پس از سقوط امارت دیریه در سال 1818، مشاری بن سعود، برادر آخرین حاکم عبدالله بن سعود، در ابتدا تلاش کرد تا قدرت را به دست آورد، اما توسطمصریان دستگیر و کشته شد.در سال 1824، ترکی بن عبدالله بن محمد، نوه امام اول سعودی، محمد بن سعود، با موفقیت نیروهای مصری را از ریاض بیرون کرد و دومین سلسله سعودی را تأسیس کرد.او همچنین جد پادشاهان امروزی سعودی است.ترکی با حمایت خویشاوندانی که از اسارت مصر فرار کرده بودند، از جمله پسرش فیصل بن ترکی آل سعود، پایتخت خود را در ریاض تأسیس کرد.ترکی در سال 1834 توسط یک پسر عموی دور به نام مشاری بن عبدالرحمن ترور شد و پسرش فیصل جانشین وی شد که به یک حاکم مهم تبدیل شد.اما فیصل با تهاجم دیگری از مصر مواجه شد و در سال 1838 شکست خورد و اسیر شد.خالد بن سعود، یکی دیگر از نزدیکان خاندان سعودی، توسط مصری ها به عنوان حاکم در ریاض منصوب شد.در سال 1840، زمانی که مصر نیروهای خود را به دلیل درگیری های خارجی خارج کرد، عدم حمایت محلی خالد منجر به سقوط او شد.عبدالله بن ثونیان از شاخه الثنیان برای مدت کوتاهی قدرت را به دست گرفت، اما فیصل که در آن سال آزاد شد و با کمک حاکمان الرشید حائل، کنترل ریاض را دوباره به دست گرفت.فیصل در ازای به رسمیت شناختن به عنوان «حاکم همه اعراب»، فرمانروایی عثمانی را پذیرفت.^[23]پس از مرگ فیصل در سال 1865، دولت عربستان سعودی به دلیل اختلافات رهبری بین پسرانش عبدالله، سعود، عبدالرحمن و پسران سعود سقوط کرد.عبدالله در ابتدا حکومت ریاض را به دست گرفت اما با چالش هایی از سوی برادرش سعود مواجه شد که منجر به جنگ داخلی طولانی مدت و کنترل متناوب بر ریاض شد.محمد بن عبدالله الراشد حائل، دست نشانده سعودی ها، از این درگیری برای گسترش نفوذ خود بر نجد استفاده کرد و در نهایت عبدالرحمن بن فیصل آخرین رهبر سعودی را پس از نبرد مولایده در سال 1891 اخراج کرد ^{[.24 با]} تبعید سعودی ها در کویت، خاندان رشید به دنبال روابط دوستانه با امپراتوری عثمانی در شمال آن بودند.این اتحاد در طول قرن نوزدهم با از دست دادن نفوذ و مشروعیت عثمانی کمتر و کمتر سودآور شد.