ទ្ធដ៏ធំមួយ និងកាណុងបាញ់ចំនួនប្រាំ ដែលអស្ចារ្យជាងកម្លាំងណាមួយដែល Anglo-Gascons អាចវាយលុកបាន ដើរក្បួននៅលើ Aiguillon និងឡោមព័ទ្ធវានៅថ្ងៃទី 1 ខែមេសា។នៅថ្ងៃទី 2 ខែមេសា ការហាមប្រាម arrière-ការអំពាវនាវជាផ្លូវការសម្រាប់បុរសដែលមានសមត្ថភាពទាំងអស់ត្រូវបានប្រកាសសម្រាប់ភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសបារាំង។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ភស្តុភារ និងកម្លាំងមនុស្សរបស់បារាំងបានផ្តោតលើការវាយលុកនេះ។Derby ដែលឥឡូវត្រូវបានគេស្គាល់ថា Lancaster បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ឪពុករបស់គាត់ e 2 បានផ្ញើការអំពាវនាវជាបន្ទាន់សម្រាប់ជំនួយទៅ Edward ។Edward មិន​ត្រឹម​តែ​មាន​កាតព្វកិច្ច​ខាង​សីលធម៌​ដើម្បី​ជួយ​ដល់​តំណែង​របស់​គាត់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​តម្រូវ​ឱ្យ​ធ្វើ​តាម​កិច្ចសន្យា​ដែរ។យុទ្ធនាការនេះបានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី 11 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 1346 នៅពេលដែលកងនាវារបស់ Edward ដែលមានជាង 700 គ្រឿង ដែលជានាវាធំបំផុតមិនធ្លាប់មានដោយអង់គ្លេសរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន បានចាកចេញពីភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសអង់គ្លេស ហើយបានចុះចតនៅថ្ងៃបន្ទាប់នៅ St. Vaast la Hogue ចម្ងាយ 20 ម៉ាយ (32 គីឡូម៉ែត្រ)។ ពី Cherbourg ។កងទ័ពអង់គ្លេសត្រូវបានគេប៉ាន់ប្រមាណថាមានកម្លាំងចន្លោះពី 12,000 ទៅ 15,000 នាក់ និងមានទាហានអង់គ្លេស និងវេល ព្រមទាំងទាហានស៊ីឈ្នួលអាល្លឺម៉ង់ និង Breton និងសម្ព័ន្ធមិត្តមួយចំនួន។វារួមបញ្ចូលទាំងអ្នកបំរើ Norman មួយចំនួនដែលមិនសប្បាយចិត្តនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ Philip VI ។អង់គ្លេស​បាន​សម្រេច​បាន​នូវ​ការ​ភ្ញាក់ផ្អើល​ជា​យុទ្ធសាស្ត្រ​ពេញលេញ ហើយ​បាន​ដើរ​ទៅ​ទិស​ខាង​ត្បូង។

បន្ទាប់ពីការចុះចតនៅ Normandy គោលបំណងរបស់ Edward គឺដើម្បីធ្វើ chevauchée ដែលជាការវាយឆ្មក់ទ្រង់ទ្រាយធំឆ្លងកាត់ទឹកដីបារាំងដើម្បីកាត់បន្ថយសីលធម៌និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គូប្រជែងរបស់គាត់។ទាហាន​របស់​គាត់​បាន​វាយ​កម្ទេច​គ្រប់​ក្រុង​តាម​ផ្លូវ​របស់​ពួកគេ ហើយ​លួច​យក​អ្វី​ដែល​ពួកគេ​អាច​ធ្វើ​បាន​ពី​ប្រជាជន។ទីប្រជុំជន Carentan, Saint-Lô និង Torteval ត្រូវបានបំផ្លាញនៅពេលដែលកងទ័ពឆ្លងកាត់ រួមជាមួយនឹងកន្លែងតូចៗជាច្រើនទៀត។កងនាវាអង់គ្លេសបានធ្វើដំណើរស្របគ្នានឹងផ្លូវរបស់កងទ័ព ដោយបានបំផ្លិចបំផ្លាញប្រទេសរហូតដល់ 5 ម៉ាយល៍ (8 គីឡូម៉ែត្រ) ក្នុងដីគោក និងបានលួចប្លន់យ៉ាងច្រើន។កប៉ាល់​ជា​ច្រើន​បាន​បោះ​បង់​ចោល ក្រុម​នាវិក​របស់​ពួក​គេ​បាន​ពេញ​កន្លែង​កាន់កាប់​របស់​ខ្លួន។ពួក​គេ​ក៏​ចាប់​យក ឬ​ដុត​កប៉ាល់​ជាង​មួយ​រយ​គ្រឿង។61 នៃទាំងនេះត្រូវបានបំលែងទៅជានាវាយោធា។Caen ដែលជាមជ្ឈមណ្ឌលវប្បធម៌ នយោបាយ សាសនា និងហិរញ្ញវត្ថុនៅភាគពាយ័ព្យ Normandy គឺជាគោលដៅដំបូងរបស់ Edward ។គាត់សង្ឃឹមថានឹងយកមកវិញនូវការចំណាយរបស់គាត់លើបេសកកម្មនេះ ហើយដាក់សម្ពាធលើរដ្ឋាភិបាលបារាំងដោយយកទីក្រុងដ៏សំខាន់នេះ ហើយបំផ្លាញវាចោល។អង់គ្លេសស្ទើរតែមិនប្រឆាំង និងបំផ្លាញ Normandy ជាច្រើនមុនពេលវាយលុក Caen ។ផ្នែកមួយនៃកងទ័ពអង់គ្លេសដែលមាន 12,000-15,000 នាក់ដែលបញ្ជាដោយ Earls of Warwick និង Northampton បានវាយប្រហារ Caen មុន។វាត្រូវបានដាក់ពង្រាយដោយទាហានពី 1,000–1,500 នាក់ ដែលត្រូវបានបំពេញបន្ថែមដោយអ្នកក្រុងប្រដាប់អាវុធដែលមិនស្គាល់មួយចំនួនធំ ហើយត្រូវបានបញ្ជាដោយ Raoul ដែលជា Count of Eu ដែលជាសេនាធិការដ៏ធំនៃប្រទេសបារាំង។ទីក្រុង​នេះ​ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ក្នុង​ការ​វាយ​លុក​លើក​ដំបូង។ទាហាន និងប្រជាជនសាមញ្ញជាង 5,000 នាក់ត្រូវបានសម្លាប់ ហើយពួកអភិជនមួយចំនួនត្រូវបានចាប់ដាក់គុក។ទីក្រុងនេះត្រូវបានបណ្តេញចេញអស់រយៈពេលប្រាំថ្ងៃ។កងទ័ពអង់គ្លេសបានរើចេញនៅថ្ងៃទី 1 ខែសីហាឆ្ពោះទៅភាគខាងត្បូងឆ្ពោះទៅទន្លេ Seine ហើយបន្ទាប់មកឆ្ពោះទៅទីក្រុងប៉ារីស។

នៅថ្ងៃទី 29 ខែកក្កដា ហ្វីលីពបានប្រកាសបម្រាម arrière-សម្រាប់ភាគខាងជើងប្រទេសបារាំងដោយបញ្ជាឱ្យបុរសគ្រប់វ័យទាំងអស់ទៅជួបប្រជុំគ្នានៅ Rouen នៅថ្ងៃទី 31 ។នៅថ្ងៃទី 16 ខែសីហា Edward បានដុតបំផ្លាញ Poissy ហើយបានដើរទៅភាគខាងជើង។ជនជាតិបារាំងបានអនុវត្តគោលនយោបាយផែនដីដែលឆេះខ្ទេចខ្ទី ដោយយកកន្លែងលក់អាហារទាំងអស់ ហើយបង្ខំឱ្យភាសាអង់គ្លេសរាលដាលពាសពេញតំបន់ធំទូលាយសម្រាប់ចំណី ដែលជាហេតុធ្វើឱ្យពួកគេយឺតយ៉ាវយ៉ាងខ្លាំង។អង់គ្លេស​ឥឡូវ​ជាប់​នៅ​ក្នុង​តំបន់​ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​ដកហូត​អាហារ។ជនជាតិបារាំងបានរើចេញពី Amiens ហើយឆ្ពោះទៅទិសខាងលិចឆ្ពោះទៅរកអង់គ្លេស។ឥឡូវនេះពួកគេមានឆន្ទៈក្នុងការប្រយុទ្ធដោយដឹងថាពួកគេនឹងមានអត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការឈរលើការការពារខណៈពេលដែលអង់គ្លេសត្រូវបានបង្ខំឱ្យព្យាយាមនិងប្រយុទ្ធតាមវិធីរបស់ពួកគេឆ្លងកាត់ពួកគេ។Edward បានប្តេជ្ញាចិត្តបំបែកការរារាំងរបស់បារាំងនៃ Somme ហើយបានស៊ើបអង្កេតនៅចំណុចជាច្រើន ដោយបានវាយប្រហារ Hangest និង Pont-Remy ដោយឥតប្រយោជន៍ មុនពេលផ្លាស់ទីទៅភាគខាងលិចតាមដងទន្លេ។ការ​ផ្គត់ផ្គង់​របស់​អង់គ្លេស​បាន​អស់​ហើយ កងទ័ព​ក៏​ក្រៀម​ក្រំ អត់ឃ្លាន និង​ចាប់ផ្តើម​រង​នូវ​ការ​ធ្លាក់​ចុះ​នៃ​សីលធម៌។ក្នុង​ពេល​យប់​ Edward ត្រូវ​បាន​គេ​ដឹង​ដោយ​ជនជាតិ​អង់គ្លេស​ម្នាក់​ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្រុក​ឬ​ដោយ​អ្នក​ចាប់​ជនជាតិ​បារាំង​ថា​មាន​ចម្ងាយ​តែ 4 ម៉ាយល៍ (6 គីឡូម៉ែត្រ) ក្បែរ​ភូមិ Saigneville ជា​បន្ទាយ​មួយ​ឈ្មោះ Blanchetaque។អេដវឺដភ្លាមៗបានបំបែកជំរុំ ហើយបានផ្លាស់ប្តូរកម្លាំងរបស់គាត់ទៅកាន់ហ្វដ។នៅពេលដែលជំនោរបានធ្លាក់ចុះកម្រិតទឹក កម្លាំងទាហានជើងវែងអង់គ្លេសមួយក្រុមបានដើរកាត់ផ្លូវមួយឆ្លងកាត់ហ្វដ ហើយឈរនៅក្នុងទឹកបានចូលរួមជាមួយកងកម្លាំងទាហានស៊ីឈ្នួលឈើឆ្កាង ដែលការបាញ់ប្រហារពួកគេអាចបង្ក្រាបបាន។កម្លាំងទ័ពសេះរបស់បារាំងបានព្យាយាមរុញថយក្រោយ ប៉ុន្តែត្រូវបានវាយប្រហារដោយបុរសអង់គ្លេស។ក្រោយ​ពី​មាន​មេ​ឡេ​ក្នុង​ទន្លេ បារាំង​ត្រូវ​បាន​រុញ​ថយ​ក្រោយ កងទ័ព​អង់គ្លេស​កាន់តែ​ច្រើន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ ហើយ​បារាំង​បាន​បំបែក​ហើយ​រត់​ចោល​។ការស្លាប់និងរបួសរបស់បារាំងត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាជាងពាក់កណ្តាលនៃកម្លាំងរបស់ពួកគេ ខណៈដែលការខាតបង់របស់អង់គ្លេសគឺស្រាល។

នៅពេលដែលបារាំងដកថយ លោក Edward បានដើរក្បួនចម្ងាយ 9 ម៉ាយ (14 គីឡូម៉ែត្រ) ទៅកាន់ Crécy-en-Ponthieu ជាកន្លែងដែលគាត់បានរៀបចំទីតាំងការពារ។ជនជាតិបារាំងមានទំនុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងថា អង់គ្លេសមិនអាចរំលោភខ្សែបន្ទាត់ Somme បានទេ ដែលពួកគេមិនបានបដិសេធតំបន់នោះ ហើយទីជនបទសម្បូរទៅដោយអាហារ និងការលួចប្លន់។ដូច្នេះ អង់គ្លេស​អាច​ផ្គត់ផ្គង់​វិញ Noyelles-sur-Mer និង Le Crotoy ជា​ពិសេស​ផ្តល់​អាហារ​ដល់​ហាង​ធំៗ ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​លួច ហើយ​ទីប្រជុំជន​បន្ទាប់​មក​ក៏​ឆេះ​អស់។កំឡុងពេលការបាញ់ធ្នូខ្លីមួយ កម្លាំងទាហានស៊ីឈ្នួលបារាំងឆ្លងដែនដ៏ធំត្រូវបានបញ្ជូនដោយជនជាតិវែល និង អង់គ្លេស។បន្ទាប់មក ជនជាតិបារាំងបានបើកការចោទប្រកាន់ទ័ពសេះជាបន្តបន្ទាប់ ដោយក្រុមទាហានជើងទឹករបស់ពួកគេ។នៅពេលដែលការចោទប្រកាន់របស់បារាំងឈានដល់ទាហានអង់គ្លេសដែលបានចុះពីលើការប្រយុទ្ធ ពួកគេបានបាត់បង់កម្លាំងរុញច្រានរបស់ពួកគេ។ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​ពី​ដៃ​គ្នា​ជា​បន្តបន្ទាប់​ត្រូវ​បាន​គេ​ពណ៌នា​ថា​ជា "ឃាតកម្ម គ្មាន​ការ​អាណិត ឃោរឃៅ និង​គួរ​ឱ្យ​រន្ធត់​ណាស់"។ការចោទប្រកាន់របស់បារាំងបានបន្តរហូតដល់យប់ជ្រៅ ដែលលទ្ធផលទាំងអស់សុទ្ធតែទទួលបានដូចគ្នា៖ ការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងខ្លាំងក្លា បន្តដោយការវាយបករបស់បារាំង។

បន្ទាប់ពីសមរភូមិ Crecy អង់គ្លេសបានសម្រាកពីរថ្ងៃហើយបញ្ចុះសព។អង់គ្លេស​ដែល​ទាមទារ​ការ​ផ្គត់ផ្គង់ និង​ការ​ពង្រឹង បាន​ដើរ​ទៅ​ទិស​ខាងជើង។ពួកគេបានបន្តបំផ្លិចបំផ្លាញទឹកដី ហើយបានវាយកម្ទេចទីប្រជុំជនជាច្រើនរួមទាំង Wissant ដែលជាកំពង់ផែធម្មតានៃការចុះចតសម្រាប់ការដឹកជញ្ជូនអង់គ្លេសទៅកាន់ភាគខាងជើងឆៀងខាងកើតប្រទេសបារាំង។នៅ​ខាង​ក្រៅ​ទីក្រុង​ដែល​កំពុង​ឆេះ​នោះ Edward មាន​ក្រុមប្រឹក្សា​មួយ​ដែល​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ចាប់​យក Calais។ទីក្រុង​នេះ​ជា​ទីក្រុង​ដ៏​ល្អ​មួយ​ពី​ទស្សនៈ​របស់​អង់គ្លេស ហើយ​នៅ​ជិត​ព្រំដែន​នៃ​សម្ព័ន្ធមិត្ត Flanders និង Edward's Flemish ។អង់គ្លេសបានមកដល់ខាងក្រៅទីក្រុងនៅថ្ងៃទី ៤ ខែកញ្ញា ហើយបានឡោមព័ទ្ធ។Calais ត្រូវបានពង្រឹងយ៉ាងរឹងមាំ៖ វាមានកំពែងពីរជាន់ កំពែងក្រុងដ៏ច្រើន ហើយបន្ទាយរបស់វានៅជ្រុងខាងជើងឆៀងខាងលិចមានគូទឹកផ្ទាល់ខ្លួន និងកំពែងបន្ថែម។វា​ត្រូវ​បាន​ហ៊ុំ​ព័ទ្ធ​ដោយ​វាលភក់​យ៉ាង​ទូលំទូលាយ ដែល​ខ្លះ​មាន​ជំនោរ ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​មាន​ការ​លំបាក​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក​វេទិកា​ដែល​មាន​ស្ថិរភាព​សម្រាប់​ការ​បាញ់​កាំភ្លើង​ធំ និង​កាំភ្លើង​ធំ​ផ្សេង​ទៀត ឬ​ដើម្បី​ជីក​ជញ្ជាំង។វា​ត្រូវ​បាន​គេ​ដាក់​ពង្រាយ និង​រៀបចំ​ឲ្យ​បាន​គ្រប់គ្រាន់ ហើយ​ស្ថិត​ក្រោម​ការ​បញ្ជា​របស់​លោក Jean de Vienne ដែល​មាន​បទពិសោធន៍។វាអាចត្រូវបានពង្រឹងយ៉ាងងាយស្រួល និងផ្គត់ផ្គង់ដោយសមុទ្រ។មួយថ្ងៃបន្ទាប់ពីការឡោមព័ទ្ធបានចាប់ផ្តើម កប៉ាល់អង់គ្លេសបានមកដល់ឈូងសមុទ្រ ហើយបានផ្គត់ផ្គង់ បំពាក់ឡើងវិញ និងពង្រឹងកងទ័ពអង់គ្លេស។ជនជាតិអង់គ្លេសបានតាំងលំនៅសម្រាប់ការស្នាក់នៅរយៈពេលយូរ ដោយបង្កើតជំរុំដ៏រីកចម្រើនមួយនៅភាគខាងលិច នូវីល ឬ "ទីក្រុងថ្មី" ជាមួយនឹងទីផ្សារពីរថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍។ប្រតិបត្តិការវាយប្រហារដ៏សំខាន់មួយបានទាក់ទាញប្រភពនៅទូទាំងប្រទេសអង់គ្លេស និងវេលស៍ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់អ្នកឡោមព័ទ្ធ ក៏ដូចជាដីគោកពី Flanders ក្បែរនោះ។កប៉ាល់សរុបចំនួន 853 គ្រឿងដែលបង្កើតដោយនាវិក 24,000 នាក់ត្រូវបានចូលរួមក្នុងអំឡុងពេលនៃការឡោមព័ទ្ធ។ការខិតខំប្រឹងប្រែងដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ដោយ​ធុញទ្រាន់​នឹង​សង្គ្រាម​រយៈពេល​ប្រាំបួន​ឆ្នាំ សភា​បាន​យល់ព្រម​យ៉ាង​ក្រៃលែង​ក្នុង​ការ​ផ្តល់​មូលនិធិ​ដល់​ការ​ឡោមព័ទ្ធ។Edward បាន​ប្រកាស​ថា​វា​ជា​បញ្ហា​នៃ​កិត្តិយស ហើយ​បាន​បញ្ជាក់​ពី​ចេតនា​របស់​គាត់​ក្នុង​ការ​បន្ត​រហូត​ដល់​ទីក្រុង​នេះ​ដួលរលំ។ខាពីរដែលដើរតួជាអ្នកតំណាងរបស់សម្តេចប៉ាប Clement VI ដែលបានព្យាយាមមិនជោគជ័យក្នុងការចរចាបញ្ឈប់អរិភាពចាប់តាំងពីខែកក្កដាឆ្នាំ 1346 បានបន្តធ្វើដំណើររវាងកងទ័ព ប៉ុន្តែស្តេចទាំងពីរនឹងមិននិយាយទៅកាន់ពួកគេ។នៅថ្ងៃទី 17 ខែកក្កដា Philip បានដឹកនាំកងទ័ពបារាំងភាគខាងជើង។ដោយ​បាន​ដាស់តឿន​ដល់​រឿង​នេះ Edward បាន​ហៅ Flemings ទៅ Calais ។នៅថ្ងៃទី 27 ខែកក្កដា ពួកបារាំងបានចូលមកក្នុងទិដ្ឋភាពនៃទីក្រុងដែលមានចម្ងាយ 6 ម៉ាយ (10 គីឡូម៉ែត្រ) ។កងទ័ពរបស់ពួកគេមានកម្លាំងពី ១៥.០០០ ទៅ ២០.០០០ នាក់;មួយភាគបីនៃទំហំរបស់អង់គ្លេស និងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ពួកគេ ដែលបានរៀបចំការងារផែនដី និងប៉ាលីសាដ គ្រប់វិធីទាំងអស់។មុខតំណែងជាភាសាអង់គ្លេសគឺពិតជាមិនអាចទទួលយកបាន។ក្នុង​ការ​ប៉ុនប៉ង​ដើម្បី​សង្គ្រោះ​មុខ ហ្វីលីព​ឥឡូវ​បាន​ទទួល​ស្គាល់​អ្នក​តំណាង​របស់​សម្តេច​ប៉ាប​ចំពោះ​ទស្សនិកជន។ពួក​គេ​បាន​រៀប​ចំ​ការ​ចរចា ប៉ុន្តែ​បន្ទាប់​ពី​ឈ្លោះ​គ្នា​អស់​រយៈ​ពេល​បួន​ថ្ងៃ​មក អ្វីៗ​ទាំង​នេះ​មិន​មាន​អ្វី​កើត​ឡើង។នៅថ្ងៃទី 1 ខែសីហា យោធភូមិនៃ Calais ដោយបានសង្កេតឃើញកងទ័ពបារាំងហាក់ដូចជាអាចទៅដល់បានមួយសប្តាហ៍ ជាសញ្ញាថាពួកគេជិតចុះចាញ់ហើយ។នៅយប់នោះ កងទ័ពបារាំងបានដកថយ។នៅថ្ងៃទី 3 ខែសីហាឆ្នាំ 1347 Calais បានចុះចាញ់។ប្រជាជនបារាំងទាំងមូលត្រូវបានបណ្តេញចេញ។ចោរលួចជាច្រើនត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងទីក្រុង។Edward បាន​បង្កើត​ទីក្រុង​ឡើងវិញ​ដោយ​មាន​អ្នក​តាំង​លំនៅ​ជា​ជនជាតិ​អង់គ្លេស។Calais បានផ្តល់ឱ្យអង់គ្លេសនូវកន្លែងស្នាក់នៅជាយុទ្ធសាស្ត្រដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់នៅសល់នៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំ និងលើសពីនេះ។កំពង់ផែនេះមិនត្រូវបានបារាំងចាប់យកមកវិញទេរហូតដល់ឆ្នាំ 1558 ។

បន្ទាប់ពីសមរភូមិ Crecy ការការពាររបស់បារាំងនៅភាគនិរតីត្រូវបានទុកចោលទាំងខ្សោយ និងគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់។Lancaster បានទាញយកប្រយោជន៍ដោយការបើកការវាយលុកចូលទៅក្នុង Quercy និង Bazadais ហើយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់បានដឹកនាំកម្លាំងទីបីលើការវាយឆ្មក់ដ៏ធំមួយ (a chevauchée) នៅចន្លោះថ្ងៃទី 12 ខែកញ្ញាដល់ថ្ងៃទី 31 ខែតុលាឆ្នាំ 1346 ។ ការវាយលុកទាំងបីបានទទួលជោគជ័យដោយមាន chevauchée របស់ Lancaster ប្រហែល 2,000 ភាសាអង់គ្លេស។ និងទាហាន Gascon ដែលជួបការតស៊ូមិនមានប្រសិទ្ធភាពពីពួកបារាំង ដោយបានជ្រៀតចូល 160 ម៉ាយ (260 គីឡូម៉ែត្រ) ភាគខាងជើង និងវាយលុកទីក្រុង Poitiers ដ៏សម្បូរបែប។បន្ទាប់មកកម្លាំងរបស់គាត់បានដុត និងលួចយកតំបន់ធំនៃ Saintonge, Aunis និង Poitou ដោយចាប់យកទីក្រុងជាច្រើន ប្រាសាទ និងកន្លែងដែលមានកំពែងតូចៗនៅពេលពួកគេទៅ។ការវាយលុកនេះបានរំខានដល់ការការពាររបស់បារាំងទាំងស្រុង ហើយបានផ្លាស់ប្តូរការផ្តោតអារម្មណ៍នៃការប្រយុទ្ធពីបេះដូងនៃ Gascony ទៅចម្ងាយ 50 ម៉ាយ (80 គីឡូម៉ែត្រ) ឬលើសពីនេះហួសព្រំដែនរបស់វា។គាត់បានត្រលប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសនៅដើមឆ្នាំ 1347 ។

សម្ព័ន្ធភាព Auld រវាង បារាំង និងស្កុតឡែន ត្រូវបានបន្តនៅឆ្នាំ 1326 ហើយមានបំណងរារាំង ប្រទេសអង់គ្លេស ពីការវាយលុកប្រទេសណាមួយដោយការគំរាមកំហែងថាក្នុងករណីនេះ ភាគីម្ខាងទៀតនឹងឈ្លានពានទឹកដីអង់គ្លេស។ស្តេច Philip VI នៃប្រទេសបារាំងបានអំពាវនាវឱ្យស្កុតឡេនបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេក្រោមលក្ខខណ្ឌនៃសម្ព័ន្ធ Auld និងឈ្លានពានប្រទេសអង់គ្លេស។ដាវីឌ II មានកាតព្វកិច្ច។នៅពេលដែលកងទ័ពស្កុតឡេនចំនួន 12,000 នាក់ដែលដឹកនាំដោយស្តេចដាវីឌទី 2 បានចូលលុកលុយ កងទ័ពអង់គ្លេសប្រហែល 6,000-7,000 នាក់ដែលដឹកនាំដោយ Ralph Neville នោះ Lord Neville ត្រូវបានចល័តយ៉ាងលឿននៅឯ Richmond នៅភាគខាងជើង Yorkshire ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ William de la Zouche ដែលជាអាចារ្យនៃ York ។ ដែលជា Lord Warden of the Marches ។កងទ័ពស្កុតឡេនបានចាញ់ដោយការបាត់បង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ក្នុងអំឡុងពេលប្រយុទ្ធ David II ត្រូវបានគេបាញ់ចំមុខពីរដងដោយព្រួញ។គ្រូពេទ្យវះកាត់បានព្យាយាមដកព្រួញចេញ ប៉ុន្តែចុងម្ខាងនៅតែជាប់នឹងមុខរបស់គាត់ ដែលធ្វើឲ្យគាត់ងាយនឹងឈឺក្បាលអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍។ទោះបីជាបានភៀសខ្លួនដោយគ្មានការប្រយុទ្ធក៏ដោយ Robert Stewart ត្រូវបានតែងតាំងជា Lord Guardian ដើម្បីធ្វើសកម្មភាពជំនួស David II ក្នុងអវត្តមានរបស់គាត់។Black Rood of Scotland ត្រូវបានគេចាត់ទុកជាបំណែកនៃឈើឆ្កាងពិត ហើយពីមុនជាកម្មសិទ្ធិរបស់អតីតមហាក្សត្រីនៃប្រទេសស្កុតឡេន Saint Margaret នៃប្រទេសស្កុតឡែន ត្រូវបានគេយកពី David II ហើយបានបរិច្ចាគទៅទីសក្ការបូជា Saint Cuthbert ក្នុងវិហារ Durham ។

