លោក David Marshall បានក្លាយជានាយករដ្ឋមន្ត្រីទីមួយរបស់ប្រទេសសិង្ហបុរី ដែលដឹកនាំរដ្ឋាភិបាលមិនស្ថិតស្ថេរ ដែលប្រឈមមុខនឹងភាពចលាចលក្នុងសង្គម ដែលត្រូវបានលើកឧទាហរណ៍ដោយព្រឹត្តិការណ៍ដូចជាកុប្បកម្មរថយន្តក្រុង Hock Lee ជាដើម។នៅឆ្នាំ 1956 គាត់បានដឹកនាំការចរចានៅទីក្រុងឡុងដ៍សម្រាប់ការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងពេញលេញ ប៉ុន្តែការចរចាបានបរាជ័យដោយសារតែការព្រួយបារម្ភអំពីសន្តិសុខរបស់អង់គ្លេសដែលនាំឱ្យគាត់លាលែងពីតំណែង។អ្នកស្នងតំណែងរបស់គាត់គឺ Lim Yew Hock បានប្រកាន់ជំហររឹងប៉ឹងប្រឆាំងនឹងក្រុមកុម្មុយនិស្ត និងឆ្វេងនិយម ដោយបើកផ្លូវឱ្យ អង់គ្លេស ផ្តល់សិទ្ធិគ្រប់គ្រងផ្ទៃក្នុងពេញលេញដល់សិង្ហបុរីនៅឆ្នាំ 1958 ។នៅក្នុងការបោះឆ្នោតឆ្នាំ 1959 គណបក្សសកម្មភាពប្រជាជន (PAP) ដែលដឹកនាំដោយលោក Lee Kuan Yew បានទទួលជ័យជម្នះ ហើយលោក Lee បានក្លាយជានាយករដ្ឋមន្ត្រីដំបូងគេរបស់សិង្ហបុរី។រដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់បានប្រឈមមុខនឹងការសង្ស័យដំបូងដោយសារតែបក្សពួកនិយមកុម្មុយនិស្តដែលនាំឱ្យមានការផ្លាស់ប្តូរទីតាំងអាជីវកម្មទៅកាន់ទីក្រុងគូឡាឡាំពួ។ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោក Lee សិង្ហបុរីបានឃើញកំណើនសេដ្ឋកិច្ច កំណែទម្រង់អប់រំ និងកម្មវិធីលំនៅដ្ឋានសាធារណៈដ៏ខ្លាំងក្លាមួយ។រដ្ឋាភិបាលក៏បានចាត់វិធានការទប់ស្កាត់ភាពចលាចលការងារ និងផ្សព្វផ្សាយភាសាអង់គ្លេសផងដែរ។ទោះ​បី​ជា​មាន​សមិទ្ធផល​ទាំង​នេះ​ក៏​ដោយ មេដឹកនាំ PAP ជឿជាក់​ថា​អនាគត​របស់​សិង្ហបុរី​នឹង​មាន​ការ​រួម​បញ្ចូល​គ្នា​ជាមួយ ​ម៉ាឡាយ៉ា ។គំនិតនេះគឺពោរពេញដោយបញ្ហាប្រឈម ជាពិសេសការប្រឆាំងពីពួកនិយមកុម្មុយនិស្តនៅក្នុង PAP និងការព្រួយបារម្ភពីអង្គការជាតិម៉ាឡេរបស់ម៉ាឡាយ៉ាអំពីតុល្យភាពនៃអំណាចពូជសាសន៍។ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការរំពឹងទុកនៃការកាន់កាប់កុម្មុយនិស្តនៅសិង្ហបុរីបានផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍ក្នុងការពេញចិត្តចំពោះការរួមបញ្ចូលគ្នានេះ។នៅឆ្នាំ 1961 នាយករដ្ឋមន្ត្រីម៉ាឡាយ៉ា លោក Tunku Abdul Rahman បានស្នើសហព័ន្ធម៉ាឡេស៊ី ដែលរួមមាន ម៉ាឡាយ៉ា សិង្ហបុរី ប្រ៊ុយណេ បូណេអូខាងជើង និងសារ៉ាវ៉ាក។ការធ្វើប្រជាមតិជាបន្តបន្ទាប់នៅប្រទេសសិង្ហបុរីក្នុងឆ្នាំ 1962 បានបង្ហាញពីការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការរួមបញ្ចូលគ្នាក្រោមលក្ខខណ្ឌជាក់លាក់នៃស្វ័យភាព។