تهاجم مغول به ژاپن

پس از یک سری تهاجمات مغول به کره بین سالهای 1231 تا 1281، گوریو معاهده ای را به نفع مغولان امضا کرد و تبدیل به یک کشور تابعه شد.کوبلای در سال 1260 به عنوان خاقان امپراتوری مغول اعلام شد، اگرچه مغول ها در غرب آن را به طور گسترده به رسمیت شناختند و پایتخت خود را در خانبالیق (در محدوده پکن مدرن) در سال 1264 تأسیس کرد. سپسژاپن توسط شیکن (نایب السلطنه های شوگون) هوجو اداره می شد. طایفه‌ای که پس از مرگ وی در سال 1203 با میناموتو نو یوری، شوگون از شوگونات کاماکورا، ازدواج کرده و کنترل خود را از آن خارج کرده بود.

در سال 1266، کوبلای خان، فرستادگانی را به ژاپن اعزام کرد و از ژاپن خواست تا در معرض خطر درگیری، خراج شود.با این حال، فرستادگان دست خالی بازگشتند.دسته دوم فرستادگان در سال 1268 فرستاده شدند و مانند اولی ها دست خالی بازگشتند.هر دو گروه فرستاده با چینزی بوگیو یا کمیسر دفاع برای غرب ملاقات کردند که این پیام را به شیکن هوجو توکیمونه، حاکم ژاپن در کاماکورا، و به امپراتور ژاپن در کیوتو منتقل کرد.پس از بحث در مورد نامه‌ها با حلقه درونی‌اش، بحث‌های زیادی صورت گرفت، اما شیکن تصمیم خود را گرفت و فرستادگان را بدون پاسخ فرستادند.مغول‌ها به ارسال درخواست‌ها ادامه دادند، برخی از طریق فرستادگان کره‌ای و برخی از طریق سفیران مغول در 7 مارس 1269.17 شهریور 1269;شهریور 1271;و مه 1272. با این حال، هر بار، حاملان اجازه فرود در کیوشو را نداشتند.

ناوگان تهاجم قرار بود در هفتمین ماه قمری سال 1274 حرکت کند اما سه ماه به تعویق افتاد.کوبلای برنامه ریزی کرد که ناوگان ابتدا به جزیره تسوشیما و جزیره ایکی قبل از رسیدن به خلیج هاکاتا حمله کند.طرح دفاع ژاپنی ها صرفاً این بود که آنها را در هر نقطه با گوکنین به چالش بکشند.هم منابع یوان و هم منابع ژاپنی در ارقام طرف مقابل اغراق می کنند، به طوری که تاریخ یوان ژاپنی ها را 102000 نشان می دهد و ژاپنی ها ادعا می کنند که تعداد آنها حداقل ده به یک بیشتر است.در واقع هیچ گزارش قابل اعتمادی از اندازه نیروهای ژاپنی وجود ندارد، اما برآوردها تعداد کل آنها را حدود 4000 تا 6000 نشان می دهد.نیروی تهاجم یوان متشکل از 15000 سرباز مغول، چینی هان و جورچن، و 6000 تا 8000 سرباز کره ای و همچنین 7000 ملوان کره ای بود.

نیروی تهاجم یوان در 2 نوامبر 1274 از کره به راه افتاد. دو روز بعد آنها شروع به فرود در جزیره تسوشیما کردند.فرود اصلی در ساحل کومودا در نزدیکی ساسورا، در نوک شمال غربی جزیره جنوبی انجام شد.فرودهای اضافی در تنگه بین دو جزیره تسوشیما و همچنین در دو نقطه در جزیره شمالی رخ داد.شرح وقایع زیر بر اساس منابع ژاپنی معاصر، به ویژه سوشی کافو، تاریخچه ای از قبیله سوشیما است.در ساسورا، ناوگان تهاجم در فراساحل مشاهده شد و به معاون فرماندار (jitodai) سو سوککونی (1207–74) اجازه داد تا یک دفاع عجولانه را سازماندهی کند.با 80 سامورایی سوار شده و همراهان آنها، سوککونی با نیروی مهاجمی مواجه شد که سوشی کافو آن را به عنوان 8000 جنگجو با 900 کشتی توصیف می کند.مغول ها در ساعت 02:00 بامداد 5 نوامبر فرود آمدند و تلاش های مذاکره ژاپنی ها را نادیده گرفتند و با تیراندازان خود آتش گشودند و آنها را مجبور به عقب نشینی کردند.دعوا تا ساعت 04:00 شروع شد.نیروهای پادگان کوچک به سرعت شکست خوردند، اما به گفته سوشی کافو، یکی از سامورایی ها، سوکسادا، 25 سرباز دشمن را در نبرد انفرادی از بین برد.مهاجمان آخرین حمله سواره نظام ژاپنی را در نزدیکی شب شکست دادند.پس از پیروزی در کومودا، نیروهای یوان بیشتر ساختمان های اطراف ساسورا را سوزاندند و اکثر ساکنان را سلاخی کردند.آنها چند روز بعد را برای کنترل تسوشیما به طول انجامید.

