در 14 اوت 1947 پاکستان به یک کشور مستقل تبدیل شد و پس از آن روز بعد هند استقلال یافت.این رویداد تاریخی پایان حکومت استعماری بریتانیا در منطقه بود.یکی از جنبه‌های کلیدی این انتقال، تقسیم استان‌های پنجاب و بنگال بر اساس جمعیت‌شناسی مذهبی بود که توسط کمیسیون رادکلیف تنظیم شد.ادعاهایی مطرح شد مبنی بر اینکه لرد مونت باتن، آخرین نایب السلطنه هند، بر کمیسیون برای حمایت از هند تأثیر گذاشته است.در نتیجه، بخش غربی پنجاب که عمدتاً مسلمان بودند، بخشی از پاکستان شد، در حالی که بخش شرقی، با اکثریت هندو و سیک، به هند پیوست.با وجود شکاف مذهبی، هر دو منطقه دارای اقلیت های قابل توجهی از ادیان دیگر بودند.در ابتدا، پیش بینی نمی شد که این تقسیم به انتقال جمعیت در مقیاس بزرگ نیاز داشته باشد.انتظار می رفت اقلیت ها در مناطق مربوطه خود باقی بمانند.با این حال، به دلیل خشونت های شدید جمعی در پنجاب، استثنا قائل شد که منجر به توافق دوجانبه بین هند و پاکستان برای تبادل اجباری جمعیت در پنجاب شد.این تبادل به طور قابل توجهی حضور اقلیت هندو و سیک در پنجاب پاکستان و جمعیت مسلمان در بخش هندی پنجاب را کاهش داد.خشونت در پنجاب شدید و گسترده بود.اشتیق احمد، دانشمند علوم سیاسی، خاطرنشان کرد که، علیرغم تجاوز اولیه مسلمانان، خشونت تلافی جویانه منجر به مرگ بیشتر مسلمانان در پنجاب شرقی (هند) نسبت به مرگ هندوها و سیک ها در پنجاب غربی (پاکستان) شد.^[1] نخست وزیر هند جواهر لعل نهرو به مهاتما گاندی گزارش داد که تلفات مسلمانان در پنجاب شرقی دو برابر هندوها و سیک ها در پنجاب غربی تا اواخر اوت 1947 بود ^{[. 2]}پیامدهای تقسیم یکی از بزرگترین مهاجرت های دسته جمعی در تاریخ بود که بیش از ده میلیون نفر از مرزهای جدید عبور کردند.خشونت در این دوره، با تخمین تعداد تلفات از 200،000 تا 2،000،000، ^[3] توسط برخی از محققان به عنوان "نسل کشی تلافی جویانه" توصیف شده است.دولت پاکستان گزارش داد که حدود 50000 زن مسلمان توسط مردان هندو و سیک ربوده شده و مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند.به همین ترتیب، دولت هند مدعی شد که مسلمانان حدود 33000 زن هندو و سیک را ربوده و به آنها تجاوز کرده اند.^[4] این دوره از تاریخ با پیچیدگی، هزینه های عظیم انسانی و تأثیر پایدار آن بر روابط هند و پاکستان مشخص شده است.