جنگ سیامی و ویتنام 1841-1845 یک درگیری نظامی بین Đại Nam، تحت فرمانروایی امپراتور Thiệu Trị و پادشاهی Siam ، تحت فرمانروایی پادشاه Chakri Nangklao بود.رقابت بین ویتنام و سیام بر سر کنترل مناطق مرکزی کامبوج در حوضه مکونگ پایین پس از تلاش سیام برای فتح کامبوج در طول جنگ قبلی سیامی و ویتنام (1831-1834) تشدید شده بود.امپراتور ویتنام، مین مانگ، در سال 1834، شاهزاده آنگ می را برای حکومت بر کامبوج به عنوان یک ملکه دست نشانده به انتخاب خود منصوب کرد و فرمانروایی کامل بر کامبوج را اعلام کرد، و او آن را به سی و دومین استان ویتنام، فرماندهی غربی (استان تای تان) تنزل داد.^[189] در سال 1841، سیام از فرصت نارضایتی برای کمک به شورش خمرها علیه حکومت ویتنامی استفاده کرد.پادشاه راما سوم ارتشی را برای اجرای حکم شاهزاده آنگ دونگ به عنوان پادشاه کامبوج فرستاد.پس از چهار سال جنگ فرسایشی، هر دو طرف توافق کردند که مصالحه کنند و کامبوج را تحت حاکمیت مشترک قرار دهند.^[190]