سنگاپور، که زمانی زیر 144 سال حکومت بریتانیا از زمان تأسیس آن توسط سر استمفورد رافلز در سال 1819، در سال 1963 بخشی از مالزی شد. این اتحادیه پس از ادغام فدراسیون مالایا با مستعمرات سابق بریتانیا، از جمله سنگاپور، به وجود آمد و پایان یافت. حاکمیت استعماری بریتانیا در ایالت جزیره ای.با این حال، گنجاندن سنگاپور به دلیل جمعیت زیاد چینی که تعادل نژادی در مالزی را تهدید می کرد، بحث برانگیز بود.سیاستمداران سنگاپور، مانند دیوید مارشال، قبلاً به دنبال ادغام بودند، اما نگرانی در مورد حفظ سلطه سیاسی مالایی مانع از تحقق آن شد.ایده ادغام بیشتر به دلیل ترس از قرار گرفتن یک سنگاپور مستقل تحت نفوذ خصمانه و افزایش تمایلات ملی گرایانه کشور همسایه اندونزی، مورد توجه قرار گرفت.علیرغم امیدهای اولیه، اختلافات سیاسی و اقتصادی بین سنگاپور و دولت فدرال مالزی ظاهر شد.دولت مالزی به رهبری سازمان ملی متحد مالایی ها (UMNO) و حزب اقدام مردمی سنگاپور (PAP) دیدگاه های متناقضی در مورد سیاست های نژادی داشتند.UMNO بر امتیازات ویژه برای مالایی ها و جمعیت های بومی تاکید کرد، در حالی که PAP از رفتار برابر با همه نژادها حمایت کرد.اختلافات اقتصادی نیز به‌ویژه بر سر کمک‌های مالی سنگاپور به دولت فدرال و ایجاد بازار مشترک به وجود آمد.تنش های نژادی در اتحادیه تشدید شد و در شورش های نژادی در سال 1964 به اوج خود رسید.چینی ها در سنگاپور از سیاست های اقدام مثبت دولت مالزی به نفع مالایی ها ناراضی بودند.این نارضایتی با تحریکات دولت مالزی و متهم کردن PAP به بدرفتاری با مالایی‌ها بیشتر شد.شورش های بزرگی در ژوئیه و سپتامبر 1964 رخ داد که زندگی روزمره را مختل کرد و تلفات قابل توجهی بر جای گذاشت.در خارج، رئیس جمهور اندونزی سوکارنو به شدت مخالف تشکیل فدراسیون مالزی بود.او حالت "کنفرونتاسی" یا رویارویی علیه مالزی را آغاز کرد که هم شامل اقدامات نظامی و هم فعالیت های خرابکارانه می شد.این شامل حمله به خانه مک دونالد در سنگاپور توسط کماندوهای اندونزیایی در سال 1965 بود که منجر به کشته شدن سه نفر شد.ترکیب اختلافات داخلی و تهدیدهای خارجی موقعیت سنگاپور را در داخل مالزی غیرقابل دفاع کرد.این مجموعه از رویدادها و چالش ها در نهایت منجر به خروج سنگاپور از مالزی در سال 1965 شد و به آن اجازه داد تا به یک کشور مستقل تبدیل شود.