ទាហានស៊ីឈ្នួលបារាំង Breton និង Genoese ប្រហែល 4,000 ទៅ 5,000 នាក់ (កងទ័ពវាលធំបំផុតមិនធ្លាប់ប្រមូលផ្តុំដោយ Charles of Blois) បានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង La Roche-Derrien ក្នុងក្តីសង្ឃឹមថានឹងទាក់ទាញលោក Sir Thomas Dagworth ដែលជាមេបញ្ជាការនៃកងទ័ពវាលអង់គ្លេសតែមួយគត់។ នៅ Brittany នៅពេលនោះចូលទៅក្នុងសមរភូមិបើកចំហ។នៅពេលដែលកងទ័ពសង្គ្រោះរបស់ Dagworth ដែលមានទំហំតិចជាងមួយភាគបួននៃកម្លាំងបារាំងបានមកដល់ La Roche-Derrien ពួកគេបានវាយប្រហារជំរុំខាងកើត (សំខាន់) ហើយធ្លាក់ចូលទៅក្នុងអន្ទាក់ដែលដាក់ដោយ Charles ។កម្លាំងសំខាន់របស់ Dagworth ត្រូវបានវាយប្រហារដោយដំបងឈើឆ្កាងពីខាងមុខ និងខាងក្រោយ ហើយបន្ទាប់ពីរយៈពេលខ្លី Dagworth ខ្លួនគាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យចុះចាញ់។Charles ដោយគិតថាគាត់បានឈ្នះការប្រយុទ្ធ ហើយថា Brittany គឺជារបស់គាត់យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព គាត់បានបន្ថយការយាមរបស់គាត់។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រភេទនៃទីក្រុងដែលភាគច្រើនជាប្រជាជននៅទីក្រុងដែលប្រដាប់ដោយពូថៅ និងឧបករណ៍ធ្វើកសិកម្មបានមកពីក្រោយជួររបស់ Charles ។អ្នកបាញ់ធ្នូ និងអាវុធបុរសដែលនៅសេសសល់ពីការវាយលុកដំបូង ឥឡូវនេះបានប្រមូលផ្តុំគ្នាជាមួយយោធភូមិភាគដើម្បីកាត់បន្ថយកងកម្លាំងរបស់ Charles ។Charles ត្រូវ​បាន​បង្ខំ​ឱ្យ​ចុះចាញ់ ហើយ​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​លោះ។

Truce of Calais គឺជាបទឈប់បាញ់ដែលយល់ព្រមដោយស្តេច Edward III នៃប្រទេសអង់គ្លេស និងស្តេច Philip VI នៃប្រទេសបារាំង នៅថ្ងៃទី 28 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1347 ដែលត្រូវបានសម្របសម្រួលដោយអ្នកតំណាងរបស់ Pope Clement VI ។ប្រទេសទាំងពីរបានហត់នឿយផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងផ្នែកយោធា ហើយមេដឹកនាំពីររូបដែលដើរតួសម្រាប់សម្តេច Pope Clement អាចសម្របសម្រួលបទឈប់បាញ់មួយនៅក្នុងការចរចាជាបន្តបន្ទាប់នៅខាងក្រៅ Calais ។នេះត្រូវបានចុះហត្ថលេខានៅថ្ងៃទី 28 ខែកញ្ញាដើម្បីដំណើរការរហូតដល់ថ្ងៃទី 7 ខែកក្កដាឆ្នាំ 1348 ។Edward បានស្នើឱ្យបន្តបទឈប់បាញ់នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 1348 ប៉ុន្តែ Philip មានបំណងចង់ធ្វើយុទ្ធនាការ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ឥទ្ធិពលនៃមរណៈខ្មៅដែលបានរីករាលដាលដល់នគរទាំងពីរក្នុងឆ្នាំ 1348 បានបណ្តាលឱ្យបទឈប់បាញ់ត្រូវបានបន្តនៅឆ្នាំ 1348, 1349 និង 1350។ ខណៈពេលដែលបទឈប់បាញ់បានចូលជាធរមាន ប្រទេសទាំងពីរមិនបានធ្វើយុទ្ធនាការជាមួយកងទ័ពពេញទំហឹងនោះទេ ប៉ុន្តែវាមិនបានបញ្ឈប់ឡើយ។ ការប៉ះទង្គិចគ្នាលើកងទ័ពជើងទឹកម្តងហើយម្តងទៀត ឬការប្រយុទ្ធគ្នានៅ Gascony និង Brittany ។ហ្វីលីពបានស្លាប់នៅថ្ងៃទី 22 ខែសីហា ឆ្នាំ 1350 ហើយវាមិនច្បាស់ថាតើបទឈប់បាញ់បន្ទាប់មកបានកន្លងផុតទៅទេ ដូចដែលវាត្រូវបានចុះហត្ថលេខាលើសិទ្ធិអំណាចផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។កូនប្រុស និងអ្នកស្នងតំណែងរបស់គាត់គឺ ចន ទី 2 បានទៅវាលជាមួយកងទ័ពដ៏ធំមួយនៅភាគនិរតីនៃប្រទេសបារាំង។នៅពេលដែលយុទ្ធនាការនេះត្រូវបានបញ្ចប់ដោយជោគជ័យ លោក John បានអនុញ្ញាតឱ្យបន្តបទឈប់បាញ់រយៈពេលមួយឆ្នាំដល់ថ្ងៃទី 10 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1352។ អ្នកផ្សងព្រេងជនជាតិអង់គ្លេសបានដណ្តើមយកទីក្រុង Guînes ដែលមានទីតាំងយុទ្ធសាស្ត្រក្នុងខែមករា ឆ្នាំ 1352 ដែលបណ្តាលឱ្យមានការប្រយុទ្ធគ្នាពេញលក្ខណៈម្តងទៀត ដែលបានកើតឡើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់ពួកបារាំង។ .

ការស្លាប់ខ្មៅ (ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជាជំងឺប៉េស្ត ការស្លាប់ដ៏អស្ចារ្យ ឬប៉េស្ត) គឺជាជំងឺរាតត្បាតប៉េស្តដែលកើតឡើងនៅអាហ្វ្រូ-អឺរ៉ាស៊ី ពីឆ្នាំ 1346 ដល់ឆ្នាំ 1353 ។ វាគឺជាជំងឺរាតត្បាតដ៏សាហាវបំផុតដែលត្រូវបានកត់ត្រាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្ស ដែលបណ្តាលឱ្យមានការស្លាប់ពី 75 ទៅ 200 នាក់ ប្រជាជនរាប់លាននាក់នៅអឺរ៉ាស៊ី និងអាហ្រ្វិកខាងជើង ឡើងដល់កំពូលនៅអឺរ៉ុបពីឆ្នាំ ១៣៤៧ ដល់ ១៣៥១។ប៉េស្តត្រូវបានគេរាយការណ៍ថាបានណែនាំជាលើកដំបូងទៅកាន់អឺរ៉ុបតាមរយៈពាណិជ្ជករ Genoese ពីទីក្រុងកំពង់ផែ Kaffa របស់ពួកគេនៅ Crimea ក្នុងឆ្នាំ 1347។ នៅពេលដែលជំងឺនេះបានកាន់កាប់ ពាណិជ្ជករ Genoese បានភៀសខ្លួនឆ្លងកាត់សមុទ្រខ្មៅទៅកាន់ Constantinople ជាកន្លែងដែលជំងឺនេះបានមកដល់អឺរ៉ុបជាលើកដំបូងក្នុងរដូវក្តៅឆ្នាំ 1347 ។ ដោយ 12 Genoese galleys, ប៉េស្តបានមកដល់តាមកប៉ាល់នៅស៊ីស៊ីលីក្នុងខែតុលាឆ្នាំ 1347 ។ ពីប្រទេសអ៊ីតាលី ជំងឺនេះបានរីករាលដាលពាសពេញទ្វីបអឺរ៉ុប ដោយវាយលុកប្រទេសបារាំង អេស្ប៉ាញ (ជំងឺរាតត្បាតបានចាប់ផ្តើមធ្វើឱ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញជាលើកដំបូងលើក្រោន Aragon នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ 1348) ប្រទេសព័រទុយហ្គាល់ និងប្រទេសអង់គ្លេសនៅខែមិថុនាឆ្នាំ 1348 បន្ទាប់មកបានរីករាលដាលខាងកើតនិងខាងជើងឆ្លងកាត់ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ស្កុតឡេននិងស្កែនឌីណាវីពីឆ្នាំ 1348 ដល់ឆ្នាំ 1350។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខនេះ មួយភាគបីនៃប្រជាជនបារាំងនឹងស្លាប់ រួមទាំងព្រះមហាក្សត្រិយានី Joan ផងដែរ។

នៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ 1349 លោក Charles de la Cerda ដែលជាទាហាននៃទ្រព្យសម្បត្តិ កូនប្រុសរបស់ Luis de la Cerda និងជាសមាជិកនៃសាខានៃគ្រួសាររាជវង្ស Castilian បានជិះទូកពីភាគខាងជើងនៃប្រទេសអេស្ប៉ាញ ដែលបញ្ជាដោយ ជនជាតិបារាំង ជាមួយនឹងកប៉ាល់មិនស្គាល់ចំនួន។គាត់បានស្ទាក់ចាប់ និងចាប់យកកប៉ាល់អង់គ្លេសជាច្រើន ដែលផ្ទុកស្រាពី Bordeaux ហើយបានសម្លាប់នាវិករបស់ពួកគេ។ក្រោយមកនៅឆ្នាំ de la Cerda បានដឹកនាំកងនាវា Castilian នៃកប៉ាល់ចំនួន 47 ដែលផ្ទុកដោយរោមចៀមអេស្ប៉ាញពី Corunna ទៅ Sluys ក្នុង Flanders ជាកន្លែងដែលវារដូវរងា។នៅតាមផ្លូវគាត់បានចាប់កប៉ាល់អង់គ្លេសជាច្រើនគ្រឿងទៀត សម្លាប់នាវិកម្តងទៀត ដោយបោះពួកគេពីលើទូក។នៅថ្ងៃទី 10 ខែសីហាឆ្នាំ 1350 ខណៈពេលដែល Edward នៅឯ Rotherhithe គាត់បានប្រកាសពីចេតនារបស់គាត់ក្នុងការប្រឈមមុខនឹងពួក Castilians ។កងនាវា អង់គ្លេស ត្រូវជួបប្រជុំគ្នានៅ Sandwich, Kent ។Edward មានប្រភពស៊ើបការណ៍ល្អនៅ Flanders ហើយដឹងពីសមាសភាពនៃកងនាវារបស់ De la Cerda ហើយនៅពេលវាបើកទូក។គាត់បានតាំងចិត្តស្ទាក់ចាប់វា ហើយបានចេញដំណើរពី Sandwich នៅថ្ងៃទី 28 ខែសីហា ជាមួយនឹងកប៉ាល់ចំនួន 50 ដែលមានទំហំតូចជាងនាវា Castilian ភាគច្រើន និងមួយចំនួនតូចជាង។អេដវឺដ (Edward) និងអភិជនកំពូលៗជាច្រើននៃប្រទេសអង់គ្លេស រួមទាំងកូនប្រុសរបស់អេដវឺដ ពីរនាក់បានជិះទូកជាមួយកងនាវា ដែលត្រូវបានផ្តល់ជូនយ៉ាងល្អជាមួយនឹងអាវុធបុរស និងព្រួញ។សមរភូមិ Winchelsea គឺជាជ័យជម្នះរបស់កងទ័ពជើងទឹកសម្រាប់កងនាវាអង់គ្លេសចំនួន 50 គ្រឿងដែលបញ្ជាដោយស្តេច Edward III លើកងនាវា Castilian នៃនាវាធំជាង 47 ដែលត្រូវបានបញ្ជាដោយ Charles de la Cerda ។រវាង 14 និង 26 កប៉ាល់ Castilian ត្រូវបានចាប់បាន ហើយជាច្រើនត្រូវបានលិច។មាន​តែ​នាវា​អង់គ្លេស​ពីរ​គ្រឿង​ប៉ុណ្ណោះ​ត្រូវ​បាន​គេ​ដឹង​ថា​បាន​លិច ប៉ុន្តែ​មាន​ការ​បាត់​បង់​ជីវិត​យ៉ាង​ខ្លាំង។Charles de la Cerda បានរស់រានមានជីវិតពីសមរភូមិហើយមិនយូរប៉ុន្មានត្រូវបានតែងតាំងជា Constable នៃប្រទេសបារាំង។មិនមានការស្វែងរកនាវា Castilian ដែលនៅរស់រានមានជីវិត ដែលបានភៀសខ្លួនទៅកាន់កំពង់ផែបារាំងទេ។ដោយបានចូលរួមដោយកប៉ាល់បារាំង ពួកគេបានបន្តយាយីការដឹកជញ្ជូនភាសាអង់គ្លេសសម្រាប់រដូវស្លឹកឈើជ្រុះដែលនៅសល់ មុនពេលចាកចេញទៅ Sluys ម្តងទៀតរហូតដល់រដូវរងា។នៅនិទាឃរដូវបន្ទាប់ ប៉ុស្តិ៍នៅតែបិទយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពចំពោះការដឹកជញ្ជូនភាសាអង់គ្លេស លុះត្រាតែមានការអមការពារយ៉ាងខ្លាំង។ពាណិជ្ជកម្មជាមួយ Gascony មិនសូវរងផលប៉ះពាល់ទេ ប៉ុន្តែកប៉ាល់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យប្រើកំពង់ផែនៅភាគខាងលិចប្រទេសអង់គ្លេស ដែលជារឿយៗស្ទើរតែឆ្ងាយពីទីផ្សារអង់គ្លេសដែលមានបំណងដឹកទំនិញរបស់ពួកគេ។អ្នកផ្សេងទៀតបានស្នើថា ការប្រយុទ្ធនេះគ្រាន់តែជាការជួបប្រជុំគ្នារបស់កងទ័ពជើងទឹកដ៏សំខាន់ និងតស៊ូដ៏លំបាកមួយចំនួននៃសម័យកាលប៉ុណ្ណោះ ដែលបានកត់ត្រាដោយសារតែមានឥស្សរជនលេចធ្លោពាក់ព័ន្ធ។

ការប្រយុទ្ធនៃសាមសិបគឺជាវគ្គមួយនៅក្នុង សង្រ្គាមជោគជ័យរបស់ Breton ដែលប្រយុទ្ធដើម្បីកំណត់ថាអ្នកណានឹងគ្រប់គ្រង Duchy of Brittany ។វាជាការប្រយុទ្ធដែលរៀបចំឡើងរវាងអ្នកប្រយុទ្ធដែលបានជ្រើសរើសមកពីភាគីទាំងពីរនៃជម្លោះ ដោយបានវាយប្រយុទ្ធគ្នានៅទីតាំងកណ្តាលរវាងប្រាសាទ Breton នៃ Josselin និង Ploërmel ក្នុងចំណោមជើងឯក 30 ជើងឯក អ្នកជិះសេះ និងទាហាននៅសងខាង។បញ្ហាប្រឈមត្រូវបានចេញដោយលោក Jean de Beaumanoir ដែលជាប្រធានក្រុម Charles of Blois គាំទ្រដោយស្តេច Philip VI នៃប្រទេសបារាំងទៅកាន់ Robert Bemborough ដែលជាប្រធានក្រុម Jean de Montfort គាំទ្រដោយ Edward III នៃប្រទេសអង់គ្លេស។បន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងស្វិតស្វាញ បក្សពួក Franco-Breton Blois បានទទួលជ័យជម្នះ។ក្រោយមកការប្រយុទ្ធត្រូវបានប្រារព្ធឡើងដោយក្រុមអ្នកវាយកូនហ្គោលមជ្ឈិមសម័យ និងអ្នកលេងភ្លេងជាការបង្ហាញពីឧត្តមគតិនៃភាពក្លាហាន។នៅក្នុងពាក្យរបស់ Jean Froissart អ្នកចម្បាំង "បានរក្សាខ្លួនពួកគេឱ្យក្លាហានទាំងសងខាងដូចជាប្រសិនបើពួកគេជា Rolands និង Olivers ទាំងអស់" ។

មេបញ្ជាការអង់គ្លេសថ្មីនៃ Calais John de Beauchamp បានដឹកនាំការវាយឆ្មក់ជុំវិញតំបន់ជុំវិញ Saint-Omer ជាមួយនឹងកម្លាំងបុរសប្រហែល 300 នាក់ និងអ្នកបាញ់ធ្នូចំនួន 300 នាក់ នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានរកឃើញដោយកងកម្លាំងបារាំងដែលដឹកនាំដោយ Édouard I de Beaujeu ព្រះអម្ចាស់នៃ Beaujeu មេបញ្ជាការបារាំងនៅលើដង្ហែរ Calais នៅជិត Ardres ។បារាំង​បាន​រើ​ទៅ​ឡោមព័ទ្ធ​អង់គ្លេស ដោយ​ដាក់​អន្ទាក់​នៅ​លើ​ដង​ទន្លេ។Beaujeu បានធ្វើឱ្យបុរសរបស់គាត់ទាំងអស់ចុះពីលើមុនពេលពួកគេវាយប្រហារ បន្ទាប់ពីមេរៀនត្រូវបានរៀនពីសមរភូមិ 1349 នៃ Lunalonge ក្រោមលក្ខខណ្ឌស្រដៀងគ្នានៅពេលដែលពួកគេរក្សាបុរសរបស់ពួកគេច្រើនពេក ដែលបែងចែកកងកម្លាំងរបស់ពួកគេលឿនពេក ដែលបណ្តាលឱ្យបារាំងចាញ់ការប្រយុទ្ធ។នៅក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នា Édouard I de Beaujeu ត្រូវបានសម្លាប់ ប៉ុន្តែដោយមានជំនួយពីការពង្រឹងពីយោធភូមិ Saint-Omer ជនជាតិបារាំងបានកម្ចាត់អង់គ្លេស។John Beauchamp គឺជាជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់ក្នុងចំណោមជនជាតិអង់គ្លេសជាច្រើនដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួន។

ការឡោមព័ទ្ធ Guînes បានកើតឡើងនៅឆ្នាំ 1352 នៅពេលដែលកងទ័ពបារាំងក្រោមការដឹកនាំរបស់ Geoffrey de Charny បានព្យាយាមដណ្តើមយកមកវិញនូវប្រាសាទបារាំងនៅ Guînes ដែលត្រូវបានរឹបអូសដោយអង់គ្លេស។ប្រាសាទ​ដែល​មាន​កម្លាំង​ខ្លាំង​ត្រូវ​បាន​ពួក​អង់គ្លេស​យក​ទៅ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​បទ​ឈប់​បាញ់​បន្ទាប់​បន្សំ ហើយ​ស្តេច​អង់គ្លេស Edward III បាន​សម្រេច​ចិត្ត​រក្សា​វា​ទុក។Charny ដែលដឹកនាំបុរស 4,500 នាក់បានដណ្តើមយកទីក្រុងមកវិញ ប៉ុន្តែមិនអាចដណ្តើមយក ឬរារាំងប្រាសាទបានទេ។បន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងស្វិតស្វាញរយៈពេលពីរខែ ការវាយប្រហារពេលយប់របស់អង់គ្លេសដ៏ធំមួយលើជំរុំបារាំងបានធ្វើឱ្យមានការបរាជ័យយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយបារាំងបានដកថយ។

នៅឆ្នាំ 1352 កងទ័ពបារាំងដែលបញ្ជាដោយសេនាប្រមុខ Guy II de Nesle បានលុកលុយ Brittany ហើយបន្ទាប់ពីដណ្តើមបាន Rennes និងទឹកដីនៅភាគខាងត្បូងកំពុងឆ្ពោះទៅភាគពាយព្យឆ្ពោះទៅទីក្រុង Brest ។ក្រោមការបញ្ជាពីស្តេចបារាំង Jean II នៃប្រទេសបារាំងឱ្យយកប្រាសាទ Ploërmel មកវិញពីយោធភូមិភាគ Anglo-Breton ដែលបានកាន់កាប់នោះ de Nesle បានធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ Ploërmel ។ប្រឈមមុខនឹងការគំរាមកំហែងនេះ ប្រធានក្រុមអង់គ្លេស Walter Bentley និងប្រធានក្រុម Breton Tanguy du Chastel បានប្រមូលផ្តុំកងទ័ពដើម្បីជិះចេញទៅជួបកងកម្លាំង Franco-Breton នៅថ្ងៃទី 14 ខែសីហា ឆ្នាំ 1352។ ពួក Anglo-Bretons បានទទួលជ័យជម្នះ។ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​នេះ​មាន​ហិង្សា​ខ្លាំង​ណាស់ ហើយ​ការ​ខាត​បង់​យ៉ាង​ធ្ងន់ធ្ងរ​បាន​កើត​ឡើង​លើ​ភាគី​ទាំង​សងខាង៖ ៨០០ នៃ​ភាគី Franco-Breton និង ៦០០ នាក់​នៅ Anglo-Breton។វាធ្ងន់ធ្ងរជាពិសេសសម្រាប់ពួកអភិជន Breton ដែលគាំទ្រគណបក្សរបស់លោក Charles de Blois ។Guy II de Nesle និងវីរបុរសនៃសមរភូមិសាមសិបគឺ Alain de Tinténiac ត្រូវបានសម្លាប់។Knights ជាង 80 នាក់នៃក្រុម chivalric Order of the Star ដែលទើបនឹងបង្កើតថ្មីៗនេះក៏បានបាត់បង់ជីវិតផងដែរ ប្រហែលជាផ្នែកមួយដោយសារតែការស្បថនៃបញ្ជាមិនឱ្យដកថយក្នុងសមរភូមិ។

បន្ទាប់ពីការបរាជ័យរបស់ Mauron ក្នុងអំឡុងពេលសង្គ្រាមរយឆ្នាំ Bretons ដែលដឹកនាំដោយ Bertrand Du Guesclin បានសងសឹករបស់ពួកគេ។នៅឆ្នាំ 1354 Calveley គឺជាប្រធានក្រុមនៃបន្ទាយ Bécherel ដែលគ្រប់គ្រងដោយអង់គ្លេស។គាត់បានរៀបចំផែនការវាយឆ្មក់លើប្រាសាទ Montmuran នៅថ្ងៃទី 10 ខែមេសា ដើម្បីចាប់យក Arnoul d'Audrehem សេនាប្រមុខនៃប្រទេសបារាំង ដែលជាភ្ញៀវរបស់លោកស្រី Tinteniac ។Bertrand du Guesclin ក្នុង​ចំណុច​លេចធ្លោ​ដំបូង​នៃ​អាជីព​របស់​គាត់​បាន​ប្រមើល​មើល​ការ​វាយ​ប្រហារ​ដោយ​ប្រកាស​អ្នក​បាញ់​ព្រួញ​ជា​ឆ្មាំ។នៅពេលដែលពួកឆ្មាំបានលើកការជូនដំណឹងនៅការខិតជិតរបស់ Calveley, du Guesclin និង d'Audrehem បានប្រញាប់ប្រញាល់ស្ទាក់ចាប់។នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រយុទ្ធ​ជា​បន្ត​បន្ទាប់ Calveley ត្រូវ​បាន​អ្នក​ជិះសេះ​ម្នាក់​ឈ្មោះ Enguerrand d'Hesdin ចាប់​ខ្លួន ហើយ​ក្រោយមក​ត្រូវ​បាន​លោះ។

សន្ធិសញ្ញាដើម្បីបញ្ចប់សង្រ្គាមត្រូវបានចរចានៅ Guînes ហើយបានចុះហត្ថលេខានៅថ្ងៃទី 6 ខែមេសា ឆ្នាំ 1354។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សមាសភាពនៃក្រុមប្រឹក្សាខាងក្នុងរបស់ស្តេចបារាំង John II (r. 1350–1364) បានផ្លាស់ប្តូរ ហើយមនោសញ្ចេតនាបានប្រែក្លាយប្រឆាំងនឹងលក្ខខណ្ឌរបស់វា។ចនបានសម្រេចចិត្តមិនផ្តល់សច្ចាប័នលើវាទេ ហើយវាច្បាស់ណាស់ថាចាប់ពីរដូវក្តៅឆ្នាំ 1355 ភាគីទាំងពីរនឹងប្តេជ្ញាធ្វើសង្រ្គាមពេញលេញ។នៅខែមេសា 1355 Edward III និងក្រុមប្រឹក្សារបស់គាត់ជាមួយនឹងរតនាគារនៅក្នុងទីតាំងហិរញ្ញវត្ថុអំណោយផលមិនធម្មតាបានសម្រេចចិត្តចាប់ផ្តើមការវាយលុកនៅឆ្នាំនោះទាំងភាគខាងជើងប្រទេសបារាំងនិង Gascony ។ចនបានព្យាយាមវាយលុកយ៉ាងខ្លាំងក្លានូវទីប្រជុំជនភាគខាងជើងរបស់គាត់ និងបន្ទាយប្រឆាំងនឹងការរំពឹងទុកដោយ Edward III ក្នុងពេលដំណាលគ្នានឹងការប្រមូលផ្តុំកងទ័ពវាល។គាត់មិនអាចធ្វើបានទេ ភាគច្រើនដោយសារតែខ្វះលុយ។chevauchée របស់ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅគឺជាការវាយឆ្មក់ទ្រង់ទ្រាយធំដែលធ្វើឡើងដោយកងកម្លាំង Anglo-Gascon ក្រោមការបញ្ជារបស់ Edward ដែលជាព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅនៅចន្លោះថ្ងៃទី 5 ខែតុលាដល់ថ្ងៃទី 2 ខែធ្នូឆ្នាំ 1355 ។ John, Count of Armagnac ដែលបញ្ជាកងកម្លាំងបារាំងក្នុងតំបន់។ ជៀសវាងការប្រយុទ្ធ ហើយមានការប្រយុទ្ធគ្នាតិចតួចក្នុងអំឡុងពេលយុទ្ធនាការ។កម្លាំង Anglo-Gascon នៃបុរសពី 4,000-6,000 នាក់បានដើរក្បួនពី Bordeaux ក្នុង Gascony ដែលគ្រប់គ្រងដោយអង់គ្លេសចម្ងាយ 300 ម៉ាយល៍ (480 គីឡូម៉ែត្រ) ទៅកាន់ Narbonne និងត្រលប់ទៅ Gascony ដោយបានបំផ្លិចបំផ្លាញទឹកដីបារាំងដ៏ធំទូលាយមួយហើយបានបណ្តេញទីក្រុងបារាំងជាច្រើននៅតាមផ្លូវ។ខណៈពេលដែលគ្មានទឹកដីត្រូវបានចាប់យក ការខូចខាតសេដ្ឋកិច្ចដ៏ធំសម្បើមត្រូវបានធ្វើឡើងចំពោះប្រទេសបារាំង។ប្រវត្តិវិទូសម័យទំនើប Clifford Rogers បានសន្និដ្ឋានថា "សារៈសំខាន់នៃទិដ្ឋភាពសេដ្ឋកិច្ចនៃ chevauchée មិនអាចនិយាយបំផ្លើសបានទេ" ។សមាសភាពរបស់អង់គ្លេសបានបន្តការវាយលុកបន្ទាប់ពីបុណ្យណូអែលទៅជាឥទ្ធិពលដ៏អស្ចារ្យ ហើយទីក្រុង ឬបន្ទាយដែលគ្រប់គ្រងដោយបារាំងជាង 50 ត្រូវបានចាប់យកក្នុងអំឡុងពេលបួនខែបន្ទាប់។

