در طول جنگ جهانی دوم ، برمه به یک نقطه اختلاف مهم تبدیل شد.ملی گرایان برمه در موضع خود نسبت به جنگ اختلاف نظر داشتند.در حالی که برخی آن را فرصتی برای مذاکره در مورد امتیازات بریتانیا می دانستند، برخی دیگر، به ویژه جنبش تاکین و آنگ سان، به دنبال استقلال کامل بودند و با هر شکلی از مشارکت در جنگ مخالف بودند.آنگ سان یکی از بنیانگذاران حزب کمونیست برمه (CPB) ^[77] و بعداً حزب انقلابی خلق (PRP) بود، در نهایت باژاپنی ها همسو شد و ارتش استقلال برمه (BIA) را هنگامی که ژاپن بانکوک را در دسامبر 1941 اشغال کرد، تشکیل داد.BIA در ابتدا از خودمختاری برخوردار بود و تا بهار 1942 یک دولت موقت در بخش‌هایی از برمه تشکیل داد.ژاپنی ها برای تشکیل دولت به Ba Maw روی آوردند و BIA را به ارتش دفاعی برمه (BDA) که هنوز تحت رهبری آنگ سان بود، سازماندهی مجدد کردند.هنگامی که ژاپن در سال 1943 برمه را "مستقل" اعلام کرد، BDA به ارتش ملی برمه (BNA) تغییر نام داد.^[77]هنگامی که جنگ علیه ژاپن چرخید، برای رهبران برمه ای مانند آنگ سان روشن شد که وعده استقلال واقعی توخالی بود.او که سرخورده شده بود، شروع به همکاری با دیگر رهبران برمه برای تشکیل سازمان ضد فاشیست (AFO) کرد که بعداً به لیگ آزادی مردم ضد فاشیست (AFPFL) تغییر نام داد.^[77] این سازمان هم در تقابل با اشغال ژاپن و هم با فاشیسم در مقیاس جهانی بود.تماس های غیررسمی بین AFO و بریتانیا از طریق نیروی 136 برقرار شد و در 27 مارس 1945، BNA شورش سراسری را علیه ژاپنی ها آغاز کرد.^[77] این روز پس از آن به عنوان "روز مقاومت" جشن گرفته شد.پس از شورش، آنگ سان و دیگر رهبران رسماً به عنوان نیروهای میهن پرست برمه (PBF) به متفقین پیوستند و مذاکرات را با لرد مونت باتن، فرمانده بریتانیایی جنوب شرقی آسیا آغاز کردند.تأثیر اشغال ژاپن شدید بود و منجر به کشته شدن 170000 تا 250000 غیرنظامی برمه شد.^[78] تجارب دوران جنگ به طور قابل توجهی بر چشم‌انداز سیاسی برمه تأثیر گذاشت و زمینه را برای جنبش‌های استقلال‌طلب آینده این کشور و مذاکرات با بریتانیایی‌ها فراهم کرد که با کسب استقلال برمه در سال 1948 به اوج خود رسید.