تاریخ پاکستان عمیقاً با روایت گسترده ترشبه قاره هند و مبارزه آن برای استقلال از حاکمیت استعماری بریتانیا مرتبط است.قبل از استقلال، این منطقه ملیله ای از فرهنگ ها و مذاهب مختلف بود و جمعیت قابل توجه هندو و مسلمان تحت سلطه بریتانیا در کنار هم زندگی می کردند.تلاش برای استقلال در هند در اوایل قرن بیستم شدت گرفت.شخصیت‌های کلیدی مانند مهاتما گاندی و جواهر لعل نهرو مبارزه گسترده‌ای را علیه حکومت بریتانیا رهبری کردند و از هندی سکولار که در آن همه مذاهب بتوانند در کنار هم زندگی کنند، حمایت کردند.با این حال، با پیشرفت جنبش، تنش های عمیق مذهبی ظاهر شد.محمد علی جناح، رهبر اتحادیه مسلمانان سراسر هند، به عنوان صدای برجسته ای ظاهر شد که از یک ملت جداگانه برای مسلمانان دفاع می کرد.جناح و حامیانش می ترسیدند که مسلمانان در هند عمدتاً هندو به حاشیه رانده شوند.این منجر به تدوین نظریه دو ملت شد که بر اساس اکثریت‌های مذهبی برای ملل جداگانه بحث می‌کرد.انگلیسی‌ها که با ناآرامی‌های فزاینده و پیچیدگی‌های حکومت بر جمعیتی متنوع و تقسیم‌شده مواجه بودند، سرانجام تصمیم گرفتند شبه قاره را ترک کنند.در سال 1947، قانون استقلال هند به تصویب رسید که منجر به ایجاد دو ایالت جداگانه شد: هند عمدتاً هندو و پاکستان با اکثریت مسلمان.این تقسیم با خشونت گسترده و یکی از بزرگترین مهاجرت های دسته جمعی در تاریخ بشر مشخص شد، زیرا میلیون ها هندو، مسلمان و سیک از مرزها عبور کردند تا به ملت منتخب خود بپیوندند.خشونت های جمعی که در این دوره به وقوع پیوست، زخم های عمیقی بر روی هند و پاکستان بر جای گذاشت.