នៅឆ្នាំ 1356 ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅមានបំណងអនុវត្ត chevauchée ស្រដៀងគ្នានេះដែលជាផ្នែកមួយនៃប្រតិបត្តិការយុទ្ធសាស្ត្រធំជាងដែលមានបំណងវាយប្រហារបារាំងពីទិសដៅជាច្រើនក្នុងពេលដំណាលគ្នា។នៅថ្ងៃទី 4 ខែសីហា ទាហាន Anglo-Gascon ចំនួន 6,000 នាក់បានធ្វើដំណើរទៅភាគខាងជើងពី Bergerac ឆ្ពោះទៅកាន់ Bourges ដោយបានបំផ្លិចបំផ្លាញទឹកដីបារាំងដ៏ធំទូលាយមួយ ហើយបានបណ្តេញទីក្រុងបារាំងជាច្រើននៅតាមផ្លូវ។វាត្រូវបានគេរំពឹងថានឹងចូលរួមជាមួយកងកម្លាំងអង់គ្លេសពីរនៅក្នុងតំបន់ជុំវិញទន្លេ Loire ប៉ុន្តែនៅដើមខែកញ្ញា Anglo-Gascons កំពុងប្រឈមមុខនឹងកងទ័ពរាជវង្សបារាំងដ៏ធំជាងនេះដោយខ្លួនឯង។ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅបានដកខ្លួនឆ្ពោះទៅរក Gascony;គាត់​បាន​ត្រៀម​ខ្លួន​ដើម្បី​ប្រយុទ្ធ ប៉ុន្តែ​ទាល់តែ​គាត់​អាច​ប្រយុទ្ធ​លើ​យុទ្ធសាស្ត្រ​ការពារ​តាម​ការ​ជ្រើសរើស​របស់​គាត់​ផ្ទាល់។ចនបានប្ដេជ្ញាចិត្តក្នុងការប្រយុទ្ធ ជាជាងដោយការកាត់កង Anglo-Gascons ចេញពីការផ្គត់ផ្គង់ និងបង្ខំពួកគេឱ្យវាយប្រហារគាត់ក្នុងទីតាំងដែលបានរៀបចំរបស់គាត់។នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នោះ បារាំងបានជោគជ័យក្នុងការកាត់កងទ័ពរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកបានសម្រេចចិត្តវាយប្រហារវានៅក្នុងទីតាំងការពារដែលបានរៀបចំរបស់ខ្លួនយ៉ាងណាក៏ដោយ មួយផ្នែកមកពីការភ័យខ្លាចវាអាចនឹងរអិលចេញ ប៉ុន្តែភាគច្រើនជាសំណួរនៃកិត្តិយស។នេះគឺជាសមរភូមិ Poitiers ។

នៅដើមឆ្នាំ 1356 អ្នកឧកញ៉ានៃ Lancaster បានដឹកនាំកងទ័ពឆ្លងកាត់ Normandy ខណៈពេលដែល Edward បានដឹកនាំកងទ័ពរបស់គាត់នៅលើ chevauchée ដ៏អស្ចារ្យពី Bordeaux នៅថ្ងៃទី 8 ខែសីហាឆ្នាំ 1356 ។ កងកម្លាំងរបស់ Edward បានជួបការតស៊ូតិចតួចដោយបណ្តេញការតាំងទីលំនៅជាច្រើនរហូតដល់ពួកគេបានទៅដល់ទន្លេ Loire នៅ Tours ។ពួក​គេ​មិន​អាច​យក​ប្រាសាទ ឬ​ដុត​ទីក្រុង​បាន​ទេ ដោយសារ​ព្យុះ​ភ្លៀង​ខ្លាំង។ការពន្យារពេលនេះបានអនុញ្ញាតឱ្យស្តេច John ព្យាយាមវាយកម្ទេច និងបំផ្លាញកងទ័ពរបស់ Edward ។កងទ័ពទាំងពីរបានប្រឈមមុខដាក់គ្នា ទាំងត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការប្រយុទ្ធនៅជិតទីក្រុង Poitiers ។បារាំងបានចាញ់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ការវាយប្រហារតបតរបស់អង់គ្លេសបានចាប់យកស្តេចចន រួមជាមួយនឹងកូនប្រុសពៅរបស់ទ្រង់ និងពួកអភិជនបារាំងជាច្រើនដែលមានវត្តមាន។ការស្លាប់របស់ពួកអភិជនបារាំងនៅឯសមរភូមិ ត្រឹមតែដប់ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះពីគ្រោះមហន្តរាយនៅក្រេស៊ី បានធ្វើឱ្យរាជាណាចក្រមានភាពវឹកវរ។អាណាចក្រនេះត្រូវបានទុកនៅក្នុងដៃរបស់ Dauphin Charles ដែលប្រឈមមុខនឹងការបះបោរដ៏ពេញនិយមនៅទូទាំងព្រះរាជាណាចក្របន្ទាប់ពីការបរាជ័យ។

បន្ទាប់ពីការចាប់យកស្តេចបារាំងដោយអង់គ្លេសកំឡុងសមរភូមិ Poitiers ក្នុងខែកញ្ញាឆ្នាំ 1356 អំណាចនៅក្នុងប្រទេសបារាំងបានធ្លាក់ចុះដោយគ្មានផ្លែផ្កាក្នុងចំណោម Estates-General និងកូនប្រុសរបស់ John គឺ Dauphin ក្រោយមក Charles V. The Estates-General ត្រូវបានបែងចែកយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីផ្តល់ប្រសិទ្ធភាព។ រដ្ឋាភិបាល និងសម្ព័ន្ធភាពរបស់ពួកគេជាមួយស្តេច Charles II នៃ Navarre ដែលជាអ្នកទាមទារមួយទៀតដើម្បីគ្រងរាជ្យបល្ល័ង្ករបស់បារាំងបានបង្កឱ្យមានការបែកបាក់គ្នាក្នុងចំណោមពួកអភិជន។អាស្រ័យហេតុនេះ កិត្យានុភាពរបស់ពួកអភិជនបារាំងបានធ្លាក់ចុះដល់កម្រិតទាបថ្មីមួយ។សតវត្សន៍បានចាប់ផ្តើមយ៉ាងលំបាកសម្រាប់ពួកអភិជននៅ Courtrai ( "សមរភូមិនៃស្ពឺមាស") ដែលជាកន្លែងដែលពួកគេបានភៀសខ្លួនចេញពីវាលស្រែហើយទុកឱ្យទាហានថ្មើរជើងរបស់ពួកគេត្រូវបានកាប់ជាបំណែក ៗ ។ពួកគេ​ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​ចោទ​ប្រកាន់​ថា​បាន​លះបង់​ស្តេច​របស់​ខ្លួន​នៅ​សមរភូមិ Poitiers។ការអនុម័តច្បាប់ដែលតម្រូវឱ្យពួកកសិករការពារវិហារដែលជានិមិត្តរូបនៃការជិះជាន់របស់ពួកគេ គឺជាមូលហេតុភ្លាមៗនៃការបះបោរដោយឯកឯង។ការបះបោរនេះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា "Jacquerie" ដោយសារតែពួកអភិជនបានមើលងាយកសិករថាជា "Jacques" ឬ "Jacques Bonhomme" សម្រាប់ផ្នែកបន្ថែមរបស់ពួកគេដែលហៅថា "jacque" ។ក្រុម​កសិករ​បាន​វាយ​លុក​ជុំវិញ​ផ្ទះ​អភិជន ដែល​ជា​ច្រើន​កាន់កាប់​ដោយ​ស្ត្រី​និង​កុមារ ហើយ​បុរស​នៅ​ជាមួយ​នឹង​កងទ័ព​ដែល​ប្រយុទ្ធ​នឹង​ពួក​អង់គ្លេស។អ្នកកាន់កាប់ត្រូវបានសម្លាប់រង្គាលជាញឹកញាប់ ផ្ទះត្រូវបានគេលួច និងដុតក្នុងអំពើហឹង្សាដែលធ្វើអោយប្រទេសបារាំងមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងបានបំផ្លិចបំផ្លាញតំបន់ដែលធ្លាប់មានការរីកចម្រើននេះ។ការឆ្លើយតបរបស់ពួកអភិជនមានការខឹងសម្បារ។ពួកអភិជនមកពីទូទាំងប្រទេសបារាំងបានរួបរួមគ្នាបង្កើតកងទ័ពនៅ Normandy ដែលត្រូវបានចូលរួមដោយពួកទាហានស៊ីឈ្នួលអង់គ្លេស និងបរទេស ដោយដឹងពីការបង់ប្រាក់ និងឱកាសដើម្បីប្លន់ពួកកសិករដែលចាញ់។កងកម្លាំងប៉ារីសបានប្រយុទ្ធយ៉ាងខ្លាំងក្លាបំផុតមុនពេលបំបែក ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មាននាទី កងទ័ពទាំងមូលមិនមានអ្វីក្រៅពីសត្វទន្សោងភ័យស្លន់ស្លោដែលរារាំងគ្រប់ផ្លូវឆ្ងាយពីប្រាសាទ។ជនភៀសខ្លួនមកពីកងទ័ព Jacquerie និង Meaux បានរីករាលដាលពាសពេញទីជនបទ ដែលពួកគេត្រូវបានសម្លាប់ចោល រួមជាមួយនឹងកសិកររាប់ពាន់នាក់ផ្សេងទៀត ដែលភាគច្រើនគ្មានទោសពៃរ៍ចំពោះការពាក់ព័ន្ធណាមួយក្នុងការបះបោរ ដោយពួកអភិជនដែលសងសឹក និងសម្ព័ន្ធមិត្តស៊ីឈ្នួលរបស់ពួកគេ។

ដោយផ្តោតលើការមិនសប្បាយចិត្តនៅក្នុងប្រទេសបារាំង Edward បានប្រមូលផ្តុំកងទ័ពរបស់គាត់នៅ Calais នៅចុងរដូវក្តៅនៃឆ្នាំ 1359 ។ គោលបំណងដំបូងរបស់គាត់គឺដើម្បីដណ្តើមយកទីក្រុង Rheims ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រជាពលរដ្ឋនៃ Reims បានសាងសង់ និងពង្រឹងការការពារទីក្រុង មុនពេល Edward និងកងទ័ពរបស់គាត់មកដល់។Edward បានឡោមព័ទ្ធ Rheims អស់រយៈពេល 5 សប្តាហ៍ ប៉ុន្តែបន្ទាយថ្មីត្រូវបានរារាំង។គាត់បានលើកការឡោមព័ទ្ធ ហើយបានផ្លាស់ប្តូរកងទ័ពរបស់គាត់ទៅកាន់ទីក្រុងប៉ារីសនៅនិទាឃរដូវឆ្នាំ 1360 ។

នៅថ្ងៃបុណ្យអ៊ីស្ទើរ៍ ថ្ងៃទី ១៣ ខែមេសា កងទ័ពរបស់ Edward បានមកដល់ច្រកទ្វារ Chartres ។អ្នកការពារបារាំងបានបដិសេធការប្រយុទ្ធម្តងទៀត ជំនួសមកវិញការជ្រកកោននៅពីក្រោយបន្ទាយរបស់ពួកគេ ហើយការឡោមព័ទ្ធបានកើតឡើង។នៅយប់នោះ កងទ័ពអង់គ្លេសបានបោះជំរុំនៅខាងក្រៅទីក្រុង Chartres នៅកន្លែងបើកចំហ។ខ្យល់ព្យុះមួយរំពេចបានលេចចេញជារូបរាង និងផ្លេកបន្ទោរបានបោកបក់សម្លាប់មនុស្សជាច្រើននាក់។សីតុណ្ហភាពបានធ្លាក់ចុះយ៉ាងគំហុក ហើយមានព្រិលធ្លាក់យ៉ាងធំ រួមជាមួយនឹងភ្លៀងធ្លាក់ត្រជាក់ បានចាប់ផ្តើមដេញទាហាន ធ្វើឱ្យសេះខ្ចាត់ខ្ចាយ។ក្នុងរយៈពេលកន្លះម៉ោង ការញុះញង់ និងត្រជាក់ខ្លាំងបានសម្លាប់ជនជាតិអង់គ្លេសជិត 1,000 នាក់ និងសេះរហូតដល់ 6,000 ក្បាល។ក្នុងចំណោមមេដឹកនាំអង់គ្លេសដែលរងរបួសគឺលោក Sir Guy de Beauchamp II ដែលជាកូនប្រុសច្បងរបស់ Thomas de Beauchamp ដែលជា Earl ទី 11 នៃ Warwick ។គាត់នឹងស្លាប់ដោយសាររបួសរបស់គាត់ពីរសប្តាហ៍ក្រោយ។អេដវឺដ ត្រូវបានគេជឿជាក់ថា បាតុភូតនេះគឺជាសញ្ញាមួយពីព្រះប្រឆាំងនឹងការខិតខំរបស់គាត់។ក្នុងអំឡុងពេលនៃព្យុះកំណាចនោះ គាត់ត្រូវបានគេនិយាយថាបានចុះពីលើសេះ ហើយលុតជង្គង់ឆ្ពោះទៅកាន់វិហាររបស់ Lady of Chartres ។គាត់​សូត្រ​ពាក្យ​សច្ចា​សន្តិភាព ហើយ​បាន​បញ្ចុះបញ្ចូល​ឱ្យ​ចរចា​ជាមួយ​បារាំង។

ស្តេចចនទី 2 នៃប្រទេសបារាំងដែលត្រូវបានចាប់ជាអ្នកទោសសង្រ្គាមនៅសមរភូមិ Poitiers (19 ខែកញ្ញា 1356) បានធ្វើការជាមួយស្តេច Edward III នៃប្រទេសអង់គ្លេសដើម្បីសរសេរសន្ធិសញ្ញាទីក្រុងឡុងដ៍។សន្ធិសញ្ញានេះត្រូវបានថ្កោលទោសដោយអគ្គ Estates-General របស់បារាំង ដែលបានណែនាំ Dauphin Charles ឱ្យបដិសេធ។ជាការឆ្លើយតប អេដវឺដ ដែលមានបំណងចង់ផ្តល់នូវគុណសម្បត្តិមួយចំនួនដែលបានអះអាងនៅក្នុងសន្ធិសញ្ញារំលូតកូននៃទីក្រុងឡុងកាលពីឆ្នាំមុន បានឡោមព័ទ្ធ រីមស៍។ការ​ឡោមព័ទ្ធ​បាន​អូសបន្លាយ​រហូត​ដល់​ខែ​មករា ហើយ​ដោយ​មាន​ការ​ផ្គត់ផ្គង់​ទាប អេដវឺដ​បាន​ដក​ខ្លួន​ទៅ​ប៊ឺហ្គិនឌី។បន្ទាប់ពីកងទ័ពអង់គ្លេសប៉ុនប៉ងឡោមព័ទ្ធទីក្រុងប៉ារីសដោយឥតប្រយោជន៍ លោក Edward បានដើរទៅកាន់ទីក្រុង Chartres ហើយការពិភាក្សាអំពីលក្ខខណ្ឌបានចាប់ផ្តើមនៅដើមខែមេសា។សន្ធិសញ្ញា Brétigny គឺជាសន្ធិសញ្ញាដែលត្រូវបានព្រាងនៅថ្ងៃទី 8 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1360 និងបានផ្តល់សច្ចាប័ននៅថ្ងៃទី 24 ខែតុលា ឆ្នាំ 1360 រវាងស្តេច Edward III នៃប្រទេសអង់គ្លេស និង John II នៃប្រទេសបារាំង។នៅក្នុងការរំលឹកឡើងវិញ វាត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការបញ្ចប់ដំណាក់កាលដំបូងនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំ (1337-1453) ក៏ដូចជាកម្ពស់នៃអំណាចភាសាអង់គ្លេសនៅលើទ្វីបអឺរ៉ុប។លក្ខខណ្ឌគឺ៖Edward III ទទួលបាន ក្រៅពី Guyenne និង Gascony, Poitou, Saintonge និង Aunis, Agenais, Périgord, Limousin, Quercy, Bigorre, countship of Gauré, Angoumois, Rouergue, Montreuil-sur-Mer, Ponthieu, Calais, Sangatte, Ham និង countship របស់ Guînes ។ស្តេច​អង់គ្លេស​ត្រូវ​កាន់​សេរីភាព​និង​ច្បាស់លាស់​ដោយ​មិន​ធ្វើ​ការ​គោរព​ចំពោះ​ពួកគេ​ឡើយ។ជាងនេះទៅទៀត សន្ធិសញ្ញា​នេះ​បាន​បង្កើត​ចំណងជើង​នោះ​ទៅ 'កោះ​ទាំង​អស់​ដែល​ស្តេច​អង់គ្លេស​កាន់កាប់​ឥឡូវ​នេះ' នឹង​លែង​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​ត្រួតត្រា​របស់​ស្តេច​បារាំង​ទៀត​ហើយ។ស្តេចអេដវឺដបានលះបង់រាជវង្សនៃ ទូរ៉ាន ដែលជាអាណានិគមរបស់ អាន់ជូ និង មេន ដែលជាអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ ប៊្រីតានី និងហ្វលែនឌឺរ។សន្ធិសញ្ញា​នេះ​មិន​បាន​នាំ​ទៅ​រក​សន្តិភាព​យូរអង្វែង​ទេ ប៉ុន្តែ​បាន​ផ្តល់​ការ​សម្រាក​រយៈពេល​ប្រាំបួន​ឆ្នាំ​ពី​សង្គ្រាម​រយ​ឆ្នាំ។ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​លះបង់​ការ​ទាមទារ​ទាំងអស់​ចំពោះ​បល្ល័ង្ក​បារាំង។John II ត្រូវបង់ថ្លៃលោះរបស់គាត់ចំនួនបីលាន écus ហើយនឹងត្រូវបានដោះលែងបន្ទាប់ពីគាត់បានបង់ប្រាក់មួយលាន។

នៅក្នុងសន្ធិសញ្ញា Brétigny លោក Edward III បានបោះបង់ចោលការទាមទាររបស់គាត់ចំពោះបល្ល័ង្ករបស់បារាំងជាថ្នូរនឹងការគ្រងរាជ្យរបស់ Aquitaine ក្នុងអធិបតេយ្យភាពពេញលេញ។រវាងប្រាំបួនឆ្នាំនៃសន្តិភាពជាផ្លូវការរវាងនគរទាំងពីរ អង់គ្លេស និងបារាំងបានប៉ះទង្គិចគ្នានៅ Brittany និង Castile ។នៅឆ្នាំ 1364 ចនទី 2 បានស្លាប់នៅទីក្រុងឡុងដ៍ខណៈពេលដែលនៅតែស្ថិតក្នុងការជាប់ឃុំឃាំង។Charles V បានឡើងសោយរាជ្យជាស្តេចបារាំង។នៅក្នុងសង្រ្គាមនៃការបន្តពូជរបស់ Breton អង់គ្លេសបានគាំទ្របុរសជាអ្នកស្នងមរតកគឺ House of Montfort (ជាកម្មាភិបាលនៃ House of Dreux ដែលជាសិស្សនៃរាជវង្ស Capetian) ខណៈដែលបារាំងបានគាំទ្រអ្នកស្នងមរតកគឺ House of Blois ។ជាមួយនឹងសន្តិភាពក្នុងប្រទេសបារាំង ទាហានស៊ីឈ្នួល និងទាហានដែលបម្រើការងារក្នុងសង្គ្រាមនាពេលថ្មីៗនេះ ក្លាយជាអ្នកអត់ការងារធ្វើ ហើយងាកទៅរកការប្លន់។Charles V ក៏មានពិន្ទុដើម្បីដោះស្រាយជាមួយ Pedro the Cruel ស្តេច Castile ដែលបានរៀបការជាមួយបងថ្លៃស្រីរបស់គាត់ Blanche of Bourbon ហើយបានបំពុលនាង។Charles V បានបញ្ជាឱ្យ Du Guesclin ដឹកនាំក្រុមទាំងនេះទៅកាន់ Castile ដើម្បីទម្លាក់ Pedro the Cruel ។សង្គ្រាមស៊ីវិល Castilian បានកើតឡើង។ដោយត្រូវបានប្រឆាំងដោយជនជាតិបារាំង លោក Pedro បានអំពាវនាវទៅកាន់ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅ សុំជំនួយ ដោយសន្យាផ្តល់រង្វាន់។អន្តរាគមន៍របស់ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅនៅក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិល Castilian និងការបរាជ័យរបស់ Pedro ក្នុងការផ្តល់រង្វាន់ដល់សេវាកម្មរបស់គាត់ បានធ្វើឱ្យបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គម្ចាស់។គាត់បានដោះស្រាយការខាតបង់របស់គាត់ដោយការបង្កើនពន្ធនៅ Aquitaine ។Gascons ដែលមិនស្គាល់ពន្ធបែបនេះបានត្អូញត្អែរ។Charles V បានកោះហៅព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅឱ្យឆ្លើយនឹងការត្អូញត្អែររបស់ពួកអភិជនរបស់គាត់ ប៉ុន្តែ Edward បានបដិសេធ។ដំណាក់កាល Caroline នៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំបានចាប់ផ្តើម។

មកុដបារាំងមានជម្លោះជាមួយ Navarre (នៅជិត Gascony ភាគខាងត្បូង) ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1354 ។ នៅឆ្នាំ 1363 Navarrese បានប្រើការចាប់ឃុំខ្លួនរបស់ John II នៃប្រទេសបារាំងនៅទីក្រុងឡុងដ៍ និង ភាពទន់ខ្សោយខាងនយោបាយរបស់ Dauphin ដើម្បីព្យាយាមដណ្តើមអំណាច។ដូចដែលអង់គ្លេសត្រូវបានគេសន្មត់ថាមានសន្តិភាពជាមួយបារាំង កងកម្លាំងយោធាអង់គ្លេសដែលប្រើដើម្បីគាំទ្រ Navarre ត្រូវបានដកចេញពីក្រុមហ៊ុនស៊ីឈ្នួល មិនមែនស្តេចនៃកងទ័ពអង់គ្លេស ដូច្នេះជៀសវាងការបំពានសន្ធិសញ្ញាសន្តិភាព។កាលពីអតីតកាល នៅពេលដែលកងទ័ពប្រឆាំងបានរុលទៅមុខ នោះពួកគេនឹងត្រូវកាត់ជាបំណែកៗដោយអ្នកបាញ់ធ្នូ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងសមរភូមិនេះ du Guesclin បានគ្រប់គ្រងបំបែកទម្រង់ការពារដោយការវាយប្រហារ ហើយបន្ទាប់មកធ្វើពុតជាដកថយ ដែលបានល្បួងលោក Sir John Jouel និងកងវរសេនាតូចរបស់គាត់ពី ភ្នំរបស់ពួកគេកំពុងស្វែងរក។Captal de Buch និងក្រុមហ៊ុនរបស់គាត់បានធ្វើតាម។ការ​វាយ​ប្រហារ​ដោយ​ការ​បម្រុង​របស់ du Guesclin បន្ទាប់​មក​បាន​ឈ្នះ​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ។

នៅដើមឆ្នាំ 1364 បន្ទាប់ពីការបរាជ័យនៃការចរចារបស់ Évran, Montfort ដោយមានជំនួយពី John Chandos បានចូលមកវាយប្រហារ Auray ដែលស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់ Franco-Bretons តាំងពីឆ្នាំ 1342។ គាត់បានចូលទីក្រុង Auray និងឡោមព័ទ្ធ។ ប្រាសាទដែលត្រូវបានរារាំងដោយសមុទ្រដោយកប៉ាល់របស់ Nicolas Bouchart មកពី Le Croisic ។ការ​ប្រយុទ្ធ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ដោយ​ការ​ប៉ះ​ទង្គិច​ខ្លី​រវាង​ទាហាន​បារាំង និង​អ្នក​បាញ់​ធ្នូ​អង់គ្លេស។អង្គភាព Anglo-Breton នីមួយៗត្រូវបានវាយប្រហារដោយក្បាលមួយបន្ទាប់ពីមួយផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែទុនបំរុងបានស្ដារស្ថានភាពឡើងវិញ។ស្លាបស្តាំនៃទីតាំង Franco-Breton ត្រូវបានវាយបក និងរុញថយក្រោយ ហើយដោយសារវាមិនត្រូវបានគាំទ្រដោយទុនបំរុងរបស់ខ្លួន វាត្រូវបានបត់ឡើងឆ្ពោះទៅកណ្តាល។ស្លាបឆ្វេងបន្ទាប់មកបត់ជាវេន Count of Auxerre ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយកងទ័ពរបស់ Charles of Blois បានបំបែកហើយរត់គេចខ្លួន។Charles ដែលត្រូវបានវាយប្រហារដោយដំបង ត្រូវបានបញ្ចប់ដោយទាហានអង់គ្លេស ដោយគោរពតាមបញ្ជាមិនបង្ហាញត្រីមាស។Du Guesclin ដោយបានបំបែកអាវុធទាំងអស់របស់គាត់ មានកាតព្វកិច្ចចុះចាញ់នឹងមេបញ្ជាការអង់គ្លេស Chandos ។Du Guesclin ត្រូវ​បាន​ចាប់​ខ្លួន​ទៅ​ឃុំឃាំង និង​លោះ​ដោយ Charles V ក្នុង​តម្លៃ 100,000 ហ្វ្រង់។ជ័យ​ជម្នះ​នេះ​បាន​បញ្ចប់​សង្គ្រាម​ស្នង​រាជ្យ។មួយឆ្នាំក្រោយមក នៅឆ្នាំ 1365 ក្រោមសន្ធិសញ្ញាទីមួយរបស់ហ្គេរ៉េនដេ ស្តេចនៃប្រទេសបារាំងបានទទួលស្គាល់ចនទី 4 ដែលជាកូនប្រុសរបស់ចននៃម៉ុងហ្វតថាជាអ្នកឧកញ៉ានៃប្រីតនី។

