در سال 756، عبدالرحمن اول، شاهزاده خاندان سلطنتی مخلوع اموی ، از به رسمیت شناختن اقتدار خلافت عباسی امتناع کرد و امیر مستقل قرطبه شد.پس از آنکه بنی امیه در سال 750 مقام خلیفه را در دمشق به دست عباسیان از دست دادند، شش سال متواری بود.او با قصد به دست آوردن مجدد موقعیت قدرت، حاکمان مسلمان موجود منطقه را که از حکومت امویان سرپیچی کرده بودند، شکست داد و اقوام مختلف محلی را در یک امارت متحد کرد.با این حال، این اولین اتحاد اندلس تحت رهبری عبدالرحمن هنوز بیش از بیست و پنج سال طول کشید تا تکمیل شود (تولدو، ساراگوسا، پامپلونا، بارسلونا).برای یک قرن و نیم بعدی، فرزندان او به عنوان امیران قرطبه ادامه دادند، با کنترل اسمی بر بقیه اندلس و گاهی اوقات حتی بخش‌هایی از مغرب غربی، اما با کنترل واقعی همیشه، به ویژه بر راهپیمایی‌ها در امتداد مرز مسیحی. قدرت آنها بسته به صلاحیت هر امیر در نوسان است.به عنوان مثال، قدرت امیر عبدالله بن محمد العموی (حدود 900) فراتر از خود قرطبه نبود.