ناوگان یوان در 13 نوامبر تسوشیما را ترک کرد و به جزیره ایکی حمله کرد.مانند سوککونی، تایرا نو کاگتاکا، فرماندار ایکی، با 100 سامورایی و مردم مسلح محلی قبل از اینکه شب به قلعه خود بازگردد، دفاعی پرشور انجام داد.صبح روز بعد، نیروهای یوان قلعه را محاصره کرده بودند.کاگتاکا دخترش را با یک سامورایی مورد اعتماد، سوزابورو، در یک گذرگاه مخفی به ساحل دزدید، جایی که آنها سوار کشتی شدند و به سرزمین اصلی گریختند.یک ناوگان مغول در حال عبور تیرهایی به سمت آنها شلیک کرد و دختر را کشت، اما سوزابرو موفق شد به خلیج هاکاتا برسد و شکست ایکی را گزارش کند.کاگتاکا آخرین سورتی شکست خورده را با 36 مرد انجام داد که 30 نفر از آنها در جنگ جان باختند، قبل از اینکه با خانواده اش خودکشی کنند.به گفته ژاپنی ها، مغول ها سپس زنان را نگه داشتند و با چاقو به کف دست آنها زدند، آنها را برهنه کردند و اجساد آنها را به دو طرف کشتی هایشان بستند.

ناوگان یوان از دریا گذشت و در 19 نوامبر در خلیج هاکاتا، در فاصله کمی از دازایفو، پایتخت اداری باستانی کیوشو، فرود آمد.روز بعد، نبرد بونئی ()، که به عنوان "نبرد اول خلیج هاکاتا" نیز شناخته می شود، رخ داد.نیروهای ژاپنی که در تاکتیک های غیرژاپنی بی تجربه بودند، ارتش مغول را گیج کردند.نیروهای یوان در بدنه ای متراکم که توسط صفحه ای از سپر محافظت شده بود پیاده شدند و پیشروی کردند.آنها بازوهای قطبی خود را به شکلی محکم و بدون فاصله بین آنها به کار گرفتند.همانطور که آنها پیشروی می کردند آنها همچنین گاهی اوقات بمب های کاغذی و محفظه آهنی پرتاب می کردند که اسب های ژاپنی را می ترساند و آنها را در نبرد غیرقابل کنترل می کرد.هنگامی که نوه یک فرمانده ژاپنی برای اعلام آغاز نبرد تیری پرتاب کرد، مغول ها از خنده منفجر شدند.نبرد فقط یک روز طول کشید و نبرد، اگرچه شدید، ناهماهنگ و کوتاه بود.تا شب، نیروی تهاجم یوان ژاپنی ها را با کشته شدن یک سوم نیروهای مدافع مجبور به ترک ساحل کردند، آنها را چندین کیلومتر به داخل سوق دادند و هاکاتا را سوزاندند.ژاپنی ها در حال آماده شدن برای آخرین ایستادن در Mizuki (قلعه آبی) بودند، قلعه خندقی که قدمت آن به سال 664 باز می گردد. اما حمله یوان هرگز انجام نشد.یکی از سه ژنرال فرمانده یوان، لیو فوکسیانگ (یو-پوک هیونگ)، توسط سامورایی در حال عقب نشینی، شونی کاگسوکه، مورد اصابت گلوله قرار گرفت و به شدت مجروح شد.لیو با ژنرال های دیگر هولدون و هونگ داگو در کشتی خود گرد آمد.

تا صبح، بیشتر کشتی‌های یوان ناپدید شده بودند.به گفته یکی از درباریان ژاپنی در دفتر خاطرات خود در 6 نوامبر 1274، باد معکوس ناگهانی از سمت شرق ناوگان یوان را به عقب برد.چند کشتی ساحلی شدند و حدود 50 سرباز یوان و ملوان دستگیر و اعدام شدند.بر اساس تاریخ یوان، "طوفان بزرگی برخاست و بسیاری از کشتی های جنگی بر روی صخره ها شکسته و نابود شدند."مشخص نیست که طوفان در هاکاتا رخ داده است یا ناوگان قبلاً به سمت کره حرکت کرده و در راه بازگشت با آن مواجه شده اند.برخی از حساب‌ها گزارش‌هایی از تلفات ارائه می‌دهند که حاکی از گم شدن 200 کشتی است.از 30000 نیروی هجومی، 13500 نفر دیگر برنگشتند.