សង្រ្គាមស៊ីវិល Castilian គឺជាសង្រ្គាមស្នងរាជ្យលើក្រោន Castile ដែលអូសបន្លាយពីឆ្នាំ 1351 ដល់ឆ្នាំ 1369។ ជម្លោះបានចាប់ផ្តើមបន្ទាប់ពីការសោយទីវង្គត់របស់ស្តេច Alfonso XI នៃ Castile ក្នុងខែមីនា ឆ្នាំ 1350។ វាបានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃជម្លោះដ៏ធំដែលបន្ទាប់មកបានផ្ទុះឡើងរវាង ព្រះរាជាណាចក្រ។ ប្រទេសអង់គ្លេស និង ព្រះរាជាណាចក្របារាំង ៖ សង្គ្រាមរយឆ្នាំ។វាត្រូវបានប្រយុទ្ធជាចម្បងនៅក្នុង Castile និងដែនទឹកឆ្នេរសមុទ្ររបស់វារវាងកងកម្លាំងក្នុងតំបន់ និងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ស្តេចដែលសោយរាជ្យគឺ Peter និងប្អូនប្រុសមិនស្របច្បាប់របស់គាត់ Henry of Trastámara លើសិទ្ធិក្នុងការគ្រងរាជ្យ។នៅឆ្នាំ 1366 សង្រ្គាមស៊ីវិលនៃការស្នងតំណែងនៅ Castile បានបើកជំពូកថ្មីមួយ។កងកម្លាំងរបស់អ្នកគ្រប់គ្រង Peter of Castile ត្រូវបានវាយលុកប្រឆាំងនឹងបងប្អូនពាក់កណ្តាលរបស់គាត់ Henry of Trastámara។មកុដអង់គ្លេសបានគាំទ្រពេត្រុស;ជនជាតិបារាំងបានគាំទ្រ Henry ។កងកម្លាំងបារាំងត្រូវបានដឹកនាំដោយលោក Bertrand du Guesclin ដែលជាជនជាតិ Breton ដែលបានក្រោកឡើងពីការចាប់ផ្តើមដ៏រាបទាបរហូតដល់មានភាពល្បីល្បាញជាមេដឹកនាំសង្គ្រាមម្នាក់របស់ប្រទេសបារាំង។Charles V បានផ្តល់កម្លាំង 12,000 ដោយមាន du Guesclin នៅក្បាលរបស់ពួកគេ ដើម្បីគាំទ្រTrastámaraក្នុងការលុកលុយរបស់គាត់លើ Castile ។ពេត្រុស​បាន​អំពាវ​នាវ​ទៅ​ប្រទេស​អង់គ្លេស និង​ព្រះអង្គម្ចាស់​ខ្មៅ​របស់ Aquitaine ដើម្បី​សុំ​ជំនួយ ប៉ុន្តែ​គ្មាន​អ្នក​ណា​មក​ខាង​មុខ​ទេ ដោយ​បង្ខំ​ឱ្យ​ពេត្រុស​និរទេស​ខ្លួន​នៅ​ក្រុង Aquitaine ។ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅពីមុនបានយល់ព្រមគាំទ្រការអះអាងរបស់ពេត្រុស ប៉ុន្តែការព្រួយបារម្ភអំពីលក្ខខណ្ឌនៃសន្ធិសញ្ញាBrétignyបាននាំឱ្យគាត់ជួយពេត្រុសជាអ្នកតំណាងរបស់ Aquitaine ជាជាងប្រទេសអង់គ្លេស។បន្ទាប់មកគាត់បានដឹកនាំកងទ័ព Anglo-Gascon ចូលទៅក្នុង Castile ។

អំណាចទ័ពជើងទឹក Castilian ខ្លាំងជាង បារាំង ឬ អង់គ្លេស បានលើកទឹកចិត្តឱ្យនយោបាយទាំងពីរចូលភាគីក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិល ដើម្បីទទួលបានការគ្រប់គ្រងលើកងនាវា Castilian ។ស្តេច Peter of Castile ត្រូវបានគាំទ្រដោយប្រទេសអង់គ្លេស Aquitaine, Majorca, Navarra និងទាហានស៊ីឈ្នួលអឺរ៉ុបដ៏ល្អបំផុតដែលត្រូវបានជួលដោយព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅ។គូប្រជែងរបស់គាត់គឺ Count Henry ត្រូវបានជួយដោយភាគច្រើននៃពួកអភិជន និងអង្គការយោធាគ្រីស្ទាននៅ Castile ។ខណៈពេលដែល ព្រះរាជាណាចក្របារាំង និងក្រោន Aragon មិនបានផ្តល់ជំនួយជាផ្លូវការដល់គាត់ គាត់មានទាហាន Aragonese ជាច្រើន និងក្រុមហ៊ុនសេរីរបស់បារាំងដែលស្មោះត្រង់នឹងអនុសេនីយ៍ឯក Breton Knight និងមេបញ្ជាការបារាំង Bertrand du Guesclin ។ទោះបីជាការប្រយុទ្ធបានបញ្ចប់ដោយការបរាជ័យយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់ Henry ក៏ដោយ វាមានផលវិបាកដ៏មហន្តរាយសម្រាប់ស្តេច Peter ព្រះអង្គម្ចាស់នៃប្រទេស Wales និងប្រទេសអង់គ្លេស។បន្ទាប់ពីសមរភូមិ Najera លោក Peter I មិនបានផ្តល់ឱ្យព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅនូវទឹកដីដែលបានព្រមព្រៀងគ្នានៅបាយ័ន ហើយក៏មិនបានបង់ថ្លៃចំណាយនៃយុទ្ធនាការនេះដែរ។អាស្រ័យហេតុនេះ ទំនាក់ទំនងរវាងស្តេច Peter I នៃ Castile និងព្រះអង្គម្ចាស់នៃប្រទេស Wales បានបញ្ចប់ ហើយ Castile និង England បានបំបែកសម្ព័ន្ធភាពរបស់ពួកគេ ដូច្នេះហើយ Peter I លែងពឹងផ្អែកលើការគាំទ្ររបស់អង់គ្លេសទៀតហើយ។នេះបណ្តាលឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ច និងការខាតបង់ផ្នែកតារាសាស្ត្រសម្រាប់ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅ បន្ទាប់ពីយុទ្ធនាការដែលពោរពេញដោយការលំបាក។

សមរភូមិ Montiel គឺជាសមរភូមិដែលបានប្រយុទ្ធនៅថ្ងៃទី 14 ខែមីនាឆ្នាំ 1369 រវាងកងកម្លាំង Franco-Castilian ដែលគាំទ្រ Henry of Trastámara និងកងកម្លាំង Granadian-Castilian ដែលគាំទ្រដល់ការសោយរាជ្យរបស់ Peter of Castile ។ក្រុម Franco-Castilians បានទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងធំធេងដោយសារយុទ្ធសាស្ត្ររុំព័ទ្ធរបស់ du Guesclin ។បន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នា ពេត្រុសបានភៀសខ្លួនទៅកាន់ប្រាសាទ Montiel ជាកន្លែងដែលគាត់ជាប់។នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងដើម្បីសូកប៉ាន់ Bertrand du Guesclin ពេត្រុសត្រូវបានល្បួងឱ្យចូលទៅក្នុងអន្ទាក់នៅខាងក្រៅជំរកប្រាសាទរបស់គាត់។នៅ​ក្នុង​ការ​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បង​ប្រុស Henry របស់​គាត់​បាន​ចាក់​ Peter ច្រើន​ដង។ការស្លាប់របស់គាត់នៅថ្ងៃទី 23 ខែមីនាឆ្នាំ 1369 គឺជាការបញ្ចប់នៃសង្រ្គាមស៊ីវិល Castilian ។បងប្រុសពាក់កណ្តាលដែលបានទទួលជ័យជម្នះរបស់គាត់ត្រូវបានគ្រងរាជ្យ Henry II នៃ Castille ។Henry បានបង្កើត du Guesclin Duke of Molina ហើយបានបង្កើតសម្ព័ន្ធភាពជាមួយស្តេចបារាំង Charles V. នៅចន្លោះឆ្នាំ 1370 និង 1376 កងនាវា Castilian បានផ្តល់ការគាំទ្រផ្នែកកងទ័ពជើងទឹកដល់យុទ្ធនាការបារាំងប្រឆាំងនឹង Aquitaine និងឆ្នេរសមុទ្រអង់គ្លេស ខណៈដែល du Guesclin បានដណ្តើមយក Poitou និង Normandy ពីអង់គ្លេសឡើងវិញ។

ទីក្រុង Limoges បានស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេស ប៉ុន្តែនៅខែសីហា ឆ្នាំ 1370 វាបានចុះចាញ់បារាំង ដោយបើកទ្វារទៅកាន់អ្នកឧកញ៉ាបឺរី។ការឡោមព័ទ្ធនៃ Limoges ត្រូវបានដាក់ដោយកងទ័ពអង់គ្លេសដែលដឹកនាំដោយ Edward the Black Prince នៅសប្តាហ៍ទីពីរក្នុងខែកញ្ញា។នៅថ្ងៃទី 19 ខែកញ្ញា ទីក្រុងនេះត្រូវបានវាយប្រហារដោយព្យុះ បន្ទាប់មកដោយការបំផ្លិចបំផ្លាញជាច្រើន និងការស្លាប់របស់ជនស៊ីវិលជាច្រើន។បាវបញ្ចប់ប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនូវឧស្សាហកម្ម Limoges enamel ដែលល្បីល្បាញពាសពេញអឺរ៉ុបអស់រយៈពេលប្រហែលមួយសតវត្សមកហើយ។

នៅឆ្នាំ 1369 ក្រោមលេសថា Edward មិនបានគោរពតាមលក្ខខណ្ឌនៃសន្ធិសញ្ញា លោក Charles V បានប្រកាសសង្រ្គាមម្តងទៀត។នៅខែសីហា ការវាយលុករបស់បារាំងបានព្យាយាមដណ្តើមយកប្រាសាទនៅ Normandy មកវិញ។បុរស​ដែល​បាន​ប្រយុទ្ធ​ក្នុង​យុទ្ធនាការ​អង់គ្លេស​មុនៗ ហើយ​បាន​ឈ្នះ​ទ្រព្យសម្បត្តិ និង​កិត្តិនាម​រួច​ហើយ ត្រូវ​បាន​គេ​កោះហៅ​ពី​ការ​ចូល​និវត្តន៍ ហើយ​បុរស​ថ្មី​ដែល​មាន​វ័យ​ក្មេង​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​បញ្ជា។នៅពេលដែល Charles V បន្តសង្រ្គាម តុល្យភាពបានផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងការពេញចិត្តរបស់គាត់។ប្រទេសបារាំងនៅតែជារដ្ឋធំបំផុត និងមានឥទ្ធិពលបំផុតនៅអឺរ៉ុបខាងលិច ហើយអង់គ្លេសបានបាត់បង់មេដឹកនាំយោធាដែលមានសមត្ថភាពបំផុតរបស់ខ្លួន។Edward III ចាស់ពេក ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅមិនត្រឹមត្រូវទេ ខណៈពេលដែលនៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 1370 លោក John Chandos ដែលជាអ្នកមានបទពិសោធន៍ដ៏ច្រើននៃ Poitou ត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងការប៉ះទង្គិចគ្នានៅជិត Lussac-les-Châteaux។តាមដំបូន្មានរបស់លោក Bertrand du Guesclin ដែលត្រូវបានតែងតាំងជា Constable នៃប្រទេសបារាំងក្នុងខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1370 ជនជាតិបារាំងបានអនុម័តយុទ្ធសាស្ត្រស្រូបទាញ។បារាំង​បាន​ដណ្តើម​យក​ទឹកដី​នៅ​ភាគ​ខាងលិច ដោយ​បាន​កាន់កាប់​រាជធានី​ខេត្ត​យុទ្ធសាស្ត្រ​នៃ​ក្រុង Poitiers ឡើងវិញ និង​ដណ្តើម​បាន​ប្រាសាទ​ជាច្រើន។អង់គ្លេស​បាន​ចូល​ប្លន់​និង​ដុត​ផ្លូវ​ឆ្លង​កាត់​ភាគ​ខាងជើង​នៃ​ប្រទេស​បារាំង​ពី​កាឡៃ​ទៅ​ប៉ារីស។ជាមួយនឹងរដូវរងាមកដល់ មេទ័ពអង់គ្លេសបានធ្លាក់ចេញ ហើយបែងចែកកងទ័ពរបស់ពួកគេជាបួន។ការប្រយុទ្ធមានការចូលរួមពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នា៖ មួយនៅ Pontvallain ដែលជាកន្លែងដែលបន្ទាប់ពីការហែក្បួនដោយបង្ខំដែលបានបន្តពេញមួយយប់ Guesclin ដែលជាឆ្មាំដែលទើបតែងតាំងថ្មីរបស់បារាំងបានធ្វើឱ្យផ្នែកសំខាន់នៃកម្លាំងអង់គ្លេសភ្ញាក់ផ្អើលហើយបានលុបចោលវា។នៅក្នុងការវាយប្រហារដោយសំរបសំរួលមួយ អ្នកក្រោមបង្គាប់របស់ Guesclin ឈ្មោះ Louis de Sancerre បានចាប់បានកងកម្លាំងអង់គ្លេសតូចមួយនៅថ្ងៃដដែលនោះ នៅឯទីប្រជុំជន Vaas ក្បែរនោះក៏បានបំផ្លាញវាផងដែរ។ពេលខ្លះពួកគេទាំងពីរត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថាជាសមរភូមិដាច់ដោយឡែក។ជនជាតិបារាំងមានចំនួន 5,200 នាក់ ហើយកម្លាំងអង់គ្លេសមានទំហំប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។ប្រទេសអង់គ្លេសបានបន្តបាត់បង់ទឹកដីនៅ Aquitaine រហូតដល់ឆ្នាំ 1374 ហើយនៅពេលដែលពួកគេបានបាត់បង់ទឹកដី ពួកគេបានបាត់បង់ភាពស្មោះត្រង់របស់ម្ចាស់ក្នុងស្រុក។Pontvallain បានបញ្ចប់យុទ្ធសាស្រ្តរយៈពេលខ្លីរបស់ស្តេច Edward ក្នុងការលើកកម្ពស់សម្ព័ន្ធភាពជាមួយ Charles, King of Navarre ។វាក៏បានកត់សម្គាល់ផងដែរនូវការប្រើប្រាស់ចុងក្រោយនៃក្រុមហ៊ុនដ៏អស្ចារ្យ - កងកម្លាំងទាហានស៊ីឈ្នួលដ៏ធំ - ដោយប្រទេសអង់គ្លេសនៅប្រទេសបារាំង។មេដឹកនាំដើមរបស់ពួកគេភាគច្រើនត្រូវបានសម្លាប់។ទាហានស៊ីឈ្នួលនៅតែត្រូវបានចាត់ទុកថាមានប្រយោជន៍ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានស្រូបចូលទៅក្នុងកងទ័ពសំខាន់នៃភាគីទាំងពីរកាន់តែខ្លាំងឡើង។

នៅឆ្នាំ 1372 ស្តេចអង់គ្លេស Edward III បានរៀបចំយុទ្ធនាការដ៏សំខាន់មួយនៅ Aquitaine ក្រោមការដឹកនាំថ្មីរបស់ Duchy គឺ Earl of Pembroke ។ការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេសនៅ Aquitaine នៅពេលនោះស្ថិតនៅក្រោមការគំរាមកំហែង។ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 1370 ផ្នែកធំនៃតំបន់បានធ្លាក់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំង។នៅឆ្នាំ 1372 Bertrand du Guesclin បានឡោមព័ទ្ធនៅ La Rochelle ។ដើម្បីឆ្លើយតបទៅនឹងការទាមទាររបស់សម្ព័ន្ធភាព Franco-Castilian ក្នុងឆ្នាំ 1368 ស្តេច Castile លោក Henry II នៃ Trastámara បានបញ្ជូនកងនាវាមួយទៅកាន់ Aquitaine នៅក្រោម Ambrosio Boccanegra ។John Hastings, 2nd Earl of Pembroke ត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅកាន់ទីប្រជុំជនដោយមានទាហានចំនួន 160 នាក់, £12,000 និងការណែនាំឱ្យប្រើប្រាស់ប្រាក់ដើម្បីជ្រើសរើសទាហានចំនួន 3,000 នាក់នៅជុំវិញ Aquitaine យ៉ាងហោចណាស់ 4 ខែ។កងនាវាអង់គ្លេសប្រហែលជាមានកប៉ាល់ចំនួន ៣២ និងនាវាតូចៗចំនួន ១៧ ដែលមានទម្ងន់ប្រហែល ៥០ តោន។ជ័យជំនះ Castilian ត្រូវបានបញ្ចប់ ហើយក្បួនទាំងមូលត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ការបរាជ័យនេះបានធ្វើឱ្យអន្តរាយដល់ពាណិជ្ជកម្ម និងការផ្គត់ផ្គង់នៅសមុទ្ររបស់អង់គ្លេស ហើយបានគំរាមកំហែងដល់កម្មសិទ្ធិ Gascon របស់ពួកគេ។សមរភូមិ La Rochelle គឺជាការបរាជ័យទ័ពជើងទឹកអង់គ្លេសដ៏សំខាន់លើកដំបូងនៃសង្គ្រាមរយឆ្នាំ។អង់គ្លេស​ត្រូវការ​រយៈពេល​មួយឆ្នាំ​ដើម្បី​កសាង​កងនាវា​របស់ខ្លួន​ឡើងវិញ​តាមរយៈ​ការខិតខំ​របស់​ទីក្រុង​ចំនួន​ដប់បួន​។

បារាំងបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង ហើយអង់គ្លេសបានបញ្ជូនកម្លាំងសង្គ្រោះ។ជនជាតិបារាំងដែលដឹកនាំដោយ Bertrand du Guesclin បានជួបនឹងកម្លាំងសង្គ្រោះ ហើយបានកម្ចាត់វា។វាគឺជាសមរភូមិដ៏សំខាន់ចុងក្រោយនៅក្នុងយុទ្ធនាការ Valois ដើម្បីយកមកវិញនូវស្រុក Poitou ដែលត្រូវបានប្រគល់ឱ្យអង់គ្លេសដោយសន្ធិសញ្ញាBrétignyក្នុងឆ្នាំ 1360។ ជ័យជំនះរបស់បារាំងបានបញ្ចប់ការត្រួតត្រារបស់អង់គ្លេសនៅក្នុងតំបន់នេះ។

ព្រះអង្គម្ចាស់ខ្មៅបានស្លាប់នៅឆ្នាំ 1376;នៅខែមេសា ឆ្នាំ 1377 Edward III បានបញ្ជូនអធិការបតីលោក Adam Houghton ទៅចរចាជាមួយ Charles ដែលបានវិលត្រឡប់មកផ្ទះវិញនៅពេលដែល Edward ខ្លួនឯងបានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី 21 ខែមិថុនា។ គាត់ត្រូវបានស្នងរាជ្យបន្តដោយចៅប្រុសអាយុ 10 ឆ្នាំរបស់គាត់ឈ្មោះ Richard II ឡើងសោយរាជ្យបន្តពីប្រទេសអង់គ្លេស។វាជារឿងធម្មតាទេក្នុងការតែងតាំងអ្នករាជានុសិទ្ធិក្នុងករណីស្តេចកុមារ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នករាជានុសិទ្ធិណាមួយត្រូវបានតែងតាំងសម្រាប់ រីឆាត ទី 2 ដែលបានប្រើអំណាចជាស្តេចចាប់ពីថ្ងៃចូលកាន់តំណែងនៅឆ្នាំ 1377។ រវាងឆ្នាំ 1377 ដល់ 1380 អំណាចពិតប្រាកដស្ថិតនៅក្នុងដៃ។ នៃស៊េរីក្រុមប្រឹក្សា។សហគមន៍នយោបាយចូលចិត្តរឿងនេះចំពោះស្ថាប័នគ្រប់គ្រងដែលដឹកនាំដោយពូរបស់ស្តេច John of Gaunt ទោះបីជា Gaunt នៅតែមានឥទ្ធិពលខ្លាំងក៏ដោយ។Richard បានប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាជាច្រើនក្នុងរជ្ជកាលរបស់គាត់ រួមទាំងការបះបោររបស់កសិករដែលដឹកនាំដោយ Wat Tyler ក្នុងឆ្នាំ 1381 និងសង្រ្គាម Anglo-Scottish ក្នុងឆ្នាំ 1384-1385 ។ការប៉ុនប៉ងរបស់គាត់ដើម្បីដំឡើងពន្ធដើម្បីចំណាយសម្រាប់ការផ្សងព្រេងស្កុតឡេនរបស់គាត់និងសម្រាប់ការការពារ Calais ប្រឆាំងនឹងជនជាតិបារាំងបានធ្វើឱ្យគាត់កាន់តែមិនមានប្រជាប្រិយ។

The Western Schism ដែលហៅថា Papal Schism, The Vatican Standoff, Great Occidental Schism and Schism of 1378 គឺជាការបំបែកនៅក្នុងព្រះវិហារកាតូលិកដែលមានអាយុកាលពីឆ្នាំ 1378 ដល់ឆ្នាំ 1417 ដែលប៊ីស្សពរស់នៅក្នុងទីក្រុងរ៉ូម និង Avignon ទាំងពីរបានអះអាងថាជាសម្តេចប៉ាបពិតប្រាកដបានចូលរួម។ ដោយជួរទីបីនៃសម្តេចប៉ាបភីសាននៅឆ្នាំ 1409 ។ ភាពច្របូកច្របល់ត្រូវបានជំរុញដោយបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងភក្តីភាពនយោបាយ ដោយសម្តេចប៉ាប អាវីនណុន ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយរបបរាជានិយមបារាំង។គូប្រជែងទាំងនេះទាមទារឱ្យបល្ល័ង្ក papal ធ្វើឱ្យខូចកិត្យានុភាពនៃការិយាល័យ។

Earl of Buckingham បានបញ្ជាឱ្យបេសកកម្មទៅប្រទេសបារាំងដើម្បីជួយសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់អង់គ្លេសគឺអ្នកឧកញ៉ា Brittany ។នៅពេលដែល Woodstock បានដើរក្បួនបុរស 5,200 របស់គាត់នៅភាគខាងកើតទីក្រុងប៉ារីស ពួកគេត្រូវបានប្រឈមមុខដោយកងទ័ពរបស់ Philip the Bold អ្នកឧកញ៉ានៃ Burgundy នៅ Troyes ប៉ុន្តែជនជាតិបារាំងបានរៀនពីសមរភូមិ Crécy ក្នុងឆ្នាំ 1346 និងសមរភូមិ Poitiers ក្នុងឆ្នាំ 1356 មិនឱ្យផ្តល់ជូន។ ការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងខ្លាំងជាមួយអង់គ្លេស ដូច្នេះកងកម្លាំង Buckingham បានបន្តការវាយលុក ហើយបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង Nantes និងស្ពានដ៏សំខាន់របស់វានៅលើ Loire ឆ្ពោះទៅកាន់ Aquitaine ។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅខែមករា វាបានក្លាយទៅជាជាក់ស្តែងថាអ្នកឧកញ៉ានៃ Brittany ត្រូវបានផ្សះផ្សាជាមួយស្តេចបារាំងថ្មី Charles VI ហើយជាមួយនឹងសម្ព័ន្ធភាពដួលរលំនិងជំងឺរាគបានវាយលុកបុរសរបស់គាត់ Woodstock បានបោះបង់ចោលការឡោមព័ទ្ធ។

Charles V បានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី 16 ខែកញ្ញា ឆ្នាំ 1380 ហើយ Du Guesclin បានស្លាប់ដោយសារជំងឺនៅ Châteauneuf-de-Randon ពេលកំពុងបំពេញបេសកកម្មយោធានៅ Languedoc ។ប្រទេសបារាំងបានបាត់បង់ភាពជាអ្នកដឹកនាំដ៏សំខាន់ និងសន្ទុះទាំងមូលនៅក្នុងសង្គ្រាម។Charles VI បានស្នងរាជ្យបន្តពីឪពុករបស់គាត់ជាស្តេចបារាំងនៅអាយុ 11 ឆ្នាំ ហើយដូច្នេះគាត់ត្រូវបានដាក់ឱ្យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដែលដឹកនាំដោយពូរបស់គាត់ ដែលបានគ្រប់គ្រងដើម្បីរក្សាការក្តាប់យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពលើកិច្ចការរដ្ឋាភិបាលរហូតដល់ប្រហែលឆ្នាំ 1388 បន្ទាប់ពី Charles ទទួលបានភាគច្រើននៃរាជវង្ស។ជាមួយនឹងប្រទេសបារាំងប្រឈមមុខនឹងការបំផ្លិចបំផ្លាញយ៉ាងទូលំទូលាយ គ្រោះកាច និងវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ការយកពន្ធខ្ពស់ដាក់បន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់កសិករបារាំង និងសហគមន៍ទីក្រុង។កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើសង្រ្គាមប្រឆាំងនឹងប្រទេសអង់គ្លេសភាគច្រើនពឹងផ្អែកលើការយកពន្ធរបស់រាជវង្ស ប៉ុន្តែប្រជាជនកាន់តែមិនចង់ចំណាយសម្រាប់វា ដូចដែលនឹងត្រូវបានបង្ហាញនៅឯការបះបោរ Harelle និង Maillotin ក្នុងឆ្នាំ 1382។ Charles V បានលុបចោលពន្ធទាំងនេះជាច្រើននៅលើគ្រែមរណភាពរបស់គាត់ ប៉ុន្តែការប៉ុនប៉ងជាបន្តបន្ទាប់ ការ​ដាក់​ពួកគេ​ឡើង​វិញ​បាន​ជំរុញ​ឱ្យ​មាន​អរិភាព​រវាង​រដ្ឋាភិបាល​បារាំង និង​ប្រជាជន។

