درگیری هند با مفهوم عدم تعهد ریشه در تمایل آن به اجتناب از مشارکت در جنبه های نظامی جهان دوقطبی، به ویژه در زمینه استعمار داشت.هدف این سیاست حفظ درجه ای از خودمختاری بین المللی و آزادی عمل بود.با این حال، هیچ تعریف پذیرفته شده جهانی از عدم تعهد وجود نداشت، که منجر به تفاسیر و کاربردهای مختلف توسط سیاستمداران و دولت‌های مختلف شد.در حالی که جنبش غیرمتعهدها (NAM) اهداف و اصول مشترکی داشت، کشورهای عضو اغلب برای دستیابی به سطح مطلوب قضاوت مستقل، به ویژه در زمینه هایی مانند عدالت اجتماعی و حقوق بشر، تلاش می کردند.تعهد هند به عدم تعهد در طول درگیری‌های مختلف، از جمله جنگ‌های 1962، 1965، و 1971 با چالش‌هایی مواجه شد. واکنش‌های کشورهای غیرمتعهد در طول این درگیری‌ها، مواضع آنها را در مورد موضوعاتی مانند جدایی و تمامیت ارضی برجسته کرد.قابل توجه است که کارآیی جنبش عدم تعهد به عنوان حافظ صلح در طول جنگ هند وچین در سال 1962 و جنگ هند و پاکستان در سال 1965، علیرغم تلاش های معنادار، محدود بود.جنگ هند و پاکستان در سال 1971 و جنگ آزادیبخش بنگلادش ، جنبش غیرمتعهدها را بیشتر آزمایش کرد و بسیاری از کشورهای عضو، تمامیت ارضی را بر حقوق بشر ترجیح دادند.این موضع تحت تأثیر استقلال اخیر بسیاری از این کشورها بود.در این دوره، موضع غیر متعهد هند مورد انتقاد و بررسی قرار گرفت.^[32] جواهر لعل نهرو، که نقش مهمی در جنبش داشت، در برابر رسمی شدن آن مقاومت کرده بود و کشورهای عضو تعهدی برای کمک متقابل نداشتند.^[33] علاوه بر این، ظهور کشورهایی مانند چین انگیزه کشورهای غیرمتعهد برای حمایت از هند را کاهش داد.^[34]با وجود این چالش ها، هند به عنوان یک بازیگر کلیدی در جنبش عدم تعهد ظاهر شد.اندازه قابل توجه، رشد اقتصادی و موقعیت آن در دیپلماسی بین المللی، آن را به عنوان یکی از رهبران جنبش، به ویژه در میان مستعمرات و کشورهای تازه استقلال یافته، تثبیت کرد.^[35]