قانون اساسی هند، سندی محوری در تاریخ این کشور است که در 26 نوامبر 1949 توسط مجلس موسسان تصویب شد و در 26 ژانویه 1950 لازم الاجرا شد ^[.] به یک چارچوب حکومتی جدید، تبدیلسلطه هند به جمهوری هند.یکی از گام‌های کلیدی در این انتقال، لغو قوانین قبلی پارلمان بریتانیا ، تضمین استقلال قانون اساسی هند، معروف به خودکامگی قانون اساسی بود.^[20]قانون اساسی هند کشور را به عنوان یک جمهوری مستقل، سوسیالیستی، سکولار، ^[21] و دموکراتیک ایجاد کرد.این کشور به شهروندان خود وعده عدالت، برابری و آزادی می داد و هدف آن ایجاد حس برادری در میان آنها بود.^[22] ویژگی های قابل توجه قانون اساسی شامل معرفی حق رای همگانی بود که به همه بزرگسالان اجازه می داد رای دهند.همچنین یک سیستم پارلمانی به سبک وست مینستر در هر دو سطح فدرال و ایالتی ایجاد کرد و یک قوه قضاییه مستقل را ایجاد کرد.^[23] سهمیه یا کرسی های اختصاصی را برای «شهروندان عقب مانده از نظر اجتماعی و تحصیلی» در آموزش، استخدام، نهادهای سیاسی و ترفیعات تعیین کرد.^[24] قانون اساسی هند از زمان تصویب، بیش از 100 اصلاحیه را متحمل شده است که منعکس کننده نیازها و چالش های در حال تحول ملت است.^[25]