ការបះបោររបស់កសិករ ដែលមានឈ្មោះផងដែរថា ការបះបោររបស់ Wat Tyler ឬ Great Rising គឺជាការបះបោរដ៏ធំមួយនៅទូទាំងផ្នែកធំៗនៃប្រទេសអង់គ្លេសក្នុងឆ្នាំ 1381។ ការបះបោរនេះមានមូលហេតុផ្សេងៗ រួមទាំងភាពតានតឹងផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច សង្គម និងនយោបាយដែលបង្កើតឡើងដោយការស្លាប់ខ្មៅនៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1340 ។ ពន្ធខ្ពស់ដែលកើតចេញពីជម្លោះជាមួយបារាំងក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមរយឆ្នាំ និងអស្ថិរភាពនៅក្នុងថ្នាក់ដឹកនាំក្នុងតំបន់នៃទីក្រុងឡុងដ៍។ការបះបោរបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ដំណើរនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំ ដោយរារាំងសភាក្រោយៗពីការដំឡើងពន្ធបន្ថែមដើម្បីបង់សម្រាប់យុទ្ធនាការយោធានៅប្រទេសបារាំង។

Philip the Bold បានគ្រប់គ្រងក្រុមប្រឹក្សារាជានុសិទ្ធិពីឆ្នាំ 1380 ដល់ឆ្នាំ 1388 ហើយបានគ្រប់គ្រងប្រទេសបារាំងក្នុងវ័យកុមារភាពរបស់ Charles VI ដែលជាក្មួយប្រុសរបស់ Philip ។គាត់បានពង្រាយកងទ័ពបារាំងនៅ Westrozebeke ដើម្បីបង្ក្រាបការបះបោរ Flemish ដឹកនាំដោយ Philip van Artevelde ដែលមានបំណងកម្ចាត់ Louis II នៃ Flanders ។Philip II បានរៀបការជាមួយ Margaret of Flanders ដែលជាកូនស្រីរបស់ Louis ។សមរភូមិ Roosebeke បានកើតឡើងរវាងកងទ័ព Flemish ក្រោម Philip van Artevelde និងកងទ័ពបារាំងនៅក្រោម Louis II នៃ Flanders ដែលបានអំពាវនាវឱ្យជួយពីស្តេចបារាំង Charles VI បន្ទាប់ពីគាត់បានរងបរាជ័យក្នុងសមរភូមិ Beverhoutsveld ។កងទ័ព Flemish ត្រូវបានកម្ចាត់ Philip van Artevelde ត្រូវបានសម្លាប់ ហើយសាកសពរបស់គាត់ត្រូវបានដាក់តាំងបង្ហាញ។

Despenser's Crusade (ឬ Bishop of Norwich's Crusade ជួនកាលគ្រាន់តែជា Norwich Crusade) គឺជាបេសកកម្មយោធាដែលដឹកនាំដោយប៊ីស្សពអង់គ្លេស Henry le Despenser ក្នុងឆ្នាំ 1383 ដែលមានគោលបំណងជួយទីក្រុង Ghent ក្នុងការតស៊ូប្រឆាំងនឹងអ្នកគាំទ្រ Antipope Clement VII ។វា​បាន​កើត​ឡើង​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ការ​បះបោរ​របស់​សម្តេចប៉ាប និង​សង្គ្រាម​រយ​ឆ្នាំ​រវាង ​ប្រទេស​អង់គ្លេស និង ​បារាំង ។ខណៈពេលដែលប្រទេសបារាំងបានគាំទ្រ Clement ដែលតុលាការរបស់គាត់មានទីតាំងនៅ Avignon អង់គ្លេសបានគាំទ្រ Pope Urban VI នៅទីក្រុងរ៉ូម។

នៅខែកក្កដាឆ្នាំ 1385 ស្តេច Richard II ដែលជាស្តេចនៃប្រទេសអង់គ្លេសបានដឹកនាំកងទ័ពអង់គ្លេសចូលទៅក្នុងស្កុតឡែន។ការលុកលុយមួយផ្នែកគឺជាការសងសឹកចំពោះការវាយឆ្មក់តាមព្រំដែនស្កុតឡេន ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្កហេតុបំផុតដោយការមកដល់នៃកងទ័ពបារាំងចូលទៅក្នុងស្កុតឡែនកាលពីរដូវក្តៅមុន។អង់គ្លេស និងបារាំងបានចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមរយឆ្នាំ ហើយបារាំង និងស្កុតឡែន មានសន្ធិសញ្ញាគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមក។ស្តេចអង់គ្លេសទើបតែមានព្រះជន្មនាពេលថ្មីៗនេះ ហើយគេរំពឹងថាទ្រង់នឹងដើរតួរជាក្បាច់គុនដូចឪពុករបស់គាត់គឺ Edward the Black Prince និងជីតា Edward III បានធ្វើ។មានការខ្វែងគំនិតគ្នាខ្លះក្នុងចំណោមមេដឹកនាំអង់គ្លេសថាតើត្រូវឈ្លានពានបារាំង ឬស្កុតឡេន។ពូរបស់ស្តេចគឺ John of Gaunt បានពេញចិត្តនឹងការឈ្លានពានប្រទេសបារាំង ដើម្បីទទួលបានវានូវអត្ថប្រយោជន៍យុទ្ធសាស្ត្រនៅ Castile ជាកន្លែងដែលគាត់ផ្ទាល់គឺជាស្តេចតាមបច្ចេកទេសតាមរយៈប្រពន្ធរបស់គាត់ ប៉ុន្តែមានបញ្ហាក្នុងការអះអាងរបស់គាត់។មិត្តរបស់ស្តេចក្នុងចំណោមពួកអភិជន ដែលក៏ជាសត្រូវរបស់ Gaunt ចូលចិត្តការលុកលុយរបស់ស្កុតឡេន។សភាមួយឆ្នាំមុនបានផ្តល់មូលនិធិសម្រាប់យុទ្ធនាការទ្វីបមួយ ហើយវាត្រូវបានចាត់ទុកថាជារឿងមិនសមហេតុផលក្នុងការប្រមាថសភា។ភ្នំពេញក្រោន ស្ទើរតែគ្មានលទ្ធភាពទិញយុទ្ធនាការដ៏ធំមួយ។លោក Richard បានកោះហៅពន្ធលើសក្តិភូមិ ដែលមិនត្រូវបានហៅអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ។នេះ​ជា​ឱកាស​ចុងក្រោយ​ដែល​ត្រូវ​កោះហៅ។លោក Richard បានប្រកាសឱ្យប្រើពិធីបរិសុទ្ធដើម្បីរក្សាវិន័យនៅក្នុងកម្លាំងឈ្លានពានរបស់គាត់ ប៉ុន្តែយុទ្ធនាការនេះត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយបញ្ហាតាំងពីដំបូង។

នៅខែតុលាឆ្នាំ 1386 សភាដ៏អស្ចារ្យរបស់ Richard II បានអនុម័តគណៈកម្មាការដែលបានចាប់ផ្តើមប្រមូលផ្តុំបុរស និងកប៉ាល់សម្រាប់ការចុះចូល (ការវាយប្រហារតាមដងទន្លេ) នៅលើ Flanders ។នេះ​គឺ​មាន​គោល​បំណង​បង្ក​ឱ្យ​មាន​ការ​បះបោរ​ដែល​នឹង​ជំនួស​រដ្ឋាភិបាល​របស់ Philip the Bold ដោយ​របប​គាំទ្រ​អង់គ្លេស។នៅថ្ងៃទី 16 ខែមីនា Richard, Earl of Arundel បានមកដល់ Sandwich ជាកន្លែងដែលគាត់បានគ្រប់គ្រងកងនាវាចំនួនហុកសិប។នៅថ្ងៃទី 24 ខែមីនាឆ្នាំ 1387 កងនាវារបស់ Arundel បានមើលឃើញផ្នែកនៃកងនាវាបារាំងប្រហែល 250-360 គ្រឿងដែលបញ្ជាដោយ Sir Jean de Bucq ។នៅពេលដែលអង់គ្លេសបានវាយប្រហារ នាវា Flemish មួយចំនួនបានបោះបង់ចោលកងនាវា ហើយពីទីនោះការប្រយុទ្ធជាបន្តបន្ទាប់បានចាប់ផ្តើមពី Margate ចូលទៅក្នុងឆានែលឆ្ពោះទៅឆ្នេរ Flemish ។ការចូលរួមលើកដំបូង ចេញពី Margate ខ្លួនវាគឺជាសកម្មភាពដ៏ធំបំផុត ហើយបានបង្ខំកងនាវាសម្ព័ន្ធមិត្តឱ្យភៀសខ្លួន ជាមួយនឹងការបាត់បង់កប៉ាល់ជាច្រើន។Margate គឺជាសមរភូមិទ័ពជើងទឹកដ៏សំខាន់ចុងក្រោយនៃដំណាក់កាលសង្គ្រាម Caroline នៃសង្គ្រាមរយឆ្នាំ។វាបានបំផ្លាញឱកាសរបស់បារាំងក្នុងការលុកលុយប្រទេសអង់គ្លេសយ៉ាងហោចណាស់មួយទសវត្សរ៍ក្រោយ។

Truce of Leulinghem គឺជាបទឈប់បាញ់ដែលយល់ព្រមដោយ ព្រះរាជាណាចក្រអង់គ្លេស របស់ Richard II និងសម្ព័ន្ធមិត្ត ហើយ ព្រះរាជាណាចក្របារាំងរបស់ Charles VI និងសម្ព័ន្ធមិត្តរបស់ខ្លួននៅថ្ងៃទី 18 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 1389 ដែលបញ្ចប់ដំណាក់កាលទីពីរនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំ។ប្រទេសអង់គ្លេសស្ថិតនៅលើគែមនៃការដួលរលំផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងទទួលរងពីការបែងចែកនយោបាយផ្ទៃក្នុង។មួយវិញទៀត លោក Charles VI កំពុងទទួលរងនូវជំងឺផ្លូវចិត្ត ដែលធ្វើឲ្យមានពិការភាពបន្តបន្ទាប់ទៀតនៃសង្រ្គាម ដោយរដ្ឋាភិបាលបារាំង។ភាគីទាំងសងខាងមិនមានឆន្ទៈក្នុងការយល់ព្រមលើបុព្វហេតុចម្បងនៃសង្រ្គាម ស្ថានភាពផ្លូវច្បាប់នៃ Duchy of Aquitaine និងការគោរពបូជារបស់ស្តេចអង់គ្លេសចំពោះស្តេចបារាំងតាមរយៈការកាន់កាប់របស់ឌុច។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាគីទាំងពីរបានប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាផ្ទៃក្នុងធំៗ ដែលអាចបំផ្លាញនគររបស់ពួកគេយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ប្រសិនបើសង្រ្គាមនៅតែបន្ត។បទឈប់បាញ់ត្រូវបានចរចាដំបូងដោយអ្នកតំណាងរបស់ស្តេចដើម្បីមានរយៈពេលបីឆ្នាំ ប៉ុន្តែស្តេចទាំងពីរបានជួបគ្នាដោយផ្ទាល់នៅឯ Leulinghem ក្បែរបន្ទាយអង់គ្លេស Calais ហើយបានយល់ព្រមបន្តបទឈប់បាញ់ដល់រយៈពេលម្ភៃប្រាំពីរឆ្នាំ។ការរកឃើញសំខាន់ៗ៖បូជនីយកិច្ចរួមគ្នាប្រឆាំងនឹងទួគីការគាំទ្រភាសាអង់គ្លេសនៃផែនការរបស់បារាំងដើម្បីបញ្ចប់ការបែកបាក់របស់ Papalសម្ព័ន្ធភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងអង់គ្លេស និងបារាំងសន្តិភាពដល់ឧបទ្វីប Iberianអង់គ្លេសបានជម្លៀសការកាន់កាប់របស់ពួកគេទាំងអស់នៅភាគខាងជើងប្រទេសបារាំងលើកលែងតែ Calais ។

នៅថ្ងៃទី 23 ខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ 1407 Louis អ្នកឧកញ៉ានៃ Orléans ដែលជាប្អូនប្រុសរបស់ស្តេច Charles VI ត្រូវបានសម្លាប់ដោយឃាតកលាក់មុខនៅក្នុងការបម្រើរបស់ John the Fearless នៅ Hôtel Barbette នៅលើប្រាសាទ Rue Vieille-du-Temple ក្នុងទីក្រុងប៉ារីស ។សង្រ្គាមស៊ីវិល Armagnac-Burgundian គឺជាជម្លោះរវាងសាខាពីរនៃគ្រួសាររាជវង្សបារាំងគឺ House of Orléans (ក្រុម Armagnac) និង House of Burgundy (បក្សពួក Burgundy) ពីឆ្នាំ 1407 ដល់ឆ្នាំ 1435។ វាបានចាប់ផ្តើមកំឡុងពេលដ៏រំជើបរំជួលមួយរយឆ្នាំ។ ' សង្គ្រាមប្រឆាំងនឹងអង់គ្លេស ហើយត្រួតលើគ្នាជាមួយ បស្ចិមប្រទេសនៃសម្តេចប៉ាប។សង្គ្រាមស៊ីវិលបារាំងចាប់ផ្តើម។មូលហេតុនៃសង្គ្រាមត្រូវបានចាក់ឫសនៅក្នុងរជ្ជកាលរបស់ Charles VI នៃប្រទេសបារាំង (កូនប្រុសច្បង និងជាអ្នកស្នងតំណែងរបស់ Charles V) និងការប្រឈមមុខដាក់គ្នារវាងប្រព័ន្ធសេដ្ឋកិច្ច សង្គម និងសាសនាពីរផ្សេងគ្នា។ម៉្យាងវិញទៀតគឺប្រទេសបារាំង ដែលខ្លាំងខាងកសិកម្ម មានប្រព័ន្ធសក្តិភូមិ និងសាសនារឹងមាំ ហើយម្ខាងទៀតគឺប្រទេសអង់គ្លេស ដែលជាប្រទេសដែលមានអាកាសធាតុភ្លៀងចូលចិត្តវាលស្មៅ និងការចិញ្ចឹមចៀម ហើយជាកន្លែងដែលសិប្បករ វណ្ណៈកណ្តាល និងទីក្រុងមានសារៈសំខាន់។ជនជាតិ Burgundians ពេញចិត្តនឹងគំរូអង់គ្លេស (កាន់តែច្រើនចាប់តាំងពីខោនធីហ្វឡង់ឌឺរដែលឈ្មួញក្រណាត់គឺជាទីផ្សារសំខាន់សម្រាប់រោមចៀមអង់គ្លេសជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកឧកញ៉ានៃប៊ឺហ្គូឌី) ខណៈពេលដែល Armagnacs ការពារគំរូបារាំង។ដូចគ្នាដែរ លទ្ធិបស្ចិមប្រទេសបានជំរុញឱ្យមានការបោះឆ្នោតនៃពួកប្រឆាំងដែលគាំទ្រដោយ Armagnac ដែលមានមូលដ្ឋាននៅ Avignon សម្តេចប៉ាប Clement VII ដែលប្រឆាំងដោយសម្តេចប៉ាបដែលគាំទ្រដោយអង់គ្លេសនៃទីក្រុងរ៉ូមគឺ Pope Urban VI ។

សង្រ្គាម Lancastrian គឺជាដំណាក់កាលទីបី និងចុងក្រោយនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំរបស់ Anglo-French ។វាមានរយៈពេលពីឆ្នាំ 1415 នៅពេលដែលស្តេច Henry V នៃប្រទេសអង់គ្លេសបានឈ្លានពាន Normandy ដល់ 1453 នៅពេលដែលអង់គ្លេសបានបាត់បង់ Bordeaux ។វាធ្វើតាមរយៈពេលដ៏យូរនៃសន្តិភាពពីចុងបញ្ចប់នៃ សង្រ្គាម Caroline ក្នុងឆ្នាំ 1389។ ដំណាក់កាលនេះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះតាម House of Lancaster ដែលជាផ្ទះគ្រប់គ្រងរបស់ ព្រះរាជាណាចក្រអង់គ្លេស ដែល Henry V ជាកម្មសិទ្ធិ។Henry V នៃប្រទេសអង់គ្លេសបានអះអាងពីការទាមទារមរតកតាមរយៈខ្សែបន្ទាត់ស្ត្រី ដោយភ្នាក់ងារស្ត្រី និងមរតកត្រូវបានទទួលស្គាល់នៅក្នុងច្បាប់ភាសាអង់គ្លេស ប៉ុន្តែត្រូវបានហាមឃាត់នៅក្នុងប្រទេសបារាំងដោយច្បាប់ Salic របស់ Salian Franks ។ពាក់កណ្តាលដំបូងនៃដំណាក់កាលនៃសង្រ្គាមនេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះរាជាណាចក្រអង់គ្លេស។ជោគជ័យជាភាសាអង់គ្លេសដំបូងបង្អស់ ជាពិសេសនៅសមរភូមិដ៏ល្បីល្បាញនៃ Agincourt គួបផ្សំនឹងការបែកបាក់ក្នុងចំណោមវណ្ណៈគ្រប់គ្រងរបស់បារាំង បានអនុញ្ញាតឱ្យអង់គ្លេសទទួលបានការគ្រប់គ្រងផ្នែកធំនៃប្រទេសបារាំង។ពាក់កណ្តាលទីពីរនៃដំណាក់កាលនៃសង្រ្គាមនេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះរាជាណាចក្រ បារាំង ។កងកម្លាំងបារាំងបានវាយលុកដោយបំផុសគំនិតដោយ Joan of Arc, La Hire និង Count of Dunois ហើយត្រូវបានជួយដោយអង់គ្លេសដែលបាត់បង់សម្ព័ន្ធមិត្តសំខាន់ៗគឺ Dukes of Burgundy និង Brittany ។

Henry V នៃប្រទេសអង់គ្លេសបានឈ្លានពានប្រទេសបារាំងបន្ទាប់ពីការបរាជ័យនៃការចរចាជាមួយបារាំង។គាត់បានទាមទារងារជាស្តេចបារាំងតាមរយៈជីតារបស់គាត់គឺ Edward III ទោះបីជាក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែង ស្តេចអង់គ្លេសជាទូទៅត្រូវបានរៀបចំដើម្បីបោះបង់ចោលការទាមទារនេះ ប្រសិនបើបារាំងនឹងទទួលស្គាល់ការទាមទាររបស់អង់គ្លេសលើ Aquitaine និងទឹកដីបារាំងផ្សេងទៀត (លក្ខខណ្ឌនៃសន្ធិសញ្ញា។ ប្រេទីនី) ។នៅឆ្នាំ 1415 ការចរចាបានបញ្ឈប់ដោយអង់គ្លេសបានអះអាងថាបារាំងបានចំអកការអះអាងរបស់ពួកគេហើយបានចំអក Henry ខ្លួនឯង។នៅខែធ្នូ ឆ្នាំ 1414 សភាអង់គ្លេសត្រូវបានគេបញ្ចុះបញ្ចូលឱ្យផ្តល់ "ការឧបត្ថម្ភធនពីរដង" ដែលជាពន្ធពីរដងនៃអត្រាប្រពៃណី ដើម្បីទាញយកមរតករបស់គាត់ពីបារាំង។នៅថ្ងៃទី 19 ខែមេសា ឆ្នាំ 1415 លោក Henry បានស្នើសុំក្រុមប្រឹក្សាដ៏អស្ចារ្យម្តងទៀត ដើម្បីដាក់ទណ្ឌកម្មសង្រ្គាមជាមួយប្រទេសបារាំង ហើយលើកនេះ ពួកគេបានយល់ព្រម។នៅថ្ងៃអង្គារទី 13 ខែសីហាឆ្នាំ 1415 Henry បានចុះចតនៅ Chef-en-Caux នៅមាត់ទន្លេ Seine ។បន្ទាប់មកគាត់បានវាយប្រហារ Harfleur ដោយប្រើអាវុធបុរសយ៉ាងហោចណាស់ 2,300 នាក់ និងធ្នូ 9,000 ។អ្នកការពារ Harfleur បានចុះចាញ់អង់គ្លេសតាមលក្ខខណ្ឌ ហើយត្រូវបានចាត់ទុកជាអ្នកទោសសង្គ្រាម។កងទ័ពអង់គ្លេសត្រូវបានកាត់បន្ថយយ៉ាងខ្លាំងដោយការស្លាប់ និងរបួស និងការផ្ទុះជំងឺរាកអំឡុងពេលការឡោមព័ទ្ធ ប៉ុន្តែបានដើរឆ្ពោះទៅកាន់កាឡៃ ដោយបន្សល់ទុកយោធភូមិនៅកំពង់ផែ។

បន្ទាប់ពីបានយក Harfleur លោក Henry V បានដើរទៅភាគខាងជើង បារាំងបានរើទៅរារាំងពួកគេតាមដងទន្លេ Somme ។ពួកគេបានទទួលជោគជ័យមួយរយៈ ដោយបង្ខំឱ្យ Henry ផ្លាស់ទីទៅភាគខាងត្បូង ឆ្ងាយពី Calais ដើម្បីស្វែងរក ford ។ទីបំផុតអង់គ្លេសបានឆ្លងកាត់ Somme ភាគខាងត្បូងនៃ Péronne នៅ Béthencourt និង Voyennes ហើយបានបន្តការដើរក្បួនភាគខាងជើង។មកដល់ថ្ងៃទី២៤ ខែតុលា កងទ័ពទាំងពីរបានប្រឈមមុខដាក់គ្នាសម្រាប់ការប្រយុទ្ធគ្នា ប៉ុន្តែបារាំងបានបដិសេធ ដោយសង្ឃឹមថានឹងមានការមកដល់នៃកងទ័ពបន្ថែមទៀត។កងទ័ពទាំងពីរបានចំណាយពេលយប់ថ្ងៃទី 24 ខែតុលានៅលើដីបើកចំហ។នៅថ្ងៃបន្ទាប់ បារាំងបានផ្តួចផ្តើមការចរចាជាយុទ្ធសាស្ត្រពន្យារពេល ប៉ុន្តែ ហេនរី បានបញ្ជាឱ្យកងទ័ពរបស់គាត់រុលទៅមុខ និងចាប់ផ្តើមការប្រយុទ្ធ ដែលផ្តល់ឱ្យស្ថានភាពនៃកងទ័ពរបស់គាត់ គាត់នឹងពេញចិត្តក្នុងការជៀសវាង ឬប្រយុទ្ធដោយការការពារ។ស្តេច Henry V នៃប្រទេសអង់គ្លេសបានដឹកនាំកងទ័ពរបស់គាត់ចូលទៅក្នុងសមរភូមិហើយបានចូលរួមក្នុងការប្រយុទ្ធដោយដៃ។ស្តេច Charles VI នៃប្រទេសបារាំង មិនបានបញ្ជាកងទ័ពបារាំងទេ ដោយសារទ្រង់មានជម្ងឺផ្លូវចិត្ត និងអសមត្ថភាពផ្លូវចិត្ត។ជនជាតិបារាំងត្រូវបានបញ្ជាដោយ Constable Charles d'Albret និងពួកអភិជនបារាំងដ៏លេចធ្លោជាច្រើននៃគណបក្ស Armagnac ។ថ្វីត្បិតតែជ័យជំនះត្រូវបានសម្រេចដោយយោធាក៏ដោយ ឥទ្ធិពលរបស់វាគឺស្មុគស្មាញ។វាមិនបាននាំទៅរកការសញ្ជ័យអង់គ្លេសបន្ថែមទៀតភ្លាមៗនោះទេ ដោយសារអាទិភាពរបស់ Henry គឺត្រូវត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញ ដែលគាត់បានធ្វើនៅថ្ងៃទី 16 ខែវិច្ឆិកា ដើម្បីទទួលជ័យជំនះនៅទីក្រុងឡុងដ៍នៅថ្ងៃទី 23 ។ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការប្រយុទ្ធគ្នា បទឈប់បាញ់ដ៏ផុយស្រួយរវាងក្រុម Armagnac និងក្រុម Burgundian បានបែកបាក់។

