پادشاهی Hanthawaddy یک کشور مهم در برمه پایین (میانمار) بود که در دو دوره متمایز وجود داشت: از 1287 ^[27] تا 1539 و به طور خلاصه از 1550 تا 1552. توسط پادشاه Wareru به عنوان یک دولت تابع پادشاهی Sukhothai ویوان مغول تأسیس شد.سلسله ^[28] ، سرانجام در سال 1330 به استقلال دست یافت. با این حال، پادشاهی یک فدراسیون سست شامل سه مرکز منطقه ای بزرگ-باگو، دلتای ایراوادی و موتاما- با اختیار متمرکز محدود بود.سلطنت شاه رازاداریت در اواخر قرن چهاردهم و اوایل قرن پانزدهم برای متحد کردن این مناطق و دفع پادشاهی آوا در شمال، تعیین کننده نقطه اوج وجود هانتاوادی بود.پادشاهی پس از جنگ با آوا وارد عصر طلایی شد و به عنوان مرفه ترین و قدرتمندترین ایالت در منطقه از دهه 1420 تا 1530 ظاهر شد.در زمان حاکمان با استعدادی مانند بینیا ران اول، شین سابو و دامازدی، هانتاوادی از نظر اقتصادی و فرهنگی پیشرفت کرد.این شهر به مرکز مهم بودیسم تراوادا تبدیل شد و روابط تجاری قوی در سراسر اقیانوس هند برقرار کرد و خزانه خود را با کالاهای خارجی مانند طلا، ابریشم و ادویه جات غنی کرد.روابط قوی با سریلانکا برقرار کرد و اصلاحاتی را تشویق کرد که بعداً در سراسر کشور گسترش یافت.^[29]با این حال، پادشاهی در اواسط قرن شانزدهم با سقوط ناگهانی به دست سلسله تاونگو از برمه علیا مواجه شد.علیرغم منابع بیشتر، Hanthawaddy، تحت فرمان پادشاه Takayutpi، نتوانست از لشکرکشی های نظامی به رهبری Tabinshwehti و معاونش ژنرال Bayinnaung جلوگیری کند.هانتاوادی در نهایت تسخیر شد و جذب امپراتوری تاونگو شد، اگرچه در سال 1550 پس از ترور تابینشوهتی برای مدت کوتاهی احیا شد.میراث پادشاهی در میان مردم مون زنده ماند، که در نهایت دوباره برخاستند تا پادشاهی بازسازی شده هانتاوادی را در سال 1740 تأسیس کنند.