سال 1945 یک سال آبخیز در تاریخ لائوس بود.تحت فشار ژاپن، پادشاه سیساوانگ ونگ در آوریل اعلام استقلال کرد.این حرکت به جنبش‌های استقلال‌طلب مختلف در لائوس از جمله لائو سری و لائو پن لائو اجازه داد تا به جنبش لائو ایسارا یا «لائوی آزاد» که توسط شاهزاده پتسارات رهبری می‌شد و با بازگشت لائوس به فرانسوی‌ها مخالفت می‌کرد، متحد شوند.تسلیم ژاپنی ها در 15 اوت 1945 جناح های طرفدار فرانسه را جسور کرد و شاهزاده پتسارات توسط پادشاه سیساوانگ ونگ برکنار شد.شاهزاده پتسارات ناامید شده در ماه سپتامبر کودتا کرد و خانواده سلطنتی را در لوانگ پرابانگ در بازداشت خانگی قرار داد.در 12 اکتبر 1945 دولت لائو ایسارا تحت مدیریت مدنی شاهزاده پتسارات اعلام شد.در شش ماه بعد، فرانسوی‌ها علیه لائو ایسارا تظاهرات کردند و توانستند در آوریل 1946 دوباره کنترل هندوچین را به دست گیرند. دولت لائو ایسارا به تایلند گریخت، جایی که آنها تا سال 1949 مخالفت خود را با فرانسوی‌ها حفظ کردند، زمانی که این گروه بر سر سؤالات مربوط به روابط منشعب شد. با ویتمین و کمونیست پاتت لائو تشکیل شد.با تبعید لائو ایسارا، در آگوست 1946 فرانسه یک سلطنت مشروطه در لائوس به رهبری پادشاه سیساوانگ ونگ ایجاد کرد و تایلند موافقت کرد در ازای دریافت نمایندگی در سازمان ملل، مناطقی را که در طول جنگ فرانسه و تایلند تصرف شده بود، بازگرداند.کنوانسیون عمومی فرانسه و لائو در سال 1949 اکثر اعضای لائو ایسارا را با مذاکره عفو کردند و با ایجاد پادشاهی لائوس یک سلطنت مشروطه شبه مستقل در اتحادیه فرانسه به دنبال مماشات بودند.در سال 1950، اختیارات اضافی از جمله آموزش و کمک به ارتش ملی به دولت سلطنتی لائوس اعطا شد.در 22 اکتبر 1953، معاهده رفاقت و انجمن فرانکو-لائو، اختیارات باقی مانده فرانسه را به دولت مستقل سلطنتی لائو منتقل کرد.در سال 1954، شکست در Dien Bien Phu باعث شد که هشت سال جنگ با ویتمین ها در طول جنگ اول هندوچین به پایان برسد و فرانسه تمام ادعاهای خود را نسبت به مستعمرات هندوچین کنار گذاشت.^[50]