កម្លាំងវាយឆ្មក់នៅក្រោម Thomas Beaufort, Earl of Dorset ត្រូវបានប្រឈមមុខដោយកងទ័ពបារាំងធំជាងនៅក្រោម Bernard VII, Count of Armagnac នៅ Valmont ។សកម្មភាពដំបូងគឺប្រឆាំងនឹងជនជាតិអង់គ្លេសដែលបានបាត់បង់សេះនិងឥវ៉ាន់របស់ពួកគេ។ពួកគេបានប្រមូលផ្ដុំគ្នា និងដកខ្លួនតាមលំដាប់លំដោយល្អទៅកាន់ Harfleur ទើបរកឃើញថា បារាំងបានកាត់ផ្តាច់ពួកគេ។សកម្មភាពទីពីរឥឡូវនេះបានកើតឡើង ក្នុងអំឡុងពេលដែលកងទ័ពបារាំងត្រូវបានកម្ចាត់ដោយមានជំនួយពីទាហានពីយោធភូមិភាគអង់គ្លេស Harfleur ។សកម្មភាពដំបូងនៅជិត ValmontDorset បានចេញដំណើរលើការវាយឆ្មក់របស់គាត់នៅថ្ងៃទី 9 ខែមីនា។គាត់បានលួច និងដុតបំផ្លាញភូមិជាច្រើន រហូតទៅដល់ Cany-Barville។អង់គ្លេស​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ។ពួកគេត្រូវបានស្ទាក់ចាប់នៅជិត Valmont ដោយជនជាតិបារាំង។អង់គ្លេស​មាន​ពេល​បង្កើត​ខ្សែ​ប្រយុទ្ធ ដោយ​ដាក់​សេះ​និង​អីវ៉ាន់​ទៅ​ខាង​ក្រោយ មុន​ពេល​បារាំង​បាន​បើក​ការ​វាយ​ប្រហារ​ដែល​បាន​លើក​ឡើង។ទ័ពសេះបារាំងបានទម្លុះខ្សែបន្ទាត់អង់គ្លេសស្តើងៗ ប៉ុន្តែជំនួសឱ្យការងាកទៅបញ្ចប់ភាសាអង់គ្លេសវិញ បានចោទប្រកាន់ពីបទលួចឥវ៉ាន់ និងលួចសេះ។នេះបានអនុញ្ញាតឱ្យ Dorset ដែលរងរបួស ប្រមូលផ្តុំបុរសរបស់គាត់ ហើយនាំពួកគេទៅកាន់សួនច្បារតូចមួយនៅក្បែរនោះ ដែលពួកគេបានការពាររហូតដល់ពេលយប់។ជនជាតិបារាំងបានដកខ្លួនទៅ Valmont មួយយប់ ជាជាងស្នាក់នៅក្នុងទីវាល ហើយនេះបានអនុញ្ញាតឱ្យ Dorset ដឹកនាំបុរសរបស់គាត់ចេញពីក្រោមគម្របនៃភាពងងឹតដើម្បីជ្រកកោនក្នុងព្រៃនៅ Les Loges ។ការស្លាប់និងរបួសរបស់អង់គ្លេសនៅដំណាក់កាលនៃការប្រយុទ្ធនេះត្រូវបានគេប៉ាន់ប្រមាណថាមានមនុស្សស្លាប់ 160 នាក់។សកម្មភាពទីពីរនៅជិត Harfleurនៅថ្ងៃបន្ទាប់ អង់គ្លេសបានចេញដំណើរទៅកាន់ឆ្នេរសមុទ្រ។ពួកគេបានរំកិលចុះមកលើឆ្នេរខ្សាច់ ហើយបានចាប់ផ្តើមការហែក្បួនដ៏វែងឆ្លងផុតពីជំងឺរើមទៅកាន់ Harfleur ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលពួកគេនៅជិត Harfleur ពួកគេបានឃើញកងកម្លាំងបារាំងកំពុងរង់ចាំពួកគេនៅលើច្រាំងថ្មចោទខាងលើ។អង់គ្លេស​បាន​ដាក់​ពង្រាយ​ជា​ជួរ ហើយ​បារាំង​បាន​វាយ​លុក​តាម​ជម្រាល​ភ្នំ។ជនជាតិ​បារាំង​ធ្លាក់ខ្លួន​ពិការ​ដោយសារ​ពូជពង្ស​ហើយ​ត្រូវ​ចាញ់​ដោយ​បន្សល់ទុក​មនុស្ស​ជាច្រើន​នាក់​ស្លាប់​។ពេល​អង់គ្លេស​លួច​យក​សាកសព ទាហាន​បារាំង​សំខាន់​បាន​មក​ដល់។កម្លាំង​នេះ​មិន​បាន​វាយ​ប្រហារ​ទេ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​ការ​បង្កើត​ឡើង​នៅ​លើ​ដី​ខ្ពស់​បង្ខំ​ឱ្យ​អង់គ្លេស​វាយ​ប្រហារ។នេះ​ពួក​គេ​បាន​ធ្វើ​ដោយ​ជោគជ័យ ដោយ​បង្ខំ​បារាំង​ឱ្យ​ត្រឡប់​មក​វិញ។ជនជាតិបារាំងដែលដកថយបន្ទាប់មកបានរកឃើញថាខ្លួនគេបានវាយលុកនៅផ្នែកខាងដោយយោធភូមិភាគរបស់ Harfleur ហើយការដកថយបានប្រែទៅជាផ្លូវ។ជនជាតិបារាំងត្រូវបានគេនិយាយថាបានបាត់បង់បុរស 200 នាក់ត្រូវបានសម្លាប់និង 800 នាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅក្នុងសកម្មភាពនេះ។D'Armagnac ក្រោយមកបានព្យួរកចំនួន 50 នាក់ទៀតសម្រាប់ការរត់ចេញពីសមរភូមិ។

បន្ទាប់ពីការទទួលជ័យជម្នះរបស់គាត់នៅ Agincourt ក្នុងឆ្នាំ 1415 លោក Henry បានត្រលប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញហើយបានដឹកនាំកម្លាំងឈ្លានពានទីពីរឆ្លងកាត់ប៉ុស្តិ៍អង់គ្លេស។Caen គឺជាទីក្រុងធំមួយនៅក្នុង Duchy of Normandy ដែលជាទឹកដីអង់គ្លេសជាប្រវត្តិសាស្ត្រ។បន្ទាប់ពីការទម្លាក់គ្រាប់បែកទ្រង់ទ្រាយធំ ការវាយប្រហារដំបូងរបស់ Henry ត្រូវបានច្រានចោល ប៉ុន្តែបងប្រុសរបស់គាត់ Thomas, Duke of Clarence អាចបង្ខំឱ្យមានការបំពាន និងវាយលុកទីក្រុង។ប្រាសាទនេះបានធ្វើឡើងរហូតដល់ថ្ងៃទី 20 ខែកញ្ញាមុនពេលចុះចាញ់។នៅក្នុងការឡោមព័ទ្ធនោះ មេទ័ពអង់គ្លេសមួយរូប គឺលោក Sir Edward Sprenghose បានគ្រប់គ្រងទំហំជញ្ជាំង តែត្រូវបានដុតទាំងរស់ដោយអ្នកការពារទីក្រុង។លោក Thomas Walsingham បានសរសេរថា នេះជាកត្តាមួយក្នុងអំពើហឹង្សា ដែលទីក្រុងដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនត្រូវបានបណ្តេញចេញដោយអង់គ្លេស។ក្នុងអំឡុងពេលបាវតាមបញ្ជារបស់ Henry V បុរស 1800 ទាំងអស់នៅក្នុងទីក្រុងដែលត្រូវបានចាប់ខ្លួនត្រូវបានសម្លាប់ ប៉ុន្តែបូជាចារ្យ និងស្ត្រីមិនត្រូវរងគ្រោះថ្នាក់ឡើយ។Caen នៅតែស្ថិតក្នុងដៃរបស់អង់គ្លេសរហូតដល់ឆ្នាំ 1450 នៅពេលដែលវាត្រូវបានយកមកវិញក្នុងអំឡុងពេលការសញ្ជ័យរបស់បារាំង Normandy ក្នុងដំណាក់កាលបិទនៃសង្រ្គាម។

នៅពេលដែលអង់គ្លេសទៅដល់ Rouen ជញ្ជាំងត្រូវបានការពារដោយប៉មចំនួន 60 ដែលនីមួយៗមានកាណុងបាញ់ចំនួន 3 និងច្រកទ្វារចំនួន 6 ដែលត្រូវបានការពារដោយ barbicans ។យោធភូមិភាគ Rouen ត្រូវបានពង្រឹងដោយបុរស 4,000 នាក់ ហើយមានជនស៊ីវិលប្រហែល 16,000 នាក់ដែលមានបំណងស៊ូទ្រាំនឹងការឡោមព័ទ្ធ។ការការពារត្រូវបានតម្រង់ជួរដោយកងទ័ពនៃបុរសឈើឆ្កាងក្រោមការបញ្ជារបស់ Alain Blanchard មេបញ្ជាការឈើឆ្កាង (arbalétriers) និងទីពីរគឺបញ្ជាទៅ Guy le Bouteiller ដែលជាប្រធានក្រុម Burgundian និងជាមេបញ្ជាការទាំងមូល។ដើម្បីឡោមព័ទ្ធទីក្រុង ហេនរីបានសម្រេចចិត្តបង្កើតជំរុំរឹងមាំចំនួនបួន និងរារាំងទន្លេសេនជាមួយនឹងច្រវាក់ដែក ជុំវិញទីក្រុងទាំងស្រុង ដោយអង់គ្លេសមានបំណងបង្អត់អាហារអ្នកការពារ។អ្នកឧកញ៉ានៃ Burgundy, John the Fearless, បានចាប់យកទីក្រុងប៉ារីស ប៉ុន្តែមិនបានប៉ុនប៉ងជួយសង្គ្រោះ Rouen ហើយបានណែនាំពលរដ្ឋឱ្យមើលថែខ្លួនឯង។នៅខែធ្នូ អ្នកស្រុកកំពុងស៊ីឆ្មា ឆ្កែ សេះ និងសូម្បីតែកណ្តុរ។ផ្លូវ​នានា​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ពលរដ្ឋ​ដែល​អត់​ឃ្លាន។ទោះបីជាមានការតម្រៀបជាច្រើនដែលដឹកនាំដោយយោធភូមិភាគបារាំងក៏ដោយ ក៏ស្ថានភាពនេះបានបន្ត។បារាំងបានចុះចាញ់នៅថ្ងៃទី 19 ខែមករា។Henry បានបន្តយក Normandy ទាំងអស់ ក្រៅពី Mont-Saint-Michel ដែលទប់ទល់នឹងការរារាំង។Rouen បានក្លាយជាមូលដ្ឋានសំខាន់របស់អង់គ្លេសនៅភាគខាងជើងប្រទេសបារាំង ដែលអនុញ្ញាតឱ្យ Henry ចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការលើទីក្រុងប៉ារីស និងបន្តទៅភាគខាងត្បូងប្រទេស។

ដោយសារតែការបរាជ័យយ៉ាងខ្ទេចខ្ទាំនៅ Agincourt កងទ័ពរបស់ John the Fearless បានកំណត់ភារកិច្ចចាប់យកទីក្រុងប៉ារីស ។នៅថ្ងៃទី 30 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1418 គាត់បានចាប់យកទីក្រុងនេះ ប៉ុន្តែមិនមែនមុនពេល Dauphin ថ្មីអនាគត Charles VII នៃប្រទេសបារាំងបានរត់គេចខ្លួន។បន្ទាប់មក John បានដំឡើងខ្លួនគាត់នៅប៉ារីស ហើយតាំងខ្លួនជាអ្នកការពារស្តេច។ទោះបីជាមិនមែនជាសម្ព័ន្ធមិត្តបើកចំហររបស់អង់គ្លេសក៏ដោយ ក៏ចនមិនបានធ្វើអ្វីដើម្បីការពារការចុះចាញ់របស់ Rouen ក្នុងឆ្នាំ 1419។ ជាមួយនឹងទឹកដីភាគខាងជើងនៃប្រទេសបារាំងទាំងមូលនៅក្នុងដៃរបស់អង់គ្លេស និងទីក្រុងប៉ារីសដែលកាន់កាប់ដោយ Burgundy ពួក Dauphin បានព្យាយាមធ្វើឱ្យមានការផ្សះផ្សាជាមួយ John ។ពួកគេបានជួបគ្នានៅខែកក្កដា ហើយបានស្បថសន្តិភាពនៅលើស្ពាន Pouilly ជិត Melun ។ដោយហេតុផលថាសន្តិភាពមិនត្រូវបានធានាឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ដោយកិច្ចប្រជុំនៅ Pouilly បទសម្ភាសន៍ថ្មីត្រូវបានស្នើឡើងដោយ Dauphin ដែលនឹងប្រព្រឹត្តទៅនៅថ្ងៃទី 10 ខែកញ្ញាឆ្នាំ 1419 នៅលើស្ពាននៅ Montereau ។John of Burgundy មានវត្តមានជាមួយអ្នកអមដំណើររបស់គាត់សម្រាប់អ្វីដែលគាត់បានចាត់ទុកថាជាកិច្ចប្រជុំការទូត។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់ត្រូវបានគេធ្វើឃាតដោយដៃគូរបស់ Dauphin ។ក្រោយមកគាត់ត្រូវបានគេបញ្ចុះនៅ Dijon ។បន្ទាប់ពីរឿងនេះ កូនប្រុសរបស់គាត់ និងអ្នកស្នងតំណែង Philip the Good បានបង្កើតសម្ព័ន្ធភាពជាមួយអង់គ្លេស ដែលនឹងអូសបន្លាយសង្រ្គាមរយឆ្នាំជាច្រើនទសវត្សរ៍ ហើយបណ្តាលឱ្យមានការខូចខាតដែលមិនអាចគណនាបានដល់ប្រទេសបារាំង និងកម្មាភិបាលរបស់ខ្លួន។

សន្ធិសញ្ញា Troyes គឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងដែលស្តេច Henry V នៃប្រទេសអង់គ្លេស និងអ្នកស្នងមរតករបស់ព្រះអង្គនឹងគ្រងរាជ្យបល្ល័ង្ករបស់បារាំងនៅពេលសោយទីវង្គត់របស់ស្តេច Charles VI នៃប្រទេសបារាំង។វាត្រូវបានចុះហត្ថលេខាជាផ្លូវការនៅទីក្រុង Troyes របស់បារាំងនៅថ្ងៃទី 21 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1420 បន្ទាប់ពីយុទ្ធនាការយោធាជោគជ័យរបស់ Henry នៅប្រទេសបារាំង។ក្នុងឆ្នាំដដែល Henry បានរៀបការជាមួយ Catherine of Valois ដែលជាកូនស្រីរបស់ Charles VI ហើយអ្នកស្នងមរតករបស់ពួកគេនឹងទទួលមរតកនគរទាំងពីរ។Dauphin, Charles VII ត្រូវបានប្រកាសថាមិនស្របច្បាប់។

កងទ័ពស្កុតឡេនមួយត្រូវបានប្រមូលផ្តុំក្រោមការដឹកនាំរបស់ John, Earl of Buchan, និង Archibald, Earl of Wigtown ហើយចាប់ពីចុងឆ្នាំ 1419 ដល់ឆ្នាំ 1421 កងទ័ពស្កុតឡេនបានក្លាយជាកម្លាំងសំខាន់ក្នុងការការពារ Dauphin នៃជ្រលងភ្នំ Loire ទាប។នៅពេលដែល Henry ត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញនៅឆ្នាំ 1421 គាត់បានចាកចេញពីអ្នកស្នងមរតករបស់គាត់គឺ Thomas, Duke of Clarence ជាអ្នកទទួលខុសត្រូវលើកងទ័ពដែលនៅសល់។ដោយធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះមហាក្សត្រ ក្លារិនបានដឹកនាំបុរស 4000 នាក់ក្នុងការវាយឆ្មក់ឆ្លងកាត់ខេត្ត Anjou និង Maine ។chevauchéeនេះបានជួបនឹងការតស៊ូតិចតួច ហើយត្រឹមថ្ងៃសុក្រទី 21 ខែមីនា កងទ័ពអង់គ្លេសបានបោះជំរុំនៅជិតទីក្រុងតូច Vieil-Baugé។កងទ័ពបារាំង-ស្កុត ដែលមានប្រហែល 5000 នាក់ក៏បានមកដល់តំបន់ Vieil-Baugé ដើម្បីរារាំងការរីកចម្រើនរបស់កងទ័ពអង់គ្លេស។មានគណនីជាច្រើននៃសមរភូមិ Baugé;ពួកវាអាចខុសគ្នានៅក្នុងលម្អិត;ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ភាគច្រើនយល់ស្របថា កត្តាសំខាន់នៅក្នុងជ័យជម្នះរបស់បារាំង-ស្កុតឡេន គឺជាភាពរកាំរកូសរបស់អ្នកឧកញ៉ា ក្លែរិន។វាហាក់បីដូចជា Clarence មិនបានដឹងថា កងទ័ពបារាំង-ស្កុតឡេនមានទំហំប៉ុនណានោះទេ ខណៈដែលគាត់បានសម្រេចចិត្តពឹងផ្អែកលើធាតុផ្សំនៃការភ្ញាក់ផ្អើល និងការវាយប្រហារភ្លាមៗ។ការប្រយុទ្ធបានបញ្ចប់ដោយការបរាជ័យដ៏ធំសម្រាប់អង់គ្លេស។

វាគឺខណៈពេលដែល Henry ស្ថិតនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសអង់គ្លេស គាត់ត្រូវបានគេជូនដំណឹងអំពីគ្រោះមហន្តរាយនៅ Baugé និងការស្លាប់របស់បងប្រុសរបស់គាត់។លោក​ត្រូវ​បាន​គេ​និយាយ​ថា​ដោយ​សហ​សម័យ​ដើម្បី​ទទួល​បាន​ព័ត៌មាន​ដោយ​ដៃ។Henry បាន​ត្រឡប់​ទៅ​ប្រទេស​បារាំង​វិញ​ជាមួយ​នឹង​កងទ័ព​ពី ៤០០០ ទៅ ៥០០០នាក់។គាត់បានមកដល់ Calais នៅថ្ងៃទី 10 ខែមិថុនាឆ្នាំ 1421 ហើយគាត់បានចេញដំណើរភ្លាមៗដើម្បីបន្ធូរបន្ថយអ្នកឧកញ៉ា Exeter នៅប៉ារីស។រដ្ឋធានីត្រូវបានគំរាមកំហែងដោយកងកម្លាំងបារាំងដែលមានមូលដ្ឋាននៅ Dreux, Meaux និង Joigny ។ស្តេចបានឡោមព័ទ្ធ និងចាប់យក Dreux យ៉ាងងាយស្រួល ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានទៅភាគខាងត្បូង ដោយចាប់យក Vendôme និង Beaugency មុនពេលដើរលើ Orleans ។គាត់មិនមានការផ្គត់ផ្គង់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឡោមព័ទ្ធទីក្រុងដ៏ធំ និងការពារបានល្អនោះទេ ដូច្នេះបីថ្ងៃក្រោយមកគាត់បានទៅភាគខាងជើងដើម្បីចាប់យក Villeneuve-le-Roy ។នេះសម្រេចបាន Henry បានដើរលើ Meaux ជាមួយនឹងកងទ័ពជាង 20,000 នាក់។ ការការពាររបស់ទីក្រុងត្រូវបានដឹកនាំដោយ Bastard of Vaurus ដោយគ្រប់រឿងទាំងឃោរឃៅ និងអាក្រក់ ប៉ុន្តែជាមេបញ្ជាការដ៏ក្លាហានដូចគ្នា។ការឡោមព័ទ្ធបានចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី 6 ខែតុលាឆ្នាំ 1421 ការជីកយករ៉ែនិងការទម្លាក់គ្រាប់បែកបានធ្វើឱ្យជញ្ជាំងធ្លាក់ចុះ។ការស្លាប់និងរបួសបានចាប់ផ្តើមកើនឡើងនៅក្នុងកងទ័ពអង់គ្លេស។នៅពេលដែលការឡោមព័ទ្ធនៅតែបន្ត ហេនរីខ្លួនឯងបានឈឺ បើទោះបីជាគាត់បានបដិសេធមិនព្រមចាកចេញរហូតដល់ការឡោមព័ទ្ធត្រូវបានបញ្ចប់។នៅថ្ងៃទី 9 ខែឧសភាឆ្នាំ 1422 ទីក្រុង Meaux បានចុះចាញ់ទោះបីជាយោធភូមិបានរារាំងក៏ដោយ។ក្រោមការទម្លាក់គ្រាប់បែកជាបន្តបន្ទាប់ យោធភូមិក៏បានចូលផងដែរនៅថ្ងៃទី 10 ឧសភា បន្ទាប់ពីការឡោមព័ទ្ធរយៈពេលប្រាំពីរខែ។

Henry V បានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី ៣១ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៤២២ នៅ Château de Vincennes ។គាត់ត្រូវបានចុះខ្សោយដោយសារជំងឺរាគ ឆ្លងអំឡុងពេលការឡោមព័ទ្ធ Meaux ហើយត្រូវយកទៅដាក់ក្នុងធុងសំរាមរហូតដល់ចុងបញ្ចប់នៃការធ្វើដំណើររបស់គាត់។កត្តារួមចំណែកដែលអាចកើតមានគឺជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល;នៅថ្ងៃចុងក្រោយដែលគាត់សកម្មគាត់បានជិះពាសដែកពេញដោយកំដៅ។ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះជន្ម ៣៥ ព្រះវស្សា ហើយ​សោយរាជ្យ​បាន​ប្រាំបួន​ឆ្នាំ។មិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលគាត់សោយទិវង្គត Henry V បានដាក់ឈ្មោះបងប្រុសរបស់គាត់ថា John អ្នកឧកញ៉ានៃ Bedford ដែលជាអ្នករាជានុសិទ្ធិនៃប្រទេសបារាំងក្នុងនាមកូនប្រុសរបស់គាត់ Henry VI នៃប្រទេសអង់គ្លេសបន្ទាប់មកមានអាយុតែប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះ។ហេនរី វី មិនបានរស់ដើម្បីឡើងគ្រងរាជ្យជាស្តេចបារាំងដោយខ្លួនឯង ដូចដែលគាត់អាចរំពឹងទុកដោយទំនុកចិត្តបន្ទាប់ពីសន្ធិសញ្ញា Troyes ពីព្រោះ Charles VI ដែលគាត់បានទទួលមរតកបានរស់រានមានជីវិតពីគាត់ក្នុងរយៈពេលពីរខែ។

នៅដើមរដូវក្តៅនៃឆ្នាំ 1423 ជនជាតិបារាំង Dauphin Charles បានប្រមូលផ្តុំកងទ័ពនៅ Bourges មានបំណងចង់ឈ្លានពានទឹកដី Burgundian ។កងទ័ពបារាំងនេះមានជនជាតិស្កុតមួយចំនួនធំនៅក្រោមលោក Sir John Stewart នៃ Darnley ដែលកំពុងបញ្ជាកម្លាំងចម្រុះទាំងមូល ក៏ដូចជាទាហានស៊ីឈ្នួលអេស្ប៉ាញ និង Lombard ។កងទ័ពនេះបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង Cravant ។យោធភូមិភាគ Cravant បានស្នើសុំជំនួយពី Dowager Duchess of Burgundy ដែលបានលើកទ័ព ហើយស្វែងរកការគាំទ្រពីសម្ព័ន្ធមិត្តអង់គ្លេសរបស់ Burgundy ដែលនឹងមកដល់នាពេលខាងមុខ។កង​ទ័ព​សម្ព័ន្ធមិត្ត​ទាំង​ពីរ​គឺ​អង់គ្លេស​មួយ ប៊ឺហ្គិនឌៀន​មួយ​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា​នៅ​ទីក្រុង Auxerre នៅ​ថ្ងៃ​ទី ២៩ ខែ​កក្កដា។ចូលទៅជិតទីក្រុងពីឆ្លងទន្លេ សម្ព័ន្ធមិត្តបានឃើញថាកងទ័ពបារាំងបានផ្លាស់ប្តូរទីតាំង ហើយឥឡូវនេះកំពុងរង់ចាំពួកគេនៅច្រាំងម្ខាងទៀត។អស់​រយៈ​ពេល​បី​ម៉ោង កង​កម្លាំង​បាន​ឃ្លាំ​មើល​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ដោយ​មិន​មាន​ឆន្ទៈ​ប៉ុនប៉ង​ឆ្លង​ទន្លេ​ប្រឆាំង​ឡើយ។នៅទីបំផុត អ្នកបាញ់ព្រួញស្កុតលបានចាប់ផ្តើមបាញ់ចូលទៅក្នុងជួរសម្ព័ន្ធមិត្ត។កាំភ្លើងធំរបស់សម្ព័ន្ធមិត្តបានឆ្លើយតប គាំទ្រដោយអ្នកបាញ់ធ្នូ និង ឈើឆ្កាងផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ដោយឃើញពួក Dauphinists ទទួលរងការស្លាប់ និងបាត់បង់សណ្តាប់ធ្នាប់ លោក Salisbury បានផ្តួចផ្តើមគំនិត ហើយកងទ័ពរបស់គាត់បានចាប់ផ្តើមឆ្លងកាត់ទន្លេចង្កេះខ្ពស់ ដែលមានទទឹងប្រហែល 50 ម៉ែត្រ ក្រោមរបាំងការពារព្រួញពីអ្នកបាញ់ធ្នូអង់គ្លេស។បារាំង​ចាប់​ផ្ដើម​ដក​ទ័ព​ចេញ ប៉ុន្តែ​ស្កុត​មិន​ព្រម​រត់​ចេញ ហើយ​វាយ​តប់​រហូត​ត្រូវ​កាប់​រាប់​រយ។ប្រហែល 1,200-3,000 នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានធ្លាក់នៅក្បាលស្ពាន ឬតាមមាត់ទន្លេ ហើយអ្នកទោសជាង 2,000 នាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន។កងកម្លាំងរបស់ Dauphin បានដកថយទៅ Loire ។

នៅខែកញ្ញាឆ្នាំ 1423 លោក John de la Pole បានចាកចេញពី Normandy ជាមួយនឹងទាហាន 2000 និង 800 នាក់ដើម្បីទៅវាយឆ្មក់នៅ Maine និង Anjou ។គាត់បានរឹបអូសយក Segre ហើយនៅទីនោះបានប្រមូលការលួចដ៏ធំ និងហ្វូងគោ និងគោចំនួន 1,200 ក្បាល មុនពេលធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅ Normandy វិញដោយចាប់ចំណាប់ខ្មាំងនៅពេលគាត់ទៅ។ក្នុងអំឡុងពេលប្រយុទ្ធ ជនជាតិអង់គ្លេសដែលមានរថភ្លើងដឹកឥវ៉ាន់ដ៏វែង ប៉ុន្តែដើរក្បួនក្នុងរបៀបរៀបរយល្អ បានដាក់ប្រាក់ភ្នាល់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលពួកគេអាចចូលនិវត្តន៍ក្នុងករណីមានការវាយប្រហារដោយទ័ពសេះ។ទ័ពថ្មើរជើងបានរើទៅខាងមុខ ហើយក្បួនរទេះ និងកងទ័ពបានបិទផ្លូវទៅខាងក្រោយ។Trémigon, Lore និង Coulonges ចង់ព្យាយាមការពារ ប៉ុន្តែពួកគេខ្លាំងពេក។ពួក​គេ​បាន​ងាក​មក​វាយ​ប្រហារ​ពួក​អង់គ្លេស​នៅ​ខាង​ចំហៀង ដែល​បាន​បាក់​និង​កាច់​ជ្រុង​ទៅ​នឹង​ប្រឡាយ​ដ៏​ធំ​មួយ ដោយ​បាត់បង់​សណ្តាប់ធ្នាប់។បន្ទាប់​មក​ទាហាន​ជើង​គោក​បាន​ឈាន​ទៅ​មុខ ហើយ​វាយ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា​ដោយ​ដៃ។អង់គ្លេស​មិន​អាច​ទប់ទល់​នឹង​ការ​វាយ​ប្រហារ​បាន​យូរ​ទេ។លទ្ធផល​គឺ​កន្លែង​សម្លាប់​សត្វ​ដែល​ទាហាន​អង់គ្លេស​ពី​១២០០​ទៅ​១៤០០​នាក់​បាន​ស្លាប់​នៅ​លើ​វាល​ដោយ​មនុស្ស​២-៣០០​នាក់​ត្រូវ​បាន​សម្លាប់​ក្នុង​ការ​តាម​ប្រមាញ់។

