در دوران پس از جنگ جهانی دوم ، آرزوها برای یک ملت منسجم و متحد منجر به پیشنهاد تشکیل مالزی شد.این ایده که در ابتدا توسط لی کوان یو، رهبر سنگاپور به تونکو عبدالرحمان، نخست وزیر مالایا پیشنهاد شد، با هدف ادغام مالایا، سنگاپور ، بورنئو شمالی، ساراواک و برونئی انجام شد.^[83] مفهوم این فدراسیون با این تصور پشتیبانی می‌شد که فعالیت‌های کمونیستی در سنگاپور را محدود می‌کند و تعادل قومی را حفظ می‌کند و مانع از تسلط بر سنگاپور با اکثریت چینی می‌شود.^[84] با این حال، این پیشنهاد با مقاومت روبرو شد: جبهه سوسیالیست سنگاپور، و نمایندگان جامعه از شمال بورنئو و جناح های سیاسی در برونئی با آن مخالفت کردند.برای ارزیابی قابلیت این ادغام، کمیسیون کوبولد برای درک احساسات ساکنان ساراواک و شمال بورنئو تأسیس شد.در حالی که یافته‌های کمیسیون حاکی از ادغام شمال بورنئو و ساراواک بود، برونئی‌ها تا حد زیادی مخالفت کردند که منجر به حذف نهایی برونئی شد.هر دو بورنئو شمالی و ساراواک شرایطی را برای گنجاندن خود پیشنهاد کردند که به ترتیب به توافق‌های 20 و 18 ماده‌ای منجر شد.علی‌رغم این توافق‌ها، نگرانی‌ها مبنی بر کاهش حقوق ساراواک و شمال بورنئو در طول زمان وجود داشت.گنجاندن سنگاپور با حمایت 70 درصد از جمعیت آن از ادغام از طریق یک همه پرسی تأیید شد، اما با شرط استقلال قابل توجه ایالت.^[85]با وجود این مذاکرات داخلی، چالش های خارجی همچنان ادامه داشت.اندونزی و فیلیپین با تشکیل مالزی مخالفت کردند و اندونزی آن را "استعمار نو" تلقی کرد و فیلیپین ادعای مالکیت شمال بورنئو را داشت.این مخالفت ها، همراه با مخالفت های داخلی، تشکیل رسمی مالزی را به تعویق انداخت.^[86] پس از بررسی‌های یک تیم سازمان ملل، مالزی به طور رسمی در 16 سپتامبر 1963 تأسیس شد که شامل مالایا، بورنئو شمالی، ساراواک و سنگاپور می‌شد و فصل مهمی در تاریخ آسیای جنوب شرقی را رقم زد.