پس از تهاجم سال 1274، شوگونات تلاش هایی برای دفاع در برابر تهاجم دوم انجام دادند که فکر می کردند مطمئناً خواهد آمد.آنها سامورایی های کیوشو را بهتر سازماندهی کردند و دستور ساخت قلعه ها و یک دیوار سنگی بزرگ (، Sekirui یا Bōrui) و سایر سازه های دفاعی در بسیاری از نقاط فرود بالقوه، از جمله خلیج هاکاتا، که در آن دیواری به ارتفاع دو متر (6.6 فوت) بود، دادند. در سال 1276 ساخته شد. علاوه بر این، تعداد زیادی چوب به دهانه رودخانه و محل های فرود مورد انتظار برای جلوگیری از فرود ارتش مغول رانده شد.یک دیده بان ساحلی برقرار شد و به حدود 120 سامورایی شجاع جوایزی داده شد.

دستور تهاجم دوم در ماه اول قمری 1281 صادر شد. دو ناوگان، یک نیروی 900 کشتی در کره و 3500 کشتی در جنوب چین با مجموع 142000 سرباز و ملوان آماده شد.ژنرال مغول آراخان به عنوان فرمانده عالی عملیات منصوب شد و قرار بود با ناوگان مسیر جنوبی که تحت فرماندهی فن ونهو بود، اما به دلیل مشکلات تدارکاتی به تعویق افتاد، سفر کند.ارتش مسیر شرقی ابتدا در 22 مه از کره به راه افتاد و در 9 ژوئن به تسوشیما و در 14 ژوئن به جزیره ایکی حمله کرد.بر اساس تاریخ یوان، فرمانده ژاپنی شونی سوکتوکی و ریوزوجی سوئتوکی نیروهای ده‌ها هزار نفری را علیه نیروی مهاجم رهبری کردند.نیروهای اعزامی اسلحه‌های گرم خود را تخلیه کردند و ژاپنی‌ها سرنگون شدند و سوکتوکی در این جریان کشته شد.بیش از 300 نفر از ساکنان جزیره کشته شدند.سربازان به دنبال بچه ها رفتند و آنها را هم کشتند.با این حال، تاریخ یوان رویدادهای ژوئن را با نبرد بعدی در ژوئیه ادغام می کند، زمانی که شونی سوکتوکی در واقع در نبرد سقوط کرد.

ارتش مسیر شرق قرار بود منتظر ارتش مسیر جنوبی در ایکی باشد، اما فرماندهان آنها، هونگ داگو و کیم بانگ گیئونگ، از دستورات اطاعت نکردند و به تنهایی به سرزمین اصلی ژاپن حمله کردند.آنها در 23 ژوئن، یک هفته کامل قبل از ورود ارتش مسیر جنوب در 2 ژوئیه، حرکت کردند.ارتش مسیر شرق نیروهای خود را به دو نیم تقسیم کرد و همزمان به خلیج هاکاتا و استان ناگاتو حمله کرد.ارتش مسیر شرق در 23 ژوئن به خلیج هاکاتا رسید. آنها در فاصله کمی از شمال و شرق جایی که نیروهایشان در سال 1274 فرود آمده بودند، بودند و در واقع فراتر از دیوارها و دفاعی که توسط ژاپنی ها ساخته شده بود بودند.برخی از کشتی های مغول به ساحل آمدند اما نتوانستند از دیوار دفاعی عبور کنند و با رگبار تیرها رانده شدند.سامورایی ها به سرعت پاسخ دادند و با امواجی از مدافعان به مهاجمان حمله کردند و آنها را از ساحل محروم کردند.در شب قایق های کوچک گروه های کوچک سامورایی را به ناوگان یوان در خلیج می بردند.زیر پوشش تاریکی سوار کشتی‌های دشمن شدند، تا آنجا که می‌توانستند کشتند و قبل از طلوع فجر عقب‌نشینی کردند.این تاکتیک آزاردهنده نیروهای یوان را به عقب نشینی به سوشیما سوق داد، جایی که منتظر ارتش مسیر جنوبی بودند.با این حال، در طول چند هفته بعد، 3000 مرد در نبردهای نزدیک در هوای گرم کشته شدند.نیروهای یوان هرگز به ساحل نرسیدند.

