در سال 1190، جایاورمان هفتم، پادشاه خمرها ، شاهزاده چم به نام ویدیاناندانا را که در سال 1182 به جایاورمان فرار کرده بود و در آنگکور تحصیل کرده بود، به رهبری ارتش خمر منصوب کرد.ویدیاناندانا چم ها را شکست داد و ویجایا را اشغال کرد و جایا ایندراوارمان چهارم را گرفت که او را به عنوان اسیر به انگکور بازگرداند.^[147] ویدیاناندانا با اقتباس لقب شری سوریاوارمادوا (یا سوریاوارمان)، خود را پادشاه پاندورانگا کرد، که تابع خمرها شد.او شاهزاده این را، برادر شوهر جایاورمان هفتم، «شاه سوریاجایاوارمادوا در ناگارای ویجایا» کرد.در سال 1191، شورشی در ویجایا، سوریاجایاوارمان را به کامبوج برگرداند و جایا ایندراوارمان V را به تخت سلطنت نشاند. ویدیاناندانا، با کمک جایاورمان هفتم، ویجایا را پس گرفت و جایا ایندراوارمان چهارم و جایا ایندراوارمان پنجم را کشت، سپس "بدون مخالفت بر پادشاهی سلطنت کرد." ^[148] استقلال خود را از امپراتوری خمر اعلام کرد.جایاورمان هفتم با انجام چندین حمله به چامپا در سال های 1192، 1195، 1198-1199، 1201-1203 پاسخ داد.خمرها بعداً کمان‌های دوتایی را روی فیل‌ها نصب کردند که میشل ژاک هرگوالچ معتقد است عناصر مزدوران چم در ارتش جایاورمان هفتم بودند.^[149]ارتش خمرهای تحت رهبری جایاورمن هفتم به مبارزات خود علیه چامپا ادامه دادند تا اینکه سرانجام در سال 1203 چم ها شکست خوردند ^{[. 150]} شاهزاده مرتد چم، اونگ داناپاتیگرما، برادرزاده حاکم خود ویدیاناندانا/سوریاوارمان را سرنگون کرد و به دای ویت اخراج کرد و فتح چامپ خمرها را تکمیل کرد.^[151] از سال 1203 تا 1220، چمپا به عنوان یک استان خمر توسط یک دولت دست نشانده به رهبری یانگ داناپاتیگرما و سپس شاهزاده انگساراجا، پسر هاریوارمان اول، که بعدا جایا پارامسواراورمان دوم شد، اداره می شد.در سال 1207، انگسارجا با ارتش خمر همراه با نیروهای مزدور برمه و سیامی برای نبرد با ارتش ایوان (دای ویت) همراه شد.^[152] به دنبال کاهش حضور نظامی خمرها و تخلیه داوطلبانه خمرها از چامپا در سال 1220، آنگساراجا به طور مسالمت آمیز زمام حکومت را به دست گرفت و خود را جایا پارامسواراورمان دوم اعلام کرد و استقلال چمپا را بازگرداند.^[153]