អ្នករាជានុសិទ្ធិម្នាក់របស់ Henry VI គឺ Humphrey អ្នកឧកញ៉ា Gloucester រៀបការជាមួយ Jacqueline, Countess of Hainaut ហើយបានលុកលុយប្រទេសហូឡង់ ដើម្បីដណ្តើមយកអតីតអំណាចរបស់នាងមកវិញ ដោយនាំឱ្យគាត់មានជម្លោះដោយផ្ទាល់ជាមួយ Philip III អ្នកឧកញ៉ា Burgundy ។នៅឆ្នាំ 1424 Jaqueline និង Humphrey បានចុះចតជាមួយកងកម្លាំងអង់គ្លេស ហើយបានវាយលុក Hainaut យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ការស្លាប់របស់ John of Bavaria នៅខែមករាឆ្នាំ 1425 បាននាំឱ្យមានយុទ្ធនាការខ្លីដោយកងកម្លាំង Burgundian ក្នុងការស្វែងរកការទាមទាររបស់ Philip ហើយអង់គ្លេសត្រូវបានបណ្តេញចេញ។Jaqueline បានបញ្ចប់សង្រ្គាមនៅក្នុងការឃុំឃាំងរបស់ Philip ប៉ុន្តែនៅខែកញ្ញាឆ្នាំ 1425 បានភៀសខ្លួនទៅ Gouda ជាកន្លែងដែលនាងបានអះអាងម្តងទៀតនូវសិទ្ធិរបស់នាង។ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំក្រុម Hooks នាងបានទាក់ទាញការគាំទ្ររបស់នាងភាគច្រើនពីពួកអភិជនតូចៗ និងទីក្រុងតូចៗ។គូប្រជែងរបស់នាងគឺ Cods ត្រូវបានដកចេញភាគច្រើនពី burghers នៃទីក្រុងរួមទាំង Rotterdam និង Dordrecht ។

នៅក្នុងខែសីហា កងទ័ពបារាំង-ស្កុតឡេនថ្មីបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីឈានទៅធ្វើសកម្មភាពដើម្បីបន្ធូរបន្ថយបន្ទាយរបស់ Ivry ដែលត្រូវបានឡោមព័ទ្ធដោយអ្នកឧកញ៉ា Bedford ។នៅថ្ងៃទី 15 ខែសីហា Bedford បានទទួលព័ត៌មានថា Verneuil ស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់បារាំងហើយបានធ្វើដំណើរទៅទីនោះឱ្យបានលឿនតាមដែលគាត់អាចធ្វើបាន។ពេល​គាត់​ទៅ​ជិត​ទីក្រុង​ពីរ​ថ្ងៃ​ក្រោយ​មក ពួក​ស្កុត​បាន​បញ្ចុះបញ្ចូល​សមមិត្ត​បារាំង​របស់​ពួកគេ​ឲ្យ​ឈរ​ជើង។ការប្រយុទ្ធគ្នាបានចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្តូរការបាញ់ធ្នូខ្លីរវាងអ្នកបាញ់ព្រួញអង់គ្លេសនិងអ្នកបាញ់ធ្នូស្កុតឡេន បន្ទាប់មកកម្លាំងទ័ពសេះធុនធ្ងន់ 2,000 Milanese នៅខាងបារាំងបានដំឡើងបន្ទុកទ័ពសេះដែលច្រានចោលរបាំងព្រួញអង់គ្លេសដែលគ្មានប្រសិទ្ធភាព និងបង្គោលរបស់ព្រួញឈើ ជ្រាបចូលទៅក្នុងការបង្កើតភាសាអង់គ្លេស។ បុរសនៅដៃ ហើយបំបែកស្លាបម្ខាងនៃទូកវែងរបស់ពួកគេ។ការវាយតប់គ្នាដោយថ្មើរជើង កីឡាករ Anglo-Norman និងជនជាតិបារាំង-ស្កុតឡេនដែលកាន់អាវុធបានប៉ះទង្គិចគ្នាយ៉ាងចំហរនៅក្នុងការប៉ះទង្គិចគ្នាយ៉ាងសាហាវដែលបានបន្តប្រហែល 45 នាទី។ទាហានជើងវែងអង់គ្លេសបានធ្វើកំណែទម្រង់ និងចូលរួមក្នុងការតស៊ូ។បុរសបារាំងបានផ្ទុះអាវុធនៅទីបញ្ចប់ ហើយត្រូវបានសម្លាប់ ដោយជាពិសេសជនជាតិស្កុត បានទទួលមិនបានមួយភាគបួនពីអង់គ្លេស។លទ្ធផល​នៃ​ការ​ប្រយុទ្ធ​គឺ​ដើម្បី​បំផ្លាញ​កងទ័ព​វាល​របស់ Dauphin ស្ទើរតែ​ទាំងស្រុង។បន្ទាប់ពី Verneuil អង់គ្លេសអាចបង្រួបបង្រួមទីតាំងរបស់ពួកគេនៅ Normandy ។កងទ័ពស្កុតឡេនជាអង្គភាពដាច់ដោយឡែកមួយបានឈប់ដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងសង្គ្រាមរយឆ្នាំ បើទោះបីជាស្កុតជាច្រើននៅតែបម្រើបារាំងក៏ដោយ។

Jaqueline បានស្នើសុំការគាំទ្រពីប្តីរបស់នាងឈ្មោះ Humphrey ដែលស្ថិតនៅក្នុងប្រទេសអង់គ្លេស ហើយគាត់បានកំណត់អំពីការបង្កើនកងទ័ពអង់គ្លេសចំនួន 1500 នាក់ដើម្បីពង្រឹងនាង ដែលដឹកនាំដោយ Walter FitzWalter, 7th Baron FitzWalter ។ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ កងទ័ពរបស់ Jaqueline បានកម្ចាត់កងជីវពលទីក្រុង Burgundian នៅសមរភូមិ Alphen នៅថ្ងៃទី 22 ខែតុលា ឆ្នាំ 1425។ អ្នកឧកញ៉ា Philip មានសេចក្តីជូនដំណឹងជាច្រើនអំពីការប្រមូលផ្តុំកងកម្លាំងអង់គ្លេស ហើយបានលើកកងនាវាដើម្បីស្ទាក់ចាប់ពួកគេនៅសមុទ្រ។ទោះបីជាគាត់បានទទួលជោគជ័យក្នុងការចាប់យកផ្នែកតូចមួយនៃកម្លាំងអង់គ្លេសដែលមានបុរស 300 នាក់ក៏ដោយ កងកម្លាំងអង់គ្លេសភាគច្រើនបានចុះចតនៅកំពង់ផែ Brouwershaven ជាកន្លែងដែលពួកគេបានជួបជាមួយសម្ព័ន្ធមិត្ត Zeeland របស់ពួកគេ។កងកម្លាំង Zeelander បានអនុញ្ញាតឱ្យគូប្រជែងរបស់ពួកគេចុះចតដោយមិនមានការជំទាស់ពីទូក ប្រហែលជាសង្ឃឹមសម្រាប់ជ័យជំនះដូច Agincourt ដោយមានជំនួយពីសម្ព័ន្ធមិត្តអង់គ្លេសរបស់ពួកគេ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលពួក Burgundians នៅតែចុះពីលើយន្តហោះ អង់គ្លេសបានដឹកនាំការវាយប្រហារ ដោយឈានទៅមុខក្នុងរបៀបរៀបរយល្អ ដោយបានបញ្ចេញសំឡេងស្រែក និងផ្លុំត្រែយ៉ាងខ្លាំង។កងទ័ព​អង់គ្លេស​ត្រូវ​បាន​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែក​ដោយ​កាំភ្លើង​ធំ និង​កាំភ្លើង​ខ្លី​ពី​កងជីវពល។អ្នកបើកដៃវែងរបស់អង់គ្លេសដែលមានវិន័យល្អបានកាន់ជើងយ៉ាងរឹងមាំ ហើយបន្ទាប់មកបានបាញ់តបវិញជាមួយនឹងធ្នូវែងរបស់ពួកគេ ដោយបានបំបែកអ្នកកាន់ឈើឆ្កាងយ៉ាងលឿនដោយភាពច្របូកច្របល់។ទាហាន Burgundian ដែលមានពាសដែកល្អ និងមានវិន័យស្មើភាពគ្នា បន្ទាប់មកបានឈានទៅមុខ ហើយបានចាប់ដៃជាមួយបុរសអង់គ្លេស។មិនអាចទប់ទល់នឹងការវាយប្រហារដ៏កាចសាហាវរបស់ពួក Knights ជនជាតិអង់គ្លេសទាំងអាវុធ និងព្រួញត្រូវបានរុញទៅលើទំនប់ទឹកមួយ ហើយត្រូវបានលុបចោលស្ទើរតែទាំងស្រុង។ការបាត់បង់នេះគឺបំផ្លិចបំផ្លាញដល់បុព្វហេតុរបស់ Jacqueline ។

នៅចុងឆ្នាំ 1425 លោក Jean អ្នកឧកញ៉ានៃ Brittany បានប្តូរភក្តីភាពរបស់គាត់ពីភាសាអង់គ្លេសទៅជា Charles the dauphin ។នៅក្នុងការសងសឹក លោក Sir Thomas Rempston បានលុកលុយ Duchy ជាមួយនឹងកងទ័ពតូចមួយនៅក្នុងខែមករា ឆ្នាំ 1426 ដោយបានវាយលុកទៅកាន់រដ្ឋធានី Rennes មុនពេលត្រលប់ទៅ St. James-de-Beuvron នៅលើព្រំដែន Norman ។អ្នកឧកញ៉ានៃបងប្រុសរបស់ Brittany ឈ្មោះ Arthur de Richemont ដែលទើបបង្កើតថ្មីនៃប្រទេសបារាំងបានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅរកជំនួយរបស់បងប្រុសរបស់គាត់។Richemont បានប្រញាប់ប្រញាល់ប្រមូលកងទ័ពនៅទូទាំង Brittany ក្នុងខែកុម្ភៈ ហើយបានប្រមូលផ្តុំកងកម្លាំងរបស់គាត់នៅ Antrain ។កម្លាំង Breton ដែលទើបនឹងជួបប្រជុំគ្នាជាលើកដំបូងបានចាប់យក Pontorson ដោយប្រហារជីវិតអ្នកការពារអង់គ្លេសដែលនៅរស់រានមានជីវិត និងបំផ្លាញជញ្ជាំងទាំងស្រុងបន្ទាប់ពីការដណ្តើមយកទីក្រុង។នៅចុងខែកុម្ភៈ កងទ័ពរបស់ Richemont បន្ទាប់មកបានដើរលើផ្លូវ James ។Rempston មាន​ចំនួន​ច្រើន​ជាង​ដោយ​មាន​បុរស 600 នាក់​ក្នុង​ជួរ​សក្តិភូមិ​របស់ Richemont ចំនួន 16,000 នាក់។Richemont មានការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការបើកការវាយប្រហារពេញលេញជាមួយកងទ័ពដែលមានគុណភាពអន់បែបនេះ។ក្រោយ​ពី​បាន​ធ្វើ​សង្រ្គាម​ជាមួយ​មន្ត្រី​របស់​គាត់ គាត់​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​វាយ​ជញ្ជាំង​តាម​រយៈ​ការ​រំលោភ​ទាំង​ពីរ។នៅថ្ងៃទី ៦ ខែមីនា បារាំងបានវាយលុកយ៉ាងខ្លាំងក្លា។ពេញមួយថ្ងៃ កងទ័ពរបស់ Rempston បានកាន់កាប់ការរំលោភ ប៉ុន្តែមិនមានការអនុញ្ញាតិក្នុងការវាយលុករបស់សន្តិសុខនោះទេ។ក្រុមអ្នកការពារអង់គ្លេសបានលើកឡើងពីភាពភ័យស្លន់ស្លោដែលបានកើតឡើងក្នុងចំណោមកងជីវពល Breton ដែលមិនបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលយ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងការធ្វើឱ្យមានការខាតបង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរលើកងទ័ព Breton ដែលរត់គេចខ្លួន។ក្នុងអំឡុងពេលនៃការដកថយដ៏វឹកវរនោះ បុរសរាប់រយនាក់បានលង់ទឹកឆ្លងកាត់ទន្លេក្បែរនោះ ខណៈដែលមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតបានដួលទៅនឹងកំណាត់ឈើឆ្កាងរបស់ខ្សែការពារ។

នៅឆ្នាំ 1428 អង់គ្លេសបានឡោមព័ទ្ធទីក្រុង Orléans ដែលជាទីក្រុងមួយក្នុងចំនោមទីក្រុងដែលមានការការពារខ្លាំងបំផុតនៅអឺរ៉ុប ដោយមានកាណុងបាញ់ច្រើនជាងពួកបារាំង។ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ កាំភ្លើងមួយដើមរបស់បារាំងអាចសម្លាប់មេទ័ពអង់គ្លេសឈ្មោះ Earl of Salisbury។កងកម្លាំងអង់គ្លេសបានរក្សាបន្ទាយតូចៗជាច្រើននៅជុំវិញទីក្រុង ដោយប្រមូលផ្តុំនៅតំបន់ដែលបារាំងអាចផ្លាស់ទីការផ្គត់ផ្គង់ចូលទៅក្នុងទីក្រុង។Charles VII បានជួប Joan ជាលើកដំបូងនៅរាជវាំងនៅ Chinon នៅចុងខែកុម្ភៈ ឬដើមខែមីនា ឆ្នាំ 1429 នៅពេលនាងមានអាយុ 17 ឆ្នាំ ហើយគាត់មានអាយុ 26 ឆ្នាំ។នាងបានប្រាប់គាត់ថានាងបានមកដើម្បីលើកការឡោមព័ទ្ធនៃ Orléans និងដើម្បីនាំគាត់ទៅ Reims សម្រាប់ការឡើងគ្រងរាជ្យរបស់គាត់។Dauphin ប្រគល់គ្រឿងសឹកសម្រាប់នាង។នាង​បាន​រចនា​បដា​ដោយ​ខ្លួន​នាង ហើយ​បាន​យក​ដាវ​មក​នាង​ពី​ក្រោម​អាសនៈ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​នៅ Sainte-Catherine-de-Fierbois ។មុនពេល Joan មកដល់ Chinon ស្ថានភាពយុទ្ធសាស្ត្រ Armagnac គឺអាក្រក់ប៉ុន្តែមិនអស់សង្ឃឹមទេ។កងកម្លាំង Armagnac ត្រូវបានរៀបចំដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងការឡោមព័ទ្ធដ៏យូរនៅ Orléans ក្រុម Burgundians ថ្មីៗនេះបានដកខ្លួនចេញពីការឡោមព័ទ្ធដោយសារតែការមិនចុះសម្រុងគ្នាអំពីទឹកដី ហើយអង់គ្លេសកំពុងពិភាក្សាថាតើត្រូវបន្តឬយ៉ាងណា។យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បន្ទាប់​ពី​សង្គ្រាម​ជិត​មួយ​សតវត្ស​មក អាម៉ាណាក​ត្រូវ​បាន​បំផ្លាញ។នៅពេលដែល Joan បានចូលរួមក្នុងបុព្វហេតុរបស់ Dauphin បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់នាងបានចាប់ផ្តើមបង្កើនស្មារតីរបស់ពួកគេលើការលះបង់ និងក្តីសង្ឃឹមនៃជំនួយដ៏ទេវភាព ហើយពួកគេបានវាយប្រហារការសង្ស័យឡើងវិញរបស់អង់គ្លេស ដោយបង្ខំឱ្យអង់គ្លេសលើកការឡោមព័ទ្ធ។

មូលហេតុភ្លាមៗនៃសមរភូមិគឺការប៉ុនប៉ងរបស់កងកម្លាំងបារាំង និងស្កុតឡេន ដែលដឹកនាំដោយ Charles of Bourbon និង Sir John Stewart of Darnley ដើម្បីស្ទាក់ចាប់ក្បួនដឹកជញ្ជូនដែលឆ្ពោះទៅកាន់កងទ័ពអង់គ្លេសនៅ Orléans ។អង់គ្លេស​បាន​ឡោមព័ទ្ធ​ទីក្រុង​នេះ​តាំង​ពី​ខែ​តុលា​មុន​មក។ក្បួនរថយន្តផ្គត់ផ្គង់នេះត្រូវបានអមដោយកងកម្លាំងអង់គ្លេសក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Sir John Fastolf ហើយត្រូវបានគេដាក់ក្នុងទីក្រុងប៉ារីស ដែលវាបានចាកចេញមុននេះបន្តិច។ការប្រយុទ្ធត្រូវបានឈ្នះដោយអង់គ្លេស។

យុទ្ធនាការ Loire គឺជាយុទ្ធនាការមួយដែលចាប់ផ្តើមដោយ Joan of Arc កំឡុងសង្គ្រាមរយឆ្នាំ។Loire ត្រូវ​បាន​សម្អាត​ពី​កងទ័ព​អង់គ្លេស និង Burgundian ទាំងអស់។Joan និង John II អ្នកឧកញ៉ានៃ Alençon បានដើរក្បួនដើម្បីចាប់យក Jargeau ពី Earl of Suffolk ។អង់គ្លេស​មាន​ទ័ព​៧០០​នាក់ ដើម្បី​ប្រឈមមុខ​នឹង​ទ័ព​បារាំង​១.២០០​នាក់​។បន្ទាប់​មក ការ​ប្រយុទ្ធ​មួយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ដោយ​ការ​វាយ​លុក​របស់​បារាំង​នៅ​ជាយក្រុង។អ្នកការពារអង់គ្លេសបានចាកចេញពីកំពែងក្រុង ហើយបារាំងបានធ្លាក់ចុះមកវិញ។Joan of Arc បានប្រើស្តង់ដាររបស់នាងដើម្បីចាប់ផ្តើមការជួបជុំបារាំង។អង់គ្លេស​បាន​ដកថយ​ទៅ​នឹង​កំពែង​ក្រុង ហើយ​បារាំង​បាន​ស្នាក់នៅ​ជាយក្រុង​មួយ​យប់។Joan of Arc បានផ្តួចផ្តើមការវាយលុកលើជញ្ជាំងទីក្រុង ដោយបានរួចជីវិតពីកាំជ្រួចថ្មដែលបំបែកជាពីរប្រឆាំងនឹងមួកសុវត្ថិភាពរបស់នាង នៅពេលនាងឡើងលើជណ្ដើរ។អង់គ្លេសបានរងការខាតបង់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ការប៉ាន់ប្រមាណភាគច្រើនដាក់ចំនួន 300-400 នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកប្រយុទ្ធ 700 នាក់។Suffolk បានក្លាយជាអ្នកទោស។

បន្ទាប់ពីសមរភូមិ Jargeau, Joan បានផ្លាស់ប្តូរកងទ័ពរបស់នាងទៅ Meung-sur-Loire ។នៅទីនោះ នាងបានសម្រេចចិត្តបើកការវាយប្រហារ។ការការពាររបស់អង់គ្លេសនៅ Meung-sur-Loire មានធាតុផ្សំបីគឺៈ ទីក្រុងដែលមានកំពែង កំពែងនៅស្ពាន និងប្រាសាទដែលមានកំពែងធំមួយនៅខាងក្រៅទីក្រុង។ប្រាសាទនេះបម្រើជាទីស្នាក់ការកណ្តាលរបស់បញ្ជាការអង់គ្លេសរបស់ John, Lord Talbot និង Thomas, Lord Scales ។Joan of Arc និងអ្នកឧកញ៉ា John II នៃ Alençon បានគ្រប់គ្រងកងកម្លាំងដែលរួមមានប្រធានក្រុម Jean d'Orléans, Gilles de Rais, Jean Poton de Xaintrailles និង La Hire ។ការប៉ាន់ប្រមាណនៃកម្លាំងលេខប្រែប្រួលជាមួយនឹង Journal du Siège d'Orléans ដែលបានលើកឡើងពី 6000 - 7000 សម្រាប់ជនជាតិបារាំង។លេខដែលធំប្រហែលរាប់បញ្ចូលអ្នកមិនប្រយុទ្ធ។ចំនួន​កម្លាំង​អង់គ្លេស​នៅ​តែ​មិន​ប្រាកដ​ប្រជា ប៉ុន្តែ​មាន​កម្រិត​ទាប​ជាង​ជនជាតិ​បារាំង។ពួកគេត្រូវបានដឹកនាំដោយ Lord Talbot និង Lord Scales ។ដោយឆ្លងកាត់ទីក្រុង និងប្រាសាទ ពួកគេបានធ្វើការវាយលុកពីមុខលើកំពែងស្ពាន ដណ្តើមបានវាក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយបានដំឡើងយោធភូមិ។នេះបានរារាំងចលនាអង់គ្លេសនៅភាគខាងត្បូងនៃ Loire ។

Joan បានបើកការវាយប្រហារលើ Beaugency ។Joan of Arc និងអ្នកឧកញ៉ា John II នៃ Alençon បានគ្រប់គ្រងកងកម្លាំងដែលរួមមានប្រធានក្រុម Jean d'Orléans, Gilles de Rais, Jean Poton de Xaintrailles និង La Hire ។លោក John Talbot បានដឹកនាំការការពាររបស់អង់គ្លេស។ដោយបំពានដោយទំនៀមទម្លាប់ធ្វើសង្គ្រាមឡោមព័ទ្ធ កងទ័ពបារាំងបានធ្វើតាមការចាប់យកស្ពាននៅថ្ងៃទី 15 ខែមិថុនានៅ Meung-sur-Loire មិនមែនជាមួយនឹងការវាយប្រហារលើទីក្រុងនោះឬប្រាសាទរបស់វាទេ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងការវាយលុកលើ Beaugency ជិតខាងនៅថ្ងៃបន្ទាប់។មិនដូច Meung-sur-Loire ទេ បន្ទាយសំខាន់នៅ Beaugency គឺនៅខាងក្នុងកំពែងក្រុង។ក្នុង​ថ្ងៃ​ដំបូង​នៃ​ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នា អង់គ្លេស​បាន​បោះ​បង់​ចោល​ទីក្រុង ហើយ​ដក​ថយ​ទៅ​ក្នុង​ប្រាសាទ។បារាំងបានទម្លាក់គ្រាប់បែកលើប្រាសាទ។ល្ងាចនោះ ដឺ Richemont និងកម្លាំងរបស់គាត់បានមកដល់។ដោយបានឮដំណឹងនៃកងកម្លាំងសង្គ្រោះអង់គ្លេសដែលខិតជិតពីទីក្រុងប៉ារីសក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Sir John Fastolf, d'Alençon បានចរចាអំពីការចុះចាញ់របស់អង់គ្លេស ហើយបានផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវការប្រព្រឹត្តប្រកបដោយសុវត្ថិភាពចេញពី Beaugency ។

កងទ័ពពង្រឹងអង់គ្លេសក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Sir John Fastolf បានចាកចេញពីទីក្រុងប៉ារីសបន្ទាប់ពីការបរាជ័យនៅ Orléans ។ជនជាតិបារាំងបានផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងលឿនដោយចាប់យកស្ពានចំនួនបី និងទទួលយកការចុះចាញ់របស់អង់គ្លេសនៅ Beaugency មួយថ្ងៃមុនពេលកងទ័ពរបស់ Fastolf មកដល់។ជនជាតិបារាំងដែលមានជំនឿថាពួកគេមិនអាចយកឈ្នះលើកងទ័ពអង់គ្លេសដែលបានរៀបចំយ៉ាងពេញលេញនៅក្នុងការប្រយុទ្ធបើកចំហនោះបានវាយលុកតំបន់នេះដោយសង្ឃឹមថានឹងរកឃើញអង់គ្លេសដែលមិនបានត្រៀមខ្លួន និងងាយរងគ្រោះ។ភាសាអង់គ្លេសពូកែក្នុងការប្រយុទ្ធបើកចំហ;ពួកគេបានកាន់កាប់ទីតាំងមួយដែលមិនស្គាល់ទីតាំងពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែតាមប្រពៃណីជឿថានៅជិតភូមិតូចមួយនៃប៉ាតា។Fastolf, John Talbot និង Sir Thomas de Scales បានបញ្ជាភាសាអង់គ្លេស។នៅពេលឮដំណឹងអំពីទីតាំងរបស់អង់គ្លេស បុរសប្រហែល 1,500 នាក់ក្រោមប្រធានក្រុម La Hire និង Jean Poton de Xaintrailles ដែលតែងជាទាហានទ័ពសេះដែលប្រដាប់ដោយរថពាសដែក និងរថពាសដែករបស់កងទ័ពបារាំងបានវាយប្រហារអង់គ្លេស។ការ​ប្រយុទ្ធ​បាន​ប្រែ​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ផ្លូវ​មួយ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស ដោយ​ជនជាតិ​អង់គ្លេស​គ្រប់​រូប​ជិះ​សេះ​រត់​ចេញ ខណៈ​កង​ទ័ព​ថ្មើរ​ជើង​ដែល​ភាគ​ច្រើន​មាន​ទាហាន​ជើង​វែង ត្រូវ​បាន​គេ​ទម្លាក់​ចោល។Longbowmen មិន​ដែល​មាន​បំណង​ប្រយុទ្ធ​នឹង​ទាហាន​ពាសដែក​ដែល​មិន​ត្រូវ​បាន​គាំទ្រ​ទេ លើក​លែង​តែ​ពី​ទីតាំង​ដែល​បាន​រៀបចំ​ដែល​ក្រុម Knights មិន​អាច​ចោទប្រកាន់​ពួកគេ ហើយ​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​សម្លាប់​រង្គាល​។ម្តងនេះ កលល្បិចរបស់បារាំងក្នុងការវាយលុកទ័ពសេះនៅជួរមុខដ៏ធំ បានទទួលជោគជ័យ ដោយមានលទ្ធផលច្បាស់លាស់។នៅក្នុងយុទ្ធនាការ Loire លោក Joan បានទទួលជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យលើអង់គ្លេសនៅគ្រប់សមរភូមិ ហើយបានបណ្តេញពួកគេចេញពីទន្លេ Loire ហើយបានដឹកនាំ Fastolf ត្រឡប់ទៅទីក្រុងប៉ារីសវិញជាកន្លែងដែលគាត់បានចាកចេញ។

Joan បានធ្វើដំណើរទៅកាន់ Compiègne នៅខែឧសភា ដើម្បីជួយការពារទីក្រុងប្រឆាំងនឹងការឡោមព័ទ្ធរបស់អង់គ្លេស និង Burgundian ។នៅថ្ងៃទី 23 ខែឧសភាឆ្នាំ 1430 នាងនៅជាមួយកងកម្លាំងដែលប៉ុនប៉ងវាយប្រហារជំរុំ Burgundian នៅ Margny ភាគខាងជើងនៃ Compiègne ប៉ុន្តែត្រូវបានស្ទាក់ចាប់និងចាប់ខ្លួន។Joan ត្រូវបានឃុំឃាំងដោយ Burgundians នៅ Beaurevoir Castle ។នាងបានព្យាយាមរត់គេចខ្លួនជាច្រើនដង។អង់គ្លេសបានចរចាជាមួយសម្ព័ន្ធមិត្ត Burgundian របស់ពួកគេដើម្បីផ្ទេរនាងទៅមន្ទីរឃុំឃាំងរបស់ពួកគេ។អង់គ្លេសបានផ្លាស់ប្តូរ Joan ទៅកាន់ទីក្រុង Rouen ដែលបម្រើការជាទីស្នាក់ការធំរបស់ពួកគេនៅប្រទេសបារាំង។Armagnacs បានព្យាយាមជួយសង្គ្រោះនាងជាច្រើនដងដោយចាប់ផ្តើមយុទ្ធនាការយោធាឆ្ពោះទៅរក Rouen ខណៈពេលដែលនាងត្រូវបានឃុំខ្លួននៅទីនោះ។នាងត្រូវបានប្រហារជីវិតដោយការដុតនៅថ្ងៃទី 30 ខែឧសភាឆ្នាំ 1431 ។

ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ១៤៣៤ ស្តេចបារាំង Charles VII បានបង្កើនការគ្រប់គ្រងលើទឹកដីភាគខាងជើងនៃទីក្រុងប៉ារីស រួមមាន Soissons, Compiègne, Senlis និង Beauvais ។ដោយសារតែទីតាំងរបស់វា Gerberoy បានបង្ហាញខ្លួនជាបន្ទាយដ៏ល្អមួយដើម្បីគំរាមកំហែងអង់គ្លេសដែលកាន់កាប់ Normandy និងកាន់តែខ្លាំងដើម្បីការពារ Beauvais នៅក្បែរនោះនៃការដណ្តើមយកមកវិញ។Earl of Arundel បានបង្ហាញខ្លួននៅថ្ងៃទី 9 ខែឧសភាមុនពេល Gerberoy រួមជាមួយនឹងទាហានជួរមុខដែលប្រហែលជាមានក្រុម Knights ពីរបីនាក់ហើយបានដកខ្លួនចេញបន្ទាប់ពីការសង្កេតរយៈពេលខ្លីនៃជ្រលងភ្នំរង់ចាំការមកដល់នៃកម្លាំងអង់គ្លេសដ៏សំខាន់។ជួរទាហានទ័ពសេះបារាំងនៅក្រោម La Hire បានចាកចេញពីទីក្រុង ហើយបានឆ្លងកាត់ទីតាំងនៃកងវរសេនាធំអង់គ្លេស ដើម្បីបើកការវាយប្រហារដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលមួយលើជនជាតិអង់គ្លេស ខណៈដែលពួកគេកំពុងដើរតាមផ្លូវទៅកាន់ Gournay ។ទ័ពសេះរបស់បារាំងបានមកដល់ដោយមិនដឹងខ្លួននៅកន្លែងមួយដែលមានឈ្មោះថា Les Epinettes ជិត Laudecourt ដែលជាភូមិមួយនៅជិត Gournay ហើយបន្ទាប់មកបានវាយប្រហារទៅលើកម្លាំងសំខាន់របស់អង់គ្លេស។បន្ទាប់ពីវា La Hire និងទាហានសេះរបស់គាត់បានវាយប្រហារអង់គ្លេសនៅតាមដងផ្លូវនៃ Gournai ហើយការប្រយុទ្ធគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងភាគីទាំងពីរបានធ្វើឱ្យទាហានអង់គ្លេសជាច្រើននាក់ និងទ័ពសេះបារាំងត្រូវបានសម្លាប់។នៅពេលដែលការពង្រឹងបារាំងបានបង្ហាញខ្លួន ទាហានអង់គ្លេសដែលនៅសេសសល់បានដឹងថាស្ថានភាពរបស់ពួកគេឥឡូវនេះអស់សង្ឃឹម ហើយបានដកថយទៅ Gerberoy ។ក្នុងអំឡុងពេលនៃការដកថយ បារាំងអាចសម្លាប់ទាហានអង់គ្លេសបានយ៉ាងច្រើន។

Bedford គឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលរក្សា Burgundy ក្នុងសម្ព័ន្ធភាពអង់គ្លេស។Burgundy មិនស្ថិតក្នុងលក្ខខណ្ឌល្អជាមួយប្អូនប្រុសរបស់ Bedford គឺ Gloucester ទេ។នៅឯការស្លាប់របស់ Bedford ក្នុងឆ្នាំ 1435 Burgundy បានចាត់ទុកថាខ្លួនគាត់ត្រូវបានលើកលែងពីសម្ព័ន្ធភាពអង់គ្លេសហើយបានចុះហត្ថលេខាលើសន្ធិសញ្ញា Arras ដោយបានស្ដារទីក្រុងប៉ារីស ទៅ Charles VII នៃប្រទេសបារាំង។ភក្តីភាពរបស់គាត់នៅតែមានភាពទន់ខ្សោយ ប៉ុន្តែជនជាតិ Burgundian ផ្តោតលើការពង្រីកដែនរបស់ពួកគេចូលទៅក្នុងប្រទេសទាបបានធ្វើឱ្យពួកគេមានថាមពលតិចតួចក្នុងការធ្វើអន្តរាគមន៍នៅប្រទេសបារាំង។Philip the Good ត្រូវបានលើកលែងដោយផ្ទាល់ពីការថ្វាយបង្គំលោក Charles VII (ដោយសារមានភាពស្មុគស្មាញក្នុងការធ្វើឃាតឪពុករបស់គាត់)។

ហេនរី ដែលតាមធម្មជាតិខ្មាស់អៀន អាណិតអាសូរ និងមិនចូលចិត្តការបោកបញ្ឆោត និងការបង្ហូរឈាម ភ្លាមៗនោះបានអនុញ្ញាតឱ្យតុលាការរបស់គាត់ត្រូវបានត្រួតត្រាដោយពួកអភិជនមួយចំនួន ដែលបានប៉ះទង្គិចគ្នាលើបញ្ហានៃសង្រ្គាមបារាំង នៅពេលដែលគាត់បានឡើងកាន់អំណាចនៅក្នុងឆ្នាំ 1437 ។ ការសោយទិវង្គតរបស់ស្តេច Henry V ប្រទេសអង់គ្លេស បានបាត់បង់សន្ទុះនៅក្នុងសង្រ្គាមរយឆ្នាំ ចំណែក House of Valois បានទទួលជោគជ័យដោយចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងជ័យជំនះផ្នែកយោធារបស់ Joan of Arc ក្នុងឆ្នាំ 1429។ ស្តេចវ័យក្មេង Henry VI បានមកគាំទ្រគោលនយោបាយសន្តិភាពនៅក្នុង ប្រទេសបារាំង ហើយដូច្នេះបានអនុគ្រោះដល់បក្សពួកនៅជុំវិញ Cardinal Beaufort និង William de la Pole, Earl of Suffolk ដែលបានគិតដូចគ្នា;អ្នកឧកញ៉ានៃ Gloucester និង Richard អ្នកឧកញ៉ានៃយ៉កដែលបានប្រកែកសម្រាប់ការបន្តនៃសង្រ្គាមមិនត្រូវបានអើពើ។ភក្តីភាពនៃប៊ឺហ្គូឌីនៅតែមិនសមហេតុផល ប៉ុន្តែភាសាអង់គ្លេសផ្តោតលើការពង្រីកដែនរបស់ពួកគេនៅក្នុងប្រទេសទាបបានធ្វើឱ្យពួកគេមានថាមពលតិចតួចក្នុងការធ្វើអន្តរាគមន៍នៅក្នុងប្រទេសបារាំងដែលនៅសល់។បទឈប់បាញ់ដ៏យូរដែលបានកត់សម្គាល់សង្រ្គាមបានផ្តល់ពេលវេលាដល់ Charles ដើម្បីធ្វើមជ្ឈិមនៃរដ្ឋបារាំង និងរៀបចំកងទ័ព និងរដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់ឡើងវិញ ដោយជំនួសការយកពន្ធសក្តិភូមិរបស់គាត់ជាមួយនឹងកងទ័ពអាជីពទំនើបជាង ដែលអាចដាក់លេខកំពូលរបស់ខ្លួនឱ្យប្រើប្រាស់បានល្អ។ប្រាសាទ​ដែល​អាច​ចាប់​បាន​តែ​ម្តង​បន្ទាប់​ពី​ការ​ឡោម​ព័ទ្ធ​ជា​យូរ​មក​ហើយ ឥឡូវ​នឹង​ដួល​រលំ​បន្ទាប់​ពី​ការ​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែក​កាណុង​ប៉ុន្មាន​ថ្ងៃ។កាំភ្លើងធំរបស់បារាំងបានបង្កើតកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អបំផុតនៅលើពិភពលោក។

សន្ធិសញ្ញាទេសចរណ៍គឺជាការប៉ុនប៉ងកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពរវាង Henry VI នៃប្រទេសអង់គ្លេស និង Charles VII នៃប្រទេសបារាំង ដែលបានបញ្ចប់ដោយបេសកជនរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃទី 28 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1444 ក្នុងឆ្នាំបិទនៃសង្រ្គាមរយឆ្នាំ។លក្ខខណ្ឌបានចែងអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ក្មួយស្រីរបស់ Charles VII គឺ Margaret of Anjou ទៅ Henry VI និងការបង្កើតបទឈប់បាញ់ពីរឆ្នាំ - ក្រោយមកបានពង្រីក - រវាង ព្រះរាជាណាចក្រអង់គ្លេស និង បារាំង ។ជាថ្នូរនឹងការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ លោក Charles ចង់បានតំបន់គ្រប់គ្រងដោយអង់គ្លេសនៃរដ្ឋ Maine នៅភាគខាងជើងប្រទេសបារាំង ដែលស្ថិតនៅភាគខាងត្បូងនៃ Normandy ។សន្ធិសញ្ញានេះត្រូវបានគេមើលឃើញថាជាការបរាជ័យដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់ប្រទេសអង់គ្លេស ខណៈដែលកូនក្រមុំបានធានាសម្រាប់ Henry VI គឺជាការប្រកួតដ៏លំបាកមួយ ក្នុងនាមជាក្មួយស្រីរបស់ Charles VII តាមរយៈការរៀបការតែប៉ុណ្ណោះ ហើយបើមិនដូច្នេះទេគឺទាក់ទងគាត់ដោយឈាមតែឆ្ងាយប៉ុណ្ណោះ។អាពាហ៍ពិពាហ៍​របស់​នាង​ក៏​បាន​កើត​ឡើង​ដោយ​មិន​មាន​ថ្លៃ​បណ្ណាការ​ដែរ ព្រោះ Margaret ជា​កូន​ស្រី​របស់​អ្នក​ឧកញ៉ា René នៃ Anjou ដែល​ក្រីក្រ ហើយ Henry ក៏​ត្រូវ​បាន​គេ​រំពឹង​ថា​នឹង​ចំណាយ​លើ​ការ​រៀប​ការ​ដែរ។Henry ជឿថាសន្ធិសញ្ញានេះគឺជាជំហានដំបូងឆ្ពោះទៅរកសន្តិភាពដ៏យូរអង្វែងមួយ ខណៈដែល Charles មានបំណងប្រើប្រាស់វាសុទ្ធសាធសម្រាប់ផលប្រយោជន៍យោធា។បទឈប់បាញ់បានដួលរលំនៅឆ្នាំ 1449 ហើយប្រទេសអង់គ្លេសបានបាត់បង់ភ្លាមៗនូវអ្វីដែលនៅសេសសល់នៃទឹកដីបារាំងរបស់ខ្លួន ដែលនាំឱ្យសង្រ្គាមរយឆ្នាំបញ្ចប់។ជនជាតិបារាំងបានរៀបចំគំនិតផ្តួចផ្តើម ហើយនៅឆ្នាំ 1444 ការគ្រប់គ្រងរបស់អង់គ្លេសនៅប្រទេសបារាំងត្រូវបានកំណត់ត្រឹម Normandy នៅភាគខាងជើង និងដីមួយនៅ Gascony នៅភាគនិរតី ខណៈដែល Charles VII បានគ្រប់គ្រងលើទីក្រុងប៉ារីស និងប្រទេសបារាំងដែលនៅសល់ដោយការគាំទ្រភាគច្រើននៃ អភិជនក្នុងតំបន់របស់បារាំង។

ជនជាតិបារាំងនៅក្រោម Charles VII បានយកពេលវេលាដែលផ្តល់ដោយសន្ធិសញ្ញាទេសចរណ៍ក្នុងឆ្នាំ 1444 ដើម្បីរៀបចំ និងពង្រឹងកងទ័ពរបស់ពួកគេឡើងវិញ។អង់គ្លេស ដោយគ្មានភាពជាអ្នកដឹកនាំច្បាស់លាស់ពី Henry VI ដែលទន់ខ្សោយត្រូវបានខ្ចាត់ខ្ចាយ និងខ្សោយប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់។នៅពេលដែលបារាំងបានបំបែកបទឈប់បាញ់នៅខែមិថុនាឆ្នាំ 1449 ពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពប្រសើរឡើងច្រើន។អង់គ្លេសបានប្រមូលផ្តុំកងទ័ពតូចមួយក្នុងរដូវរងាឆ្នាំ 1449។ មានចំនួនប្រហែល 3,400 នាក់ វាត្រូវបានបញ្ជូនពី Portsmouth ទៅ Cherbourg ក្រោមការបញ្ជារបស់ Sir Thomas Kyriell ។នៅពេលចុះចតនៅថ្ងៃទី 15 ខែមីនាឆ្នាំ 1450 កងទ័ពរបស់ Kyriell ត្រូវបានពង្រឹងដោយកងកម្លាំងដែលត្រូវបានដកចេញពីយោធភូមិ Norman ។នៅ។Formigny បារាំងបានបើកការភ្ជាប់ពាក្យជាមួយនឹងការវាយលុកមិនបានសម្រេចលើទីតាំងរបស់អង់គ្លេស ជាមួយនឹងការទម្លាក់ដៃបុរស។ការចោទប្រកាន់ទ័ពសេះរបស់បារាំងនៅលើផ្នែកខាងអង់គ្លេសក៏ត្រូវបានចាញ់ដែរ។បន្ទាប់​មក Clermont បាន​ដាក់​ពង្រាយ​បង្គោល​ភ្លើង​ពីរ​ដើម្បី​បើក​ការ​បាញ់​ប្រហារ​លើ​ខ្សែ​ការពារ​អង់គ្លេស។មិនអាចទប់ទល់នឹងភ្លើងបាន អង់គ្លេសបានវាយប្រហារ និងចាប់យកកាំភ្លើង។ឥឡូវនេះ កងទ័ពបារាំងស្ថិតក្នុងភាពច្របូកច្របល់។នៅពេលនេះកម្លាំងទ័ពសេះ Breton នៅក្រោម Richemont បានមកដល់ពីភាគខាងត្បូងដោយបានឆ្លងកាត់ Aure ហើយចូលទៅជិតកងកម្លាំងអង់គ្លេសពីចំហៀង។នៅពេលដែលបុរសរបស់គាត់កំពុងកាន់កាំភ្លើងបារាំង Kyriell បានផ្លាស់ប្តូរកងកម្លាំងទៅខាងឆ្វេងដើម្បីប្រឈមមុខនឹងការគំរាមកំហែងថ្មី។Clermont បានឆ្លើយតបដោយការវាយប្រហារម្តងទៀត។ដោយបានបោះបង់ចោលទីតាំងដែលបានរៀបចំរបស់ពួកគេ កងកម្លាំងអង់គ្លេសត្រូវបានចោទប្រកាន់ដោយទ័ពសេះ Breton របស់ Richemont និងការសម្លាប់រង្គាល។Kyriell ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយកងទ័ពរបស់គាត់ត្រូវបានបំផ្លាញ។កម្លាំងតូចមួយនៅក្រោមលោក Sir Matthew Gough អាចរត់គេចខ្លួនបាន។កងទ័ពរបស់ Kyriell បានឈប់មាន។ដោយមិនមានកងកម្លាំងអង់គ្លេសសំខាន់ៗផ្សេងទៀតនៅ Normandy តំបន់ទាំងមូលបានធ្លាក់មកលើជនជាតិបារាំងដែលបានទទួលជ័យជម្នះយ៉ាងឆាប់រហ័ស។Caen ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី 12 ខែមិថុនា ហើយ Cherbourg ដែលជាបន្ទាយចុងក្រោយរបស់អង់គ្លេសនៅ Normandy បានដួលរលំនៅថ្ងៃទី 12 ខែសីហា។

បន្ទាប់ពីឆ្នាំ 1451 បារាំងបានចាប់យក Bordeaux ដោយកងទ័ពរបស់ Charles VII សង្រ្គាមរយឆ្នាំហាក់ដូចជាចុងបញ្ចប់។ជនជាតិអង់គ្លេសផ្តោតជាចម្បងលើការពង្រឹងការកាន់កាប់ដែលនៅសេសសល់របស់ពួកគេគឺ Calais និងការមើលលើសមុទ្រ។ពលរដ្ឋនៃទីក្រុង Bordeaux បានចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាកម្មាភិបាលរបស់ស្តេចអង់គ្លេស ហើយបានបញ្ជូនអ្នកនាំសារទៅកាន់ Henry VI នៃប្រទេសអង់គ្លេស ដោយទាមទារឱ្យព្រះអង្គដណ្តើមយកខេត្តឡើងវិញ។នៅថ្ងៃទី 17 ខែតុលាឆ្នាំ 1452 លោក John Talbot, Earl of Shrewsbury បានចុះចតនៅជិត Bordeaux ជាមួយនឹងកម្លាំង 3,000 ។ដោយមានកិច្ចសហការពីអ្នកក្រុង Talbot បានយ៉ាងងាយស្រួលយកទីក្រុងនេះនៅថ្ងៃទី 23 ខែតុលា។ក្រោយមក អង់គ្លេសបានកាន់កាប់ភាគច្រើននៃ Western Gascony នៅចុងឆ្នាំ។ជនជាតិបារាំងបានដឹងថាបេសកកម្មមួយនឹងមកដល់ ប៉ុន្តែបានរំពឹងថាវានឹងមកតាមរយៈ Normandy ។បន្ទាប់ពីការភ្ញាក់ផ្អើលនេះ Charles VII បានរៀបចំកងកម្លាំងរបស់គាត់ក្នុងរដូវរងារហើយនៅដើមឆ្នាំ 1453 គាត់ត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីប្រឆាំងនឹងការវាយប្រហារ។

Charles បានឈ្លានពាន Guyenne ជាមួយនឹងកងទ័ពបីដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ដែលទាំងអស់បានឆ្ពោះទៅ Bordeaux ។Talbot បានទទួលបុរសបន្ថែមចំនួន 3,000 នាក់ ដែលជាការពង្រឹងដែលដឹកនាំដោយកូនប្រុសទី 4 និងសំណព្វរបស់គាត់ John, the Viscount Lisle ។បារាំងបានឡោមព័ទ្ធ Castillon (ប្រហែល 40 គីឡូម៉ែត្រ (25 mi) ខាងកើតនៃ Bordeaux) នៅថ្ងៃទី 8 ខែកក្កដា។Talbot បានយល់ព្រមតាមការអង្វររបស់មេដឹកនាំក្រុង ដោយបោះបង់ចោលផែនការដើមរបស់គាត់ ដើម្បីរង់ចាំនៅ Bordeaux សម្រាប់ការពង្រឹងបន្ថែមទៀត ហើយបានចេញដំណើរដើម្បីបន្ធូរបន្ថយយោធភូមិ។កងទ័ពបារាំងត្រូវបានបញ្ជាដោយគណៈកម្មាធិការ;មន្រ្តីអាវុធរបស់ Charles VII លោក Jean Bureau បានដាក់ចេញនូវជំរំដើម្បីបង្កើនកម្លាំងកាំភ្លើងធំរបស់បារាំង។ក្នុង​ការ​រៀបចំ​ការ​ការពារ កងកម្លាំង​របស់​ការិយាល័យ​បាន​សាងសង់​ចំណត​កាំភ្លើងធំ​មួយ​ចេញពី​ជួរ​កាំភ្លើង​របស់ Castillon ។យោងតាមលោក Desmond Seward ឧទ្យាន "មានលេណដ្ឋានជ្រៅមួយដែលមានជញ្ជាំងផែនដីនៅខាងក្រោយវាត្រូវបានពង្រឹងដោយដើមឈើ លក្ខណៈពិសេសដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់បំផុតរបស់វាគឺខ្សែបន្ទាត់រលកមិនទៀងទាត់នៃប្រឡាយនិងការងារដីដែលធ្វើឱ្យកាំភ្លើងអាចរុំព័ទ្ធបាន។ អ្នកវាយប្រហារណាមួយ” ។ឧទ្យាននេះរួមបញ្ចូលទាំងកាំភ្លើងរហូតដល់ 300 ដើមនៃទំហំផ្សេងៗគ្នា ហើយត្រូវបានការពារដោយប្រឡាយ និង palisade នៅលើជ្រុងទាំងបី និងច្រាំងទន្លេដ៏ចោតនៃទន្លេ Lidoire នៅលើទីបួន។Talbot បានចាកចេញពី Bordeaux នៅថ្ងៃទី 16 ខែកក្កដា។គាត់បានឃ្លាតឆ្ងាយពីកងកម្លាំងរបស់គាត់ភាគច្រើន ដោយបានមកដល់ Libourne នៅពេលថ្ងៃលិច ដោយមានបុរសតែ 500 នាក់ប៉ុណ្ណោះ និងអ្នកបាញ់ធ្នូចំនួន 800 នាក់។នៅថ្ងៃបន្ទាប់ កម្លាំងនេះបានកម្ចាត់ក្រុមអ្នកបាញ់ធ្នូជនជាតិបារាំងតូចមួយដែលឈរជើងនៅអាទិភាពក្បែរ Castillon ។ទន្ទឹមនឹងការជំរុញផ្នែកសីលធម៌នៃជ័យជម្នះនៅអាទិភាពនោះ លោក Talbot ក៏បានជំរុញទៅមុខផងដែរ ដោយសារតែមានរបាយការណ៍ថាបារាំងកំពុងដកថយ។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពពកធូលីចេញពីជំរុំ ដែលពួកអ្នកក្រុងបានចង្អុលបង្ហាញថាជាការដកថយ តាមពិតត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយអ្នកដើរតាមជំរុំដែលចាកចេញមុនការប្រយុទ្ធ។អង់គ្លេស​បាន​រីក​ចម្រើន ប៉ុន្តែ​មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន​ក៏​រត់​ចូល​ក្នុង​កម្លាំង​ពេញ​លេញ​របស់​កងទ័ព​បារាំង។ទោះបីជាមានចំនួនលើស និងស្ថិតក្នុងទីតាំងដែលងាយរងគ្រោះក៏ដោយ លោក Talbot បានបញ្ជាឱ្យបុរសរបស់គាត់បន្តការប្រយុទ្ធ។ការ​ប្រយុទ្ធ​បាន​បញ្ចប់​ដោយ​ការ​វាយ​ប្រហារ​ជា​ភាសា​អង់គ្លេស ហើយ​ទាំង Talbot និង​កូន​ប្រុស​របស់​គាត់​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់។មានការជជែកវែកញែកខ្លះៗអំពីកាលៈទេសៈនៃការស្លាប់របស់ Talbot ប៉ុន្តែវាហាក់បីដូចជាសេះរបស់គាត់ត្រូវបានសម្លាប់ដោយការបាញ់កាំភ្លើង ហើយម៉ាស់របស់វាបានសង្កត់គាត់ចុះ អ្នកបាញ់ព្រួញបារាំងបានសម្លាប់គាត់ដោយពូថៅ។ជាមួយនឹងការស្លាប់របស់ Talbot អាជ្ញាធរអង់គ្លេសនៅ Gascony បានរលាយបាត់ ហើយបារាំងបានយក Bordeaux មកវិញនៅថ្ងៃទី 19 ខែតុលា។ភាគីទាំងពីរមិនច្បាស់ថារយៈពេលនៃជម្លោះបានបញ្ចប់នោះទេ។នៅក្នុងការមើលឃើញខាងក្រោយ ការប្រយុទ្ធគឺជាចំណុចរបត់ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយត្រូវបានលើកឡើងថាជាចំណុចបញ្ចប់នៃសម័យកាលដែលគេស្គាល់ថាជាសង្រ្គាមរយឆ្នាំ។

Henry VI នៃប្រទេសអង់គ្លេសបានបាត់បង់សមត្ថភាពផ្លូវចិត្តរបស់គាត់នៅចុងឆ្នាំ 1453 ដែលនាំទៅដល់ការផ្ទុះឡើងនៃWars of the Roses នៅក្នុង ប្រទេសអង់គ្លេស ។អ្នកខ្លះបានស្មានថាការរៀនបរាជ័យនៅ Castillon នាំឱ្យមានការដួលរលំផ្លូវចិត្តរបស់គាត់។ភ្នំពេញក្រោនអង់គ្លេសបានបាត់បង់កម្មសិទ្ធិទ្វីបទាំងអស់របស់ខ្លួន លើកលែងតែ Pale of Calais ដែលជាកម្មសិទ្ធិចុងក្រោយរបស់អង់គ្លេសនៅបារាំងដីគោក និងកោះ Channel Islands ដែលជាផ្នែកប្រវត្តិសាស្ត្រនៃ Duchy of Normandy ហើយដូច្នេះនៃព្រះរាជាណាចក្របារាំង។Calais ត្រូវបានបាត់បង់នៅឆ្នាំ 1558 ។សន្ធិសញ្ញា Picquigny (1475) បានបញ្ចប់ជាផ្លូវការនូវសង្រ្គាមរយឆ្នាំ ដោយ Edward បានបោះបង់ចោលការទាមទាររបស់គាត់ចំពោះបល្ល័ង្កនៃប្រទេសបារាំង។Louis XI ត្រូវបង់ថ្លៃមកុដ Edward IV 75,000 ជាមុន ដែលជាសំណូកសំខាន់ដើម្បីត្រឡប់ទៅប្រទេសអង់គ្លេសវិញ ហើយមិនយកអាវុធដើម្បីបន្តការទាមទាររបស់គាត់ចំពោះបល្ល័ង្កបារាំង។បន្ទាប់មកគាត់នឹងទទួលបានប្រាក់សោធននិវត្តន៍ប្រចាំឆ្នាំបន្ទាប់ពីនោះ 50,000 មកុដ។ស្តេចនៃប្រទេសបារាំងក៏ត្រូវលោះម្ចាស់ក្សត្រីអង់គ្លេសដែលត្រូវបានទម្លាក់គឺ Margaret of Anjou ដែលស្ថិតនៅក្នុងការឃុំឃាំងរបស់ Edward ជាមួយនឹងមកុដចំនួន 50,000 ។វាក៏រួមបញ្ចូលប្រាក់សោធនដល់ម្ចាស់របស់ Edward ជាច្រើនផងដែរ។