سیصد کشتی در 25 ژوئن به ناگاتو حمله کردند اما رانده شدند و مجبور به بازگشت به ایکی شدند.

نیروهای مهاجم مغول که قادر به فرود نبودند، جزایر شیکا و نوکو را که قصد داشتند از آنجا به هاکاتا حمله کنند، اشغال کردند.درعوض، ژاپنی‌ها حملات شبانه را روی کشتی‌های کوچک انجام دادند.Hachiman Gudōkun به کوسانو جیرو سوار شدن به کشتی مغولی، آتش زدن آن و گرفتن 21 سر اعتبار می دهد.روز بعد، کاوانو میچیاری یک حمله روزانه را تنها با دو قایق رهبری کرد.عموی او میچیتوکی بلافاصله با یک تیر کشته شد و میچیاری هم از ناحیه کتف و هم از ناحیه دست چپ زخمی شد.با این حال، پس از سوار شدن بر کشتی دشمن، او یک جنگجوی مغول بزرگ را کشت که به خاطر آن قهرمان شد و پاداش زیادی دریافت کرد.تاکزاکی سوئناگا نیز از جمله افرادی بود که به ناوگان یوان حمله کرد.تاکزاکی همچنین در راندن مغول ها از جزیره شیکا شرکت کرد، اگرچه در آن نمونه مجروح شد و آنها را مجبور کرد در 30 ژوئن به ایکی عقب نشینی کنند.دفاع ژاپنی ها از خلیج هاکاتا به نبرد کوان معروف است.

ژاپنی ها حملات کوچک خود را به ناوگان تهاجم که در طول شب ادامه داشت، تکرار کردند.مغول ها با بستن کشتی های خود با زنجیر و تخته به یکدیگر پاسخ دادند تا سکوهای دفاعی فراهم کنند.برخلاف دفاع از خلیج هاکاتا، هیچ گزارشی از حملات طرف ژاپنی در این حادثه وجود ندارد.طبق تاریخچه یوان، کشتی های ژاپنی کوچک بودند و همگی شکست خوردند

در 15 اوت، یک طوفان بزرگ، که در ژاپنی به عنوان کامیکازه شناخته می شود، ناوگان را از غرب لنگر انداخت و آن را ویران کرد.دریانوردان کره ای و چینی جنوبی با احساس طوفان پیش رو، عقب نشینی کردند و در خلیج ایماری پهلو گرفتند و در آنجا توسط طوفان نابود شدند.هزاران سرباز بر روی تکه‌های چوب رانده شدند یا به ساحل رفتند.مدافعان ژاپنی همه کسانی را که یافتند کشتند به جز چینی های جنوبی که احساس می کردند مجبور شده اند به حمله به ژاپن بپیوندند.به گفته یکی از بازماندگان چینی، پس از طوفان، فرمانده فن ونهو بهترین کشتی‌های باقی‌مانده را انتخاب کرد و از آنجا دور شد و بیش از 100000 سرباز را ترک کرد.پس از سه روز سرگردانی در جزیره تاکاشیما، ژاپنی ها به ده ها هزار نفر حمله کردند و آنها را اسیر کردند.آنها به هاکاتا منتقل شدند، جایی که ژاپنی ها تمام مغول ها، کره ای ها و چینی های شمالی را کشتند.چینی های جنوبی در امان ماندند اما برده شدند.

یافته های کلیدی:امپراتوری مغول شکست خورده بیشتر قدرت دریایی خود را از دست داد - توانایی دفاعی نیروی دریایی مغول به میزان قابل توجهی کاهش یافت.کره که مسئول کشتی سازی برای تهاجم بود، توانایی خود را در ساخت کشتی و توانایی خود را برای دفاع از دریا از دست داد، زیرا مقدار زیادی الوار قطع شد.از سوی دیگر، درژاپن سرزمین تازه به دست آمده ای وجود نداشت، زیرا این یک جنگ دفاعی بود و بنابراین شوگونات کاماکورا نمی توانستند به گوکنین هایی که در نبرد شرکت می کردند پاداش دهند و اقتدار آن کاهش یافت.بعداً با استفاده از موقعیت، تعداد ژاپنی هایی که به ووکو پیوستند شروع به افزایش کرد و حملات به سواحل چین و کره تشدید شد.در نتیجه جنگ، درچین به رسمیت شناخته شد که ژاپنی ها شجاع و خشن بودند و حمله به ژاپن بیهوده بود.در طول سلسله مینگ ، حمله به ژاپن سه بار مورد بحث قرار گرفت، اما با توجه به نتیجه این جنگ هرگز انجام نشد.